«ΠΟΝΤΟΣ! “εν” άστρον φωτεινόν» Της Στεύης Τσούτση

 «ΠΟΝΤΟΣ! “εν” άστρον φωτεινόν»

Η Στεύη Τσούτση

γράφει με αφορμή την «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

 Περνώντας το Αιγαίο πέλαγος, τα Δαρδανέλια και το Βόσπορο, θα δεις στα ανατολικά μια θάλασσα άγρια και τρικυμισμένη: Μαύρη Θάλασσα…Εύξεινος Πόντος…

Λέγεται πως παλιότερα ονομαζόταν άξεινος, δηλαδή αφιλόξενος. Ως πράξη εξευμενισμού του ατίθασου υγρού στοιχείου, του Υιού της Γης, οι αρχαίοι τον βάφτισαν Εύξεινο -φιλόξενο- Πόντο.

Ο πληθυσμός του, εγκατεστημένος στη βόρεια ακτή της Μικράς Ασίας, στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας από τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου, έχοντας φυσική προστασία απρόσιτες οροσειρές, διατήρησε τη συνοχή του πάρα τις αντίξοες συνθήκες στην πορεία των αιώνων.

Η Ιστορία μαζί με τη Μνήμη, είναι οι μάρτυρες του έπους του ποντιακού Ελληνισμού. Ένα έπος που βάφτηκε με αίμα.
Η 19η Μαΐου έχει ανακηρυχθεί «Ημέρα Μνήμης για τη Γενοκτονία των Ελλήνων στο Μικρασιατικό Πόντο».

Σαν σήμερα, το 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ προωθεί την πιο άγρια φάση της Ποντιακής Γενοκτονίας. Το σχέδιο εξόντωσής τους όμως είχε μεθοδευτεί χρόνια πριν,λίγο μετά την επικράτηση του κινήματος των Νεότουρκων.
Από τους Βαλκανικούς πολέμους, οι Νεότουρκοι διδάχτηκαν πως μονάχα με τον αφανισμό των Ποντίων και των Αρμενίων θα έκαναν δική τους τη Μικρά Ασία. Σε κάποιο μυστικό τους συμβούλιο, αναφέρεται πως είχε ειπωθεί συγκεκριμένα:

«Τα έθνη που απόμειναν από παλιά στην Αυτοκρατορία μας, μοιάζουν με ξένα και βλαβερά χόρτα που πρέπει να ξεριζωθούν. Να ξεκαθαρίσουμε τη γη μας. Αυτός άλλωστε είναι και ο σκοπός της επανάστασής μας.»
Βία, κλοπές, κακοποίηση, φόνοι, τάγματα εργασίας, φωτιά.  Αντιδρώντας  οι Πόντιοι, όπως και οι Αρμένιοι, ανέβηκαν αντάρτες στα βουνά.

Μετά τη Γενοκτονία των Αρμενίων το 1916, οι Τούρκοι εθνικιστές υπό τον Μουσταφά Κεμάλ είχαν πλέον όλο το πεδίο ανοιχτό μπροστά τους για να τους εξολοθρεύσουν. Ό,τι δεν κατάφερε ο Σουλτάνος σε 5 αιώνες το πέτυχε ο Κεμάλ σε 5 μόνο χρόνια.

Στις 19 Μαΐου 1919 ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στη Σαμψούντα, υπό την καθοδήγηση των γερμανών και σοβιετικών συμβούλων του. Μέχρι τη Μικρασιατική Καταστροφή το 1922 , τα θύματα της γενοκτονίας ξεπέρασαν τις 200.000. Πηγές μάλιστα αναφέρουν πως ο αριθμός των θυμάτων ξεπέρασε τις 350.000!

Όσοι γλίτωσαν  κατέφυγαν, με τραγικές συνθήκες, πρόσφυγες στη Νότια Ρωσία, ενώ γύρω στις 400.000 έφτασαν στην Ελλάδα.
Ο επίλογος του δράματος τόσο των Ποντίων όσο όλων των Χριστιανών κατοίκων της Μικράς Ασίας υπογράφεται στη Λωζάνη με τη “Σύμβαση Περί Υποχρεωτικής Ανταλλαγής Ελληνικών και Τούρκικων Πληθυσμών”.

 Σήμερα είναι ημέρα μνήμης του ξεριζωμού του ποντιακού ελληνισμού, μιας μελανής σελίδας στην παγκόσμια ιστορία. Μα παράλληλα, στις δύσκολες στιγμές που διανύουμε, οφείλει να είναι και μέρα παραδειγματισμού. Όμοιοι με φοίνικα, οι Πόντιοι αναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους. Κράτησαν κατάσαρκα δεμένη πάνω τους  σα φυλαχτό τη μνήμη της γης που τόσο άδικα αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν. Εντάχθηκαν στην ελληνική κοινωνία με δύναμη και θέληση για ζωή και δημιουργία. Προσαρμόστηκαν στις νέες συνθήκες και  πάλεψαν.

Όπως οφείλουμε να κάνουμε όλοι μας. Δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα. Το σημαντικό είναι να μη μας αποθαρρύνουν αλλά να μας οπλίζουν με πείσμα, επιμονή κι υπομονή ώστε να δημιουργήσουμε. Έχουμε χρέος να παραδώσουμε στα παιδιά μας  έναν κόσμο που δε θάναι κατ’ανάγκη πλούσιος σε υλικά αγαθά μα σε αξίες.

Σήμερα λοιπόν, 95 χρόνια μετά, πέρα από τις μνήμες ενός αιματοβαμμένου παρελθόντος, ας παραδειγματιστούμε για το μέλλον κι ας θυμηθούμε κάτι που οι Πόντιοι έκαναν πανάξια πράξη: πως εμείς, οι κληρονόμοι πουλιών πρέπει ακόμη και με σπασμένα φτερά να πετάμε…

Αφιερωμένο στις μαμάδες που γιορτάζουν σήμερα... Γράφει η ΣΤΕΥΗ ΤΣΟΥΤΣΗ

• Λοχαγός Έρωτας - Στεύη Τσούτση
 
•  Το φόντο της ζωής μου

 Το φόντο της ζωής μου

Μητέρα.

Δε δημιουργήθηκε ποτέ άλλη λέξη, από κανέναν γλωσσοπλάστη, ικανή να περιέχει τόσα νοήματα.

Μνήμες, αρώματα, συναισθήματα συνοδεύουν κάθε της άκουσμα.

Και μια αίσθηση θησαυρού, καθαρά υποκειμενικού για τον καθένα μας, μα πολύτιμου.

Δε θυμάμαι την πρώτη μας συνάντηση. Μου την έδειξαν μοναχά σε φωτογραφίες.

Άπειρες πόζες ενός κατσιασμένου μικροσκοπικού μωρού κι εκείνη να λάμπει, μες την ταλαιπώρια της πρώτης γέννας.

Οι μνήμες επίσημα ξεκινούν από τα πρώτα μου γενέθλια, όταν με κρατούσε να μη ξεσκονίσω την τούρτα από την παραφωνία της μαύρης τρούφας σε φόντο λευκό.

Φόντο, αυτή είναι η σωστή λέξη.

Πάντα ήταν το φόντο της ζωής μου.

Άλλοτε αχνό κι άλλοτε κυρίαρχο. Μα πάντα εκεί.

Μιας φοβισμένης πιτσιρίκας που πρωτοπάει στο νηπιαγωγείο.

Μιας έφηβης που κλαίει για την προδοσία μιας φίλης.

Μιας ενήλικης που ψάχνει να βρει το δρόμο της στη ζωή.

Οι μαμάδες υπάρχουν στη ζωή μας για να μας δείχνει το σύμπαν ποιο είναι το απόλυτο στην αγάπη, τη στοργή, την έννοια, την ανιδιοτέλεια, τη θυσία.

Δεν υπάρχει άνθρωπος να σε αγαπήσει περισσότερο.

Να νιώσει στο απειροελάχιστο πετάρισμα του βλεφάρου, ότι κάτι σε στενοχωρεί.

Να καταλάβει το ψέμα στην ανεπαίσθητη αλλαγή της φωνής.

Και δεν υπάρχει άνθρωπος που θα μπορέσει να συγχωρέσει με τη μεγαλύτερη μεγαλοψυχία, το κάθε σου ατόπημα.

Οι μαμάδες γεννήθηκαν για να μας κακομαθαίνουν. Είναι στο γονίδιο τους.

Μπορεί να βασανίζονται να κάνουν το αντίθετο χάριν της ορθής διαπαιδαγώγησης, μα το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο.

Είναι πλασμένες για να βάφουν τη ζωή μας πολύχρωμη.

Μέσα από τα παραμύθια της καληνύχτας με τους πρίγκηπες και τις νεράιδες και τις λαχταριστές λιχουδιές της ευωδιαστής τους κουζίνας, στην αρχή.

Μέσα από την τεράστια υπομονή στο ν’ ακούσουν από τις πιο βαρετές λεπτομέρειες της μέρας μας μέχρι τις πιο μύχιες σκέψεις, επιθυμίες κι ανασφάλειες, αργότερα.

Όταν μικρή με ρωτούσαν τι δουλειά κάνει η μαμά μου, απαντούσα πάντα το ίδιο.

Μητέρα.

Κι είναι αλήθεια αυτή η πιο δύσκολη ενασχόληση καθώς απαιτεί ειδίκευση σε πολλούς και διαφορετικούς τομείς -ψυχολογία, παιδαγωγική, οικιακή οικονομία- κι έχει πλήρες ωράριο.

Πολυτεχνίτισσα μα όχι ερημοσπίτισσα, καθώς αυτή είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε εστίας.

Σαν σήμερα, κάθε χρόνο, είναι η μέρα της.

Πλήθος φωτογραφίες γεμάτες στιχάκια και λουλούδια θα μας πλημμυρίσουν.

Πόσο μεγάλο λάθος κάνουμε αλήθεια όλοι μας.

Γιορτή της μητέρας είναι κάθε μέρα που ζούμε κι αναπνέουμε.

Βλέπετε κάθε δευτερόλεπτο το χρωστάμε σ’εκείνη που με την εννεάμηνη ταλαιπωρία της, μας πρόσφερε το θαύμα της ανάσας, που με την καθημερινή της ενασχόληση, μας προετοίμασε να αντιμετωπίσουμε το στίβο της ζωής.

Μια αγκαλιά χρειάζεται, συνοδευμένη από ένα «σ’ αγαπώ» και τη συνειδητοποίηση του πόσα οφείλουμε σ’ ένα πλάσμα που μας δίνει τα πάντα και δε ζητά ποτέ τίποτα.

Σ’ αγαπώ μαμά. Γιατί είσαι πάντα εκεί, ακόμη κι όταν δεν είσαι.

Γιατί μου έμαθες να μοιράζομαι, να αισθάνομαι, ν’ αγαπώ.

Σ’ αγαπώ γιατί οι επιλογές σου μου χάρισαν τις άλλες δύο αγάπες της ζωής μου, το διάβασμα και το χορό.

Κι όταν έρθει η ώρα να γίνω κι εγώ μαμά, αν έρθει, ξέρω πως όλα θα είναι πιο εύκολα.

Βλέπεις θ’ ακολουθήσω τα χνάρια τα δικά σου. Ήσουν καλή δασκάλα.

Χρόνια πολλά μαμά.

Χρόνια πολλά μαμάδες. Για σήμερα, για αύριο, για κάθε μοναδική μέρα.

Σας αγαπάμε.

• Στεύη Τσούτση

Ξεκίνησε Σταυρούλα και στο δρόμο προέκυψε Στεύη.Συνηθίζει να τραγουδά στη μέση του δρόμου και να χορεύει στα βήματα των χορών που αγαπά.Κοινώς διαταραγμένη προσωπικότητα ή απλά μόνιμα ερωτευμένη.Πάντα στο μετρό θα τη δεις με ένα βιβλίο στο χέρι.Αγαπά το θέατρο, τις ρομαντικές ταινίες και παραμένει από τα δεκάξι της βαθιά Ελυτική.Ταξιδιάρα ψυχή, είτε με νου, είτε με τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, γεμίζει εικόνες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στο χαρτί, με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ -που ενίοτε “μαυρίζει”- μα συνάμα με ρομαντισμό και τρυφερότητα.Το τελευταίο της απόκτημα ένα μαξιλάρι και ο τίτλος της pillowfighter.To μότο της είναι: “ Άδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει πάλι χθες...” Συμβουλή που ποτέ δεν ακολουθεί καθώς φημίζεται για την αναβλητικότητά της. Στη στήλη της πάντως θα είναι συνεπής:Ακριβώς κάθε Πέμπτη o «Λοχαγός Έρωτας» θα χτυπάει προσοχή..

"αναδημοσίεση από το www.pillowfights.gr"

Ο κύκλος των χαμένων εραστών. Της ΣΤΕΥΗΣ ΤΣΟΥΤΣΗ*

Καλημέρα θλίψη.

Φίλη μισητή και παράλληλα αγαπημένη, καρδιακή.

Μέσα μου δεμένη με συρμάτινη κλωστή.

Δε ζήτησα ποτέ πολλά νομίζω.

Μια αγάπη σαν των βιβλίων. Δυνατή και με χαρούμενο τέλος. Με ένα παιδί.

Μα όταν ήρθε η ώρα το αρνήθηκα, το φοβήθηκα. Αμφισβήτησα τις δυνάμεις μου, την αγάπη.

Έκαψα μόνη τα βιβλία.

Σημάδεψα το αύριο με χρώμα σταχτί, γκρι. Μακάρι νά'ταν μαύρο. Το γκρι είναι άψυχο.

Γκρίζα ζώνη, αδιάφορη, ατελέσφορη.

Κι η αίσθηση του φαύλου κύκλου. Κάθε τέλος και μια αρχή. Κάθε νέα αρχή κι ένα τέλος.

Με ένα κομμάτι λιγότερο.

Έχασα το λογαριασμό .Έπαψα να μετρώ. Δε ξέρω πόσα μένουν.

Άραγε σε πόσα κομμάτια μπορεί κανείς να τεμαχίσει την ψυχή;

Μίσησα τα βιβλία. Μίσησα τα παραμύθια που πάντα τελειώνουν ωραία. Που σε γεμίζουν όνειρα, ποτισμένα με ελπίδες.

Από ποια πηγή γεμίζουμε άραγε δάκρυα; Που τα φυλάμε και ξεχύνονται;

Στέρεψα. Από δάκρυα, από ζωή.

Κενό.

Άδειο, άψυχο, άνευρο κουβάρι. Κουφάρι.

Θα μισήσω τη μουσική στο τέλος. Κάθε τραγούδι έχει πάντα ένα στίχο που ταιριάζει.

Παντού μπορώ να βρω κάτι να θυμίζει.

Τόσο καλή στις λέξεις, μα τόσο φτωχή στο να περιγράψω το τώρα.

Δεν υπάρχουν λέξεις για το κενό. Μόνο κενό.

Κουράστηκα. Δε χρειάζεται να σταματήσει κανείς για να κατέβω. Θα πηδήξω.

Πάντα στα όνειρα πηδώ, πανάλαφρη, ελεύθερη. Και το πρωί ξυπνώ διψασμένη.

Μια αιώνια λιακάδα θέλω, ενός πεντακάθαρου μυαλού.

Δίχως μνήμες. Δίχως ηθελημένες, μονόδρομες λησμονιές.

Χθες ονειρεύτηκα με μάτια ανοιχτά, ένα μικρό μπαλκόνι.

Με βία χωρούσε μια μικρή σιδερένια καρέκλα κι ένα τραπέζι.

Μία. Μάλλον το παίρνω απόφαση το μοναχικό του πράγματος. 

Μία. Μόνη.

Κι ένα παράθυρο μεγάλο, από κείνα τα μακρόστενα, τα ξύλινα, τα μπλέ.

Και μια θάλασσα δρόμος. Να την περιμένω να χειμωνιάζει, να γκριζάρει σαν εμένα. Να την κολυμπώ.

Εγώ που δεν έμπαινα παρά μόνο τον Αύγουστο. Να μου δροσίζει τη φωτιά. Την άσβεστη. Την Κόλαση μου.

Κι ένα ποδήλατο στην αυλή, με κόκκινο καλάθι μπροστά. Δεν ήμουν ποτέ καλή στην ισορροπία. Ποτέ καλή στη ζωή.

Ίσως τώρα να γίνω. Σε ένα μικρό νησί, μια παλιά πόλη. Με δρόμους στενούς, απόμερους.

Να φύγω. Θα φύγω.

Δε θέλω γάτες. Ούτε σκύλους. Μονάχα λουλούδια. Έναν κήπο μικρό.

Έναν τριανταφυλλώνα σαν αυτό που μύριζα από την κούνια παιδί.

Εγώ που ξεχνώ να ποτίσω ακόμη κι εμένα.

Η μάνα κατάλαβε. Με βρήκε καθισμένη σε μια πολυθρόνα. «Ξανά;» ρώτησε.

«Αυτή τη φορά δεν άρχισε καν. Έφυγε. Ήξερε πως δεν είχε νόημα να μείνει. Η έσω πόρτα είχε κλείσει.»

Φουρτούνα. Στην ψυχή, στα μάτια, στους παλμούς. Δε στερεύουμε ποτέ.

Το πρωί με βρήκε στο ίδιο σημείο. Με μάτια μπλαβιά, χαμένα, τρέμοντας.

Δύσκολη νύχτα. Αγρύπνια και πένθος.

«Θα το πω στον πατέρα σου» απείλησε σα να ήμουν το πιτσιρίκι που πετούσε τη μπάλα στα τριαντάφυλλα του κήπου.

«Θα συνέλθω» υποσχέθηκα ψέματα. όπως τότε που έλεγα πώς δε θα ξαναπέσω στην παγίδα του έρωτά του.

Θα συνέλθω; Η μπόρα θα περάσει. Μα τίποτε δεν θα είναι ίδιο. Ποτέ δε θα είμαι ίδια.

Τα κομμάτια θα λείπουν πάντα. Γιατί δεν ήμουν ποτέ καλή στο να κρατώ τα πράγματα ενωμένα. Ποτέ καλή στο να κρατώ ότι αγαπώ.

Ποτέ καλή στο να διεκδικώ. Μονάχα να περιμένω να μου δώσουν, σαν το φτωχό συγγενή.

Ήμουν μόνο καλή στο να αγαπώ. Λιτά κι απόλυτα. Υπερβολικά και αληθινά.

Κι έφτασα τη ζωή μου ως εδώ. Καλή στο λόγο μα φτωχή στους επιλόγους.

Καλή στο να βάζω άνω τελείες. Ανήμπορη στα οριστικά. Στα απόλυτα.

Βλέπεις στον Ένα και Μοναδικό δε βάζεις ποτέ τελεία.

Ακόμη κι αν κλειδώνεις την πόρτα.

Ακόμη κι αν αφήνεις το κλειδί από πίσω για σιγουριά, πάντα θα «ξεχνάς» να μανταλώσεις το παράθυρο.

Κι αν σε ζορίσουν αυτοί που δε θέλουν να υποφέρεις, να κλειδώσεις και το παράθυρο, πάντα θα ελπίζεις στις χαραμάδες.

Εκείνες τις χαραμάδες που φέρνουν μια στενή δέσμη φωτός, σε ένα δωμάτιο σκοτεινό και σφραγισμένο από χρόνια.

Ένα δωμάτιο πιστό ομοίωμα της καρδιάς μου.

Ένα πηχτό σκοτάδι που η κλεμμένη ηλιαχτίδα, για όσο κρατήσει το φωτίζει μα συνάμα του δείχνει τη σκόνη του, τη μοναξιά και την απόγνωσή του.

Σήμερα δεν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη. Τον απέφυγα λες κι ήταν ο χειρότερος εχθρός μου.

Κι είναι.

Μου αποδεικνύει ανήλεα πως ό,τι νιώθω μέσα, είναι τόσο έντονο που πλέον βγαίνει κι έξω, δεν κρύβεται.

Παίξαμε κυνηγητό και με νίκησε.

Κι όταν παραδέχτηκα την ήττα μου κι ετοιμάστηκα να τον αντικρύσω κατάματα, συνειδητοποίησα πως είχα νικήσει εγώ.

Δεν έχει φως από καμιά χαραμάδα ώστε να αντιμετωπίσω το είδωλό μου.

• *Στεύη Τσούτση

Ξεκίνησε Σταυρούλα και στο δρόμο προέκυψε Στεύη.
Συνηθίζει να τραγουδά στη μέση του δρόμου και να χορεύει στα βήματα των χορών που αγαπά.
Κοινώς διαταραγμένη προσωπικότητα ή απλά μόνιμα ερωτευμένη.
Πάντα στο μετρό θα τη δεις με ένα βιβλίο στο χέρι.
Αγαπά το θέατρο, τις ρομαντικές ταινίες και παραμένει από τα δεκάξι της βαθιά Ελυτική.
Ταξιδιάρα ψυχή, είτε με νου, είτε με τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, γεμίζει εικόνες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στο χαρτί, με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ -που ενίοτε “μαυρίζει”- μα συνάμα με ρομαντισμό και τρυφερότητα.
Το τελευταίο της απόκτημα ένα μαξιλάρι και ο τίτλος της pillowfighter.
To μότο της είναι: “ Άδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει πάλι χθες...” Συμβουλή που ποτέ δεν ακολουθεί καθώς φημίζεται για την αναβλητικότητά της. Στη στήλη της πάντως θα είναι συνεπής:
Ακριβώς κάθε Πέμπτη o «Λοχαγός Έρωτας» θα χτυπάει προσοχή...

www.pillowfights.g

15 λόγοι που θα 'θελα να ήμουν άντρας. Tης Στεύης Τσούτση*

Το ότι είμαι γυναίκα, είναι νομίζω αδιαπραγμάτευτο.

Το βεβαίωσε ο γυναικολόγος στη μαμά μου τριάντα χρόνια πριν, το γράφει η ταυτότητα, το δείχνει κι ο καθρέφτης μου.

Ανήκω στο ασθενές αλλά πανίσχυρο φύλο και μπορώ να σκεφτώ χίλιους λόγους που το γουστάρω αυτό.

Είναι βέβαια και κάποιες στιγμές, που η έλλειψη του Ψ χρωμοσώματος από το DNA μου, με κάνει να ζηλεύω.

Να ζηλεύω και να σκέφτομαι πιθανούς κι απίθανους λόγους που θα ήθελα να είμαι άντρας.

Ζούμε σ'έναν κόσμο αρσενικά πλασμένο, με τη γυναίκα από τις απαρχές του να διεκδικεί τη θέση της μέσα σε αυτόν.

Ένας ατέλειωτος γυναικείος αγώνας δρόμου για την κατάκτηση της ομορφιάς, του έρωτα, της επαγγελματικής καταξίωσης και οικογενειακής ευτυχίας.

Δεν είπε βέβαια κανείς ότι για το ανδρικό φύλο είναι όλα ρόδινα. Αλλά οφείλουμε να παραδεχτούμε πως κάποια πράγματα είναι πιο εύκολα για τους άντρες.

Ιδού λοιπόν κάποιοι από τους πιο τρανταχτούς λόγους που θα'θελα να ήμουν ένας απ’αυτούς:

1. Αν στα 35 μου παρέμενα ανύπαντρη, θα θεωρούμουν πολύφερνος γαμπρός και περιζήτητος εργένης, όχι γεροντοκόρη.

2. Το ξύρισμα θα ήταν εθελοντικό κι η έκτασή του θα περιοριζόταν από το λαιμό και πάνω. 
Και για όλη τη διαδικασία θα απαιτούνταν ένα ξυράφι και πέντε λεπτά σύνολο.
Έτσι θα γλίτωνα χρόνο, χρήμα και φυσικά ταλαιπωρία.
Ωραία η ατάκα «Μπρος τα κάλλη τι είναι ο πόνος», αλλά προφανώς αυτός που την έβγαλε δεν είχε δοκιμάσει να κάνει χαλάουα στο μπικίνι.

3. Δε θα εμφάνιζα τρελές αλλαγές στη διάθεση κάθε μήνα, υπακούοντας στις παρανοϊκές εντολές περιόδου κι ωορρηξίας.

4. Δε θα χρειαζόταν να επενδύω μια περιουσία ανά σεζόν ,προς ενίσχυση της ντουλάπας μου, ανάλογα με τις επιταγές της μόδας.
Θα αγόραζα καινούριο παντελόνι, μόνο επειδή κάποιο παλιό σκίστηκε κι όχι για να το συνδυάσω με το μπλουζάκι που αγόρασα στις εκπτώσεις και τις γόβες που δεν έχω αγοράσει ακόμη, αλλά θα πρέπει, καθότι για ένα ασορτί ζούμε.
Το μόνο που θα χρειαζόταν να ταιριάξω θα ήταν ζώνη με παπούτσια. Κι αυτά θα ήταν ή μαύρα ή καφέ.

5. Θα χρειαζόταν να ξέρω μόνο πέντε χρώματα. Τα βασικά.

6. Δε θα είχα τοπικό πάχος και κυτταρίτιδα. Γεγονός που σημαίνει πως δε θα χρειαζόταν να τρίβω μανιωδώς οπίσθια, κοιλιακούς και γλουτιαίους με κάθε πανάκριβο οργανικό φύκι και κρέμα της αγοράς.

7. Θα απολάμβανα κάθε γλυκιά κι αλμυρή γαστριμαργική αμαρτία που κυκλοφορεί στην πιάτσα μα που δεν πρόκειται να αναγραφεί ποτέ σε πρόγραμμα διαίτης.
Δε θα με ένοιαζε άλλωστε να κάνω καμία δίαιτα με ονοματεπώνυμο ή μη. Βλέπεις οι άντρες με λίγα κιλά παραπάνω λέγονται απλά «δεμένοι».
Για τις γυναίκες πάλι εξαντλείται το λεξικό της ζωολογίας, υδρόβιας και μη, για να τις περιγράψει σε αντίστοιχη περίπτωση.

8. Δε θα ζούσα για βδομάδες ολόκληρες με βραστό κοτόπουλο, παξιμάδια κι αλάδωτα λαχανικά, κάνοντας κάθε λογής και τρελής δίαιτα.
Επίσης δε θα χρειαζόταν να αναπτύξω επιχειρήματα, του πόσο εύγευστα και πλούσια σε θρεπτικές αξίες είναι τα αγγούρια.
Πέρα από το ότι τους αναγνωρίζω τις μηδέν θερμίδες -χάθηκε να το έχει και η σοκολάτα αυτό;-, απορώ ποιος τα κατέταξε στις τροφές.

9. Θα μπορούσα να πάω με όσες γυναίκες θέλω και να θεωρούμαι μάγκας.
Στην αντίθετη περίπτωση, η γυναίκα στην πιο light εκδοχή, χαρακτηρίζεται εύκολη.

10. Στο κρεβάτι δε θάχα κάποιον αγχωμένο από πάνω μου να περιμένει πότε και αν θα τελειώσω για να επιβεβαιωθεί. Επίσης θα είχα 99.9% επιτυχία στον οργασμό (το 0.01% επειδή κυκλοφορούν και ασέξουαλ).

11. Όταν θα μου μιλούσε κάποιος, θα με κοιτούσε στα μάτια ή το στόμα. Όχι στο στήθος.

12. Θα μπορούσα να γίνω γονιός και μετά τα σαράντα κι όχι να αγχώνομαι από τα εικοσιπέντε.
Η διαδικασία θα ήταν άκοπη, δίχως να αλλάξει το σώμα μου και φυσικά το παιδί θα έπαιρνε τ'όνομα του πατέρα μου, ακόμη κι αν τον έλεγαν Πελοπίδα.

13. Στην επιλογή δώρων επετείου, γενεθλίων και λοιπών περιστάσεων θα είχα περισσότερες επιλογές από το ν'αγοράσω aftershave και aftershave.

14. Οι ρυτίδες και τα λευκά μαλλιά θα μου έδιναν γοητεία κι άποψη και δε θα αποτελούσαν λόγο πανικού για βαφές, κρέμες και botox.

15. Το να μην παρκάρω με τρεις κινήσεις, δε θα ξεσήκωνε θύελλα αντιδράσεων και υβριστικά σχόλια περί της γυναικείας οδηγητικής ανικανότητας.
Δεν είναι άλλωστε τυχαία η ανοχή στους άντρες οδηγούς, σε αντίθεση με τις γυναίκες στις οποίες κορνάρουν πριν καν προλάβουν να βάλουν την όπισθεν.

Δεκαπέντε λόγοι, που η εμπειρία του καθενός μπορεί να διαφοροποιήσει και γιατί όχι, να προσθέσει και άλλους.
Από τη μία, αφήνω τη φαντασία ελεύθερη να σκεφτεί πως θα ήταν αν ήμουν αλλιώς.
Χαμογελώ αυθόρμητα και ρίχνω μια κλεφτή ματιά στον καθρέφτη απέναντί μου.
Ευτυχώς, όλα είναι στη θέση τους.

Κανένα αντρικό προνόμιο, όσο κι αν κάνει τη ζωή μας εύκολη δε μπορεί να αλλάξει την αλήθεια της φύσης μας.

Την ικανοποίηση που έρχεται μέσα από κόπο και πόνο, που γονιδιακά είμαστε φτιαγμένες να αντέχουμε: της όμορφης γυναίκας, της ερωτεύσιμης συντρόφου και πάνω από όλα της στοργικής κι ακαταπόνητης μητέρας.

Μας λες και τυχερές.

• Στεύη Τσούτση

Ξεκίνησε Σταυρούλα και στο δρόμο προέκυψε Στεύη.

Συνηθίζει να τραγουδά στη μέση του δρόμου και να χορεύει στα βήματα των χορών που αγαπά.

Κοινώς διαταραγμένη προσωπικότητα ή απλά μόνιμα ερωτευμένη.

Πάντα στο μετρό θα τη δεις με ένα βιβλίο στο χέρι.

Αγαπά το θέατρο, τις ρομαντικές ταινίες και παραμένει από τα δεκάξι της βαθιά Ελυτική.

Ταξιδιάρα ψυχή, είτε με νου, είτε με τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, γεμίζει εικόνες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στο χαρτί, με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ -που ενίοτε “μαυρίζει”- μα συνάμα με ρομαντισμό και τρυφερότητα.

Το τελευταίο της απόκτημα ένα μαξιλάρι και ο τίτλος της pillowfighter.

To μότο της είναι: “ Άδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει πάλι χθες...” Συμβουλή που ποτέ δεν ακολουθεί καθώς φημίζεται για την αναβλητικότητά της. Στη στήλη της πάντως θα είναι συνεπής:

Ακριβώς κάθε Πέμπτη o «Λοχαγός Έρωτας» θα χτυπάει προσοχή...

http://www.pillowfights.gr/

Λοχαγός Έρωτας - Στεύη Τσούτση Το τεφτέρι του Λευτέρη: Μάθε να φλερτάρεις

Το τεφτέρι του Λευτέρη: Μάθε να φλερτάρεις

Αντί προλόγου:

Αγαπημένα μου αρσενικά,

ξέρω πως ίσως σας έχω φερθεί σκληρά, με τις τόσες φορές που σας έχω κατακεραυνώσει με χαρακτηρισμούς, τονίζοντας τα λάθη, τις αδυναμίες και τα πάθη σας.
Επειδή λοιπόν, γιορτές έρχονται και μας διακατέχει πνεύμα αγάπης κι ομόνοιας, λέω για άλλη μια βδομάδα να σας κανακέψω.
Βοηθητικού περιεχομένου ο σημερινός Λοχαγός Έρωτας, γι’αυτό ανοίξτε τα μάτια και κυρίως τα μυαλά, να απορροφήσετε πληροφορίες.

Πέρασα παιδικά χρόνια, φοιτητική ζωή κι όλη μου σχεδόν την επαγγελματική πορεία ως σήμερα πλημμυρισμένη από άντρες.

Άντρες κάθε ηλικίας, ιδιοσυγκρασίας, κουλτούρας και διανόησης.

Άντρες ωραίους, γοητευτικούς ή απλά αρρενωπούς, σοβαρούς ή χιουμορίστες, του σαλονιού ή του λιμανιού, λαϊκούς και κουλτουριάρηδες, άντρες καυτούς ή σαν τα κρύα τα νερά.

Άντρες με τόσες διαφορές κι όμως ένα κοινό τσουρουφλίζον πρόβλημα: οι γυναίκες και η κατάκτησή τους.

Το θέμα έχει συζητηθεί μέχρι τελικής πτώσης σε παρέες και φιλοσοφηθεί με ολονύχτια μεθύσια, στολισμένα πικραμένες ιστορίες δειλίας κι απόρριψης.

Νισάφι όμως πια, όπως θά 'λεγε και η γιαγιά μου.
Αρνούμαι να είστε μόνοι σας επειδή δεν προσεγγίζετε καλά το αντικείμενο του πόθου σας.
Κι επειδή όπως είπαμε μ’ έχει πιάσει το πνεύμα αγάπης των εορτών, ιδού ο δεκάλογος της επιτυχημένης προσέγγισης, φλερτ, πεσίματος ή όπως αλλιώς αρέσκεστε να το λέτε:

1. Ποτέ μην παίρνεις τις μετρητοίς το «Να είσαι ο εαυτός σου».

Μπορεί με τα φιλαράκια να είσαι χύμα, να μιλάς και να φέρεσαι όπως σου έρθει στο κεφάλι , αλλά με μια γυναίκα είναι αλλιώς.
Ιδίως στη φάση της γνωριμίας.
Ξεσκόνισε λοιπόν savoir vivre ώστε να είσαι κύριος.
Άσε τα δισύλλαβα, τα μονολεκτικά και τα κοσμητικά που μπορεί να σου έρχονται αυτόματα, χρησιμοποίησε μαχαιροπίρουνα και γενικά θυμήσου πως συναναστρέφεσαι γυναίκα κι όχι τα φιλαράκια σου από το στρατό.
Προσοχή όμως στις υπερβολές και τις μεταλλάξεις, γιατί μετά δε θα υπάρχει επιστροφή.

2. Να είσαι γοητευτικός.

Δεν εννοώ μόνο την εξωτερική εμφάνιση, που καλό θα ήταν να είναι περιποιημένη και παρφουμαρισμένη.
Δείξε της γιατί πρέπει να είναι μαζί σου, γιατί πρέπει να σε διαλέξει από την αγέλη. Κοινώς γίνε ο διαφημιστής του εαυτού σου δίχως όμως να της πεις τα θετικά σου. Κινδυνεύεις αφενός να σε πει ψώνιο κι αφετέρου να μην πιστέψει λέξη. Φρόντισε να τα ανακαλύψει μόνη της. Μόνο τότε θα πιστέψει πως είσαι αληθινός.

3.  Ψυχολόγησέ την.

Ο τύπος της γυναίκας μπορεί εύκολα να ανακαλυφθεί, αρκεί να προσέξεις κάποια στοιχειώδη πράγματα πάνω της.
Αν αυτά τα αποκρυπτογραφήσεις, θα μπορέσεις να επιλέξεις κατάλληλα μέρη για τις συναντήσεις σας κι όχι μόνο. Αν πάλι δεν μπορείς, τότε κατέφυγε στη σίγουρη λύση: ωραία ατμόσφαιρα, χαμηλό φωτισμό και χαλαρή μουσική.
Έτσι και να μιλήσετε θα μπορείτε και θα ευνοηθεί το ρομαντικό κλίμα μεταξύ σας.
Φρόντισε όμως να καθίσεις στη σωστή απόσταση: Ούτε πολύ κοντά της, ούτε μακριά καθώς θα νιώσει πίεση και απόρριψη αντίστοιχα.
Τόσο κοντά όσο να σε μυρίζει και να υπάρχει έτσι δεσμός, όσο και μακριά που να νιώθει πως δεν την πολιορκείς ασφυκτικά.

4. Μην είσαι τσιγκούνης.

Κατανοώ ότι έχουμε κρίση και πως τα οικονομικά δεν είναι στις δόξες τους.
Όμως το κόστος των πρώτων αναγνωριστικών συναντήσεων μπορείς να το αντέξεις.
Οπότε όταν έρθει η ώρα να πληρώσετε μην πιάσεις ταυτόχρονα απόδειξη και αριθμομηχανή του κινητού για μοιρασιά. Δείξε της πως την συνοδεύει ένας αληθινός gentleman κι άσε τις ισότητες για άλλη φορά. Ιδανικός χρόνος να πληρώσεις είναι όταν πεταχτεί για φρεσκάρισμα, ιδίως αν το πορτοφόλι σου είναι αντίκα, συναισθηματικά κρατημένη από το γυμνάσιο.

5. Παίξε με το μυαλό της.

Τα mind games είναι και θα παραμείνουν τo Νο1 στα παιχνίδια του έρωτα.
Οι γυναίκες λατρεύουν να παίζεις με το μυαλό τους.
Να τις έχεις σε μόνιμη εγκεφαλική υπερδιέγερση, κάνοντάς τις ν'αναρωτιούνται τι σκέφτεσαι και τι υπονοείς.
Φρόντισε μόνο να δείξεις μαεστρία και να μη ξεφύγεις με φτηνά ερωτικά υπονοούμενα, γιατί το game over από μεριάς τους θά'ναι μονόδρομος.

6. Δείξε σιγουριά και αυτοπεποίθηση

Καταλαβαίνω πως μπορεί να έχεις συσσωρευμένες αποτυχίες κι απογοητεύσεις.
Πως τρέμει το φυλλοκάρδι σου για την εξέλιξη της γνωριμίας. Μην το δείξεις όμως.
Βγάλε προς τα έξω έναν αέρα συγκρατημένης και ελεγχόμενης αυτοπεποίθησής.
Κάνε την να κατέβει από το θρόνο που στρογγυλοκάθισε, με το που συνειδητοποίησε ότι την διεκδικείς.
Ανάγκασέ την, ν'ανοίξει κι εκείνη τα χαρτιά της.
Τότε μόνο θα ξέρεις πως βαδίζεις στα σίγουρα κι όχι σε ένα ακόμη φιάσκο.

7-10. Μην επιτρέψεις να σε θεωρήσεις φίλο της.

Αυτό θα έπρεπε να είναι το no1, μιας και είναι το σημαντικότερο.
Γι’αυτό και του δίνω τόσες θέσεις στον δεκάλογο.
Βλέπεις αν δεν πετύχεις αυτό, όλα τα υπόλοιπα σου είναι αχρείαστα.
Δώσ'της να καταλάβει εξ’αρχής, πως τη βλέπεις ερωτικά κι όχι φιλικά.
Η φιλοσοφία πολλών, «Ας με εμπιστευτεί πρώτα ως φίλο και μετά κάνω κρούση» είναι 100% λάθος! Αν γίνεις φίλος, φίλος θα μείνεις.
Έτσι όταν στην πορεία, θα σου ζαλίζει τον ερώτα, με τα δικά της ερωτικά, εσύ ως άξιος αυτοκαταστροφέας της μοίρας σου θα ψάχνεις γωνία να κοπανήσεις το κεφάλι σου.

Αν σας ζορίσουν όλα μαζί, τουλάχιστον κρατήστε την κεντρική ιδέα.
Δεν είναι δύσκολο να κατακτήσετε τη γυναίκα που επιθυμείτε, απλά θέλει τρόπο.
Και να θυμάστε:

Πάνω από όλους του δεκαλόγους πιστοποιημένων ψυχολόγων ή εμπειρικών όπως η αφεντιά μου, τρία σημάδια ρίχνουν τα τείχη μια γυναίκας: Ασφάλεια, έλξη και οικειότητα. 
Δουλέψτε τα και θα με θυμηθείτε. 

• 

• Ξεκίνησε Σταυρούλα και στο δρόμο προέκυψε Στεύη.Συνηθίζει να τραγουδά στη μέση του δρόμου και να χορεύει στα βήματα των χορών που αγαπά.Κοινώς διαταραγμένη προσωπικότητα ή απλά μόνιμα ερωτευμένη.Πάντα στο μετρό θα τη δεις με ένα βιβλίο στο χέρι.Αγαπά το θέατρο, τις ρομαντικές ταινίες και παραμένει από τα δεκάξι της βαθιά Ελυτική.Ταξιδιάρα ψυχή, είτε με νου, είτε με τρένα, αεροπλάνα και βαπόρια, γεμίζει εικόνες που προσπαθεί να τις μεταφέρει στο χαρτί, με (αυτο)σαρκασμό, χιούμορ -που ενίοτε “μαυρίζει”- μα συνάμα με ρομαντισμό και τρυφερότηταΤο τελευταίο της απόκτημα ένα μαξιλάρι και ο τίτλος της pillowfighter.To μότο της είναι: “ Άδραξε τη μέρα πριν το αύριο γίνει πάλι χθες...” Συμβουλή που ποτέ δεν ακολουθεί καθώς φημίζεται για την αναβλητικότητά της. Στη στήλη της πάντως θα είναι συνεπής:Ακριβώς κάθε Πέμπτη o «Λοχαγός Έρωτας» θα χτυπάει προσοχή... See more http://www.pillowfights.gr/