Η ώρα της κρίσης.. Tου Πασχου Μανδραβελη

Πασχος Μαννδραβέλης

Τα μηνύματα από το εξωτερικό ήταν άσχημα, αλλά τώρα γίνονται απελπιστικά. Η αναβολή απόφασης του Eurogroup είναι κακός οιωνός. Στην Ελλάδα μεταφράζεται ως πίεση. Είναι πίεση, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Είναι πίεση προς το πολιτικό σύστημα (να εγγυηθεί όσα υποσχόταν και δεν έκανε, για να κάνει όσα θα υποσχεθεί με τη νέα δανειακή σύμβαση;) ή είναι πίεση εξόδου από την Ευρωζώνη; Την Τετάρτη θα ξέρουμε.

Το μόνο σίγουρο είναι πως μ’ όλες αυτές τις πολιτικές λοβιτούρες η χώρα κατεβαίνει σκαλί σκαλί – οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά, εθνικά. Το τελευταίο σκαλί είναι η πτωχή και ούτε καν βαλκανική Ελλάς. Διότι οι άλλοι γείτονες παλεύουν και προχωρούν για να ενταχθούν σ’ αυτά που εμείς είχαμε κατακτήσει τα προηγούμενα χρόνια. Μη βρεθούμε δηλαδή μεσοπρόθεσμα να βάζει βέτο η ΠΓΔΜ για ένταξη της Ελλάδας σε κάποια όργανα της Ε.Ε. Ακούγεται αστείο; Πιθανώς. Αλλά πάλι σαν ανέκδοτο δεν θα ακουγόταν πριν από τρία χρόνια ότι υπάρχει περίπτωση εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη;
Υπάρχουν πολλοί που αναρωτιούνται αν η νέα δανειακή σύμβαση θα μας σώσει. Οχι. Δεν υπάρχει εύκολη σωτηρία. Στη ζωή μόνο η καταστροφή είναι εύκολη. Η χώρα αυτή προσπάθησε πολύ για να γίνει μέρος του πλουσιότερου κλαμπ του κόσμου. Ο στόχος είναι να παραμείνει εκεί, έστω ως ο φτωχός συγγενής. Υπάρχουν πολλοί γύρω μας που θα ήθελαν να βρίσκονται σ’ αυτό το τελευταίο βαγόνι που είμαστε εμείς.
Η νέα δανειακή σύμβαση δεν θα μας σώσει. Απλώς μας δίνει ακόμη μία ευκαιρία να περισώσουμε ένα μεγάλο κομμάτι όσων κατακτήσαμε τα προηγούμενα χρόνια. Δεν υπάρχει Γερμανός, Ολλανδός, Αγγλος, Γάλλος, Πορτογάλος που θα σώσει τη χώρα αν οι Ελληνες δεν αποφασίσουν να σηκώσουν τα μανίκια. Το πολύ πολύ οι ξένοι μπορεί για ακόμη μία φορά να μας δώσουν τον χρόνο για να κάνουμε αυτά που δεν κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Να συμφωνήσουμε: αν το κάνουν, θα το κάνουν για τους δικούς τους συμφεροντολογικούς λόγους (μην αρχίσει π.χ. κανένα ντόμινο στην Ευρωζώνη). Είμαστε σίγουροι όμως ότι δεν θα συμβεί κανένα ατύχημα; Ηταν πολλοί στην Ευρωζώνη που προπαγάνδιζαν ότι το κόστος παραμονής μας είναι μεγαλύτερο από το κόστος αποχώρησης. Μήπως έγιναν πλειοψηφία;
Αύριο οι 300 της Βουλής αναμετρούνται με την Ιστορία. Δεν αναμετρούνται με τους συμπολιτευτές τους στη μικρή ή μεγαλύτερη εκλογική τους περιφέρεια, ούτε με τους εγκάθετους που το παίζουν «Αγανακτισμένοι». Κρίνουν το μέλλον των παιδιών τους και των εγγονών τους.

Ο Π.Μ.ειναι αρθρογράφος της "Καθημερινής"  Δημοσιεύθηκε 11-2-12
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_11/02/2012_472076