«Έφυγε» σήμερα (4.5.2015) πλήρης ημερών ο Επίτιμος Πρόεδρος του Φιλικού Συνδέσμου «Η Τρίκκη» Αχιλλέας Σκούρτης. Ο εκλιπών γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου 1918 στην Αγρελιά Τρικάλων "από γονείς γεωργοκτηνοτρόφους και αγωγιάτες με καραβάνι δεκατεσσάρων υποζυγίων μουλαριών και αλόγων" όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Ασχολήθηκε με τις εργασίες αυτές από το 8ο έτος της ηλικίας που έχασε τον πατέρα του, μέχρι το 12ο έτος που μετακόμισε με την οικογένειά του στα Τρίκαλα, όπου τελείωσε το Γυμνάσιο το 1937 απασχολούμενος ταυτόχρονα στους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς. Το ίδιο έτος-1937 κατεβαίνει στην Αθήνα, δίνει εξετάσεις στη Νομική Αθηνών όπου αποτυγχάνει - συγκαταλέγεται στους επιλαχόντες, όμως, επιτυγχάνει και σπουδάζει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Πολιτικών Επιστημών Αθηνών. Μεταπολεμικά, συνεχίζει να ασχολείται με τους Αγροτικούς Συνεταιρισμούς και τον συνεργατισμό, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσει επιχειρηματική δράση στον τομέα των Εθνικών Μεταφορών. Το έτος 1948, συλλαμβάνει την ιδέα της δημιουργίας ενός συλλόγου των εκ του νομού Τρικάλων καταγομένων και διαμενόντων στην Αθήνα και Πειραιά, έτσι το 1952 αποκτά νομική υπόσταση ο Φιλικός Σύνδεσμος «Η Τρίκκη» του οποίου διετέλεσε Πρόεδρος επί σειρά ετών έως και την αναγόρευσή του σε Επίτιμο Πρόεδρο αυτού. Το έτος 1977, προχωρά στην ίδρυση της Ένωσης Θεσσαλικών Σωματείων Αττικής «Πανθεσσαλική Στέγη» διατέλεσε Πρόεδρος και αναγορεύθηκε Επίτιμος Πρόεδρος αυτής.
Παντρεύτηκε την Ευρυδίκη Σκούρτη με την οποία απέκτησαν δύο κόρες, την Ελένη και την Μαριέττα ενώ ευτύχισε να δει τέσσερα εγγόνια, τον Αλέξανδρο, την Δόμνα, την Ευαγγελία και την Ευρυδίκη. Η τέλεση της νεκρώσιμης ακολουθίας θα πραγματοποιηθεί μεθαύριο στις 12 το μεσημέρι στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
Ηλίας Γεώρ. Ντούβλης Γεν. Γραμματέας Πανθεσσαλικής Στέγης και Γ. Γραμματέας
Συμπλοκές μεταξύ αλλοδαπών κρατουμένων σημειώθηκαν απόψε το βράδυ στις φυλακές Κορυδαλλού, με συνέπεια να χάσουν τη ζωή τους δύο άτομα και να τραυματιστούν περισσότερα από είκοσι.
Σύμφωνα με τα πρώτα στοιχεία, οι συμπλοκές άρχισαν στην τρίτη πτέρυγα, όταν ομάδα Αλβανών και Αράβων επιτέθηκε σε Πακιστανούς.
Κατά τις συμποκές χρησιμοποιήθηκαν αυτοσχέδια μαχαίρια και τραυματίστηκαν περισσότερα είκοσι άτομα, δύο από τα οποία, από το Πακιστάν, υπέκυψαν λίγο αργότερα στα τραύματά τους.
Οι δύο νεκροί έως τις 9.30 το βράδυ βρίσκονται στο νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, ενώ από τους τραυματίες, οι 11 νοσηλεύονται στο νοσοκομείο του σωφρονιστικού καταστήματος.
Κινητοποιήθηκε και το ΕΚΑΒ, το οποίο διακόμισε άλλους 10 τρυματίες αλλοδαπούς τραυματίες σε δημόσια νοσοκομεία.
Τρεις από τους κρατούμενους που φέρουν σοβαρά τραύματα διακομίστηκαν στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας το οποίο δεν εφημέρευε και νοσηλευτούν φρουρούμενοι. Οι υπόλοιποι κρατούμενοι διακομίζονται σιγά - σιγά σε δημόσια νοσοκομεία.
Λίγο πριν από τις δέκα το βράδυ η κατάσαση στη φυλακή τέθηκε υπό έλεγχο και μέσα στα κελιά άρχισαν να μπαίνουν δυνάμεις των ΕΚΑΜ για έρευνα σε όλους τους κρατούμενους για αυτοσχέδια όπλα.
Παράλληλα θ΄ αρχίσουν οι έρευνες για το πως σημειώθηκε το περιστατικό που οδήγησε στο θάνατο δύο κρατουμένων. ΈΘΝΟΣ.gr
Άλλη μία εξαφάνιση μυστήριο, σε ένα κόσμο που όλο και γίνεται χειρότερος. Σε ένα κόσμο που η ανθρωπιά και η αγάπη αγνοούνται. Οι αξίες ανύπαρκτες, όπως και τα ίχνη του 23χρόνου Αναστάσιου Νάκη.
Τον Σεπτέμβριο πήρε το πτυχίο του από την Ακαδημία Εμπορικού Ναυτικού Ύδρας. Ένα παιδί γεμάτο όνειρα και στόχους. Ταξίδεψε ως ανθυποπλοίαρχος με το φορτηγό πλοίο “INGRID C” με σημαία των νήσων Marshall της εταιρείας EF Shipping του Θεόδωρου Ευσταθίου, το οποίο εκτελούσε δρομολόγιο από τη Σαγκάη προς το Μεξικό, με πλήρωμα 24 ατόμων, τέσσερις Έλληνες και 20 Φιλιππινέζοι.
«Ήταν το πρώτο του ταξίδι ως ανθυποπλοίαρχος. Το βράδυ του Πάσχα μιλήσαμε στο τηλέφωνο και μας είπε ότι μας αγαπάει πολύ… Έκτοτε εξαφανίστηκε», μου εξηγεί η αδερφή του αγνοούμενου, Μαρία – Κατερίνα Νάκη.
“Στις 13 Απριλίου, τη Δευτέρα του Πάσχα δηλαδή, μας ειδοποίησαν ότι ο αδελφός μου εξαφανίστηκε λίγες ώρες πριν φτάσουν στο λιμάνι.. Ήρθε ο καπετάνιος της εταιρείας, στο σπίτι μας. Ο άνθρωπος είναι από το διπλανό χωριό και λόγω των εορτών του Πάσχα, ήταν εκεί. Και έτσι μας ενημέρωσε… από εκείνη την ώρα χάσαμε τη γη κάτω από τα πόδια μας. Χιλιάδες ερωτήματα άρχισαν να στριφογυρίζουν στα κεφάλια μας… Γιατί; Γιατί Γιατί; Αμέτρητα γιατί, που για την ώρα παραμένουν αναπάντητα. Πως έγινε αυτό; Πως γίνεται να χαθεί τόσο απλά ένας άνθρωπος; Πως γίνεται να χαθεί έτσι απλά το παιδί μας; Η ζωή μας όλη…
Κάποιοι άφησαν υπονοούμενα για αυτοκτονία, βλέπετε με την αυτοκτονία, ξεμπερδεύει κανείς γρήγορα…. Μπορείς μετά άνετα να συνεχίσεις την πορεία σου, λες και δε συνέβηκε τίποτα. Τι απόγινε όμως, ο αδερφός μου; Μπορεί κάποιος να μου πει; Να μου απαντήσει σ’ αυτό, μου το ερώτημα; Γλίστρησε και έπεσε; Τον έριξε κάποιος στη θάλασσα; Έφυγε για να γλιτώσει; Από τι;
Όσο περνούν οι μέρες, νοιώθω, πως κάποιος τον έριξε στη θάλασσα ή έφυγε μόνος του για να γλιτώσει. Ίσως από κάτι που είδε και για κάποιο λόγο να μη μπορεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Πολλοί προσπαθούν, με κάθε τρόπο να μας πείσουν ότι το παιδί μας, έχει χαθεί…. μια για πάντα και να σταματήσουμε να ψάχνουμε. Μα πείτε μου, όμως κι εσείς, πως μπορεί ένας άνθρωπος να σταματήσει να ψάχνει τον αδερφό του; Το παιδί του; Εμείς, ως οικογένεια, όσο οι καρδιές μας χτυπούν, όσο αναπνέουμε, όσο υπάρχουμε, γιατί δε ζούμε πια, δε θα σταματήσουμε ποτέ να ψάχνουμε!!!Για όλη μας τη ζωή!!!
Κάθε μέρα προσευχόμαστε και ελπίζουμε, πως ο Αναστάσιος μας ζει και είναι κάπου, εκεί γύρω, σε κάποια στεριά και προσπαθεί να επικοινωνήσει μαζί μας. Το παιδί μας , δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα. Ήταν μια χαρά, τόσο σε προσωπικό όσο και σε επαγγελματικό επίπεδο. Ήταν ένα παιδί γεμάτο χαρά. Ψηλό και σωματώδη που έσφυζε από ζωή και αισιοδοξία. Αγαπούσε πολύ τη δουλεία του. Ήθελε να γίνει πρώτος. Έκανε σχέδια για το μέλλον. Άνθρωπος δυνατός, με εξωστρεφή χαρακτήρα. Για ποια αυτοκτονία μου μιλάς;
Ο αδερφός μου, μου έδινε πάντα κουράγιο. Να μην τα παρατάω ποτέ στη ζωή και να αγωνίζομαι συνεχώς… Από μικρό παιδί τον κρατούσα από το χέρι και τον πρόσεχα…. Μην πέσει και χτυπήσει. Αργότερα προσπαθούσα, να «μαζέψω τα πετραδάκια της ζωής,» μην τυχόν και σκοντάψει και στεναχωρηθεί…. Μην πληγωθεί… Ο αδερφός μου είναι η ζωή μου όλη και θα κάνω τα πάντα για να βρεθεί και να τον φέρω πίσω στο σπίτι μας.
Αδερφούλη μου, αν μ’ ακούς δώσε μου ένα σήμα ζωής, ότι ζεις και είσαι καλά, τίποτα άλλο δε σου ζητώ… Μέχρι τα πέντε μου, ήμουνα μοναχοπαίδι και παρακαλούσα το Θεό να σε φέρει στη ζωή… Σε περίμενα τόσο πολύ να έρθεις όπως και ήρθες… Εύχομαι να γίνει τώρα το ίδιο. Να εισακουστούν οι προσευχές μου και να γυρίσεις και πάλι σπίτι μας… Να μη σ’ έχει πάρει κοντά του, μα να σε φέρει και πάλι σπίτι μας, γερό… Να γυρίσει ο ήλιος μας, να ζεσταθεί το σπίτι μας… »
Και κάπου εδώ, εγώ σιωπώ… Μπροστά στον πόνο αυτής της γυναίκας, νοιώθω ανίκανη. Προσεύχομαι μοναχά μαζί της, μήπως και αλλάξει κάτι. Παρακαλώ και όλους εσάς, αν μπορείτε με κάποιο τρόπο, με κάποια μαρτυρία να βοηθήσετε κάντε το. Στο ταμείο της ζωής δεν μένει η σιωπή, που δηλώνει συνενοχή, μα η ανθρωπιά και η αγάπη…
Πανηγύρι στη Χαϊδεμένη στήθηκε χτες βράδυ(2/5/15) στο προαύλιο του Σχολείου και της εκκλησίας του τοπικού Αγίου Οικουμενίου. Ο άγιος Οικουμενιος αγάπησε τη Χαϊδεμένη όταν ήταν επίσκοπος Τρικάλων,ασκήτευσε εκεί και εκει κτιστηκε και η πρώτη εκκλησία με το ονομα του Η μνήμη του τιμάται την 3η ΜΑΙΟΥ. Στο χθεσινό εσπερινο παρευρέθηκαν πλέον των έξι ιερέων και πολλοί πιστοί ενώ στη σημερινή κυριώνημη ημέρα αναμένεται μεγαλύτερο κοσμοσυρροή. Οι φωτογραφίες που ακολουθούν είναι από το χθεσινό γλέντι.
Πόπη,Σούλα και Στεφη βόηθησαν αρκετά στη επιτυχή έκβαση του γλεντιού.
Το πανηγύρι του χωριού τους χάρηκαν ιδιαίτερα η Αλεξία Μπουρσιανη και η Σωτηρία Μήτσιου.
Ο Τάκης Θωμαίδης απο την Καστοριά με την σύζυγό του Βασιλική Κουρσοβίτη
ήρθαν στο πανηγύρι του χωριου που η Βάσω αποχαιρέτησε στα δεκαοχτώ της χρόνια για τη Γερμανία . Μαζί τους φίλος απο Γερμανία και ο αντιπρόσωπος της Χαιδεμένηςστο Δήμο Τρικάλων Βασίλης Μπουτσιώλης.
Η Δήμητρα και ο Γιάννης Ζησόπουλος που εργάστηκαν αρκετά για τα φαγητά της εκδήλωσης σέρνουν τώρα το χορό.. Συγχαρητήρια παιδιά και του χρόνου..
Η μανέστρα με το ζυγούρι έφτασε και περισσεψε για όλους τους επισκέπτες.
Γιαννης Αργύρης,Αχιλλέας και Φωτεινή Σπυροπούλου.. έφαγαν τη Γερμανία με το κουτάλι και τώρα χαίρονται τη μανέστρα με κρέας στο χωριό τους. Πόσο απλά και λίγα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να αισθάνεται ευτυχής!!!
Πάρε μας μια φωτογραφία να μας ιδει ο εγγονος μας και τα παιδιά λένε η κ.Φωτεινή και ο Αχιλλέας Σπυρόπουλος,που προχτες Πέμπτη,έφτασαν στη Χαιδεμένη.. απο τη Γερμανία..
Ο εσπερινός τελείωσε και ..ο κόσμος οδευει προς το γλέντι..
Και η Σελήνη του Μαγιού γεμάτη φως πέφτει στα βουναλάκια και τις ραχούλες της Χαιδεμένης..λες και τους έλεγε ,θα πω σε όλους τους χωριανούς σας σε όλο τον κόσμο ότι του χρόνου να είναι κι αυτοί εδώ... Δ
Όλα τα είχε η πρωτομαγιά στη Ράξα Στην πλατεία της Ράξας.. Νύχτα γεμάτη..Μάγια!!! Παραδοσιακοί χοροί από νέα παιδιά στην πλατεία γιά να τιμηθεί η πρωτομαγιά.. της ανάστασης της φύσης και της καλοκαιρίας με σημάδια από εποχές πολύ παλιές..
Ο ολυμπιονίκης Κατσαρός Χρήστος με τον πεθερό του, θρυλικό ποδοσφαιριστή της ομ άδας των Τρικάλων στη 10 ετία του 70,καμαρώνουν κόρη και εγγονή του πρωταγωνιστει στην πίστα..Στη δεξιά πλευρά ο συμμαθητής μου Αχιλλέας Ζορμπάς και ο Κ.Μεγαρχιώτης.. Από την Τασμάνια της Αυστραλίας η κ Ανδρουλα ,,τιμά το χωριό του συζύγου της Γιώργου Φαγκρίδα.. Λαμπρό διαγράφεται το μέλλον του χωριού με τέτοιες νιές και νιους.. Πρωτομαγιά τα λούλουδα γιορτάζουν και ο Σωτήρης χαίρετε τις αγκαλιές της γιαγιάς του κ.Ν.Μπαντέκα. Ο Νίκος Μπαντέκας απο τη Ράξα Τρικάλων με τον εγγονό του Σωτήρηστην όμορφη πλατειούλα του χωριούτους
Στο γήπεδο απο ενωρίς βρέθηκαν άλλοι μερακλήδες Να και το σχοινάκι η γνωστή διελκυστείνδα μεταυ ανδρών γυναικών... Κέρδισαν 2-1 οι ΄άνδρες.. Εφη Μπαντεκα πάντα πρώτη στις γαστριμαργικες σπεσιαλιτέ.. Ετοιμαστείτε λέει ο Στέλιος Σκαμπαρδώνης. Κι όλου του κόσμου οι λιχουδιές έπεσαν στο τραπέζι..
Ο πρόεδρος της ομάδας Γιώργος Μπαντεκας στο γήπεδο για τη γιορτή του Μάη με πολλές φωτιές και εδέσματα και συζήτηση για νέα ποδοσφαιρική εποχή.. Δ.Π
Πρωτομαγιά στην Ελλάδα σήμερα και τα μέσα μεταφοράς,απο χτες ήταν.. φίσκα. Όλοι φεύγουν ή τρέχουν να βρεθούν κοντά στη φύση να ξεφύγουν απο τη μούχλα του χειμώνα και την πολιτική ζωή που τους έκανε να αισθάνονται πολύ άσχημα.. Νομίζω η πιο ευχάριστη και χαρούμενη ευχή που δίνουν όλοι είναι όταν ακούγεται παντου καλη πρωτομαγιά..Θυμίζει την αρχαία Ελλάδα που όταν έφτανε η Άνοιξη όλοι εύχονταν Καλή Ανάσταση -της φύσης.. Χαρείτε φίλοι μου. Η αμαξοστοιχία Αθηνών -Θεσσαλονίκης αναχωρεί για Λάρισα, (Καρδίτσα Τρίκαλα) Θεσσαλονίκη."Αντίο Αθήνα λένε κα οι δύο Λαρισαίες Χριστίνα και Μαρία..Καλό ταξίδι σε όλους..και καλο Μάη.." Στα Τρίκαλα όλα μυρίζουν πρωτομαγιά ..και οι τουρίστες φτάνουν συνέχεια για να χαρούν τις φυσικές ομορφιές και τον υπέροχο Ληθαίο Ποταμό (που γεννήθηκε ο Ασκληπιός) και μπορούν να περπατησουν αρκετά δίπλα στα νερά του και τα φουντωτά πλατάνια.. Να και το ανακαινισμένο υπέροχο κτήριο στην αρχή της Ασκληπιού που άνοιξε το κατάστημα "Στραντιβάριους" με είδη ρουχισμού και μόδας.. Πολλοί λένε οτι είναι του γνωστού μας Λάκη Λαζοπουλου που κάθε Τρίτη κατηγορεί τους εκάστοτε κυβερνώντες για τη φτώχεια και τη κρίση που φέρνου στην Ελλάδα..!! Να και η μοντέρνα εποχή που άλλαξε την Πάλαι ποτέ θρυλική "κοσιά"με το κοφτερό μαχαίρι στο κάτω άκρο και χέρι ένα καλοφτιαγμενο κοντάρι. Σε τρικαλινο μαγαζί είδα σήμερα έξυπνη κοσιά"με μεταλικο χέρι.. Και με πιο εύκολα τα υπολοιπα για όσους γνωρίζουν.. ΔΠ
Τη Μελβούρνη την άφησα ως μεγαλούπολη του νότου με δρόμους που ερήμωναν στο πρώτο σκοτάδι της βραδιάς και... Τη βρήκα ως μητρόπολη του νότου, με ουρανοξύστες που σκιάζουν δρόμους μεγάλους και πολύβουους, με καφέ μπαρ και ρεστοράν υψηλής αισθητικής και γαστρονομικής απόλαυσης, με περαστικούς και κατοίκους από όλες τις φυλές του Ισραήλ...
Τη μεγάλη Βαβέλ του νότου την άφησα με 3,2 εκατομμύρια κατοίκους και τη χώρα με 17 εκατομμύρια. Σήμερα, πριν καταφύγεις στις απογραφές και στις στατιστικές το βλέπεις και το αισθάνεσαι παντού… Στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, στα σχετικά ακριβά και τιγκαρισμένα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα υψηλά ενοίκια… Καταλαβαίνεις πως η πόλη ναι μεν σ’ ακολουθεί σε παλιούς και νέους δρόμους, με ρυθμούς ενίοτε ράθυμους, η πόλη όμως έχει μεγαλώσει, η χώρα έχει μεγαλώσει πληθυσμιακά.
Στα 4,4 εκατομμύρια κατοίκους της Μελβούρνης και στα 24 εκατομμύρια κατοίκους της Αυστραλίας (ανάμεσα στα οποία και περίπου 400.000 άτομα ελληνικής καταγωγής και 700.000 αυτόχθονες), θα δεις και θα βρεις τα πάντα, θα δεις και θα βρεις πιο έντονα από ποτέ άλλοτε το νεανικό, το ασιατικό πρόσωπο της πόλης και της χώρας, μειοψηφικό ακόμη, αλλά δυναμικό, επεκτεινόμενο…
Ανορθόγραφοι επιτύμβιοι αποχαιρετισμοί στις γλώσσες των μεταναστών στα διάφορα νεκροταφεία της πόλης. Συνταξιούχοι με την κόκκινη στολή του εθελοντή που εξυπηρετούν τουρίστες, αστυνομικοί σε ποδήλατα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του κέντρου.
Ο αθλητισμός, η κτηματαγορά ως επένδυση, χωρίς αναφορές στο δικαίωμα όλων για πρόσβαση σε μια προσιτή στέγη, το μέλλον των παιδιών τους, απασχολεί πολλούς, απασχολεί την καθημερινότητα, απασχολεί την κανονικότητα των κατοίκων μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας, με περίπου 20-25 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης...
Οι πιο κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητοι πολίτες νοιάζονται για την κλιματική αλλαγή, νοιάζονται για την ποιότητα ζωής των αυτόχθονων κατοίκων της χώρας, νοιάζονται για τη σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική της Αυστραλίας προς τους απόκληρους της γης που αναζητούν άσυλο στους Αντίποδες.
Ακόμη και στην Αυστραλία της σχετικής αφθονίας όμως, σε μια από τις κορυφαίες χώρες του κόσμου σε ό,τι αφορά την ποιότητα ζωής των κατοίκων της, υπάρχουν ουρές και τρύπες στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία, υπάρχει απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών, υπάρχει αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, υπάρχει εξαμερικανισμός της οικονομίας και της κοινωνίας.
Ενδεικτικά αναφέρω πως στο χώρο της παιδείας πάνω από 30% των μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φοιτά σε ιδιωτικά σχολεία, η τριτοβάθμια παιδεία έχει γίνει εξαγώγιμο προϊόν αξίας άνω των 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας, τα δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια βαραίνουν στη ζωή και στις τσέπες πολλών απόφοιτων.
Αυτό που χαράσσεται όμως στο μυαλό κάποιου ή κάποιας που επισκέπτεται ή έρχεται να ζήσει στην Αυστραλία από χώρες όπως η Ελλάδα, χώρες με υψηλή ανεργία και χωρίς κανονικότητα, είναι πως…
Υπάρχουν πόλεις όπως η Μελβούρνη, υπάρχουν χώρες στη Δύση όπως η Αυστραλία, όπου η καθημερινότητα ορίζεται χωρίς εκπλήξεις...
Όταν το πρωί ή το απόγευμα βλέπεις μια ανθρωποθάλασσα να ξεπροβάλλει στους δρόμους από τα τρένα, από τα λεωφορεία, από τα τραμ, ξέρεις, ξέρεις καλά πως όλοι κατευθύνονται προς την ίδια μεριά, σαν τα νερά της παλίρροιας… Το πρωί πάνε στη δουλειά τους και το απόγευμα επιστρέφουν στα σπίτια τους. Τόσο απλά, τόσο κανονικά, τόσο «βαρετά»!
Αυτό το ανθρωπομάνι περπατάει βιαστικά, σκυφτά, δε μιλάει συνήθως πουθενά εκτός από τα κινητά, έχει όμως δουλειά και υπό διάθεση χρόνο τα Σαββατοκύριακα…
Έχει την κουλτούρα του weekend, της «έβδομης» μέρας της δημιουργίας… Έχει και χρήματα για να κάνει αρκετά, να κάνει πολλά από όσα επιθυμεί, στα καφέ μπαρ, στα εστιατόρια, στους κινηματογράφους, στα θέατρα, στους παιδότοπους, στα σπίτια, στα γήπεδα της προτίμησής του…
Έχει γήπεδα καθεδρικούς ναούς για να πάει να παίξει ή να παρακολουθήσει κάποιος, ένα weekend, ότι μπορεί να φανταστεί ο νους του…
Έχει γήπεδα όπου συνυπάρχουν οι πάντες! Καλοντυμένες γιαγιάδες που παρακολουθούν παρέα εδώ και εξήντα χρόνια, χωρίς τους άντρες τους, τους ίδιους ουραγούς χωρίς δεύτερες σκέψεις! Αυτές οι γιαγιάδες συνυπάρχουν φιλικά, άνετα, αδιάφορα, κανονικά, με Αφρικανούς και Ινδούς. Υπάρχουν γερόντια που δίνουν ραντεβού στις κερκίδες των γηπέδων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και συνυπάρχουν αρμονικά, φιλικά, αδιάφορα με σχολιαρόπαιδα, με αντροπαρέες, με γυναικοπαρέες, με ερωτευμένα ζευγάρια.
Όλος αυτός ο κόσμος, ο πολύχρωμος, ο καθημερινός, ο μέγας, απλωμένος στις κερκίδες των γηπέδων μια Παρασκευή, ένα Σάββατο, μια Κυριακή βράδυ. Ένας κόσμος που παρακολουθεί, που φωνάζει, που τρώει πατατάκια, που ακούει την περιγραφή ενός αγώνα στο κινητό του, που διαβάζει στα διαλείμματα εφημερίδες και βιβλία μέσα στο γήπεδο! Χαζεύοντας την ίδια ώρα τους γλάρους να πετούνε πάνω από το γήπεδο! Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας…
Ναι, υπάρχουν αυτές πόλεις, αυτές οι χώρες, αυτές οι καθημερινές προτεραιότητες στο ντουνιά. Σε άλλα μέρη βέβαια, μακριά, πολύ μακριά από τη μικρή, από την αυτοκαταστροφική, από τη μίζερη Δανιμαρκία του Βαλκανικού νότου…
Και η απόκτηση μιας καθημερινότητας σαν αυτήν που περιγράφω σήμερα, για όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, αποτελεί προοδευτικό, αποτελεί αριστερό, αποτελεί επαναστατικό αίτημα από την εποχή που ο άνθρωπος άρχισε να περπατάει στα δυο του πόδια…
Εικόνες, στιγμιότυπα από την κανονικότητα μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας, μιας άλλης πραγματικότητας, οι σημερινές…
*Ο Κ.Καραμάρκος σπουδασε στην Αυστραλία ,επέστρεστην Ελλάδα εργάστηκε δημοσιογράφος στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Θεσσαλονίκης κ.α΄. και ξαναγύρισε Μελβούρνη Οι παρακάτω φωτογραφίες και το Βίντεο είναι του ΄ Δημήτρη Παπαγεωργίου
Την Κυριακή 2 Μαΐου 1893 περίπου 2.000
άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα και διαδήλωσαν, ζητώντας την καθιέρωση της οκτάωρης ημερήσιας εργασίας. Ήταν η Πρώτη «Εργατική Πρωτομαγιά» στην Ελλάδα.
Την κινητοποίηση είχε οργανώσει ο Κεντρικός Σοσιαλιστικός Σύλλογος του Σταύρου Καλλέργη, ο οποίος είχε ιδρύσει τον Σύλλογο τρία χρόνια πριν, ενώ εξέδιδε παράλληλα την εφημερίδα «Σοσιαλιστής».
Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής. Με το ψήφισμα ζητούσαν, εκτός από το οκτάωρο, την καθιέρωση της αργίας της Κυριακής και τη χορήγηση σύνταξης στα θύματα των εργατικών ατυχημάτων. Η άρνηση του προέδρου να το εκφωνήσει, προκάλεσε τη θορυβώδη αντίδραση του Καλλέργη και τελικά τη σύλληψη και την καταδίκη του σε φυλάκιση 10 ημερών «για διατάραξη της συνεδρίασης».
Τον επόμενο χρόνο, οι σοσιαλιστικές ενώσεις επανέλαβαν τον εορτασμό στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με ομιλητές τον Πλάτωνα Δρακούλη και τον Σταύρο Καλλέργη. Στα αιτήματα προστέθηκε και η κατάργηση της θανατικής ποινής. Μετά το τέλος της εκδήλωσης, οι αρχές έκαναν συλλήψεις και ο εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς απαγορεύτηκε.
Η Πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν τη παγκόσμια μέρα των εργατικών διεκδικήσεων, κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Σοσιαλιστικού Συνεδρίου, (Β” Σοσιαλιστικής Διεθνούς) τον Ιούλιο του 1889, στο Παρίσι. Σκοπός ήταν να οργανώνεται κάθε χρόνο, την ίδια μέρα, μια διεθνής εκδήλωση κατά την οποία οι εργάτες να θέτουν στις αρχές των κρατών το αίτημα για νομοθετική μείωση της εργασίας σε οκτώ ώρες την ημέρα, καθώς και την εφαρμογή των άλλων αποφάσεων της διεθνούς. Η συγκεκριμένη ημέρα επιλέχθηκε προκειμένου να τιμηθεί η μνήμη των θυμάτων της αιματηρής καταστολής των εργατών του Σικάγου την 1η Μαΐου του 1886.
Την άνοιξη του 1886, ο «Σύνδεσμος για την Καθιέρωση του Οκτάωρου», ο οποίος ακoλουθούσε το πολιτικό πρόγραμμα της Διεθνούς, ξεκίνησε μεγάλες κινητοποιήσεις στο Σικάγο και σε άλλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, με βασικό αίτημα την καθιέρωση του οκτάωρου. Την τελευταία Κυριακή πριν από την Πρωτομαγιά, οργανώθηκε μια μεγάλη διαδήλωση στην οποία πήραν μέρος περίπου 20.000 άτομα. Την 1η Μαΐου, εκατοντάδες από χιλιάδες εργάτες πήραν μέρος στην απεργία που είχε προκηρύξει ο «Σύνδεσμος» και περισσότεροι από 90.000 στην απεργιακή συγκέντρωση στην πόλη του Σικάγου. Η απεργία συνεχίστηκε τις επόμενες ημέρες, ενώ οι συμπλοκές στα εργοστάσια μεταξύ απεργών και απεργοσπαστών ήταν καθημερινό φαινόμενο.
Σε μια τέτοια συμπλοκή στις 3 Μαΐου, έξω από το εργοστάσιο Μακ Κόρμικ στο Χάρβεστερ, η αστυνομία πυροβόλησε κατά των απεργών. Σκοτώθηκαν έξι εργάτες και την επομένη (4 Μαΐου) περίπου 3.000 εργάτες συγκεντρώθηκαν στην Πλατεία Αγοράς για να διαμαρτυρηθούν. Η συγκέντρωση ήταν ειρηνική, ενώ ήταν παρών και ο δήμαρχος της πόλης Χάρισον, ο οποίος είχε δώσει την άδεια να πραγματοποιηθεί.
Κατά τη διάρκειά της, ξέσπασε δυνατή βροχή που ανάγκασε τους περισσότερους να αποχωρήσουν. Και ενώ ο “Αλμπερτ Πάρσον ολοκλήρωνε την ομιλία του, μέσα από ένα αυτοκίνητο, κάποιος πέταξε μια χειροβομβίδα προς την πλευρά των αστυνομικών. Από την έκρηξη τραυματίστηκαν 66 αστυνομικοί, εκ των οποίων οι επτά πέθαναν αργότερα.
Η Πρωτομαγιά του 1936 στη Θεσσαλονίκη
Στην Ελλάδα, θα χρειαστεί να περάσουν δεκαεπτά χρόνια, έως ότου επιχειρηθεί εκ νέου η οργάνωση εργατικών εκδηλώσεων την Πρωτομαγιά. Την 1η Μαΐου του 1911, η Φεντερασιόν στη Θεσσαλονίκη, οργανώνει συλλαλητήριο. Στην Αθήνα, την ίδια μέρα, πραγματοποιείται συγκέντρωση στο Μετς με πρωτοβουλία της σοσιαλιστικής ομάδας του Νίκου Γιαννιού και σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο».
Στη Θεσσαλονίκη, επεμβαίνει η Αστυνομία και συλλαμβάνονται οι ηγέτες της Φεντερασιόν, Αβραάμ Μπεναρόγια, Σαμπετάι Λεβί και Σαμουήλ Γιονά. Ο πρώτος μαζικός εορτασμός της Πρωτομαγιάς θα γίνει ταυτόχρονα σε δώδεκα πόλεις το 1919, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Οι εκδηλώσεις της Πρωτομαγιάς επαναλαμβάνονται τα επόμενα χρόνια, με κοινό χαρακτηριστικό τη διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος, τη χαμηλή συμμετοχή των εργαζομένων και την καταστολή.
Τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης την Πρωτομαγιά του 1936, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως το «ελληνικό Σικάγο».
Στις 29 Απριλίου ο κλάδος ξεκίνησε γενική απεργία. Τα βασικά αιτήματα ήταν η αναπροσαρμογή του ημερομισθίου, το οποίο είχε φθάσει τις 65 έως 70 δραχμές για τους άνδρες και τις 24 έως 30 για τις γυναίκες. Από την 1η και έως τις 8 Μαΐου, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις επεκτείνονται στις Σέρρες, στη Δράμα, στην Ξάνθη, στον Λαγκαδά, στον Βόλο και στην Καρδίτσα. Ταυτόχρονα οι βιομήχανοι και οι έμποροι καπνού έκλεισαν τις επιχειρήσεις τους κηρύσσοντας λόκ άουτ. Στις 9 Μαΐου ξεκινά γενική απεργία στη Θεσσαλονίκη, στην οποία συμμετέχουν και άλλοι κλάδοι σε ένδειξη συμπαράστασης στους καπνεργάτες. Οργανώνονται συλλαλητήρια και πορείες, ενώ η Χωροφυλακή προσπαθεί να εμποδίσει τους διαδηλωτές να κατευθυνθούν προς το Διοικητήριο (το κτίριο που στεγάζεται σήμερα η γραμματεία Μακεδονίας Θράκης).
Τα επεισόδια ξεκίνησαν από τη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Εγνατίας, όπου το συνδικάτο των αυτοκινητιστών είχε στήσει οδόφραγμα. Οι αυτοκινητιστές προσπάθησαν να απελευθερώσουν συνάδελφό τους που είχε συλληφθεί και η χωροφυλακή απάντησε με πυροβολισμούς. Σκοτώθηκε ο Τάσος Τούσης. Ο νεκρός μεταφέρεται πάνω σε μια πόρτα από διαδηλωτές που κατευθύνονται προς το Διοικητήριο και οι ταραχές γενικεύονται.
Ο απολογισμός είναι 16 νεκροί και δεκάδες τραυματίες. Την επομένη, οι κηδείες των θυμάτων μετατρέπονται με μαζικές διαδηλώσεις. Στις 11 Μαΐου κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 Μαΐου πανελλαδική απεργία. Η αναταραχή τερματίζεται την επομένη, με σημαντικές υποχωρήσεις από την πλευρά των καπνεμπόρων, ενώ το κράτος υπόσχεται να χορηγήσει συντάξεις στις οικογένειες των θυμάτων.
Ο θρήνος της μητέρας πάνω από το νεκρό γιο της, απαθανατίστηκε από τον φωτογραφικό φακό και ενέπνευσε τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο, στο έργο «Επιτάφιος».
Ακουστε το Γρηγόρη Μπιθικώτση σε μουσική Μίκη Θεοδωρακη
Γρηγόρης Μπιθικώτσης- Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
Ο πρώτος εορτασμός
Ο πρώτος εορτασμός της Εργατικής Πρωτομαγιάς, σε συνθήκες νομιμότητας θα γίνει τον Μάιο του 1975. Η 1η Μαίου συνέπιπτε με τη Μεγάλη Παρασκευή και η διοίκηση της ΓΣΕΕ με το Εργατικό Κέντρο, όρισαν σαν ημέρα του εορτασμού τις 9 Μαΐου. Η απεργιακή συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε μπροστά από το δημαρχείο της Αθήνας και ήταν ιδιαίτερα μαζική. Ανάλογη συγκέντρωση έγινε και στη Θεσσαλονίκη μπροστά στο Εργατικό Κέντρο της Πόλης. Από το 1976 η συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς στην Αθήνα, πραγματοποιείται στο Πεδίο του “Αρεως μπροστά από το κτίριο της ΓΣΕΕ.. ΝΕΡΙΤ
