Η δεύτερη προκριματική σειρά, στα 5000 μέτρα γυναικών βρισκόταν στους 4 1/2 γύρους πριν το τέλος της, όταν η Nikki Hamblin από τη Νέα Ζηλανδία σκόνταψε, η Αμερικανίδα Abbey D’ Agostino δεν πρόλαβε να σταματήσει, έπεσε πάνω της και τραυματίστηκε και τότε συνέβη αυτό. Που το λες και μια από τις μεγαλύτερες στιγμές των φετινών Ολυμπιακών Αγώνων.
Γιατί όταν δουλεύεις έναν ολυμπιακό κύκλο (ή Ολυμπιάδα ή εν πάση περιπτώσει για τέσσερα συναπτά έτη), νυχθημερόν, ώστε να μπορείς να αγωνιστείς στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού του πλανήτη και παρ’ όλα αυτά σταματάς να βοηθήσεις, προφανώς και είσαι κάτι πολύ μεγαλύτερο από καλός αθλητής. Είσαι άνθρωπος. Με την… κανονική, την πλήρη σημασία της λέξεως.
Τι συνέβη; Όπως είπε η Hamblin, η οποία φάνηκε να “ρίχνει” ταχύτητα για να αποφύγει σύγκρουση “έτρεχα και υπήρχε κινητικότητα μπροστά μου σε ένα γκρουπ αθλητριών, ώσπου ξαφνικά ένα κορίτσι μπροστά μου έκοψε ταχύτητα, προφανώς για να αποφύγει σύγκρουση με προπορευόμενη. Δεν είχα χρόνο να αντιδράσω. Ξαφνικά βρέθηκα στο έδαφος. Έπαθα σοκ. Σκέφτηκα “τι έγινε τώρα; Γιατί είμαι κάτω; Σκατά, αυτό δεν είναι κάτι που περιμένεις να συμβεί. Δεν μπορεί να συμβεί”. Δεν είναι από αυτά που σου προκύπτουν στις προπονήσεις και στις συζητήσεις που έχω κάνει, επί του τι μπορεί να πάει λάθος, αυτό το ενδεχόμενο δεν αναφέρθηκε ποτέ”.
Ομολόγησε πως “έμεινα για λίγο πεσμένη, σκεφτόμουν ότι είχα άλλους 5-6 γύρους, για να τερματίσω. Θα ήταν μοναχικοί αυτοί οι 5-6 γύροι” όταν αισθάνθηκε ένα χέρι στην πλάτη της και άκουσε μια φωνή να της λέει “έλα σήκω, πρέπει να τελειώσουμε τη δουλειά μας”. Ήταν η D’ Agostino, η οποία δεν μπορούσε καλά καλά να σταθεί όρθια. Είχε τραυματιστεί σοβαρά στο γόνατο. “Σκέφτηκα πως είχε δίκιο. Είμαστε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα αργούσα λίγο, αλλά θα έφτανα στο τέρμα. Δεν φεύγεις από την πίσω πόρτα στους Ολυμπιακούς, για κανένα λόγο.
Είμαι ευγνώμων στην Abby, για την προτροπή της. Αυτό το κορίτσι είναι η ενσάρκωση του Ολυμπιακού πνεύματος. Ήταν η πρώτη φορά που τη συναντούσα. Δεν είναι απίστευτο; Ανεξάρτητα από την κούρσα και το αποτέλεσμα, αυτή είναι μια στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Αυτό το άγγιγμα στην πλάτη και το “έλα σήκω,”. Αν καταφέρω να της δώσει πίσω το 1% αυτού που μου πρόσφερε, θα είναι εκπληκτικό. Μου έλεγε “δεν ξέρω αν μπορώ να τρέξω, δεν μπορώ να βάλω βάρος στο γόνατο, αλλά εσύ συνέχισε”.
Δεν το έκανε. Έμεινε δίπλα της και τερμάτισαν μαζί. Αγκαλιάστηκαν και μετά η D’ Agostino αποχώρησε με αμαξίδιο. “Όλοι θέλουν να κατακτήσουν ένα μετάλλιο, αλλά όσο απογοητευτικό και αν είναι, οι Αγώνες είναι πολλά περισσότερα. Για παράδειγμα, είναι η κατανόηση που έχουμε μεταξύ μας για όλη την προσπάθεια που έχουμε κάνει. Ναι, μπορώ να πω ότι σήμερα απέκτησα μια φίλη. Όταν σε 20 χρόνια με ρωτήσουν για το Ρίο, αυτή την ιστορία θα πω. Η Abby είναι η ιστορία μου”.
Η Νεοζηλανδή δήλωσε και απογοητευμένη “με το γεγονός ότι δεν εμφανίστηκε άνθρωπος να βοηθήσει, μετά τη σύγκρουση. Ούτε ένας εθελοντής. Ένα κορίτσι ήταν στο έδαφος, χτυπημένο και δεν ήλθε άνθρωπος να βοηθήσει. Δηλαδή, σοβαρά; Έλα, βοήθα, δώστης λίγο νερό”. Τι της είπε η Αμερικανίδα στο τέλος; “Δεν θέλω να μιλήσω εκ μέρους της. Δεν την είχα συναντήσει ξανά, μολονότι έχουμε τους ίδιους εκπροσώπους μάνατζμεντ. Δείχνει τόσο αγαπητό, φανταστικό κορίτσι. Όλοι όσοι είναι εδώ ξέρουν τι χρειάζεται να κάνεις, για να βρεθείς εδώ. Όταν λοιπόν, τα καταφέρνεις και στον αγώνα σκοντάφτεις και χτυπάς σοβαρά, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να σου συμβεί. Ελπίζω να είναι καλά”.
Λίγα λεπτά μετά τον τερματισμό τους, οι κοπέλες έμαθαν πως έχουν προκριθεί -αμφότερες- στον τελικό του αγωνίσματος, μετά τη σχετική διαμαρτυρία των ομάδων τους και τη σύμφωνη γνώμη της διοργανώτριας αρχής
cyprustimes.com/
No comments:
Post a Comment