Ο Κώστας Καραμάρκος, μας περιγράφει πώς βρήκε τη ..δική του Μελβούρνη *

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΑΜΑPΚΟΣ

Τη Μελβούρνη την άφησα ως μεγαλούπολη του νότου με δρόμους που ερήμωναν στο πρώτο σκοτάδι της βραδιάς και...  Τη βρήκα ως μητρόπολη του νότου, με ουρανοξύστες που σκιάζουν δρόμους μεγάλους και πολύβουους, με καφέ μπαρ και ρεστοράν υψηλής αισθητικής και γαστρονομικής απόλαυσης, με περαστικούς και κατοίκους από όλες τις φυλές του Ισραήλ...

Τη μεγάλη Βαβέλ του νότου  την άφησα με 3,2 εκατομμύρια κατοίκους και τη χώρα με 17 εκατομμύρια.  Σήμερα, πριν καταφύγεις στις απογραφές και στις στατιστικές το βλέπεις και το αισθάνεσαι  παντού…  Στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, στα σχετικά ακριβά και τιγκαρισμένα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα υψηλά ενοίκια…   Καταλαβαίνεις πως η πόλη ναι μεν σ’ ακολουθεί σε παλιούς και νέους δρόμους, με ρυθμούς ενίοτε ράθυμους, η πόλη όμως έχει μεγαλώσει, η χώρα έχει μεγαλώσει πληθυσμιακά.

Στα 4,4 εκατομμύρια κατοίκους της Μελβούρνης και στα 24 εκατομμύρια κατοίκους της Αυστραλίας (ανάμεσα στα οποία και περίπου 400.000 άτομα ελληνικής καταγωγής και 700.000 αυτόχθονες), θα δεις και θα βρεις τα πάντα, θα δεις και θα βρεις πιο έντονα από ποτέ άλλοτε το νεανικό, το ασιατικό πρόσωπο της πόλης και της χώρας, μειοψηφικό ακόμη, αλλά δυναμικό, επεκτεινόμενο…

Ανορθόγραφοι επιτύμβιοι αποχαιρετισμοί στις γλώσσες των μεταναστών στα διάφορα νεκροταφεία της πόλης.  Συνταξιούχοι με την κόκκινη στολή του εθελοντή που εξυπηρετούν τουρίστες, αστυνομικοί σε ποδήλατα στους δρόμους και στα πεζοδρόμια του κέντρου.

Ο αθλητισμός, η κτηματαγορά ως επένδυση, χωρίς αναφορές στο δικαίωμα όλων για πρόσβαση σε μια προσιτή στέγη, το μέλλον των παιδιών τους, απασχολεί πολλούς, απασχολεί την καθημερινότητα, απασχολεί την κανονικότητα των κατοίκων μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας, με περίπου 20-25 χρόνια συνεχούς ανάπτυξης...

Οι πιο κοινωνικά και πολιτικά ευαίσθητοι πολίτες νοιάζονται για την κλιματική αλλαγή, νοιάζονται για την ποιότητα ζωής  των αυτόχθονων κατοίκων   της χώρας, νοιάζονται για τη σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική της Αυστραλίας προς τους απόκληρους της γης που αναζητούν  άσυλο στους Αντίποδες.

Ακόμη και στην Αυστραλία της σχετικής αφθονίας όμως, σε μια από τις κορυφαίες χώρες του κόσμου σε ό,τι αφορά την ποιότητα ζωής των κατοίκων της, υπάρχουν ουρές και τρύπες στη δημόσια υγεία, στη δημόσια παιδεία, υπάρχει απαξίωση του πολιτικού συστήματος και των θεσμών, υπάρχει αύξηση της κοινωνικής ανισότητας, υπάρχει εξαμερικανισμός της οικονομίας και της κοινωνίας.

Ενδεικτικά αναφέρω πως στο χώρο της παιδείας πάνω από 30% των μαθητών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης φοιτά σε ιδιωτικά σχολεία, η τριτοβάθμια παιδεία έχει γίνει εξαγώγιμο προϊόν αξίας άνω των 17 δισεκατομμυρίων δολαρίων Αυστραλίας, τα δίδακτρα στα δημόσια πανεπιστήμια βαραίνουν στη ζωή και στις τσέπες πολλών απόφοιτων.

Αυτό που χαράσσεται όμως στο μυαλό κάποιου ή κάποιας που επισκέπτεται ή έρχεται να ζήσει στην Αυστραλία από χώρες όπως η Ελλάδα, χώρες με υψηλή ανεργία και χωρίς κανονικότητα, είναι πως…

Υπάρχουν πόλεις όπως η Μελβούρνη, υπάρχουν χώρες στη Δύση όπως η Αυστραλία, όπου η  καθημερινότητα ορίζεται χωρίς εκπλήξεις...

Όταν το πρωί ή το απόγευμα βλέπεις μια ανθρωποθάλασσα να ξεπροβάλλει στους δρόμους από τα τρένα, από τα λεωφορεία, από τα τραμ, ξέρεις, ξέρεις καλά πως όλοι κατευθύνονται προς την ίδια μεριά, σαν τα νερά της  παλίρροιας… Το πρωί πάνε στη δουλειά τους  και το απόγευμα  επιστρέφουν στα σπίτια τους.  Τόσο απλά, τόσο κανονικά, τόσο «βαρετά»!

Αυτό το ανθρωπομάνι περπατάει βιαστικά, σκυφτά, δε μιλάει συνήθως πουθενά εκτός από τα κινητά, έχει όμως δουλειά και υπό διάθεση χρόνο τα Σαββατοκύριακα…

Έχει την κουλτούρα του weekend, της «έβδομης» μέρας της δημιουργίας… Έχει και  χρήματα για να κάνει αρκετά, να κάνει πολλά από όσα επιθυμεί, στα καφέ μπαρ, στα εστιατόρια, στους κινηματογράφους, στα θέατρα, στους παιδότοπους, στα σπίτια, στα γήπεδα της προτίμησής του…

Έχει γήπεδα καθεδρικούς ναούς για να πάει να παίξει ή να παρακολουθήσει κάποιος, ένα weekend,  ότι μπορεί να φανταστεί ο νους του…

Έχει γήπεδα όπου συνυπάρχουν οι πάντες! Καλοντυμένες γιαγιάδες που παρακολουθούν παρέα εδώ και εξήντα χρόνια, χωρίς τους άντρες τους, τους ίδιους ουραγούς χωρίς δεύτερες σκέψεις! Αυτές οι γιαγιάδες συνυπάρχουν φιλικά, άνετα, αδιάφορα, κανονικά, με Αφρικανούς και Ινδούς. Υπάρχουν γερόντια που δίνουν ραντεβού στις κερκίδες των γηπέδων με τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους και συνυπάρχουν αρμονικά, φιλικά, αδιάφορα με σχολιαρόπαιδα, με αντροπαρέες, με γυναικοπαρέες, με ερωτευμένα ζευγάρια.

Όλος αυτός ο κόσμος, ο πολύχρωμος, ο καθημερινός, ο μέγας,  απλωμένος στις κερκίδες των γηπέδων μια Παρασκευή, ένα Σάββατο, μια Κυριακή βράδυ.  Ένας κόσμος που παρακολουθεί, που φωνάζει, που τρώει πατατάκια, που ακούει την περιγραφή ενός αγώνα στο κινητό του, που διαβάζει στα διαλείμματα εφημερίδες και βιβλία μέσα στο γήπεδο!  Χαζεύοντας την ίδια ώρα τους γλάρους να πετούνε πάνω από το γήπεδο! Αυτός ο κόσμος ο μικρός, ο μέγας…

Ναι, υπάρχουν αυτές πόλεις, αυτές οι χώρες,  αυτές οι καθημερινές προτεραιότητες στο ντουνιά.  Σε άλλα μέρη βέβαια, μακριά, πολύ μακριά από τη μικρή, από την αυτοκαταστροφική, από τη μίζερη Δανιμαρκία του Βαλκανικού νότου…

Και η απόκτηση μιας καθημερινότητας σαν αυτήν που περιγράφω σήμερα, για όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο, αποτελεί προοδευτικό, αποτελεί αριστερό, αποτελεί επαναστατικό αίτημα από την εποχή που ο άνθρωπος  άρχισε να περπατάει στα δυο του πόδια…

Εικόνες, στιγμιότυπα από την κανονικότητα μιας άλλης πόλης, μιας άλλης χώρας, μιας άλλης πραγματικότητας, οι σημερινές…

*Ο Κ.Καραμάρκος σπουδασε  στην Αυστραλία ,επέστρεστην Ελλάδα εργάστηκε  δημοσιογράφος στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ Θεσσαλονίκης κ.α΄. και ξαναγύρισε Μελβούρνη 
 Οι παρακάτω φωτογραφίες και το Βίντεο είναι του ΄
Δημήτρη Παπαγεωργίου

Ελληνες σε εκδρομή..

Στην κεντρική οδό Σουάν Μελβούρνης.ΦΩΤΟ ΕFHMERIS

ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗΣ