14/9/1999 .Αντί μνημοσύνου... Του Γιωργου ΣΙΩΠΑ

Γράφει ο

Γιωργος Σιωπας 

14-09-1999

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ. ΑΠΩΝ.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΠΟΥΛΟΣ. ΑΠΩΝ.
ΝΙΝΑ ΑΣΗΜΑΚΟΠΟΥΛΟΥ. ΑΠΟΥΣΑ....

14 χρόνια μετά....

Ηταν η μέρα που η ΕΡΤ, φόρεσε τα μαύρα στο άκουσμα του μοιραιου.ηταν οι ώρες που ακόμη και οι πιο σκληροί του ραδιομεγαρου, εκλαιγαν σαν μωρά παιδιά, όταν "τυπώσει μέσα τους" το ρεπορτάζ του θανάτου.

Ο Δημήτρης ήταν φίλος μου. Ανθρωπος μεγάλης παιδείας, εξαιρετικός επαγγελματίας, μα πάνω από όλα, άνθρωπος και συνάδελφος.
Ο Παναγιώτης, ένας εξαιρετικός τεχνικός. Η Νινα, η φωνή του ραδιοφώνου.... Νέοι άνθρωποι, Με καρδιά Μικρου παιδιού.
Η πτήση του falcon, στον θάνατο. Πάνω από το Βουκουρεστι, λίγο πριν προσγειωθεί. Εκεί, κοντά στα 15.000 πόδια, έπεσε σε ταλαντωσεις-δελφινισμους. Βαρύτατη αμέλεια του κυβερνήτη........
Αναλωσιμοι άνθρωποι στον βωμό της ενημέρωσης.
3 κηδείες σε διάστημα λίγων ημερών. Και ένα γιατί, που απάντηση δεν έχει....
Στο άκουσμα του μοιραιου, ένοιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου, πως είναι να παγώνει το αίμα στις φλέβες....
Μια μέρα πριν, στο desk, Πειραζα τον Δημήτρη, και τον ρωταγα τι θα μου φέρει από την Ρουμανία.....
ΠΟΤΕ δεν φανταζόμουν πως 3 μέρες αργότερα θα τον συνοδευα στην τελευταία του κατοικία, κουβαλώντας το φέρετρο του μαζί με άλλους συναδέλφους......

Ο Δημήτρης, η Νινα, ο Παναγιώτης....

Σήμερα, νοιώθω ΠΩΣ Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΡΑΥΓΕΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ.

Και τώρα που η ΕΡΤ, δεν υπάρχει πια-έστω τυπικά, νοιώθω περήφανος, που έχω σαν πανάκριβη παρακαταθήκη την παράλληλη πορεία μου με αυτούς τους ανθρώπους.

ΥΓ : ο δικός μου φόρος τιμής, σ εκείνους που 14 χρόνια πριν "έκαναν fade out στη ζωή τους"