Του υποναύαρχου ΠΝ ε.α. Νικολάου Γκόγκου. 15-2-2011.
Θεωρώ επίπονη, σημαντική και επαινετή την προσπάθεια που κατέβαλε ο κ. Νημάς για να συγκεντρώσει και να παρουσιάσει στα ΤΡΙΚΑΛΙΝΑ Τόμος 30ος τα δημοσιεύματα που αναφέρονται στα γεγονότα της...
2ας Φεβρουαρίου 1925.
Από την πρώτη όμως υποσημείωση (σελ. 7) φαίνεται ότι τα στοιχεία αυτά θα παρουσιαστούν με τρόπο υποκειμενικό, εφαρμόζοντας με παραλλαγή την ίδια αρχή για την οποία ψέγει το Χρήστο Βραχνιάρη. Ότι δηλαδή εκείνος παρουσίασε τα γεγονότα μονόπλευρα, σύμφωνα με τη Λενινιστική αρχή «αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει στο Κόμμα». Έτσι παρακολουθούμε την παρουσίαση των ίδιων γεγονότων και πληροφοριών, με διαφορετικά συμπεράσματα βάσει της ίδιας παραλλαγμένης αρχής. Δηλαδή «αλήθεια είναι ότι εξυπηρετεί τη δική μας σκοπιμότητα».
Στόχος και σκοπός του πονήματος είναι να φανεί ότι τα επεισόδια της 2ας Φεβρουαρίου 1925 προκλήθηκαν από τους κομμουνιστές. Για όλα ευθύνονται αποκλειστικά εκείνοι. Οι κομμουνιστές, μια φούχτα όλοι κι όλοι, κατάφεραν και οδήγησαν τους αφελείς και παραπλανημένους αγρότες και εργάτες στη νομαρχία, με σκοπό να ανατρέψουν τις αρχές του τόπου και στη συνέχεια να καταλάβουν την εξουσία όχι μόνο στα Τρίκαλα, αλλά σε όλη τη χώρα.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να καλύψω ή να υποστηρίξω το ΚΚΕ και τους οπαδούς του, αλλά όχι να τα φορτώσουμε όλα εκεί για να καλύψουμε τις ευθύνες άλλων.
Ας δούμε σύντομα πως ήταν το κόμμα αυτό τότε. Μέχρι το 1918 που ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος, η Ελλάδα δεν είχε άλλο σοσιαλιστικό κόμμα με βαθιές ρίζες και παραδόσεις. Μικρή και αγροτική χώρα δεν είχε να επιδείξει κατά τις δεκαετίες 1910- 1920 και ακόμη 1920- 1930, το «ταξικό θεμέλιο» για ένα βιώσιμο σοσιαλιστικό οργανισμό. Στις βουλευτικές εκλογές του 1923 έπαθε εκλογική πανωλεθρία . Έλαβε λιγότερους από 20.000 ψήφους επί συνόλου 800.000 και πλέον. Αιτία της κακής εμφάνισης του κόμματος, τα εξτρεμιστικά συνθήματα που δεν συμβιβάζονταν με τις ελληνικές κοινωνικές συνθήκες (ανεξάρτητη Μακεδονία, κυβέρνηση των εργατών και αγροτών, προσκόλληση στην κομιντέρν, κ.α.).
Η οργάνωση του κόμματος πέρασε από πολλές περιπλοκές, επειδή είχε μικρή επαφή με τους εργάτες των εργοστασίων. Υποστήριζε αδέξιες αποφάσεις ιδίως σε ότι αφορούσε την αντιπολεμική προπαγάνδα και το Μακεδονικό ζήτημα. Παρέμεινε για αρκετά χρόνια μια μικρή οργάνωση με πενιχρή πολιτική υποστήριξη, ακόμα και μεταξύ των εργατών. Σύμφωνα με μια επίσημη έκθεση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ECCI,5 Μαϊου 1925) το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα είχε περί το τέλος του 1924, 2.200 τακτικά μέλη και 450 υποψηφίους.
Οι κομμουνιστές που επέστρεψαν από τον πόλεμο το 1922 και εντάχθηκαν στους Παλαιούς Πολεμιστές δεν ξεπερνούσαν τους 200.
Το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ. Τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής του το κόμμα παρέμεινε στο περιθώριο, μια δύναμη περιορισμένη, χωρίς σημαντικό αντίκτυπο στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Στο δημοψήφισμα του 1924 το κόμμα ψήφισε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας.
Όταν ο στρατηγός Κονδύλης αποφάσισε να διαλύσει, πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου 1926, τα λεγόμενα Δημοκρατικά Τάγματα που είχε ιδρύσει ο Πάγκαλος, οι κομμουνιστές κάλεσαν τους οπαδούς τους σε συλλαλητήριο υπέρ του Κονδύλη και κατά των Ταγμάτων. Ο Κονδύλης διέλυσε το συλλαλητήριο αυτό, ισχυριζόμενος ότι οι κομμουνιστές εκμεταλλευόμενοι τις ταραχές προσέβλεπαν στην κατάληψη της εξουσίας.
Ο Ριζοσπάστης τότε έγραψε: «Εμείς ποτέ δεν κρύψαμε το γεγονός ότι αντικειμενικός σκοπός μας είναι η κατάληψη της εξουσίας με τη βία. Αλλά με τις σημερινές συνθήκες, η τακτική μας αποκλείει κατηγορηματικά την κατάληψη της εξουσίας την εποχή αυτή».
Συνηθισμένη συνεπώς η κατηγορία και η δικαιολογία. Οι κομμουνιστές των Τρικάλων, παρέσυραν τους αγρότες και εργάτες σε συλλαλητήριο, έχοντας στο μυαλό τους την κατάληψη της τοπικής εξουσίας και στη συνέχεια και της Κεντρικής με τις όποιες δυνάμεις και μέσα διέθεταν.
Κύρια πηγή πληροφοριών για τα γεγονότα του 1925 η εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ. Ο διευθυντής της Λ. Κλειδονόπουλος με τη δυνατή πένα, τη γνώση των στόχων του ΚΚΕ, τη φιλία με τον Κονδύλη, τη θέληση να υποστηρίξει το νεαρό νομάρχη που και αυτός ήταν προστατευόμενος του Κονδύλη και χωρίς να παρευρίσκεται στο χώρο του συλλαλητηρίου ή στη νομαρχία, περιέγραψε λεπτομερώς τις σκηνές των Τρικάλων και αναμετάδωσε στις εφημερίδες των Αθηνών ότι όλα ήταν σχεδιασμένα από τους κομμουνιστές. Αυτοί οι ολίγοι και άοπλοι παρέσυραν τους χιλιάδες αγρότες και εργάτες που βρέθηκαν εκείνη τη Δευτέρα στο παζάρι και τους οδήγησαν στη νομαρχία. Αυτοί και μόνο αυτοί φταίνε. Μα αν είχαν οι διαδηλωτές όπλα και τα εκκένωναν κατά των αξιωματικών και στρατιωτών, όπως υποστηρίζει η εφημερίδα, θα υπήρχε μεταξύ αυτών ένας νεκρός ή τουλάχιστον τραυματίας.
Ήταν επίσης εύκολο στην επιτροπή, να ανατρέψει και στη συνέχεια να θανατώσει το νομάρχη και όχι απλώς να τον απειλήσει όπως υποστηρίχθηκε. Μόνος του ήταν ο νομάρχης στο γραφείο. Η κατηγορία συνεπώς ήταν κατασκευασμένη.
Πολλές και εμφανείς οι αντιφάσεις στις 149 σελίδες του πονήματος. Στο στρατοδικείο ο Κλειδονόπουλος βασικός μάρτυρας κατηγορίας (γιατί;), ομολογεί ότι στο χώρο μετέβει μετά το συλλαλητήριο. Καταθέτει όμως ότι μετά από δημοσιογραφική ανάκριση που έκανε, εξακρίβωσε ότι οι στρατιώτες πυροβόλησαν ευρεθέντες σε κατάσταση άμυνας, διότι οι στασιαστές επιχείρουν να τους αρπάσουν τα όπλα. Έτσι διαπίστωσε τον καθαρό κομμουνιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Με τα αυθαίρετα συμπεράσματα του ΘΑΡΡΟΣ, το στρατοδικείο καταδίκασε τους αθώους, τα θύματα.
Η εφ. ΣΚΡΙΠ στις 5-2-1925 έγραφε: «Θα ηθέλομεν να εξεταστούν τα εν Τρικάλοις αιματηρά γεγονότα, διότι πολύ φοβούμεθα ότι δεν πρόκειται περί καθαρώς κομμουνιστικών εκδηλώσεων, αλλ’ αντικυβερνητικών τοιούτων και ότι αι αρχαί δια του κομμουνισμού ζητούν να καλύψουν ίδια αυτών σφάλματα …».
Σημείωση: Τις προηγούμενες ημέρες, η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε τα γεγονότα ως προερχόμενα αποκλειστικά από τους κομμουνιστές.
ΘΑΡΡΟΣ 8-2-25.Σελ. 32. Από την επιστολή του δικηγόρου Κογιάννη φαίνεται ότι οι νεκροί ήταν οκτώ (8).
Εκείνο που με λύπησε ιδιαίτερα, είναι που ο κ. Νημάς, δεν παρουσίασε απλά τις εφημερίδες της εποχής, αλλά με τα σχόλιά του, 86 χρόνια μετά, παρουσίασε την Αγροτική και Λαϊκή Εξέγερση των Τρικάλων ως κομμουνιστικό συλλαλητήριο μόνο. Δεν θέλησε να γράψει έστω και μια λέξη συμπόνιας προς τα αθώα θύματα. Στον ΕΠΙΛΟΓΟ του πονήματος κατέδειξε απόλυτα το σκοπό του. Θέλησε να προσφέρει δικαιολογητική βάση στους πραγματικούς ενόχους. Είτε αυτοί ήταν στρατιωτικοί, είτε αστυνομικοί ή νομάρχες.
Αλλά όπως αυτόν που κλέβει τον αποκαλούμε κλέφτη, έτσι αυτόν που δολοφονεί, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε δικαιολογίες, τον αποκαλούμε δολοφόνο.
Τελευταία τροποποίηση στις Πέμπτη, 17 Φεβρουάριος 2011 10:28 Από την πρώτη όμως υποσημείωση (σελ. 7) φαίνεται ότι τα στοιχεία αυτά θα παρουσιαστούν με τρόπο υποκειμενικό, εφαρμόζοντας με παραλλαγή την ίδια αρχή για την οποία ψέγει το Χρήστο Βραχνιάρη. Ότι δηλαδή εκείνος παρουσίασε τα γεγονότα μονόπλευρα, σύμφωνα με τη Λενινιστική αρχή «αλήθεια είναι ό,τι συμφέρει στο Κόμμα». Έτσι παρακολουθούμε την παρουσίαση των ίδιων γεγονότων και πληροφοριών, με διαφορετικά συμπεράσματα βάσει της ίδιας παραλλαγμένης αρχής. Δηλαδή «αλήθεια είναι ότι εξυπηρετεί τη δική μας σκοπιμότητα».
Στόχος και σκοπός του πονήματος είναι να φανεί ότι τα επεισόδια της 2ας Φεβρουαρίου 1925 προκλήθηκαν από τους κομμουνιστές. Για όλα ευθύνονται αποκλειστικά εκείνοι. Οι κομμουνιστές, μια φούχτα όλοι κι όλοι, κατάφεραν και οδήγησαν τους αφελείς και παραπλανημένους αγρότες και εργάτες στη νομαρχία, με σκοπό να ανατρέψουν τις αρχές του τόπου και στη συνέχεια να καταλάβουν την εξουσία όχι μόνο στα Τρίκαλα, αλλά σε όλη τη χώρα.
Δεν είναι στις προθέσεις μου να καλύψω ή να υποστηρίξω το ΚΚΕ και τους οπαδούς του, αλλά όχι να τα φορτώσουμε όλα εκεί για να καλύψουμε τις ευθύνες άλλων.
Ας δούμε σύντομα πως ήταν το κόμμα αυτό τότε. Μέχρι το 1918 που ιδρύθηκε το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδος, η Ελλάδα δεν είχε άλλο σοσιαλιστικό κόμμα με βαθιές ρίζες και παραδόσεις. Μικρή και αγροτική χώρα δεν είχε να επιδείξει κατά τις δεκαετίες 1910- 1920 και ακόμη 1920- 1930, το «ταξικό θεμέλιο» για ένα βιώσιμο σοσιαλιστικό οργανισμό. Στις βουλευτικές εκλογές του 1923 έπαθε εκλογική πανωλεθρία . Έλαβε λιγότερους από 20.000 ψήφους επί συνόλου 800.000 και πλέον. Αιτία της κακής εμφάνισης του κόμματος, τα εξτρεμιστικά συνθήματα που δεν συμβιβάζονταν με τις ελληνικές κοινωνικές συνθήκες (ανεξάρτητη Μακεδονία, κυβέρνηση των εργατών και αγροτών, προσκόλληση στην κομιντέρν, κ.α.).
Η οργάνωση του κόμματος πέρασε από πολλές περιπλοκές, επειδή είχε μικρή επαφή με τους εργάτες των εργοστασίων. Υποστήριζε αδέξιες αποφάσεις ιδίως σε ότι αφορούσε την αντιπολεμική προπαγάνδα και το Μακεδονικό ζήτημα. Παρέμεινε για αρκετά χρόνια μια μικρή οργάνωση με πενιχρή πολιτική υποστήριξη, ακόμα και μεταξύ των εργατών. Σύμφωνα με μια επίσημη έκθεση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Διεθνούς (ECCI,5 Μαϊου 1925) το ελληνικό κομμουνιστικό κόμμα είχε περί το τέλος του 1924, 2.200 τακτικά μέλη και 450 υποψηφίους.
Οι κομμουνιστές που επέστρεψαν από τον πόλεμο το 1922 και εντάχθηκαν στους Παλαιούς Πολεμιστές δεν ξεπερνούσαν τους 200.
Το 1924 μετονομάστηκε σε ΚΚΕ. Τα πρώτα 15 χρόνια της ζωής του το κόμμα παρέμεινε στο περιθώριο, μια δύναμη περιορισμένη, χωρίς σημαντικό αντίκτυπο στις πολιτικές εξελίξεις της χώρας.
Στο δημοψήφισμα του 1924 το κόμμα ψήφισε υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας.
Όταν ο στρατηγός Κονδύλης αποφάσισε να διαλύσει, πριν τις εκλογές του Νοεμβρίου 1926, τα λεγόμενα Δημοκρατικά Τάγματα που είχε ιδρύσει ο Πάγκαλος, οι κομμουνιστές κάλεσαν τους οπαδούς τους σε συλλαλητήριο υπέρ του Κονδύλη και κατά των Ταγμάτων. Ο Κονδύλης διέλυσε το συλλαλητήριο αυτό, ισχυριζόμενος ότι οι κομμουνιστές εκμεταλλευόμενοι τις ταραχές προσέβλεπαν στην κατάληψη της εξουσίας.
Ο Ριζοσπάστης τότε έγραψε: «Εμείς ποτέ δεν κρύψαμε το γεγονός ότι αντικειμενικός σκοπός μας είναι η κατάληψη της εξουσίας με τη βία. Αλλά με τις σημερινές συνθήκες, η τακτική μας αποκλείει κατηγορηματικά την κατάληψη της εξουσίας την εποχή αυτή».
Συνηθισμένη συνεπώς η κατηγορία και η δικαιολογία. Οι κομμουνιστές των Τρικάλων, παρέσυραν τους αγρότες και εργάτες σε συλλαλητήριο, έχοντας στο μυαλό τους την κατάληψη της τοπικής εξουσίας και στη συνέχεια και της Κεντρικής με τις όποιες δυνάμεις και μέσα διέθεταν.
Κύρια πηγή πληροφοριών για τα γεγονότα του 1925 η εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ. Ο διευθυντής της Λ. Κλειδονόπουλος με τη δυνατή πένα, τη γνώση των στόχων του ΚΚΕ, τη φιλία με τον Κονδύλη, τη θέληση να υποστηρίξει το νεαρό νομάρχη που και αυτός ήταν προστατευόμενος του Κονδύλη και χωρίς να παρευρίσκεται στο χώρο του συλλαλητηρίου ή στη νομαρχία, περιέγραψε λεπτομερώς τις σκηνές των Τρικάλων και αναμετάδωσε στις εφημερίδες των Αθηνών ότι όλα ήταν σχεδιασμένα από τους κομμουνιστές. Αυτοί οι ολίγοι και άοπλοι παρέσυραν τους χιλιάδες αγρότες και εργάτες που βρέθηκαν εκείνη τη Δευτέρα στο παζάρι και τους οδήγησαν στη νομαρχία. Αυτοί και μόνο αυτοί φταίνε. Μα αν είχαν οι διαδηλωτές όπλα και τα εκκένωναν κατά των αξιωματικών και στρατιωτών, όπως υποστηρίζει η εφημερίδα, θα υπήρχε μεταξύ αυτών ένας νεκρός ή τουλάχιστον τραυματίας.
Ήταν επίσης εύκολο στην επιτροπή, να ανατρέψει και στη συνέχεια να θανατώσει το νομάρχη και όχι απλώς να τον απειλήσει όπως υποστηρίχθηκε. Μόνος του ήταν ο νομάρχης στο γραφείο. Η κατηγορία συνεπώς ήταν κατασκευασμένη.
Πολλές και εμφανείς οι αντιφάσεις στις 149 σελίδες του πονήματος. Στο στρατοδικείο ο Κλειδονόπουλος βασικός μάρτυρας κατηγορίας (γιατί;), ομολογεί ότι στο χώρο μετέβει μετά το συλλαλητήριο. Καταθέτει όμως ότι μετά από δημοσιογραφική ανάκριση που έκανε, εξακρίβωσε ότι οι στρατιώτες πυροβόλησαν ευρεθέντες σε κατάσταση άμυνας, διότι οι στασιαστές επιχείρουν να τους αρπάσουν τα όπλα. Έτσι διαπίστωσε τον καθαρό κομμουνιστικό χαρακτήρα του κινήματος. Με τα αυθαίρετα συμπεράσματα του ΘΑΡΡΟΣ, το στρατοδικείο καταδίκασε τους αθώους, τα θύματα.
Η εφ. ΣΚΡΙΠ στις 5-2-1925 έγραφε: «Θα ηθέλομεν να εξεταστούν τα εν Τρικάλοις αιματηρά γεγονότα, διότι πολύ φοβούμεθα ότι δεν πρόκειται περί καθαρώς κομμουνιστικών εκδηλώσεων, αλλ’ αντικυβερνητικών τοιούτων και ότι αι αρχαί δια του κομμουνισμού ζητούν να καλύψουν ίδια αυτών σφάλματα …».
Σημείωση: Τις προηγούμενες ημέρες, η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε τα γεγονότα ως προερχόμενα αποκλειστικά από τους κομμουνιστές.
ΘΑΡΡΟΣ 8-2-25.Σελ. 32. Από την επιστολή του δικηγόρου Κογιάννη φαίνεται ότι οι νεκροί ήταν οκτώ (8).
Εκείνο που με λύπησε ιδιαίτερα, είναι που ο κ. Νημάς, δεν παρουσίασε απλά τις εφημερίδες της εποχής, αλλά με τα σχόλιά του, 86 χρόνια μετά, παρουσίασε την Αγροτική και Λαϊκή Εξέγερση των Τρικάλων ως κομμουνιστικό συλλαλητήριο μόνο. Δεν θέλησε να γράψει έστω και μια λέξη συμπόνιας προς τα αθώα θύματα. Στον ΕΠΙΛΟΓΟ του πονήματος κατέδειξε απόλυτα το σκοπό του. Θέλησε να προσφέρει δικαιολογητική βάση στους πραγματικούς ενόχους. Είτε αυτοί ήταν στρατιωτικοί, είτε αστυνομικοί ή νομάρχες.
Αλλά όπως αυτόν που κλέβει τον αποκαλούμε κλέφτη, έτσι αυτόν που δολοφονεί, ανεξάρτητα από τις οποιεσδήποτε δικαιολογίες, τον αποκαλούμε δολοφόνο.
No comments:
Post a Comment