Λιβύη: έγκλημα και εξαπάτηση
Τη στιγμή που θα διαβάζονται οι γραμμές αυτές, η υπερεθνική ελίτ μπορεί να έχει ήδη αρχίσει μια καινούργια εγκληματική εκστρατεία που θα καταστρέψει ακόμη ένα λαό, μετά τους λαούς της Γιουγκοσλαβίας, του Αφγανιστάν και του Ιράκ (πάντα βέβαια με την αιτιολογία της «σωτηρίας» από έναν τύραννο): το λαό της Λιβύης.
Η εκστρατεία ξεκίνησε αριστοτεχνικά από τα μίντια της υπερεθνικής ελίτ και τα παρακλάδια τους σε προτεκτοράτα όπως η Ελλάδα (η ΝΕΤ δίνει την εικόνα καναλιού του... Τελ Αβίβ στην απόλυτη διαστρέβλωση των γεγονότων). Εδώ και μερικές εβδομάδες, ο κόσμος -υποτίθεται- παρακολουθεί νέες πράξεις του επικού έργου «ο λαός εναντίον του τυράννου» που ξεκίνησε στην Τυνησία, συνεχίστηκε στην Αίγυπτο και τώρα διαδραματίζεται στην Υεμένη, το Μπαχρέιν και τη Σαουδική Αραβία. Φυσικά, ακόμη και όταν οι πρώτες πράξεις είχαν κάποιο σχετικά αίσιο τέλος, με την αποπομπή των τυράννων, αυτό οφειλόταν στην ανοχή του στρατού (που ελέγχεται από τις ΗΠΑ), ο οποίος την επέτρεψε! Γι' αυτό και τα καθεστώτα ακόμη παραμένουν...
Ομως, η περίπτωση της Λιβύης δεν αποτελεί καν πράξη του ίδιου έργου, όπως συστηματικά εξαπατούν τις τελευταίες εβδομάδες τη διεθνή κοινή γνώμη τα ΜΜΕ της υπερεθνικής ελίτ, για τους παρακάτω λόγους:
Πρώτον, διότι το καθεστώς της Λιβύης προέκυψε από στρατιωτικό πραξικόπημα του 1969, όταν ο Καντάφι, επικεφαλής μικρής ομάδας άλλων αξιωματικών, που είχαν όμως τη μαζική υποστήριξη του λαού της Λιβύης, ανέτρεψε το ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς (του οποίου οι σημερινοί «επαναστάτες» επανέφεραν τη σημαία!), ακριβώς όπως πριν είχαν ανατρέψει οι νασερικοί αξιωματικοί στην Αίγυπτο το αντίστοιχο εκεί ξενόδουλο μοναρχικό καθεστώς. Ο στόχος ήταν ο ίδιος: να επιβάλουν ένα εθνικοαπελευθερωτικό καθεστώς, το οποίο όμως στη Λιβύη μετεξελίχθηκε σε μια προσωποπαγή παρωδία άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα, τα καθεστώτα των διαδόχων του Νάσερ στην Αίγυπτο (Σαντάτ, Μουμπάρακ), όπως και του Μπεν Αλι στην Τυνησία, ήταν πελατειακά καθεστώτα της Δύσης που καταπρόδωσαν τον παλαιστινιακό αγώνα στους σιωνιστές και ενσωμάτωσαν τις χώρες στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.
Δεύτερον, διότι όλα αυτά τα χρόνια το κανταφικό καθεστώς συνέχιζε να παίζει εθνικοαπελευθερωτικό ρόλο, υποστηρίζοντας κινήματα όπως το παναφρικανικό, το αντιπυρηνικό, τον IRA, μέχρι αυστραλέζικα συνδικάτα, οδηγώντας το εγκληματικό καθεστώς Ρίγκαν να φθάσει μέχρι το βομβαρδισμό της Λιβύης. Την τελευταία δεκαετία, όμως, το καθεστώς έκανε μια -σαφώς οπορτουνιστική- στροφή προς τη Δύση, ανοίγοντας σε ένα βαθμό την οικονομία στις πολυεθνικές και συμμαχώντας με την εγκληματική υπερεθνική ελίτ στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας», με προφανή στόχο να αποτρέψει τη μετατροπή της χώρας σε Ιράκ, όπως απειλούσαν ανοικτά οι εκπρόσωποί της.
Τρίτον, διότι παρά τη στροφή αυτή, το καθεστώς όχι μόνο δεν ξεπούλησε στις πολυεθνικές τον εθνικό πλούτο της χώρας, αλλά και βελτίωσε σημαντικά το επίπεδο ζωής του λιβυκού λαού, σε βαθμό μάλιστα πολύ μεγαλύτερο από πλουσιότερα πετρελαιοπαραγωγά πελατειακά κράτη, όπως η Σαουδική Αραβία. Το αποτέλεσμα ήταν ότι η Λιβύη, ήδη από τη δεκαετία του 1990, είχε μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής και υψηλότερα ποσοστά εγγραμμάτων και φοίτησης (επομένως και δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης κατά τον ΟΗΕ) από τη Σαουδική Αραβία και φυσικά από τις γειτονικές (μη πετρελαιοπαραγωγικούς) χώρες Τυνησία και Αίγυπτο1.
Τέταρτον, διότι η Λιβύη είναι ακόμη μια κοινωνία που θεμελιώνεται στις φυλές2, οι οποίες εξακολουθούν να παίζουν σημαντικό κοινωνικό και πολιτικό ρόλο. Ετσι, όταν στα μέσα Φεβρουαρίου, με την ευκαιρία των λαϊκών εξεγέρσεων στις γειτονικές Τυνησία και Αίγυπτο, ξέσπασαν οι πρώτες διαδηλώσεις στη Βεγγάζη, τις οποίες το καθεστώς προσπάθησε να καταστείλει, οι φυλές που ήταν εχθρικές στο καθεστώς Καντάφι ξεσηκώθηκαν, καλώντας το στρατό να τις υποστηρίξει -πράγμα που έκαναν πολλοί αξιωματικοί από τις φυλές αυτές.
Στη Λιβύη, επομένως, δεν έχουμε, όπως στις προαναφερθείσες εξεγέρσεις, ένα λαό που σχεδόν σύσσωμος στρέφεται κατά του τυράννου: από τα φτωχότερα λαϊκά στρώματα μέχρι τη μεσοαστική «νεολαία του Ιντερνετ». Αντίθετα, έχουμε από την αρχή έναν εμφύλιο πόλεμο, όπου, όπως στη Γιουγκοσλαβία, η υπερεθνική ελίτ υποστηρίζει παντοιοτρόπως τη «δική της» πλευρά που έσπευσε ν' αναγνωρίσει πριν καν επικρατήσει. Δηλαδή, τις φυλές που εδράζονται κυρίως στην ανατολική Λιβύη, που μαζί με τους ισλαμιστές (οι οποίοι αντιπαθούν το κοσμικό καθεστώς) και τη «νεολαία του Ιντερνετ» αντιπαρατίθενται στις προσκείμενες στον Καντάφι φυλές που εδράζονται κυρίως στη δυτική Λιβύη, στα λαϊκά στρώματα που έχουν ωφεληθεί από το καθεστώς, στους παναφρικανιστές και αυτούς που εμπνέονται ακόμη από τα εθνικοαπελευθερωτικά ιδεώδη.
Ο στόχος της νέας εγκληματικής εκστρατείας της υπερεθνικής ελίτ είναι ο ίδιος όπως στο Ιράκ: η ουσιαστική αποδιάρθρωση της χώρας, ώστε, έπειτα από «αλλαγή καθεστώτος» που θα αντικαταστήσει το αναξιόπιστο (για την υπερεθνική ελίτ) καθεστώς του Καντάφι με ένα γνήσιο πελατειακό καθεστώς, θα οδηγήσει στην περιέλευση του εθνικού πλούτου στα χέρια των πολυεθνικών της υπερεθνικής ελίτ, για την «αξιοποίησή» του...
* Για την πλήρη εκδοχή του άρθρου βλ. http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
1. UN, Human Development Report 1997 & Human Development Report 2005, Table 1
2. Ali Chibani, «How Gaddafy used Libya's tribes», Le Monde Diplomatique (March 2011)
(Αναδημοσιεύεται απο την
"Ελευθεροτυπία"
του Σαββάτου 12 Μαρτίου 2011)
No comments:
Post a Comment