ΔΡ.ΒΙΤΚΟΣ¨"Ού γάρ οίδασιν τι ποιούσιν..''

ΤΟΥ Δρ. ΚΩΣΤΑ ΒΙΤΚΟΥ

Κάποιος πρόσθεσε στο κείμενο του ευαγγελιστή Λουκά ετούτα εδώ τα (δήθεν) λόγια του Ιησού: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν» (23:34). Δηλαδή: «Πατέρα, συγχώρησέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Στα κείμενα των άλλων ευαγγελιστών (Ματθαίου, Μάρκου και Ιωάννη) τα ως άνω «λόγια» του Ιησού δεν υπάρχουν. Αυτός που «έχωσε» στο κείμενο του Λουκά λόγια του Ιησού που δεν ειπώθηκαν, διέπραξε όχι μόνο ασέβεια αλλά κατασκεύασε και μια κραυγαλέα αντίφαση. Ας τη δούμε.

Στο «Σύμβολο της Πίστεως» συναντούμε έναν Ιησού που δεν ήρθε στη Γη για να ζήσει μέχρι τα βαθειά του γηρατειά: ήρθε στη Γη για να πεθάνει, σχετικά νωρίς, ν’ αναστηθεί, ν’ ανέλθει στους ουρανούς και να καθίσει «εκ δεξιών του Πατρός». Λέει το «Σύμβολο της Πίστεως», μεταξύ άλλων:
«Τον δι’ υμάς τους ανθρώπους και δια την ημετέραν σωτηρίαν κατελθόντα εκ των ουρανών και σαρκωθέντα εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της παρθένου και ενανθρωπίσαντα. Σταυρωθέντα τε υπέρ ημών επί Ποντίου Πιλάτου και παθόντα και ταφέντα. Και αναστάντα τη τρίτη ημέρα κατά τας Γραφάς».
Δηλαδή: «Αυτόν [τον Κύριον Ιησούν Χριστόν] που για μας τους ανθρώπους και για τη δική μας σωτηρία κατέβηκε από τους ουρανούς, πήρε σάρκα από το Άγιο Πνεύμα και από τη Μαρία την παρθένα, κι έγινε άνθρωπος. Σταυρώθηκε για μας, όταν ηγεμόνευε ο Πόντιος Πιλάτος, βασανίστηκε κι ενταφιάστηκε. Και την τρίτη μέρα αναστήθηκε, σύμφωνα με τις Γραφές».

Η ΚΡΑΥΓΑΛΕΑ ΑΝΤΙΦΑΣΗ

Όταν οι «Άγιες Γραφές» προφητεύουν ότι ο Ιησούς θ’ αναστηθεί την τρίτη μέρα, δεν υπάρχει περιθώριο να γίνει κάτι άλλο. Εξάλλου ο ίδιος ο Ιησούς γνώριζε τι τον περίμενε. Ο ευαγγελιστής Λουκάς το ξεκαθαρίζει, όταν παρουσιάζει τον Ιησού να λέει στους μαθητές του:
«Ιδού αναβαίνομεν εις Ιερουαλήμ, και τελεσθήσεται πάντα τα γεγραμμένα δια των προφητών τω υιώ του ανθρώπου. Παραδοθήσεται γαρ τοις έθνεσιν και εμπαιχθήσεται και υβρισθήσεται και εμπτυσθήσεται και μαστιγώσαντες αποκτενούσιν αυτόν, και τη ημέρα τη τρίτη αναστήσεται» (18:31-3).
Δηλαδή: «Να, ανεβαίνουμε στην Ιερουσαλήμ και θα πραγματοποιηθούν όλα όσα έχουν γράψει οι προφήτες για τον γιο του ανθρώπου: θα παραδοθεί στους εθνικούς, οι οποίοι θα τον εμπαίξουν, θα τον βρίσουν, θα τον φτύσουν και, αφού τον μαστιγώσουν, θα τον σκοτώσουν. Και την τρίτη μέρα θ’ αναστηθεί».
Επιπλέον έχουμε το «μυστικό δείπνο» και ακούμε τον Ιησού να λέει στους μαθητές του: «Τούτό εστιν το σώμα μου το υπέρ υμών διδόμενον . . . τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου το υπέρ υμών εκχυννόμενον . . . ο υιός μεν του ανθρώπου κατά το ωρισμένον πορεύεται» (Λουκάς, 22:19-20).
Δηλαδή: «Αυτό [το κομμάτι το ψωμί] είναι το σώμα μου που προσφέρεται [θυσία] για εσάς . . . αυτό το ποτήρι [με το κρασί] είναι η καινούργια διαθήκη, σφραγισμένη με το αίμα μου που θα χυθεί για εσάς . . . ο γιος του ανθρώπου βαδίζει σύμφωνα με αυτό που έχει προκαθοριστεί».

Τα πιο πάνω δείχνουν ότι ο Ιησούς γνώριζε τι τον περίμενε: τον περίμενε ο σταυρός, αλλά και η ανάστασή του – μια ανάσταση για την οποία ο ίδιος μίλησε στους μαθητές, χωρίς αυτοί να καταλαβαίνουν τι εννοούσε («ουκ εγίνωσκον τα λεγόμενα»). Συνεπώς, είναι αδύνατο να είχε στρίψει ο Ιησούς, την ώρα που τον σταύρωναν, και να πει: «Πατέρα, συγχώρησέ τους γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». Αυτό που έκαναν οι σταυρωτές του αποτελούσε εφαρμογή «θεϊκού σχεδίου». Έτσι ο ευαγγελιστής Λουκάς δεν «κάρφωσε» τον Ιησού στα κέρατα αυτής της κραυγαλέας αντίφασης, δηλ. να τον βάλει από τη μια να λέει ότι ήρθε στη Γη για να θυσιαστεί, και από την άλλη να λέει ότι οι θύτες του δεν ήξεραν τι έκαναν, γιατί αν ήξεραν δεν θα το έκαναν!

Βέβαια, εδώ μπορεί ν’ αντιτείνει κάποιος ή κάποια ότι οι σταυρωτές του Ιησού, αν και υλοποιούσαν «θεϊκό σχέδιο», οι ίδιοι ωστόσο δεν ήξεραν τι έκαναν, δηλ. δεν γνώριζαν ότι εκτελούσαν το καθήκον τους. Προφανώς νόμιζαν ότι σταύρωναν κάποιον που κρίθηκε ένοχος. Άλλωστε ήταν δύσκολο να φανταστούν – και με το δίκιο τους – ότι πάνω στον ξύλινο σταυρό κάρφωναν τον ίδιο τον Θεό ή τον γιο του Θεού!

Αυτό το δέχομαι. Όντως, οι άνθρωποι δεν ήξεραν ποιον σταύρωναν. Αλλά ο Ιησούς ήξερε, κι επομένως δεν χρειαζόταν να παρακαλέσει τον Πατέρα του να μην τιμωρηθούν αυτοί που ενεργούσαν «κατά τας Γραφάς».

ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ

Όμως ποιος «έχωσε» μέσα στο ευαγγέλιο του Λουκά το ψευδεπίγραφο «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασιν τι ποιούσιν»; Ομολογώ πως δεν έχω απάντηση, ούτε διαθέτω χρόνο να ψάξω να τη βρω. Απάντηση δεν έχω και στο ερώτημα: Γιατί τιμωρήθηκε ο Ιούδας, που και αυτός βοήθησε στην εκτέλεση θεϊκού σχεδίου; Ο Ιησούς χρειαζόταν έναν προδότη, εφόσον ο ίδιος δεν σκόπευε να παραδοθεί στις αρχές μόνος του.

Το δράμα του Ιούδα ταρακουνά τη φτωχή μου μυαλοθήκη, καθώς χοροπηδά το μεγάλο ερώτημα: Γνώριζε ή όχι ο Ιησούς όταν καλούσε τον Ιούδα να τον ακολουθήσει ως μαθητής του ότι τον καταδίκαζε σε θάνατο; Αν το γνώριζε, τότε ο Ιούδας παγιδεύτηκε από την πρώτη στιγμή στο «θεϊκό σχέδιο» κι έχασε τη ζωή του. Αν δεν το γνώριζε, τότε ασφαλώς το γνώριζε ο Πατέρας Θεός που θα έπρεπε να είχε μεταβιβάσει τη γνώση αυτή και στον Υιό για να μη χαθεί άδικα ο άνθρωπος. Με λυπεί που ο Ιούδας έχασε τη ζωή του από κάποιες τύψεις που δεν έπρεπε να έχει . . .

Κλείνοντας, εύχομαι στους φίλους μου χριστιανούς –αν υπάρχουν– Καλό Πάσχα!

"Ευοί, ευοί,ευαί,ευαί " . .Γράφει ο Δρ Κωστας Βίτκος

28 Dec 2012

TΟΥ ΔΡ ΚΩΣΤΑ ΒΙΤΚΟΥ

Πριν από τρεις μέρες γιορτάσαμε κι εμείς, οι φίλοι της αρχαιοελληνικής ψυχής, τον οικουμενικό μας Θεάνθρωπο: τον κισσοφόρο Διόνυσο. Αναφωνήσαμε κι εμείς το Βακχικό επίφθεγμα: «Ευοί, ευοί, ευαί, ευαί». Στην αρχαία Αίγυπτο Ο Διόνυσος ήταν γνωστός ως Όσιρις, στη Μ. Ασία ως Άττις, στη Συρία ως Άδωνις, στην Ιταλία ως Βάκχος, στην Περσία ως Μίθρας. Όλοι αυτοί οι Θεάνθρωποι είναι το ίδιο πρόσωπο – το πρόσωπο που κάθε χρόνο γεννιέται, πεθαίνει και ανασταίνεται.

Ήδη από τον 3ο αι. π.Χ. έχουμε τη σύνθεση «Όσιρις-Διόνυσος», ένα σμίξιμο δύο μυστηριακών παραδόσεων: αιγυπτιακής παράδοσης και ελληνικής. Η μυθολογία που περιτυλίγει τον Όσιρι-Διόνυσο δεν πρέπει να εκληφθεί ως ένα χαριτωμένο παραμύθι, αλλά ως μια αλληγορία, ως μια συμβολική γλώσσα που κωδικοποιεί μυστικές διδασκαλίες. Σκαλίζοντας και μελετώντας τις διάφορες αφηγηματικές παραλλαγές γύρω από τη ζωή και δράση του Όσιρι-Διόνυσου, ανακαλύπτουμε εκπληκτικές ομοιότητες με τις μετέπειτα βιογραφικές αφηγήσεις για τον Ιησού, τον επονομαζόμενο «Χριστό» (μετάφραση στα Ελληνικά της εβραϊκής λέξης «Μεσσίας»).

ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

Παραθέτω απόσπασμα από το βιβλίο των Timothy Freke και Peter Gandy, The Jesus Mysteries. Was the Original Jesus a Pagan God? (εκδ. Thorson, 2000).
 Ο Όσιρις-Διόνυσος είναι ενσαρκωμένος θεός, σωτήρας και «Υιός Θεού».

 Ο πατέρας του είναι θεός, η μητέρα του θνητή παρθένα. Γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου σε σπηλιά ή σε φτωχό αγελαδοκάλυβο, μπροστά σε τρεις βοσκούς.
Προσφέρει στους οπαδούς του την ευκαιρία να ξαναγεννηθούν μέσα από ιεροτελεστίες βάπτισης.
Θαυματουργικά μετατρέπει το νερό σε κρασί σε τελετή γάμου.

Πάνω σε γάιδαρο εισέρχεται θριαμβικά σε πόλη, ενώ ο κόσμος τον τιμά κρατώντας στα χέρια τους φοινικόκλαδα (βάγια).
Πεθαίνει το Πάσχα ως θυσία για τις αμαρτίες του κόσμου.

Μετά τον θάνατό του κατεβαίνει στον Άδη, ανασταίνεται την τρίτη μέρα και ανεβαίνει στον ουρανό δοξασμένος.
Οι οπαδοί του τον περιμένουν να επιστρέψει ως κριτής τις έσχατες μέρες.

Ο θάνατος και η ανάστασή του γιορτάζονται με ιεροτελεστικό γεύμα από ψωμί και κρασί, που συμβολίζουν το σώμα και το αίμα του (σ. 6).
Οι ομοιότητες αυτές ανάμεσα στη βιογραφία του Όσιρι-Διόνυσου και σε αυτή του Ιησού είναι καταχωμένες και δεν διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία, με αποτέλεσμα οι Νεοέλληνες χριστιανοί να αγνοούν τις πραγματικές ρίζες του Χριστιανισμού.

ΑΞΙΟΠΡΟΣΕΚΤΟΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΙΣΜΟΣ

Έχουμε δει ερευνητές να επιχειρούν να καταδείξουν κάποια κοινά σημεία που υπάρχουν ανάμεσα στον Χριστιανισμό και τον Κομμουνισμό. Πραγματικά, τόσο ο Μαρξ όσο και ο Χριστός ξεκινούν την «έφοδό» τους από ηθικό ορμητήριο – ο άνθρωπος δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του. Θεωρώ πως η ηθική αυτή (όπως και όλες οι «ηθικές») είναι καθαρά ανθρωποποίητο κατασκεύασμα και δεν συνάδει με τη φύση του λαίμαργου ανθρώπου, που εξαιτίας της λαιμαργίας του δημιούργησε πολιτισμό.
Στις αρχές του 20ου αιώνα, μια χούφτα κομμουνιστές άδραξαν την εξουσία στη Ρωσία. Σε λίγα χρόνια ένας μεγάλος όγκος λαού, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που υπηρέτησαν το προηγούμενο σύστημα, συντάχτηκαν με το Κομμουνιστικό Κόμμα, επειδή το κόμμα αυτό διατυμπάνιζε ότι όσοι δεν ακολουθούν το νέο σύστημα θωρούνται «εχθροί του λαού».

Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν ο Χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, ο αριθμός αυτών που ακολούθησε τη «νέα πίστη» άρχισε να φουσκώνει, επειδή οι χριστιανοί απολάμβαναν ευνοϊκότερη μεταχείριση. Για παράδειγμα, οι κληρικοί δεν πλήρωναν φόρους. Με άλλα λόγια, αν ήθελε κανείς να πετύχει στη ζωή του, έπρεπε να γίνει χριστιανός. Αν δεν γινόταν χριστιανός, θεωρούνταν «εχθρός του Θεού»!

Όπως η προπαγανδιστική μηχανή του Στάλιν διαστρέβλωσε την πολιτική ιστορία, παρουσιάζοντάς την τυραννία ως δόγμα αληθινού κομμουνισμού, έτσι και η χριστιανική προπαγανδιστική μηχανή διαστρέβλωσε την ιστορική πραγματικότητα, μοιράζοντας στους πιστούς «ωφέλιμα» ψεύδη, παρμένα από τις θρησκευτικές παραδόσεις άλλων αρχαίων λαών.

Επίσης αξίζει να προσέξουμε το γεγονός ότι ενώ ο Κομμουνισμός και ο Χριστιανισμός άρχισαν την πορεία τους με μηνύματα ισότητας, κοινοκτημοσύνης κι ελευθερίας, τελικά κατέληξαν στη δημιουργία ενός ολοκληρωτικού, δεσποτικού κατεστημένου. Στο κατεστημένο αυτό δεν υπάρχει χώρος για διαφωνίες και αντιγνωμίες, γιατί κυριαρχεί το δόγμα. Δεν υπάρχει δημοκρατία στον Χριστιανισμό, τη στιγμή που δεσπόζει ο δεσπότης, τη στιγμή που δεν γίνεται αποδεκτό οτιδήποτε βρίσκεται έξω από τις δήθεν αποκαλυπτικές αλήθειες των «ιερών βιβλίων».

ΑΝΙΕΡΑ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑΤΑ

Προς τα τέλη του 4ου αι. π.Χ. ο αστρονόμος και μαθηματικός Αρίσταρχος από τη Σάμο ανακαλύπτει ότι η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο (ηλιοκεντρικό σύστημα) και ότι το φεγγάρι είναι ετερόφωτος δορυφόρος της Γης («την σελήνην παρά του ηλίου το φως λαμβάνειν»). Αιώνες αργότερα θα έρθουν οι χριστιανοί και θα υποστηρίξουν το αντίθετο: ότι η Γη είναι το κέντρο του κόσμου και ότι το φεγγάρι έχει δικό του φως! Έτσι λέει το «ιερό βιβλίο»!

Τον 3ο αι. π.Χ. ο φιλόσοφος και μαθηματικός Ερατοσθένης από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου υπολογίζει (με εκπληκτική για την εποχή του ακρίβεια) την περιφέρεια της Γης. Αιώνες αργότερα οι χριστιανοί θωρούν αιρετικό όποιον τολμά να πιστέψει ότι η Γη δεν είναι επίπεδη!

Τον 1ο αι. π.Χ. ο πολυμαθής στωικός φιλόσοφος και αστρονόμος Ποσειδώνιος κατασκευάζει ένα όμορφο περιστρεφόμενο μοντέλο του ηλιακού μας συστήματος, το οποίο έδειχνε τις τροχιές των πλανητών. Τέσσερις αιώνες αργότερα έρχονται οι χριστιανοί και θωρούν ιεροσυλία το να μην πιστεύει κανείς ότι ο Θεός τοποθέτησε τους αστέρες στον ουρανό, χωρίς να τους αγγίξει με τα χέρια του! Τα χέρια του τα χρησιμοποίησε μόνο για να φτιάξει τους «πρωτόπλαστους» από λάσπη!

Αυτά για σήμερα, φίλες και φίλοι της αρχαιοελληνικής ψυχής. Ο υπογράφων θα επανέλθει κατά τον Φεβρουάριο. Σας εύχομαι ένα γεμάτο υγεία κι ευδαιμονία 2013. Έρρωσθε!

Μάχη δίχως εχθρό..Γράφει ο Δρ Κωστας Βίτκος*

Ποιος ήταν ο θεός Σέραπις, τη λατρεία του οποίου βρίσκουμε 

και στη Θεσσαλονίκη κατά την Ελληνιστική Περίοδο;

Διαβάζω σε αθηναϊκή εφημερίδα: «Τραγικό θάνατο βρήκε ένας 57χρονος στη Φούστανη Αριδαίας, κατά τη διάρκεια εκτέλεσης εργασιών σε εκκλησία της περιοχής. Όπως ανακοινώθηκε, ο άτυχος άντρας εκτελούσε εθελοντική εργασία κατεδάφισης του τέμπλου στον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου, όταν, υπό συνθήκες που διερευνώνται, καταπλακώθηκε από τμήμα του τέμπλου, με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα. Προανάκριση διενεργεί το Αστυνομικό Τμήμα Αριδαίας Πέλλας».

Μάλιστα. Ο άτυχος άνδρας δεν είχε «άγιο» μαζί του κι έχασε τη ζωή του. Ο «Άγιος» Γεώργιος, που και αυτός «τραυματίστηκε» αλλά όχι θανάσιμα, δεν είχε καιρό να βοηθήσει τον εθελοντή εργάτη: ήταν απασχολημένος με τον φοβερό δράκο. Η ανικανότητα ενός «αγίου» να σώσει την εικόνα του, φέρνει στο νου μου τους πρώιμους φανατικούς χριστιανούς της αιγυπτιακής Αλεξάνδρειας, οι οποίοι δοκιμαστικά έσπασαν με σφυριά το σαγόνι του ελληνο-αιγυπτιακού θεού Σέραπι, προκειμένου να διαπιστώσουν αν ο θεός είναι ικανός να αντιδράσει. Κι όταν διαπίστωσαν ότι ο θεός δεν μπορεί να αντιδράσει, οι καλοί χριστιανοί συμπέραναν πως τέτοιος θεός δεν υπάρχει και συνέχισαν την καταστροφή ολόκληρου του ναού – το περιβόητο Σεραπείον (ή Σαραπείον) με τη σπουδαία βιβλιοθήκη του. Βέβαια, επρόκειτο για μάχη χριστιανών δίχως εχθρό.
Αλλά ποιος ήταν ο θεός Σέραπις, τη λατρεία του οποίου βρίσκουμε και στη Θεσσαλονίκη κατά την Ελληνιστική Περίοδο;

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΚΑΙ ΣΕΡΑΠΙΣ

Ο ιστορικός Αρριανός (95-175 μ.Χ.), στο έργο του Ανάβασις Αλεξάνδρου, αναφερόμενος στις τελευταίες στιγμές ζωής του Μεγαλέξανδρου στη Βαβυλώνα, λέει:
«Λέγουσι δε αι εφημερίδες αι βασίλειοι εν του Σεράπιδος τωι ιερώι Πείθωνά τε εγκοιμηθέντα και Άτταλον και Δημοφώντα και Πευκέσταν, προς δε Κλεομένην τε και Μενίδαν και Σέλευκον, επερωτάν τον θεόν ει και άμεινον Αλεξάνδρωι εις το ιερόν του θεού κομισθέντα και ικετεύσαντα θεραπεύεσθαι προς του θεού. Και γενέσθαι φήμην τινά εκ του θεού μη κομίζεσθαι εις το ιερόν, αλλ’ αυτού μένοντι έσεσθαι άμεινον . . . και Αλέξανδρον ου πολύ ύστερον αποθανείν» (7.26.2).

Δηλαδή: «Οι βασιλικές εφημερίδες λένε ότι, αφού κοιμήθηκαν μέσα στο ναό του θεού Σέραπι ο Πείθωνας, ο Άτταλος, ο Δημοφώντας και ο Πευκέστας, και επιπλέον ύστερα από αυτό ο Κλεομένης, ο Μενίδας και ο Σέλευκος ρώτησαν τον θεό αν θα ήταν προτιμότερο και πιο συμφέρον για τον Αλέξανδρο να μεταφερθεί στο ναό του θεού και να γίνει ικέτης του, για να θεραπευθεί από τον θεό, και ότι έγινε κάποια υπόδειξη από τον θεό να μη μετακομιστεί [ο Αλέξανδρος] στο ιερό, αλλά θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να μείνει εκεί που βρισκόταν . . . και ο Αλέξανδρος ύστερα από λίγο πέθανε».

Παρατηρούμε εδώ ότι στη Βαβυλώνα, όπου ο Αλέξανδρος άφησε την τελευταία του πνοή, υπήρχε ιερό του θεού Σέραπι. Ο θεός αυτός απεικονιζόταν ενθρονισμένος, όπως και ο χθόνιος θεός των Ελλήνων Πλούτων, με σκήπτρο στο χέρι και με Κέρβερο και φίδι στα πόδια. Ωστόσο, θα περίμενε κανείς να δει τους Μακεδόνες εταίρους του Αλέξανδρου να ζητούν τη γνώμη του ίδιου του Πατρώου Δία, και όχι τη γνώμη κάποιου άλλου «μιξοβάρβαρου» θεού!

Στη Ρώμη βρίσκουμε τον θεό Σέραπι να λατρεύεται από τον 1ο αι. π.Χ. και να εμφανίζεται, μαζί με τον Ρωμαίο αυτοκράτορα, πάνω στα ρωμαϊκά νομίσματα, από την εποχή των Φλαβίων. Στην αιγυπτιακή Αλεξάνδρεια το ιερό του Σέραπι καταστρέφεται το 391 μ.Χ., και με διάταγμα του αρχιδολοφόνου «χριστιανού» αυτοκράτορα Θεοδόσιου απαγορεύεται η λατρεία του θεού αυτού (και όχι μόνο). Κι αφού αγγίξαμε το όνομα «Θεοδόσιος», ευκαιρία να δούμε τώρα και μερικά από τα αυτοκρατορικά του διατάγματα, που σκοπό είχαν την εξαφάνιση της πατρώας θρησκείας των Ελλήνων.

ΤΑ ΔΙΑΤΑΓΜΑΤΑ

Υπάρχουν Ελλαδικοί διανοούμενοι (π.χ. Μπαμπινιώτης, Γιανναράς κ.ά.) που υποστηρίζουν ότι δεν υπήρξε επίσημη κρατική και εκκλησιαστική πολιτική εναντίον της πατρώας θρησκείας των Ελλήνων. Όμως ο διάβολος θέλησε να φέρει στο φως τεκμήρια που δείχνουν διαφορετική ιστορική πραγματικότητα. Δεν θα αναφέρω εδώ τις μαρτυρίες του «Βυζαντινού» χρονογράφου Ιωάννη Μαλάλα (6ος αι. μ.Χ.), που μιλά για διωγμούς εναντίον των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη: θα αναφέρω μόνο δύο ενδεικτικά αυτοκρατορικά διατάγματα, παρμένα από τους λεγόμενους «Κώδικες». Όσοι ενδιαφέρεστε να μπείτε σε πιο βαθιά (και καθαρά) νερά, «βουτήξτε» στο βιβλίο του Δ. Καμάρα, Η αντιπαγανιστική νομοθεσία της Ύστερης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας μέσα από τους Κώδικες (Αθήνα, 2000).

Ο Κωνστάντιος και Κώνστας (διάβολε, έπρεπε προ πολλού να είχα αλλάξει το προσωπικό μου όνομα!) το 341 π.Χ. διατάσσουν: «Επιθυμούμε να κλείσουν αμέσως όλοι οι ναοί σε όλους τους τόπους και σε όλες τις πόλεις και να απαγορευθεί η είσοδος σε αυτούς [. . .] Θέλουμε, επίσης, να απέχουν όλοι από τις θυσίες. Αν όμως κάποιος διαπράξει το αδίκημα, θα τιμωρηθεί με αποκεφαλισμό. Διατάσσουμε ότι η περιουσία όποιου τιμωρηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο, θα περιέλθει στο αυτοκρατορικό ταμείο».

Περίπου εβδομήντα χρόνια αργότερα, που η πατρώα θρησκεία ακόμη αντέχει, εκδίδεται από την τριανδρία – Αρκάδιος, Ονώριος, Θεοδόσιος – το ακόλουθο διάταγμα: «Εάν κάποια αγάλματα βρίσκονται ακόμη μέσα στους ναούς και τα ιερά, και εάν έχουν δεχθεί ή δέχονται ακόμη τη λατρεία των ειδωλολατρών, όπου κι αν συμβαίνει αυτό, θα ξεριζωθούν εκ θεμελίων, αφού αναγνωρίσουμε ότι αυτός ο κανονισμός έχει διατυπωθεί κι επικυρωθεί κατ’ επανάληψη πολύ συχνά. Τα ίδια τα κτήρια των ναών που βρίσκονται σε πόλεις ή έξω από αυτές, θα παραχωρηθούν σε κοινή χρήση. Παντού οι βωμοί θα καταστραφούν [. . .] Οι ιδιοκτήτες τους θα υποχρεωθούν να τους καταστρέψουν».
Ναι, αγαπητοί φίλοι και φίλες της ελληνικής ψυχής. Οι κατ’ ευφημισμόν «χριστιανοί» αυτοκράτορες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που κακώς βαπτίστηκε «Βυζαντινή Αυτοκρατορία») είχαν εμπλακεί σε μάχες δίχως εχθρό. Κομμάτιαζαν ένα λατρευτικό άγαλμα κάποιου θεού ή κάποιας θεάς ή κατεδάφιζαν έναν ολόκληρο αρχαίο ελληνικό ναό, και είχαν την οίηση ότι νίκησαν τον «εχθρό» τους! Μετά ήρθαν κάποιοι κι έγραψαν την ιστορία της «νίκης» των χριστιανών και χάλκευσαν την αστειότητα που ονομάστηκε «ελληνοχριστιανικός πολιτισμός»!

O Kώστας Βίτκος

είναι  δρ Φιλοσοφίας.σε Αυστραλιανό πανεπιστήμιο

Απολογία Σωκράτους. Γράφει ο Δρ ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ

Ο Σωκράτης δεν έγραψε τίποτε – και καλά έκανε, πράγμα που αιώνες αργότερα μιμήθηκε και ο Χριστός.  Οι πραγματικά σοφοί άνθρωποι δεν μουτζαλώνουν χαρτιά.  Λένε κάποια πράγματα και μετά οδεύουν προς την εντάφια σιγή.  Όπως δεν ξέρουμε τι ακριβώς είπε ο Χριστός, έτσι δεν ξέρουμε τι ακριβώς είπε και ο Σωκράτης.  Μόνο που ο Σωκράτης είχε γύρω του κάποιους εγγράμματους μαθητές και κάποιους γλύπτες, που χάρη σ’ αυτούς διασώθηκε η πνευματική και φυσική εικόνα του ξυπόλυτου Αθηναίου σοφού.  Ο Χριστός δεν είχε τέτοια τύχη.   

 Από τα πλατωνικά συγγράμματα, η «Απολογία Σωκράτους» είναι το μόνο έργο που δεν είναι διάλογος.  Έτσι, από ακαδημαϊκό μεράκι, σκέφτηκα να παρουσιάσουμε εδώ μερικά αποσπάσματα σε ελεύθερη μετάφραση, για να δούμε τι τέλος πάντων είπε αυτός ο εβδομηντάρης άνθρωπος στους συμπολίτες του Αθηναίους δικαστές.  Η κατηγορία που του κόλλησαν είναι γνωστή:  «Αδικεί Σωκράτης, ούς μεν η πόλις νομίζει θεούς ου νομίζων, έτερα δε δαιμόνια καινά εισηγούμενος.  Αδικεί δε και τους νέους διαφθείρων.  Τίμημα θάνατος».  Δηλαδή:  «Ο Σωκράτης διαπράττει αδίκημα με το να μην τιμά τους θεούς που η πόλη τιμά.  Διαπράττει και άλλο αδίκημα με το να διαφθείρει τους νέους με τη διδασκαλία του. Η ποινή που του αξίζει είναι ο θάνατος».  

Φαίνεται ότι η «Απολογία Σωκράτους» είναι το πρώτο έργο του Πλάτωνα, που πιθανότατα γράφτηκε λίγο μετά το θάνατο του δασκάλου.  Αυτό το «λίγο» είναι δύσκολο να καθοριστεί με ακρίβεια, αλλά υποθέτουμε ότι, όταν ο Πλάτωνας βούτηξε τη γραφίδα του στο μελανοδοχείο, κάποιοι Αθηναίοι, που άκουσαν τον ίδιο τον Σωκράτη να απολογείται στο δικαστήριο, βρίσκονταν ακόμη «εν ζωή».  Συνεπώς είναι δύσκολο να φανταστούμε τον Πλάτωνα να στρεβλώνει σε μεγάλο βαθμό τα λόγια του Σωκράτη.  Έτσι είναι πιθανό ότι εδώ έχουμε μια σχεδόν αυθεντική απολογία.  Ας τη δούμε.

ΠΡΟΛΟΓΙΚΑ

«Δεν ξέρω τι έχετε πάθει, άνδρες Αθηναίοι, από τα λόγια των κατηγόρων μου.  Εγώ όμως σας βεβαιώνω ότι παρά λίγο να ξεχάσω τον εαυτό μου και να πειστώ ότι είμαι ένοχος!  Με τόση πειστικότητα μίλησαν (ούτω πιθανώς έλεγον) αυτοί, αν και δεν είπαν σχεδόν καμία αλήθεια.  Αλλά εκείνο που θαύμασα περισσότερο από όλα τα ψέματά τους, είναι αυτό που έλεγαν, ότι πρέπει τάχα εσείς να προσέχετε, μην τύχη και ξεγελαστείτε από μένα (μη υπ’ εμού εξαπατηθήτε), γιατί είμαι φοβερός ρήτορας!  Αλλά αμέσως θα διαψευστούν έμπρακτα από μένα, γιατί, όπως θα δείτε, εγώ δεν έχω πολλή δύναμη στα λόγια, εκτός αν θεωρούν φοβερό ρήτορα αυτόν που λέει την αλήθεια.  Αν συμβαίνει αυτό, τότε εγώ θα συμφωνούσα μαζί τους, ότι είμαι ρήτορας, αλλά όχι όπως αυτοί αντιλαμβάνονται τον ρήτορα.

»Επαναλαμβάνω, λοιπόν ότι αυτοί τίποτε σχεδόν δεν είπαν που να είναι αληθινό (ουδέν αληθές ειρήκασιν).  Από μένα όμως θ’ ακούσετε όλη την αλήθεια.  Βέβαια, μα τον Δία, άνδρες Αθηναίοι, από μένα δεν θ’ ακούσετε λόγια τορνευτά σε φράσεις και λέξεις, όπως τα δικά τους, ούτε λόγια στολισμένα με άνθη ρητορικά.  Θ’ ακούσετε λόγια απλά, με λέξεις που τυχαία έρχονται στη γλώσσα μου, γιατί πιστεύω στο δίκιο των όσων λέω (πιστεύω γαρ δίκαια είναι α λέγω) και κανένας από σας να μην περιμένει από μένα άλλη γλώσσα.  Στο κάτω-κάτω, δεν θα ταίριαζε στην ηλικία μου να παρουσιάζομαι στο δικαστήριό σας με λόγια κομψά, σαν να ήμουν κανένας νεαρούλης!  Σας παρακαλώ πολύ, μη σας φανεί παράξενο και μην ταραχτείτε, αν με ακούσετε να μιλώ με τα ίδια λόγια που συνηθίζω να μιλώ στην αγορά και στις τράπεζες των χρηματιστών, όπου πολλοί από σας με έχετε ακούσει.  Διότι συμβαίνει το εξής:  Πρώτη φορά εγώ τώρα, στα εβδομήντα μου χρόνια (έτη γεγονώς εβδομήκοντα), εμφανίζομαι σε δικαστήριο.  Συνεπώς, είμαι πέρα για πέρα άσχετος με τη γλώσσα που συνηθίζεται εδώ [. . .]

»Τώρα μπορεί κάποιος από σας να με ρωτήσει:  «Μα, Σωκράτη, τι επιτέλους συμβαίνει με σένα;  Για ποιο λόγο σε διαβάλλουν;  Γιατί, βέβαια, δεν θα γινόταν τόση φασαρία και δεν θα σου πετούσαν τόση λάσπη, αν και συ δεν ανακατευόσουν κάπως περισσότερο από τους άλλους με ζητήματα που δεν έπρεπε.  Πες μας, λοιπόν, τι συμβαίνει, για να μην κάνουμε μόνοι μας υποθέσεις σε βάρος σου».  Μια τέτοια ερώτηση μου φαίνεται πολύ σωστή και θα προσπαθήσω να σας δείξω τι είναι εκείνο που μου κόλλησε το όνομα «σοφός» και με διέβαλε στον κόσμο.  Ακούστε λοιπόν.

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

»Τώρα μπορεί να φανεί σε μερικούς από σας ότι αστειεύομαι.  Να είστε όμως βέβαιοι ότι αυτό που θα σας πω είναι ολόκληρη η αλήθεια.  Εγώ, πραγματικά, απόκτησα το όνομα «σοφός» όχι από τίποτε άλλο, αλλά από κάποια σοφία.  Ποια είναι αυτή η σοφία;  Είναι ίσως η μόνη ανθρώπινη σοφία.  Γιατί, όντως, κινδυνεύω να είμαι σοφός σ’ αυτή τη σοφία . . .  Αυτό που θα σας πω δεν είναι δικός μου λόγος, αλλά λόγος προσώπου αξιόπιστου σε σας, όπως θα δείτε. 

»Μάρτυρας της σοφίας μου – αν έχω λίγη και τι σόι σοφία είναι αυτή – είναι ο θεός των Δελφών.  Βέβαια, τον Χαιρεφώντα τον ξέρετε, νομίζω.  Αυτός ήταν φίλος μου από μικρός και φίλος της δημοκρατίας σας, γιατί μαζί σας εξορίστηκε, τώρα τελευταία, και μαζί σας επέστρεψε από την εξορία.  Και, φυσικά, γνωρίζετε τι άνθρωπος ήταν ο Χαιρεφών, πόσο ορμητικός σε οτιδήποτε του ερχόταν στο νου.  Και να, κάποτε τόλμησε να πάει στους Δελφούς και να ρωτήσει το μαντείο το εξής ερώτημα – και πάλι, σας παρακαλώ, να μην ταραχτείτε.  Ρώτησε, λοιπόν, αν κάποιος είναι πιο σοφός από μένα (εί τις εμού είη σοφώτερος).  Και η Πυθία απάντησε ότι, πραγματικά, κανένας δεν είναι πιο σοφός από μένα (μηδένα σοφώτερον είναι).  Και σ’ αυτό μάρτυρα έχετε τον αδερφό του, ετούτον εδώ, γιατί εκείνος έχει πεθάνει».                                           
(Συνεχίζεται)

Ο δρ Βίτκος για την εικόνα "¨Άξιον Εστί "και..Άγιον Όρος

ΓράΦΕΙ Ο ============

 ΔΡ. ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ

============

Την Κυριακή που πέρασε είδα να κατεβάζουν μία εικόνα της Παναγίας από το Άγιο Όρος και να τη μεταφέρουν στη Θεσσαλονίκη για λαϊκό προσκύνημα. Το Άγιο Όρος είναι γνωστό και ως «περιβόλι της Παναγιάς», στο οποίο μόνο τα αρσενικά «πλάσματα του Θεού» έχουν την ευτυχία να επισκέπτονται. Τα θηλυκά είναι ελεύθερα να βλέπουν το «περιβόλι» από την... κλειδαρότρυπα. Εδώ μιλάμε για θεία «ισότητα» par excellence των δύο φύλων!

Επειδή οι θρησκείες φτιάχτηκαν από άνδρες για τους άνδρες, oι γυναίκες πρέπει να φαίνονται, όχι να ακούγονται. Ο Απόστολος Παύλος το έχει ξεκαθαρίσει μια χαρά: «κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ» (Προς Κορινθίους, 11.3). Και δεν λέει μόνο αυτό: λέει και πολλά άλλα χαριτωμένα, που ενδιαφέρουν την κάθε γυναίκα. Αυτά θα τα δούμε πιο κάτω, αφού πρώτα σταθούμε για λίγο στην είδηση.

ΕΙΔΗΣΗ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΟ

«Με τιμές αρχηγού κράτους έφτασε στη Θεσσαλονίκη, με την κανονιοφόρο «Αρματωλός», η εικόνα της Παναγίας «Άξιον Εστί» από τον ναό του Πρωτάτου, που βρίσκεται στις Καρυές του Αγίου Όρους... «Σε μια περίοδο βαθιάς δοκιμασίας οι Έλληνες στρεφόμαστε προς την Παναγία, Πολιτεία κι Εκκλησία πορεύονται για να στηρίξουν όσους δοκιμάζονται από την οικονομική κρίση», τόνισε στην ομιλία του ο υπουργός Μακεδονίας-Θράκης και εξέφρασε την πεποίθηση ότι «με τη βοήθεια του Θεού, με τη βοήθεια της Παναγίας θα τα καταφέρουμε να βγούμε από την κρίση». Στην παραλία του Λευκού Πύργου η εικόνα τοποθετήθηκε σε στρατιωτικό κιλλίβαντα και ακολούθησε λιτάνευση μέχρι τον ναό του Αγίου Δημητρίου, όπου θα παραμείνει έως το τέλος του Οκτωβρίου και θα εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα».

Αυτή είναι η «συνταρακτική» είδηση που διάβασα σε αθηναϊκή εφημερίδα. Στην ίδια εφημερίδα διάβασα και το ακόλουθο σχόλιο αναγνώστη, που λέει: 

«Ας συλλυπηθούμε εαυτούς και αλλήλους, αδελφοί, καθόσον τετέλεστε! Στους χριστοδουλικούς καιρούς, ουρές και σπρωξίματα μέχρι ανελέητου ξύλου από τους θεοσεβούμενους για τις άγιες ζώνες και άγιες βράκες που αφορολόγητα έκαναν αρπαχτές ανά την επικράτεια. Τώρα μας (ξανα)έβγαλαν το βαρύ πυροβολικό, έτσι, να δώσουν μια ακόμα σπρωξιά προς την σκοταδιστική άβυσσο του άξεστου πλήθους. Και μάλιστα μετά της επισήμου Πολιτείας, οϊμέ, υπουργών, θωρηκτών, όπλων, στρατών, τηλεοράσεων κλπ, να ενθαρρύνουν την αγέλη να χώσει βαθειά το κεφάλι της στην άμμο του θρησκευτικού ψέματος! Έτσι εξακολουθούν να εκπαιδεύουν το λαό! Και μετά περιμένουμε πρόοδο σ’ αυτό το ανεκδιήγητο και αντιφατικό υβρίδιο! Τι ντροπή, Θεέ μου, στη χώρα των μεγάλων ποιητών!» 

Και τώρα επιστρέφουμε στο θέμα της «ισότητας» των δύο φύλων. Ακούμε τον Απόστολο Παύλο με προσοχή.

ΛΕΕΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ

«Πάσα δε γυνή προσευχομένη ή προφητεύουσα ακατακαλύπτωι τηι κεφαλήι καταισχύνει την κεφαλήν αυτής. Έν γαρ εστιν και το αυτό τηι εξυρημένηι. Ει γαρ ου κατακαλύπτεται γυνή, και κειράσθω. Ει δε αισχρόν γυναικί το κείρασθαι ή ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. Ανήρ μεν γαρ ουκ οφείλει κατακαλύπτεσθει την κεφαλήν εικών και δόξα θεού υπάρχων. Η γυνή δε δόξα ανδρός εστιν. Ου γαρ εστιν ανήρ εκ γυναικός αλλά γυνή εξ ανδρός. Και γαρ ουκ εκτίσθη ανήρ δια την γυναίκα αλλά γυνή δια τον άνδρα» (ό.π. 5-9).

Δηλαδή: «Κάθε γυναίκα που προσεύχεται ή που προφητεύει με ακάλυπτο το κεφάλι της, εξευτελίζει την κεφαλή της (δηλ. τον άντρα της). Είναι ένα και το αυτό με την γυναίκα που έχει ξυρισμένο το κεφάλι της. Εάν η γυναίκα δεν καλύπτει το κεφάλι της, τότε ας πάει να κουρευτεί. Κι εφόσον είναι αισχρό για μια γυναίκα να ξυρίζει το κεφάλι της ή να κόβει τα μαλλιά της, τότε οφείλει να καλύπτει το κεφάλι της. Ο άντρας δεν χρειάζεται να καλύπτει το κεφάλι του, αφού αντανακλά την εικόνα και τη δόξα του Θεού. Αλλά η γυναίκα αντανακλά τη δόξα του άντρα, αφού ο άντρας δεν φτιάχτηκε από τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα φτιάχτηκε από τον άντρα. Ούτε φτιάχτηκε ο άντρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα φτιάχτηκε για τον άντρα».

Παστρικές δουλειές! Όσο για τη συμπεριφορά της γυναίκας μέσα στην εκκλησία, ο «Απόστολος των Εθνών» λέει: 

«Αι γυναίκες εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν. Ου γαρ επιτρέπεται αυταίς λαλείν, αλλά υποτασσέσθωσαν, καθώς και ο νόμος λέγει. Ει δε τι μαθείν θέλουσιν, εν οίκωι τους ιδίους άνδρας επερωτάτωσαν. Αισχρόν γαρ εστιν γυναικί λαλείν εν εκκλησία» (ό.π. 14:34-5).

Δηλαδή: «Οι γυναίκες στις εκκλησίες να μη μιλούν. Δεν επιτρέπεται σε αυτές να παίρνουν τον λόγο, αλλά να υποτάσσονται, καθώς ό (εβραίικος) νόμος ορίζει. Εάν θέλουν να μάθουν κάτι, να ρωτήσουν τους άντρες τους στο σπίτι. Είναι αισχρό για μια γυναίκα να μιλά μέσα στην εκκλησία».

ΑΠΟ ΣΤΟΜΑ ΧΡΥΣΟ

Μετά τον Απόστολο Παύλο, έρχεται ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και «στολίζει» τη γυναίκα μ’ ετούτα εδώ τα λεκτικά «κοσμήματα», που μου τα έστειλε κάποιος «εν γραφίδι» συνάδελφος.

«Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος: είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί» (Προς τους έχοντας παρθένους συνεισάκτους).

 Ο Κωστας Βίτκος είναι Δρ Φιλοσοφίας ΄,αρθρογραφεί και διδάσκει δωρεάν την αρχαία Ελλνική Γραμματεία στους Έλληνες της Μελβούρνης

ΑΛΛΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ ΔΡΑ ΒΙΤΚΟΥ

Τα  Ο Δρ ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ απαντα στον κ.Μπαμπινιώτη και στο άρθρο του 

υμΠΙΣΩ ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣπ

**EFHMERIS: Δρ Βίτκος*:Ολιγογράμματοι οι καταγγέλοντες τα ...εράσματα δικά σας.

Δρ Βίτκος*:Ολιγογράμματοι οι καταγγέλοντες τα.. φωνήεντα.

Δρ ΚΩΣΤΑΣ ΒΙΤΚΟΣ

ΕΠΑΝΕΠΙΣΚΕΨΗ

Παρέκβαση: Μη βιάζεστε! Το ξέρω. Η λέξη «επανεπίσκεψη» δεν υπάρχει στα λεξικά. Είμαι όμως ελεύθερος να την φτιάξω με πρότυπο τις λέξεις: «επανεξέταση», «επανέκδοση» και «επανεμφάνιση».

Αλλά η παρέκβασή μου εδώ αφορά σε κάτι άλλο, πάλι γλωσσικό. Αφορά στην πρόσφατη καταγγελία μιας δασκάλας από τη Ραφήνα, η οποία λέει: «Δεν μας φτάνει η οικονομική κατακρήμνιση της πατρίδος μας, πρέπει να υποστούμε και την εθνική μας εξολόθρευση». Αν απορείτε τι θα προκαλέσει την «εθνική μας εξολόθρευση», η απάντηση είναι ετούτη εδώ: η συρρίκνωση των ελληνικών φωνηέντων –από επτά σε πέντε– που επιχειρείται στο νέο σχολικό βιβλίο της Ε’ και ΣΤ’ Δημοτικού!

Είναι προφανές ότι η καλή μας «δασκάλα από τη Ραφήνα» είναι ολίγον τι ολιγογράμματη. Αγνοεί την απόκλιση ανάμεσα στην προφορά ενός φθόγγου (ήχου) και στην αποτύπωσή του με την γραφίδα. Με άλλα λόγια, συγχέει τη φωνή με τη γραφή. Στην ελληνική γλώσσα έχουμε πέντε φωνηεντικούς ήχους («α», «ε», «ι», «ο», και ου), τους οποίους ακούμε από τη στιγμή που ρουφάμε το πρώτο γάλα από το βυζί της μάνας μας μέχρι την εντάφια σιγή μας.

Αργότερα, στο σχολείο, μαθαίνουμε να γράφουμε τον φωνηεντικό ήχο, λ.χ., «ου», χρησιμοποιώντας δύο γράμματα μαζί (το «ο» και «υ»). Μαθαίνουμε ν’ αποτυπώνουμε τον φωνηεντικό ήχο «ι»με μια ποικιλία γραμμάτων: «η», «υ», «οι» και «ει». Βέβαια, αυτή η πολλαπλή αποτύπωση του φθόγγου «ι» δεν συνέβαινε στην αρχαία Ελλάδα, δεδομένου ότι το «η» προφερόταν «εε», το «υ» προφερόταν «ου», το «οι» προφερόταν «οϊ» και το «ει» προφερόταν «εϊ».

Συμπέρασμα: Στην ελληνική γλώσσα τα φωνήεντα είναι επτά («α», «ε», «η», «ι», «ο», «υ», «ω»), αλλά οι φωνηεντικοί ήχοι είναι πέντε («α», «ε», «ι», «ο», «ου»). Τέλος παρέκβασης.

ΣΤΟ ΘΕΜΑ

Στο άρθρο της προπερασμένης Πέμπτης (17/7/12) έγινε λόγος για το αρχαίο βάρβαρο έθος τηςθρησκευτικής περιτομής με κοφτερή πέτρα (ή με χαλύβδινο μαχαίρι), την οποία υπέβαλαν ακόμη και στον «Υιότου Θεού», όταν αυτός συμπλήρωσε την όγδοη ημέρα της ζωής του. Θα ήταν όντως ενδιαφέρον, αν μαζί με το «τίμιο» ξύλο και τα γύφτικα καρφιά, που σώθηκαν ως τις μέρες μας (ένα τέτοιο «καρφί» μού έδειξε μια νεαρή λιγναστράγαληκαλόγρια σε μοναστήρι της Θάσου), είχε σωθεί κι ένα μέρος της ακροβυστίας (ή ακροποσθίας, κατά το ελληνικότερο) από την περιτομή του Ιησού, την οποία η Ορθόδοξη Εκκλησία εορτάζει κάθε πρώτη του Γενάρη.
Παρακολουθώντας τον αθηναϊκό Τύπο, είδα ότι το θέμα της θρησκευτικής περιτομής έχει και συνέχεια – μια συνέχεια που θα ήθελα να τη μοιραστώ μαζί σας, παραθέτοντας ένα πρόσφατο άρθρο, που λέει:

 «Είναι ή όχι αντισημιτική και αντί-ισλαμική πράξη η απαγόρευση της θρησκευτικής περιτομής, στο όνομα της υγείας; Σε ζήτημα των ημερών φαίνεται να αναδεικνύεται για Εβραίους και Μουσουλμάνους η απόφαση νοσοκομείων σε Αυστρία και Ελβετία να αναστείλουν προσωρινά την πρακτική της περιτομής ύστερα από απόφαση δικαστηρίου της Κολωνίας, στη δυτική Γερμανία, που έκρινε ότι θα μπορούσε να επιφέρει σοβαρές βλάβες στην υγεία ενός μικρού αγοριού. Εκφράζονται, παράλληλα, και φόβοι από ραβίνους ότι την ίδια τακτική θα ακολουθήσουν νοσοκομεία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

»Η απόφαση του γερμανικού δικαστηρίου, ωστόσο, δεν αφορούσε την κατάργηση της περιτομής, ενώ προέκυψε ύστερα από την υπόθεση ενός αγοριού που υπέστη επιπλοκές λόγω της περιτομής στην οποία υποβλήθηκε. Ύστερα και από την ανακοίνωση, όμως, που εξέδωσε ο γερμανικός Ιατρικός Σύλλογος με την οποία συμβούλευε τους γιατρούς να μην προχωρούν σε περιτομές που δεν είναι αναγκαίες έως ότου ξεκαθαριστεί το θέμα, ακολούθησαν έντονες διαμαρτυρίες από ομάδες Εβραίων και Μουσουλμάνων.
»Συνέχεια στο θέμα δόθηκε όταν και το Νοσοκομείο Παίδων της Ζυρίχης, μεταξύ άλλων νοσοκομείων, ανέστειλε πριν δύο εβδομάδες την πρακτική της περιτομής. Εκπρόσωπος, ωστόσο, του νοσοκομείου δήλωσε ότι η απόφαση αυτή δεν επηρεάστηκε άμεσα από την απόφαση που έλαβε το γερμανικό δικαστήριο αλλά περισσότερο από τη συζήτηση που έχει ανακύψει στην Ελβετία γύρω από ιατρικά και ηθικά ζητήματα όπως αυτό.

»Τις τελευταίες ημέρες, το θέμα έχει λάβει αρκετά μεγάλες διαστάσεις στη χώρα μεταξύ ομάδων που είναι ενάντιες στην περιτομή και θρησκευτικών ομάδων, με τις πρώτες να θεωρούν ότι η πρακτική της περιτομής, κατά την οποία αφαιρείται η ακροποσθία του ανδρικού μορίου, στερεί από το αγόρι τη σωματική του ακεραιότητα και με τις τελευταίες να επιμένουν ότι πρόκειται για κομμάτι της θρησκευτικής τους παράδοσης και ελευθερίας.

»Την ίδια ώρα, στην Αυστρία σε παρόμοια ανακοίνωση με εκείνη του γερμανικού Ιατρικού Συλλόγου προχώρησε ο κυβερνήτης της επαρχίας Βόραλμπεργκ, ο οποίος μίλησε μάλιστα και για απόφαση η οποία δημιουργεί δεδικασμένο, προκαλώντας και εκεί αντιδράσεις.

»Τόσο στην ιουδαϊκή όσο και στη μουσουλμανική θρησκεία, η τελετουργία της περιτομής έχει πολύ μεγάλη σημασία για το ανήλικο αγόρι, το οποίο υποβάλλεται σε αυτήν κατά την όγδοη ημέρα της γέννησής του για τους Εβραίους και κατά την ηλικία των 7-8 ετών για τους Μουσουλμάνους.
»Το θέμα έφτασε και μέχρι την γερμανική κυβέρνηση η οποία σκοπεύει να προτείνει σχετικό νόμο που θα νομιμοποιήσει την περιτομή στη χώρα, ενώ η ίδια η καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, μέσω εκπροσώπου της, μίλησε για το δικαίωμα στην ελευθερία της θρησκείας.»

Αυτά λέει το πρόσφατο άρθρο. Η άποψή μου πάνω στο θέμα της θρησκευτικής περιτομής είναι πλέον γνωστή. Θεωρώ την θρησκευτική περιτομή ακρωτηριασμό, όχι μόνο του γεννητικού οργάνου αλλά και του ανθρώπινου νου.

* Ο Κώστας Βίτκος είναι Δρ Φιλοσοφίας και διδάσκει δωρεάν τα αρχαία Ελληνικά στη Μελβούρνη ενώ αρθρογραφεί τακτικά στο ΝΕΟ ΚΟΣΜΟ καθώς και σε άλλα έντυπα 

*Ο Δρ ΒΙΤΚΟΣ ΚΑΙ Η ΑΡΧΑΙΟΜΑΘΕΙΑ ΣΤΗ ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ

• ΔΕΙΤΕ ΑΛΛΑ ΑΡΘΡΑ ΤΟΥ Δρα Κ ΒΙΤΚΟΥ και θα χαρείτε τον υπέροχο λληνικό του λόγο.
• Επιμενίδης
• Ξενοκράτης
• Ο καταβάς εις Άδην
• Επιστολές του Σόλωνα
• Καταραμένε Έλληνα!
• Το φυσικό κακό
• Της Ελλάδος ο Θεός
• Αλλαγή λαού
• Πολιτική και φιλοσοφία

ΕΛΛΑΣ- Ο ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ. Του Δρα Κώστα Βιτκου

Ο Ξενοκράτης ήταν και πολύ αξιόπιστος.  Μόνο σ’ αυτόν οι Αθηναίοι επέτρεπαν να καταθέτει στα δικαστήρια χωρίς να ορκίζεται («ανώμοτον μαρτυρείν»).  Επιπλέον ήταν και πολύ αυτάρκης.  Όταν κάποτε ο Μ. Αλέξανδρος του έστειλε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό, αυτός κράτησε τρεις χιλιάδες αττικές δραχμές και τα υπόλοιπα τα γύρισε πίσω, λέγοντας εκείνος χρειάζεται περισσότερα γιατί διατρέφει περισσότερο κόσμο («πλείονας τρέφοντι»).  Όταν στην αυλή του τύραννου Διονυσίου τιμήθηκε με χρυσό στεφάνι, ως έπαθλο πολυποσίας στις γιορτές «Γερό Ποτήρι», αυτός μόλις βγήκε έξω κατέθεσε το χρυσό στεφάνι στο άγαλμα του Ερμή, όπως συνήθιζε να καταθέτει και τα στεφάνια από λουλούδια. 

Σ’ εκείνον τον μαθητή που ήθελε να παρακολουθήσει τα μαθήματά του, χωρίς προηγουμένως να έχει μάθει ούτε μουσική ούτε γεωμετρία ούτε αστρονομία, του είπε: «Φύγε, γιατί δεν έχεις με τι να πιάσεις τη φιλοσοφία» («λαβάς γαρ ουκ έχεις φιλοσοφίας»). 

Όταν ο τύραννος Διονύσιος είπε στον Πλάτωνα ότι θα του κόψει το κεφάλι, ο Ξενοκράτης, που ήταν παρών και συνόδευε τον Αθηναίο σοφό, είπε στον τύραννο: «Κανένας δεν θα αγγίξει το κεφάλι του Πλάτωνα, προτού κοπεί ετούτο εδώ», δείχνοντας το δικό του κεφάλι. 

Κι όμως, τον υπέροχο αυτόν άνθρωπο οι Αθηναίοι τον πούλησαν μια μέρα ως δούλο, επειδή δεν είχε να πληρώσει το «μετοίκιον».  Να σημειώσουμε εδώ ότι το «μετοίκιον» ήταν ο ετήσιος φόρος των δώδεκα αττικών δραχμών που πλήρωναν οι μέτοικοι, δηλ. οι ξένοι που ήσαν εγκατεστημένοι κι εργάζονταν στην Αθήνα.  Ένας γιος τέτοιου μέτοικου ήταν και ο διάσημος ρήτορας Λυσίας.  Στην απογραφή τού 309 π.Χ.  οι μέτοικοι στην Αθήνα έφταναν τις 45.000. 

Ο άνθρωπος που αγόρασε τον Ξενοκράτη ως δούλο ήταν ο Δημήτριος ο Φαληρεύς, ο οποίος απελευθέρωσε τον Ξενοκράτη και, παράλληλα, έδωσε στους Αθηναίους το οφειλόμενο μετοίκιο.  Για 25 χρόνια ο Ξενοκράτης διεύθυνε την σχολή του Πλάτωνα (την Ακαδημία).  Γέρος πια, 82 ετών, πέθανε μια νύχτα, σκοντάφτοντας πάνω σε μια χάλκινη λεκάνη. 

Κλείνοντας, να παραθέσουμε κάποιους τίτλους από το πλούσιο (αλλά δυστυχώς χαμένο) συγγραφικό του έργο:  Περί φύσεως (6 βιβλία), Περί σοφίας (6 βιβλία), Περί Ιδεών, Περί πλούτου, Περί εγκρατείας, Περί ωφελίμου, Περί ελευθερίας, Περί θανάτου, περί φιλίας, Περί ευδαιμονίας, Περί μνήμης, Περί του ψεύδους, Περί φρονήσεως, Περί σωφροσύνης, Περί δυνάμεως νόμου, Περί πολιτείας, Περί οσιότητος, Περί ειμαρμένης, Περί παθών, Περί ομονοίας, Περί δικαιοσύνης, Περί αρετής, Περί ηδονής, Περί ανδρείας, Περί θεών, Περί ψυχής, Περί επιστήμης, Περί επιστημοσύνης, Περί φιλοσοφίας, Περί του αγαθού, Περί αριθμών, Περί τέχνης, κ.ά.
Αυτός λοιπόν ήταν ο Ξενοκράτης ο Χαλκηδόνιος, που, εκτός από φιλοσοφικές πραγματείες, έγραψε και ποιήματα (σύνολο: 224.239 στίχοι).