.........Συλημένη Παναγιά στα Κατεχόμενα της Κύπρου

15 Αυγούστου 2011   Συλημένος και αλειτούργητος παραμένει εδώ και 37 χρόνια στο κατεχόμενο τμήμα της Κύπρου ο ναός της Παναγίας της Κανακαριάς με τα απαράμιλλης τέχνης εντοίχια ψηφιδωτά, τα οποία αποτοιχίστηκαν μεταξύ 1978-1979 από τον Τούρκο αρχαιοκάπηλο Αϊντίν Ντικμέν, μεταφέρθηκαν στη Γερμανία και πολλά τμήματα τους πουλήθηκαν σε εμπόρους τέχνης.    
Ο ναός της Παναγίας Κανακαριάς, που βρίσκεται στο χωριό Λιθράγκωμη της Καρπασίας, είναι από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις σύλησης της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου στο κατεχόμενο τμήμα του νησιού.    
Για την ονομασία Κανακαριά υπάρχουν τρεις εκδοχές. Η λαϊκή παράδοση αναφέρει ότι ένας Σαρακινός χτύπησε με βέλος, ή με μαχαίρι, το γόνατο της Παναγίας στην εικόνα, που βρισκόταν στον τοίχο έξω από την εκκλησία. Αμέσως έτρεξε αίμα. Αλλά το αιχμηρό αντικείμενο επέστρεψε σ΄εκείνον και
καρφώθηκε στο χέρι του. Στην προσπάθειά του να θεραπεύσει την πληγή, έσπευσε στο διπλανό χωριό, φωνάζοντας «καν, καν» («αίματα, αίματα»). Ο Σαρακινός πέθανε στο δρόμο κι από τότε η Παναγία ονομάστηκε Κανακαναριά.    
 Σύμφωνα με άλλο θρύλο, η Παναγία ονομάστηκε έτσι επειδή χτίστηκε από ένα κανακάρη, δηλαδή ένα μοναχοπαίδι. Η τρίτη εκδοχή προέρχεται από το ψηφιδωτό της βρεφοκρατούσας Παναγίας, η οποία «κανακεύει» το γιο της κρατώντας τον στα γόνατά της.    
Ο ναός της Παναγίας Κανακαριάς, στην πρώτη του μορφή ήταν μοναστηριακός, σπάνιο δείγμα της τέχνης του 6ου μ.Χ. αιώνα. Ανήκει στον τύπο της βασιλικής με τρούλο και, σύμφωνα με τους βυζαντινολόγους, η κεντρική αψίδα του είναι το μόνο τμήμα, που σώζεται από την ξυλόστεγη βασιλική του 5ου αιώνα. Η βασιλική αυτή καταστάφηκε τον 7ο αιώνα κατά τη διάρκεια των αραβικών επιδρομών. Ο ναός ξανακτίστηκε πρώτα ως ξυλόστεγος και έπειτα ως καμαροσκεπής. Σε μεταγενέστερο στάδιο, σύμφωνα με το Τμήμα Αρχαιοτήτων της Κύπρου, προστέθηκε στο κτίσμα ασπιδόμορφος τρούλος πάνω από το ιερό βήμα και κατά τον 12ο αι. προστέθηκε τρούλος στο κεντρικό κλίτος.    
Η κεντρική αψίδα του ναού, που χρονολογείται στη Μέση Βυζαντινή περίοδο, ήταν διακοσμημένη με ψηφιδωτά από τον 6ο αι μ.Χ. και αποτελούν πολύ σημαντικά έργα τέχνης και από τα λιγοστά εναπομείναντα πρωτοχριστιανικά ψηφιδωτά παγκοσμίως. Σε αυτά εικονίζεται η Θεοτόκος ένθρονη περιβαλλόμενη από «φωτεινή δόξα», στοιχείο το οποίο συνήθως περιβάλλει τον Χρίστο στις σκηνές της Μεταμόρφωσης και της Ανάληψης. Η Θεοτόκος κρατά στα γόνατα της τον Χριστό. Τη δόξα πλαισίωναν δύο φοινικόδεντρα και δύο αρχάγγελοι με σκήπτρο. Την παράσταση περιέβαλλε πλατιά ζώνη με γεωμετρικό και φυτικό διάκοσμο και με δεκατρία μετάλλια, όπου εικονίζονταν στηθαίοι ο Χριστός ή σταυρός και οι δώδεκα απόστολοι.    
Εκτός από τα ψηφιδωτά, στον ναό υπήρχαν τοιχογραφίες του 12ου, του 14ου αιώνα και του 16ου. Η μόνη που διασώθηκε, αλλά «τραυματισμένη», είναι η τοιχογραφία της Παναγίας Κανακαρίας στο τυφλό τόξο πάνω από τη νότια είσοδο, που μπορεί να χρονολογηθεί στην τελευταία εποχή.    
Όταν το Τμήμα Αρχαιοτήτων Κύπρου πληροφορήθηκε τη σύληση του ναού κατήγγειλε το γεγονός στην UNESCO, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στο Διεθνές Συμβούλιο Μουσείων (ICOM), στο Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Χώρων (ICOMOS) και στη Europa Nostra, αλλά και σε καθηγητές Βυζαντινής τέχνης παγκοσμίως.     Το 1983 επιστράφηκαν, μέσω Γερμανίας και με τη μεσολάβηση εμπόρου τέχνης στο Λονδίνο, τα κλεμμένα μετάλλια με τις μορφές των αποστόλων Λουκά και Βαρθολομαίου, που αφαιρέθηκαν από την αψίδα του ναού.    
Το 1988 εντοπίστηκαν τέσσερα τμήματα των ψηφιδωτών στην Ινδιανάπολη των ΗΠΑ, στην κατοχή της εμπόρου έργων τέχνης Peg Goldberg, η οποία διατηρούσε γκαλερί. Εκείνη κατείχε παράνομα:    
1. Το άνω τμήμα του στήθους του Αρχαγγέλου Μιχαήλ.    
2. Το άνω τμήμα της παράστασης της Θεοτόκου και του Χριστού.    
3. Τα μετάλλια που εικονίζουν τους απόστολους Ματθαίο και Ιάκωβο.   
Η κυπριακή κυβέρνηση και η Εκκλησία της Κύπρου ξεκίνησαν αμέσως δικαστικό αγώνα εναντίον της Goldberg. Το δικαστήριο της Ινδιανάπολης και το Εφετείο στο Σικάγο αποφάσισαν τα τέσσερα ψηφιδωτά να επιστραφούν στον νόμιμο ιδιοκτήτη τους, δηλαδή στην Εκκλησία της Κύπρου. Τα ψηφιδωτά επιστράφηκαν το 1991 και σήμερα εκτίθενται στο Βυζαντινό Μουσείο του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ’ στη Λευκωσία.    
Τον Σεπτέμβριο του 1997 βρέθηκε και αποκτήθηκε το μετάλλιο με τη μορφή του αποστόλου Θαδδαίου και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους βρέθηκε στην κατοχή του αρχαιοκάπηλου Aydin Dikmen από τη γερμανική αστυνομία το μετάλλιο με τη μορφή του αποστόλου Θωμά. Ένα μήνα μετά βρέθηκε και το δεξί χέρι του αρχαγγέλου Γαβριήλ και το αριστερό χέρι της Παναγίας.    
Το 2010, κατά την επίσκεψη του Πάπα Βενέδικτου στο Βυζαντινό Μουσείο του Ιδρύματος Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄, ο διευθυντής του Γιάννης Ηλιάδης έκανε ιδιαίτερη αναφορά στα ψηφιδωτά της Παναγίας Κανακαριάς και επισήμανε ότι πρόκειται για μοναδικά ψηφιδωτά, τα οποία είναι της ίδιας εποχής με τα ψηφιδωτά της Ραβέννας και της Αγίας Αικατερίνης στο όρος Σινά και πως είναι διαμελισμένα και καταστραμμένα.    
Εξάλλου, στη Γερμανία εκκρεμεί η υπόθεση των εικόνων, ψηφιδωτών και τοιχογραφιών από την κατεχόμενη Κύπρο, που βρέθηκαν σε διαμερίσματα του Dikmen στο Μόναχο το 1997. Τα έργα, όπως αναφέρει ο κ. Ηλιάδης, προέρχονται από πενήντα διαφορετικούς λεηλατημένους ναούς στην τουρκοκρατούμενη Κύπρο. Ανάμεσά τους είναι τέσσερα τεμάχια ψηφιδωτών του 6ου αιώνα από την Παναγία Κανακαριά.    
Παρά τις προσπάθειες της Εκκλησίας της Κύπρου και της Κυπριακής κυβέρνησης πέντε σπαράγματα ψηφιδωτών από τον ναό της Παναγίας Κανακαριάς ακόμα δεν έχουν εντοπισθεί. Πρόκειται για τα μετάλλια με τις μορφές των Αποστόλων Ανδρέα, Μάρκου, Φιλίππου και Παύλου, καθώς και το κάτω μισό της παράστασης της Θεοτόκου με τον Χριστό που είναι κρυμμένα πιθανότατα στα θησαυροφυλάκια συλλεκτών.   

ΑΠΕ   

Γιῶργος Βέης: Ἡ σινικὴ αἴγλη τοῦ ἀκαριαίου

Ἀναρτήθηκε στὶς 15 Αὐγούστου 2011 ἀπὸ τὸν/τὴν planodion

Γι­ῶρ­γος Βέ­ης 

Ἡ σι­νι­κὴ αἴ­γλη τοῦ ἀ­κα­ρια­ίου 

Στὸν Γιά­ννη Πα­τί­λη, ἀν­τὶ  σκέ­των εὐ­χα­ρι­στι­ῶν 

«Κά­νε νὰ φα­νεῖ κα­θα­ρὰ ἡ μι­κρό­τη­τα τοῦ τό­που – ὁ σι­δε­ρέ­νιος καὶ ἀ­δι­α­πέ­ρα­στος κύ­κλος, ἀ­πὸ τὸν ὁ­ποῖ­ο εἶ­ναι ζω­σμέ­νος. Ἔ­τσι, ἀ­πὸ τὴ μι­κρό­τη­τα τοῦ τό­που θὰ βγοῦν οἱ Με­γά­λες Οὐ­σί­ες».

Δι­ο­νύ­σιος Σο­λω­μός, Στο­χα­σμοί, 9 (1) 

ΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ τῶν ἐ­πι­κo­λυ­ρι­κῶν μυ­θι­στο­ρη­μά­των καὶ τῶν λοι­πῶν ἀ­γη­γη­μα­τι­κῶν πο­τα­μῶν, οἱ Κι­νέ­ζοι πέ­ρα­σαν ἀ­πο­φα­σι­στι­κά, ὅ­ταν ὡ­ρί­μα­σαν οἱ ὑ­φο­λο­γι­κὲς συν­θῆ­κες, καὶ στὴν τέ­χνη τῆς τα­χυ­γρα­φῆς. Οἱ μι­κρές, πε­ρί­τε­χνες ἱ­στο­ρί­ες τῶν ἑ­κα­τὸ λέ­ξε­ων ἀ­γα­πή­θη­καν δε­όν­τως στὴν πε­ρί­ο­δο κα­τὰ τὴν ὁ­ποί­α ἄν­θι­σε ἡ κλα­σι­κὴ λο­γο­τε­χνί­α. Ἡ συλ­λο­γή, φέ­ρ’ εἰ­πεῖν, τῶν Πα­ρά­ξε­νων Ἱ­στο­ρι­ῶν τοῦ Λιά­ο Τζά­ι ἀ­νή­κει, σύμ­φω­να μὲ ἐ­πι­βε­βαι­ω­μέ­νες μαρ­τυ­ρί­ες, στὰ δη­μο­φι­λέ­στε­ρα ἔρ­γα τῆς δυ­να­στεί­ας τῶν Τσίνγκ. Ἡ προ­σή­λω­ση στὸ βρα­χὺ τῆς δί­ση­μης συ­νή­θως ἔκ­φρα­σης, ὁ αὐ­το­εγ­κλει­σμὸς τῆς σκέ­ψης στὸ σπυ­ρὶ τοῦ ρυ­ζιοῦ ἢ ἡ συγ­κέν­τρω­ση τοῦ ἐ­ξει­δι­κευ­μέ­νου γλύ­πτη στὸ κα­ρύ­δι, στὴν ἐ­πι­φά­νεια τοῦ ὁ­ποί­ου μπο­ρεῖ νὰ σκα­λί­σει δε­κά­δες εὐ­δι­ά­κρι­τα κε­φά­λια κα­λο­γέ­ρων, ἀ­νή­κουν στοὺς κοι­νοὺς τό­πους τῆς αἰ­σθη­τι­κῆς ἐ­κλέ­πτυν­σης. Ἡ μι­νι­μα­λι­στι­κὴ ἔκ­φρα­ση, ὄ­χι ὡς πλή­ρης ἀ­πόρ­ρι­ψη τοῦ πε­ριτ­τοῦ, ἀλ­λὰ ὡς κυ­ρι­ο­λε­κτι­κὴ ὑ­πο­γράμ­μι­ση τοῦ ση­μαί­νον­τος, συ­νι­στᾶ ἀ­σφα­λῶς κι αὐ­τὴ γο­νι­δια­κὸ χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό της σι­νι­κῆς τέ­χνης. Ὁ θε­με­λι­ώ­δης κόκ­κος τῆς δη­μι­ουργί­ας τεκ­μαί­ρε­ται ὡς ἐκ τῶν πραγ­μά­των ὅ­τι ἀ­πο­τε­λεῖ μιὰ ἀ­κό­μη ἑ­στί­α ὑ­φο­λο­γι­κῶν πραγ­μα­τώ­σε­ων, ὅ­που δο­κι­μά­ζον­ται οἱ μά­στο­ρες στὰ εἴ­δη τους. Στὴν ἐν θερ­μῷ πα­ρα­τή­ρη­ση τοῦ Φρίν­τριχ Νί­τσε, ὅ­πως κα­τα­γρά­φε­ται στὸ ἐμ­βλη­μα­τι­κό του ἔρ­γο Πέ­ρα ἀ­πὸ τὸ κα­λὸ καὶ τὸ κα­κό(2), δη­λα­δὴ «σὲ τί πα­ρά­ξε­νη ἁ­πλού­στευ­ση καὶ πα­ρα­ποί­η­ση ζεῖ ὁ ἄν­θρω­πος», θὰ ἰ­σχυ­ρι­ζό­μουν ὅ­τι ἡ ἰ­δι­ό­τυ­πη ἐν προ­κει­μέ­νῳ ἀ­φη­γη­μα­τι­κὴ μορ­φὴ τῶν Κι­νέ­ζων ἀ­να­λαμ­βά­νει τὴν εὐ­θύ­νη νὰ δι­ευ­ρύ­νει μὲ τὰ δι­κά της ἀ­φο­πλι­στι­κὰ μέ­σα τὰ δε­δο­μέ­να το­πί­α μας, προ­σφέ­ρον­τας, με­τα­ξὺ ἄλ­λων, κλει­διὰ ἑρ­μη­νεί­ας ἑ­νὸς μέ­ρους τῶν φαι­νο­μέ­νων. Κα­τὰ τρό­πο συ­νο­πτι­κό, δρα­στι­κὸ καί, τὸ κυ­ρι­ό­τε­ρο, πα­νεύ­κο­λο στὴν ἀ­πο­μνη­μό­νευ­ση, τὸ ἐ­λά­χι­στο ἀ­φη­γη­μα­τι­κὸ ἔρ­γο κα­θί­στα­ται ἐμ­μέ­σως σὺν-ζω­ή. Ἡ ἁ­πλού­στευ­ση βε­βαί­ως δι­εκ­δι­κεῖ ἐ­δῶ σὺν τοῖς ἄλ­λοις, πά­σῃ θυ­σί­ᾳ, τὴν (ὅ­ποι­α) λο­γο­τε­χνι­κὴ ἀ­λή­θεια.

       Ἀν­τι­πα­ρα­βάλ­λω μα­ζὶ μὲ τὸν Γ. Σό­μερ­σετ Μὸμ ὁ­ρι­σμέ­νες συ­να­φεῖς συμ­πε­ρι­φο­ρές, οἱ ὁ­ποῖ­ες μὲ τὴ σει­ρά τους θὰ ὑ­πο­νο­μεύ­ον­ται πάν­τα ἀ­πὸ τὴ δε­δη­λω­μέ­νη, τὴν ἐμ­πράγ­μα­τη σο­φί­α τῶν ἐ­πω­νύ­μων ἐ­παγ­γελ­μα­τι­ῶν ἢ καὶ τῶν αὐ­το­σχέ­δι­ων ἐ­πι­γραμ­μα­το­ποι­ῶν αὐ­τῆς τῆς μο­να­δι­κῆς καὶ στὴν αἰ­σθη­τι­κὴ εὑ­ρη­μα­τι­κό­τη­τά της χώ­ρας. Οἱ πα­ρε­ξη­γή­σεις δι­α­λύ­ον­ται μό­λις κα­νεὶς ἀν­τι­λη­φθεῖ τὸ εὖ­ρος, τὶς ἐμ­φα­νέ­στα­τες ποι­κι­λί­ες, οἱ ὁ­ποῖ­ες χα­ρα­κτη­ρί­ζουν ἐξ ὑ­παρ­χῆς τὶς σι­νι­κὲς ἀ­φη­γη­μα­τι­κὲς ἐμ­πε­δώ­σεις. Πα­ρα­θέ­τω τὰ ἑ­ξῆς γιὰ τὶς ἀ­νάγ­κες τῆς ἐ­πο­πτι­κῆς στιγ­μῆς: «Ἡ Κί­τι εἶ­χε τὴν ἐν­τύ­πω­ση ὅ­τι, ὑ­πο­συ­νεί­δη­τα ἴ­σως, εἶ­χε υἱ­ο­θε­τή­σει τὴν κι­νε­ζι­κὴ ἄ­πο­ψη ὅ­τι οἱ Εὐ­ρω­παῖ­οι εἶ­ναι βάρ­βα­ροι καὶ ἡ ζω­ή τους σκέ­τος πα­ρα­λο­γι­σμός· μό­νο στὴ ζω­ὴ στὴν Κί­να μπο­ροῦ­σε νὰ δι­α­κρί­νει ἕ­νας λο­γι­κὸς ἄν­θρω­πος μιὰ κά­ποι­α πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Αὐ­τὸ σή­κω­νε σκέ­ψη: ἡ Κί­τι ἄ­κου­γε μο­νί­μως γιὰ τοὺς Κι­νέ­ζους ὅ­τι ἦ­ταν πα­ρακ­μια­κοί, βρο­μι­ά­ρη­δες καὶ ἀ­πε­ρί­γρα­πτοι. Σὰν νά ’­χε ξαφ­νι­κὰ ση­κω­θεῖ γιὰ λί­γο μιὰ κουρ­τί­να καὶ νά ’­βλε­πε τὸν κό­σμο πλου­τι­σμέ­νο μ’ ἕ­να χρῶ­μα κι ἕ­να νό­η­μα ποὺ δὲν εἶ­χε φαν­τα­στεῖ.­»(3)

       Συγ­κρα­τῶ ὅ­τι στὶς ἡ­μέ­ρες μας ἀν­θεῖ καὶ ἡ πα­ραλ­λα­γὴ τῶν «μι­κρο-μυ­θι­στο­ρη­μά­των», τῶν λε­γο­μέ­νων «h­i­nt-f­i­c­t­i­on», τὰ ὁ­ποῖ­α ἀ­πο­τε­λοῦν­ται ἀ­πὸ ἑ­κα­τὸν σα­ράν­τα λέ­ξεις τὸ πο­λύ. Ὅ­σες δη­λα­δὴ φτά­νουν γιὰ νὰ χω­ρέ­σουν σὲ δύ­ο μό­λις μη­νύ­μα­τα τῶν κι­νη­τῶν τη­λε­φώ­νων. Ἀ­πὸ ἐ­κεῖ οἱ Κι­νέ­ζοι τὰ προ­ω­θοῦν συ­στη­μα­τι­κὰ στὴν ἀ­να­γνω­στι­κὴ ἐν­δο­χώ­ρα τῆς ἀ­χα­νοῦς πρώ­ην αὐ­το­κρα­το­ρί­ας τους. Πολ­λὲς φο­ρὲς συ­νο­δεύ­ον­ται ἀ­πὸ εὔ­στο­χα σχό­λια τῶν ἀ­να­γνω­στῶν. Τὸ ἕ­να φέρ­νει στὸ ἄλ­λο. Ἡ δι­α­λε­κτι­κὴ τά­ξη συγ­κρα­τεῖ τὸ νό­η­μα, ἀλ­λὰ καὶ τὸ ἐ­παυ­ξά­νει ταυ­το­χρό­νως. Τὸ αἴ­σθη­μα ἐν τέ­λει ὅ­τι γρά­φε­ται ἀ­πὸ κοι­νοῦ τὸ ἕ­να καὶ μό­νον βι­βλί­ο τοῦ κό­σμου, ὅ­πως συ­χνὰ ὑ­πο­γράμ­μι­ζε ὁ Χόρ­χε Λου­ὶς Μπόρ­χες, ἀ­νι­χνεύ­ε­ται εὔ­κο­λα στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση. Τὸ δι­ά­λυ­μα, ὁ κερ­μα­τι­σμὸς τοῦ ἀ­φη­γη­μα­τι­κοῦ ἐ­γὼ σὲ ἕ­ναν κυ­κε­ώ­να ἐκ­δο­χῶν εἶ­ναι ἐν­δε­χο­μέ­νως τὸ ἀ­πώ­τε­ρο, πι­θα­νῶς ἀ­σύ­νει­δο, αἴ­τη­μα εἴ­τε τῶν ἀ­γνώ­στων, εἴ­τε τῶν ἐ­πω­νύ­μων ἢ ἑ­τε­ρω­νύ­μων συγ­γρα­φέ­ων. Ἐ­δῶ θὰ πα­ρα­βά­λω τὴν κρί­ση τοῦ Ζὸρζ Μπα­τά­ιγ: «Τὸ θε­μέ­λιο μιᾶς σκέ­ψης εἶ­ναι ἡ σκέ­ψη τοῦ ἄλ­λου, ἡ σκέ­ψη εἶ­ναι τὸ τοῦ­βλο ποὺ τσι­μεν­τά­ρε­ται μέ­σα σ’ ἕ­ναν τοῖ­χο»­(4). Οἱ δι­η­γη­τι­κὲς ἐκ­δο­χὲς ὅ­λων αὐ­τῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι εἶ­ναι στὴν οὐ­σί­α κατ΄ εὐ­θεί­αν γραμ­μὴ ἀ­πό­γο­νοι τῶν χρη­στῶν μιᾶς ἰ­δι­αί­τε­ρα ἀ­παι­τη­τι­κῆς τε­χνι­κῆς, ποι­κίλ­λουν ἀ­σφα­λῶς σὲ βαθ­μοὺς τῆς ρη­μα­τι­κῆς ἔν­τα­σης, τῆς δι­ε­ξο­δι­κῆς λύ­σης τοῦ τα­χυ­δρά­μα­τος καὶ τῆς δι­δα­κτι­κῆς ἰ­δί­ως προ­ο­πτι­κῆς, κά­τι τὸ ὁ­ποῖ­ο, ὅ­πως ἔ­χει κα­τα­δει­χτεῖ ἀ­πὸ πολ­λοὺς ἐ­ρευ­νη­τές, συ­νέ­χει τὴν κι­νε­ζι­κὴ τε­χνο­τρο­πί­α στὸ σύ­νο­λό της. Ὅ­πως ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται ὁ Μι­σὲλ Φου­κώ, ἀ­να­φε­ρό­με­νος στὶς ποι­ό­τη­τες καὶ πο­σό­τη­τες τῶν δυ­να­μι­κῶν λε­κτι­κῶν συν­δυα­σμῶν ἐν γέ­νει, «οἱ πρα­κτι­κὲς λό­γου δὲν εἶ­ναι ἁ­πλὰ καὶ μό­νο τρό­ποι κα­τα­σκευ­ῆς τοῦ λό­γου. Λαμ­βά­νουν σάρ­κα καὶ ὀ­στὰ μέ­σα σὲ σύ­νο­λα τε­χνι­κῶν, σὲ θε­σμούς, σὲ σχή­μα­τα συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς, σὲ τύ­πους με­τά­δο­σης καὶ δι­α­νο­μῆς, σὲ μορ­φὲς παι­δα­γω­γι­κῆς ποὺ ταυ­τό­χρο­να τὶς ἐ­πι­βάλ­λουν καὶ τὶς ὑ­πο­στη­ρί­ζουν»(5). Μὲ δε­δο­μέ­νη λοι­πὸν τὴν ἐν­το­πι­ό­τη­τα τῆς συν­το­μό­τα­της ἔκ­φαν­σης, ὀ­φεί­λει νὰ ἀν­τι­με­τω­πί­ζει κα­νεὶς τὴν ἀ­δι­ά­πτω­τη καλ­λι­έρ­γεια τοῦ ἐ­λά­χι­στου λε­κτι­κοῦ μορ­φώ­μα­τος ὡς ἀ­φι­έ­ρω­μα στὴν ἰ­δι­ο­προ­σω­πί­α τοῦ σι­νι­κοῦ κα­τα­πι­στεύ­μα­τος. Ὄ­χι, γιὰ νὰ τὸ δι­α­τυ­πώ­σω δι­α­φο­ρε­τι­κά, ὡς ἐν­δε­χό­με­νο φό­ρο ὑ­πο­τε­λεί­ας στὴν παγ­κο­σμι­ο­ποι­η­μέ­νη σύγ­χυ­ση τῆς τα­χύ­τη­τας, ἀλ­λὰ ὡς συ­νει­δη­τὸ ἀ­ξια­κὸ δεί­κτη τοῦ συγ­κε­κρι­μέ­νου πο­λι­τι­σμι­κοῦ γί­γνε­σθαι. Ἡ δό­κι­μη στιγ­μή, τὸ σπέρ­μα τῆς δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς, ἐ­κλύ­ει ἐκ προ­οι­μί­ου, πάν­τα στὶς εὐ­τυ­χέ­στε­ρες, ἐν­νο­εῖ­ται, τῶν πε­ρι­πτώ­σε­ων, μιὰ τέ­τοι­α ἔν­τα­ση ἐκ­φο­ρᾶς, ἡ ὁ­ποί­α ἔ­χει τὴν εὐ­χέ­ρεια νὰ μνη­μει­ώ­σει ἐν συν­το­μί­ᾳ πά­θη, ὑ­στε­ρί­ες καὶ ἄγ­χη. Νὰ δα­μά­σει κον­το­λο­γίς, σὲ ἕ­να βαθ­μὸ ἔ­στω, τὴν ἔ­κτα­ση τοῦ ἄ­γαν.

       Τὸ πα­ρελ­θὸν τῆς δη­μι­ουρ­γι­κῆς γρα­φῆς, ἡ ἀρ­χαι­ο­λο­γί­α τῆς ἔμ­πνευ­σης δι­α­χέ­ε­ται ἀ­νεμ­πό­δι­στη στὸ ἠ­λε­κτρι­κὸ πα­ρόν, στὶς ὀ­θό­νες τῆς λα­λί­στα­της, παν­το­κρά­τει­ρας κι­νη­τῆς τη­λε­φω­νί­ας, στὶς παν­το­ει­δεῖς ἑ­στί­ες τῶν πλη­ρο­φο­ρια­κῶν δι­κτύ­ων. Σὰν νὰ μὴν ἔ­χουν ἀλ­λά­ξει οἱ ταυ­τό­τη­τες τοῦ χρό­νου ἀ­πὸ τὴν προ­α­να­φε­ρό­με­νη δυ­να­στεί­α τῶν Τσίνγκ. Ναί, τὸ ἐ­πι­και­ρο­ποι­η­μέ­νο σκη­νι­κὸ τοῦ βί­ου σή­με­ρα δη­λώ­νει, με­τα­ξὺ ἄλ­λων, πι­στό­τη­τα συμ­πε­ρι­φο­ρῶν σὲ βά­θος ἑ­κα­τον­τα­ε­τι­ῶν. Ἡ κί­νη­ση εἶ­ναι φαι­νο­μέ­νη ἀ­πὸ τὴ σκο­πιὰ τοῦ γραμ­μα­το­λό­γου. Ἐξ οὗ καὶ τὸ πα­ρά­δο­ξον τοῦ ἰ­σχυ­ρι­σμοῦ ἑ­νὸς ὑ­πο­ψι­α­σμέ­νου ἡ­με­τέ­ρου: «ἡ Ἀ­να­το­λὴ εἶ­ναι ἕ­να σταυ­ρο­δρό­μι. Περ­νοῦν τὰ πάν­τα ἀ­π’ αὐ­τήν. Θρη­σκεῖ­ες, στρα­τεύ­μα­τα, αὐ­το­κρα­το­ρί­ες, ἀ­γα­θά, χω­ρὶς κατ΄οὐ­σί­αν νὰ κι­νεῖ­ται τί­πο­τα». Ἡ ἀ­πο­τί­μη­ση ἀ­νή­κει στὸν Ντὲ Γκώλ, ὅ­πως ἀ­πο­τυ­πώ­νε­ται, τὸ 1930, σὲ μιὰ ἐ­πι­στο­λή του ἀ­πὸ τὴ Βη­ρυ­τὸ πρὸς ἕ­ναν φί­λο του. Ἔ­χον­τας ζή­σει καὶ ἐρ­γα­στεῖ κα­τὰ δι­α­στή­μα­τα ὀ­κτὼ χρό­νια στὴν Κί­να, μοι­ρα­σμέ­να με­τα­ξὺ Πε­κί­νου καὶ Χὸνγκ Κόνγκ, ἔ­μα­θα νὰ ἀν­τι­λαμ­βά­νο­μαι τὴν ἐ­πι­και­ρό­τη­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο ὡς τμῆ­μα ἑ­νὸς τε­ρά­στιου πα­λιμ­ψή­στου, πα­ρὰ ὡς τη­λε­ο­πτι­κὴ εἴ­δη­ση ἢ φευ­γα­λέ­ο ἐξ ἀ­νάγ­κης πέ­ρα­σμα πά­νω ἀ­πὸ τὶς ἐ­πι­φά­νει­ες τῶν ὑ­πο­λοί­πων ὀ­πτι­κῶν ση­μά­των. Συμ­πε­ραί­νω ὅ­τι τὸ και­νο­φα­νὲς τῆς σή­με­ρον ἦ­ταν ἴ­σως ὁ κώ­δι­κας ἑ­νὸς θραύ­σμα­τος τοῦ θαμ­ποῦ σι­νι­κοῦ πα­ρελ­θόν­τος ἢ τὸ σι­νιά­λο ἑ­νὸς λο­γί­ου τῆς αὐ­το­κρα­το­ρι­κῆς αὐ­λῆς, ἀ­γνώ­στου στοὺς πολ­λοὺς ἀλ­λὰ ὄ­χι στοὺς δι­α­πρε­πεῖς εἰ­δή­μο­νες τοῦ χώ­ρου.

       Ἂς ἐ­πι­ση­μά­νω ἐ­πί­σης ὅ­τι σὲ ἄλ­λες πά­λι πε­ρι­στά­σεις, δε­κά­δες χι­λιά­δων ἀ­να­γνω­στῶν κα­λοῦν­ται νὰ ἀ­να­δεί­ξουν τὸ πλέ­ον εὐ­θύ­βο­λο ἀ­πο­τύ­πω­μα αὐ­τῆς τῆς κα­τη­γο­ρί­ας. Στοὺς δη­μο­φι­λεῖς δι­α­γω­νι­σμοὺς συμ­με­τέ­χουν ἀ­κό­μη καὶ ἐ­πι­φα­νεῖς συγ­γρα­φεῖς ἢ δη­μο­σι­ο­γρά­φοι. Ἐ­νί­ο­τε τὰ δι­ά­σπαρ­τα αὐ­τὰ κεί­με­να συγ­κεν­τρώ­νον­ται σὲ ἕ­ναν τό­μο. Ἔ­τσι γρά­φτη­κε ἀ­πὸ 492 κει­με­νί­δια τὸ ἔρ­γο Ὁ ἔ­ρω­τας στὴν ἐ­πο­χὴ τοῦ Βά­ι Μπό. Στὸ δι­α­δί­κτυ­ο ἔ­χει μά­λι­στα ἀ­ναρ­τη­θεῖ καὶ τὸ μυ­θι­στό­ρη­μα Ἄ­σε με μό­νο: μιὰ ἱ­στο­ρία τοῦ Τσὲνγκ Ντού τοῦ M­u­r­o­ng X­u­e­c­un, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἦ­ταν ὑ­πο­ψή­φιος, τὸ 2008, γιὰ τὴν πε­ρι­ώ­νυ­μη λο­γο­τε­χνι­κὴ δι­ά­κρι­ση «M­an A­s­i­an L­i­t­e­r­a­ry P­r­i­ze». Ὑ­πάρ­χει ἀ­ναν­τίρ­ρη­τα, ὅ­πως συ­χνὰ συμ­βαί­νει κα­τὰ κα­νό­να σὲ ὅ­λες τὶς ὑ­πε­ραι­ω­νό­βι­ες σχο­λὲς σκέ­ψης, καὶ ἡ ἐ­ναν­τι­ω­μα­τι­κὴ ἄ­πο­ψη. Ὁ κα­θη­γη­τὴς Mo Hu­a­i­qi Ch­ong­qing τοῦ N­o­r­m­al U­n­i­v­e­r­s­i­ty πι­στεύ­ει ὅ­τι τὰ λι­λι­πού­τεια αὐ­τὰ κεί­με­να συ­νι­στοῦν αὐ­θεν­τι­κὰ προ­ϊ­όν­τα της ἐ­πο­χῆς τῶν παμ­φά­γων τα­χυ­φα­γεί­ων. Το­νί­ζει δὲ ὅ­τι γρή­γο­ρα θὰ ξε­πε­ρα­στοῦν ἀ­πὸ τοὺς νο­ή­μο­νες, ἀ­παυ­δι­σμέ­νους ἀ­να­γνῶ­στες, ἀ­φοῦ πρό­κει­ται ἁ­πλῶς γιὰ εὐ­και­ρια­κὰ παι­χνί­δια μὲ τὶς λέ­ξεις. Ὁ Mu­rong Xu­e­cun συ­νη­γο­ρών­τας τρό­πον τι­νά, φρο­νεῖ ὅ­τι οἱ δη­μο­φι­λέ­στε­ρες μυ­θι­στο­ρί­ες στοὺς κόλ­πους τῶν Κι­νέ­ζων πα­ρα­μέ­νουν στα­θε­ρὰ αὐ­τὲς τῶν ἑ­κα­τὸ χι­λιά­δων λέ­ξε­ων ἡ κά­θε μιά. Ἄλ­λοι πά­λι πι­στεύ­ουν ὅ­τι τὰ σύγ­χρο­να «μι­κρο-μυ­θι­στο­ρή­μα­τα» ἔ­χουν μέλ­λον, καὶ μά­λι­στα λαμ­πρό, δι­ό­τι ἀ­πὸ τὴν ἴ­δια τους τὴν ὑ­φὴ πα­ρέ­χουν τὴν ὑ­πο­λο­γί­σι­μη δυ­να­τό­τη­τα νὰ προ­σεγ­γί­σουν ἀ­κό­μη καὶ τὰ με­γα­θέ­μα­τα τῆς λο­γο­τε­χνί­ας μὲ μιὰ μορ­φή, ἡ ὁ­ποί­α ὡς ἐκ τῶν πραγ­μά­των πα­ρα­μέ­νει ἀ­κα­τα­μά­χη­τη.

       Τὰ ση­μεῖ­α τῶν και­ρῶν εὐ­νο­οῦν προ­κλη­τι­κὰ τὰ δρα­στι­κὰ εὔ­πε­πτα σύ­νο­λα, τοὺς ἐ­πι­τυ­χεῖς δη­λα­δὴ λο­γο­τε­χνι­κοὺς με­ζέ­δες σὲ ἀν­τι­δι­α­στο­λὴ μὲ τὰ ἀ­τε­λεύ­τη­τα, μα­κά­ρια δεῖ­πνα τῶν κει­με­νο­αρ­γο­σχό­λων. Ὁ δι­α­κε­κρι­μέ­νος ἐκ­δό­της Λοὺ Τσιμ­πὸ ἰ­σχυ­ρί­ζε­ται μά­λι­στα ὅ­τι τὸ ὅ­ριο τῶν ἑ­κα­τὸν σα­ράν­τα λέ­ξε­ων, τὸ ὁ­ποῖ­ο ἐ­πι­βάλ­λε­ται σή­με­ρα, ἀ­ναγ­κά­ζει πράγ­μα­τι τοὺς συγ­γρα­φεῖς νὰ γί­νον­ται ὅ­λο καὶ πε­ρισ­σό­τε­ρο ἀ­κρι­βο­λό­γοι καὶ ἐ­ξον­τω­τι­κὰ σα­φεῖς, ἀ­σκών­τας κα­τὰ πε­ρί­πτω­ση τὸ προ­σω­πι­κό τους ὕ­φος. Ὁ­ρι­σμέ­νοι κα­τα­γί­νον­ται στὴ συγ­γρα­φὴ ἔρ­γων τῶν εἴ­κο­σι μό­νον λέ­ξε­ων, ἐ­πει­δὴ θε­ω­ροῦν τὶς ἑ­κα­τὸν σα­ράν­τα πλε­ο­να­στι­κές. Γι’ αὐ­τὸ καὶ ὁ Τσὰνγκ Γι­βού, κα­θη­γη­τὴς τῆς λο­γο­τε­χνί­ας στὸ φη­μι­σμέ­νο Πα­νε­πι­στή­μιο τοῦ Πε­κί­νου, δι­ευ­κρί­νι­σε χα­ρι­το­λο­γών­τας, ὅ­τι τὰ «μι­κρο-μυ­θι­στο­ρή­μα­τα» εἶ­ναι «σὰν τὶς φοῦ­στες τῶν γυ­ναι­κῶν, ὅ­σο πιὸ κον­τὲς εἶ­ναι, τό­σο τὸ κα­λύ­τε­ρο γι’ αὐ­τές»­(6). Πι­στεύ­ω ὅ­τι ἡ φι­λο­λο­γί­α πε­ρὶ τὰ πρό­σφο­ρα, να­νο­ει­δὴ ἀ­πο­κτή­μα­τα τῆς γρα­φῆς συμ­βάλ­λει κι αὐ­τὴ ἀ­πὸ τὴν πλευ­ρά της στὴν ἐκ­πόρ­θη­ση τοῦ σι­νι­κοῦ μη­νύ­μα­τος. Ἔ­στω καὶ ἑ­νὸς μό­νον τε­μα­χί­ου του. Πάν­τως, μὲ τὸν τρό­πο τῆς κα­θο­λι­κῆς γνω­σι­ο­λο­γι­κῆς ἐμ­πει­ρί­ας, τὴν ὁ­ποί­α προ­τεί­νει ἡ δι­ε­ξο­δι­κὴ πάν­τα Μαρ­γκε­ρὶτ Γι­ουρ­σε­νάρ, τὸ ἐγ­χεί­ρη­μα ἀ­πο­κτᾶ πρό­σθε­τη γο­η­τεί­α. Πα­ρα­βάλ­λε­ται ἐν­δε­χο­μέ­νως μὲ τα­ξί­δι – ὁ­ρια­κὸ δι­α­κύ­βευ­μα στὶς ἐ­σχα­τι­ὲς τοῦ ἐξ ἀν­τι­κει­μέ­νου πραγ­μα­τι­κοῦ. Ἀν­τι­γρά­φω ἐν­δει­κτι­κά το ἑ­ξῆς ἀ­πό­σπα­σμα ἀ­πὸ τὸ κύ­κνει­ο ἐρ­γό­χει­ρό της Ὁ γύ­ρος τῆς φυ­λα­κῆς: «Τὸ νὰ δεῖς κα­λὰ μιὰ χώ­ρα, ση­μαί­νει νὰ ἐ­πι­χει­ρή­σεις νὰ τὴ γνω­ρί­σεις, καὶ ὣς ἕ­να βαθ­μὸ νὰ τὴν κά­νεις δι­κή σου, στὸ πα­ρὸν καὶ τὸ πα­ρελ­θόν της, νὰ προ­σπα­θή­σεις νὰ δεῖς τε­λι­κὰ τί ση­μαί­νει γιὰ ΄κεί­νους ποὺ ζοῦν σ΄αὐ­τήν. Πο­λὺ λί­γοι ἄν­θρω­ποι ἐν­δι­α­τρί­βουν σὲ ὅ­λα αὐ­τά».(7) 

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 

(1) Στὸ πρω­τό­τυ­πο: «F­a’ u­s­c­ir n­e­t­ta la p­i­c­c­o­l­e­z­za d­el l­u­o­go – il c­i­r­c­o­lo f­e­r­r­eo ed i­m­p­e­n­e­t­r­a­b­i­le o­n­de fu c­i­n­to. C­o­si d­a­l­la p­i­c­c­o­l­e­z­za d­el l­u­o­go u­s­c­i­r­a­n­no le g­r­a­n­di S­o­s­t­a­n­ze.» Με­τά­φρα­ση: Γι­ῶρ­γος Βε­λου­δῆς, ἐκ­δό­σεις «Πε­ρί­πλους», 1977.

(2) Με­τά­φρα­ση: Ζή­σης Σα­ρί­κας, ἐκ­δό­σεις «Πα­νο­πτι­κόν», 2010.

(3)Τὸ βαμ­μέ­νο πέ­πλο, με­τά­φρα­ση: Τρι­σεύ­γε­νη Πα­πα­ϊ­ω­άν­νου, ἐκ­δό­σεις «Με­ταίχ­μιο», 2008.

(4) Ἡ θε­ω­ρί­α τῆς θρη­σκεί­ας, με­τά­φρα­ση: Κώ­στας Κου­ρε­μέ­νος, ἐκ­δό­σεις «ὕ­ψι­λον», 1982.

(5) La v­o­l­o­n­te de s­a­v­o­ir, 1971, Ἐ­πι­λο­γὴ ἀ­πὸ τὰ D­i­ts et e­c­r­i­ts, εἰ­σα­γω­γὴ-ἐ­πι­λο­γὴ- με­τά­φρα­ση: Θα­νά­σης Λά­γιος, ἐκ­δό­σεις «στιγ­μή», 2011.

(6) Ho Ai Li, «O­ne – t­w­e­et n­o­v­e­l­s’, h­i­nt f­i­c­t­i­on t­a­ke o­ff in C­h­i­na», A­nn/T­he S­t­r­a­i­ts Times / The Jakarta Post, 8 Ἰουνίου 2011, ὅπου καὶ ἄλλα στοιχεῖα ἀπὸ τὴν τρέχουσα  ἐπικαιρότητα τῶν μικρομυθιστορημάτων.

(7) Μετάφραση: Νίκος Δομαζάκης, ἐκδόσεις «Χατζηνικολῆ», 2009.

  

Πη­γή: Πρώ­τη δη­μο­σί­ευ­ση. 

Γιῶργος Βέης (Ἀθήνα, 1955). Ποί­η­ση, τα­ξι­δι­ω­τι­κό. Σπού­δα­σε Νο­μι­κὰ στὸ Πα­νε­πι­στή­μιο τῆς Ἀ­θή­νας καὶ ἐρ­γά­ζε­ται ὡς δι­πλω­μά­της (τώ­ρα πρέ­σβης τῆς Ἑλ­λά­δος στὴν Τζα­κάρ­τα τῆς Ἰν­δο­νη­σί­ας). Πρῶ­το του βι­βλί­ο ἡ ποι­η­τι­κὴ συλ­λο­γὴ Φόρ­μες καὶ ἄλ­λα ποι­ή­μα­τα, 1970-1973 (Κοῦ­ρος, 1974). Τε­λευ­ταῖ­ο του ποι­η­τι­κὸ βι­βλί­ο Με­τά­ξι στὸν κῆ­πο (Ὕ­ψι­λον, 2010), τε­λευ­ταῖ­ο τα­ξι­δι­ω­τι­κὸ Μαν­χά­ταν-Μπαν­γκόκ. Μαρ­τυ­ρί­ες, με­τα­βά­σεις (Κέ­δρος, 2011).

Ο Έρως της Θράκης έπαιζε βιολί!

Αναρτήθηκε από την ellas 15-8-11

 

 Βρέθηκε στη Θράκη πήλινο ειδώλιο, ενός… βιολιστή. Το βιολί, που φυσικά δεν το έλεγαν τότε έτσι, είναι ένα από τα μουσικά όργανα που λένε, πως δεν ήταν γνωστό στην αρχαία Ελλάδα. Να όμως που βρέθηκε το ειδώλιο και χρονολογείται από τον 3ο αι. Μ.Χ. Είναι καμωμένο από ροδοκάστανο πηλό, και σε μερικά σημεία του ήταν ζωγραφισμένο με λευκό και κυανό χρώμα. Το εύρημα ήτο σε τάφο, μαζί με άλλα τέσσερα ειδώλια Ερωτιδέων.
Εικονίζει έναν Έρωτα, με την μορφή γυμνού παιδιού (σημείο αγνότητος), που φέρει γύρω από τη μέση του τυλιγμένο ένα ιμάτιο, που ήταν βαμμένο λευκό, η άκρη του οποίου πέφτει κατά μήκος του αριστερού του ποδιού. Ως εδώ τίποτε το περίεργο. Αλλά ο Έρως αυτός κρατά στο αριστερό του χέρι ένα τρίχορδο μουσικό όργανο, που το στηρίζει στο δεξιό ώμο του, ενώ το προτεταμένο δεξί χέρι (που το μισό λείπει), θα κρατούσε πιθανότατα δοξάρι (ή άλλο είδος «πλήκτρου», όπως το έλεγαν τότε).

Τα δάκτυλα του αριστερού χεριού πιέζουν τις χορδές στο τέλος του βραχίονος του μουσικού οργάνου. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμμιά αμφιβολία πως πρόκειται για ένα σύγχρονου τύπου αρχαίο βιολί, ίσως άρπα με δοξάρι, που παίζει αυτός ο Έρωτας, σπάνια, έως σπανιότατη -ίσως και μοναδική- απεικόνιση σε αρχαίο κομμάτι, αν εξαιρέσει κανείς σχετικό το ανάγλυφο του Εθν. Αρχ. Μουσείου Αθηνών, που εικονίζει τον μουσικό διαγωνισμό Απόλλωνος-Μαρσύα, που όμως έγινε με κιθάρα!
Κάτι ανάλογο με τον «βιολιστή των Αβδήρων» έχει βρεθεί και στην περιοχή της αρχαίας Κορίνθου. Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός να αναθεωρηθούν αυτές οι απόψεις και το εύρημα μας αναγκάζει να σκεφτόμαστε πως το πρώιμο «βιολί» -παραλλαγή της πανδουρίδος- ήταν γνωστό στην Θράκη, και οι Θρακιώτες μουσικοί το διέδωσαν στο Αιγαίο και την Μ. Ασία – γι’ αυτό και είναι τόσο διαδεδομένο σ’ αυτά τα μέρη – απ΄ όπου έφθασε έως τους άραβες, οι οποίοι με την σειρά τους, ίσως, το διέδωσαν στην Ισπανία. [Γ. Λεκάκης «Μουσικής μύησις», το βρήκα εδώ ]

"Ο Δήμαρχος Γλυφάδας ΘΑ ΒΑΡΕΘΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ...ΔΗΜΑΡΧΟΣ !"

«Νέο Κοιμητήριο»… εν ριπή οφθαλμού! «Θέλει κότσια και πίστη για ότι έχουμε επιλέξει»

από τον ==================

Αναστάσιο  Αποσπόρη

================

  ΓΛΥΦΑΔΑ .Κυριακή, 14 Αυγούστου 2011

Η κοινωνία της Γλυφάδας παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα τα γεγονότα έργων δεκαετιών να παίρνουν «σάρκα και οστά» τρέχοντας με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Αυτό απλά σημαίνει ότι το «σύστημα» της αντιπολίτευσης έχει τελειώσει… αφού δεν βρίσκει πλέον κάτι να ασχοληθεί έστω για τους… τύπους. Όσο δε να φωνάζουν κάποιοι υπενθυμίζω «Τhe Party is over». Τώρα όσον αφορά τα λοιπά… «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω».
Επομένως, η ψήφος μας και η στήριξή μας σ’ αυτόν τον δήμαρχο ήταν απόφαση σωστής σκέψης και υπεύθυνης κρίσης.
Γιατί απ’  ότι φαίνεται, τα αντιπολιτευόμενα μέρη που απαρτίζουν αυτό το Δημοτικό Συμβούλιο είναι πλέον «εξαφανισμένα» μιας και ότι «δύσκολο» και «ακατόρθωτο», έστω και για εντυπωσιασμό προς τους πολίτες τα τελευταία 25 χρόνια θέλουν να ισχυρισθούν και να σφετεριστούν γίνεται πράξη… πριν να το πουν.
Γιατί, ποια λογική θα επέτρεπε πλέον στον κάθε πολίτη να αναθέτει τη διαχείριση της ζωής του και του αύριο των παιδιών του και το δικό του φυσικά… σε «φτηνούς» επαγγελματίες του εντυπωσιασμού, ανθρώπους ψυχοπαθολογικά παγιδευμένους στην ιδιοτέλεια και στην εξουσιομανία, «κραγμένους» για την κωμικοτραγική ανικανότητα τους και τα «φοβερά» λάθη τους;
Παράκληση και προτροπή προς φανφαρολάγνους προσφάτως εξευτελισθέντες από πράξεις τους μανιοδικομανείς καρικατούρες, δήθεν δημοσιογράφους και διαχρονικούς εραστές του άπαξ δια παντός «υπήρξαμε» και δεν θα «υπάρξουμε» ποτέ ξανά ότι: «Οι άνθρωποι είναι απαραίτητο να αυτοπαρατηρούνται και να αυτοελέγχονται, με ειλικρίνεια βέβαια και αντικειμενικότητα. Όπως ελέγχουν τη μορφή τους στον καθρέπτη, έτσι, σαν σε εσωτερικό κάτοπτρο, πρέπει να προβάλουν και να αποτιμούν την αξία των πράξεων τους. Με αυτόν τον απλό τρόπο θα μπορέσουν να μετριάσουν τις αδυναμίες τους και να εξαφανισθούν». Γιατί πρώτα απ’ όλα και όλους αυτός ο Δήμαρχος και αυτή η Δημοτική αρχή ΜΑΖΙ με τον άξιο ποιμενάρχη κ. Παύλο τοποθέτησαν «εν τόπω χλοερώ» το ΠΑΡΕΛΘΟΝ.

Το μόνο που μένει είναι να περιμένω με αγωνία την επόμενη κίνηση «ΜΑΤ» από αυτόν τον Δήμαρχο, για το καλό του Τόπου και όλων των πολιτών.
Εν κατακλείδι… Αυτός ο Δήμαρχος θα βαρεθεί να είναι Δήμαρχος.

Ο αεικίνητος δήμαρχος Γλυφάδας Κωστας Κόκκορης, έχοντας την υποστηριξη των συμπολιτων του ,στέλνει το κακό παρελθον της πόλης του "εν τόπω χλοερώ"...

Για το ίδιο θέμα στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ διαβάζουμε

 

ΑΥΘΑΙΡΕΤΟ ΚΟΙΜΗΤΗΡΙΟ

Κηδεύουν τη... νομιμότητα στη Γλυφάδα

Με νέες κηδείες στον καταπατημένο αναδασωτέο χώρο του Υμηττού "απαντά" ο Δήμος στις αντιδράσεις από φορείς, πολίτες και ΜΜΕ.

Το μεσημέρι και το απόγευμα της Τρίτης έχουν προγραμματιστεί δύο νέες τελετές ενταφιασμού στο χώρο και όπως δείχνουν οι δηλώσεις των υπευθύνων, επιχειρείται η δημιουργία τετελεσμένου. "Ο μόνος τρόπος για να ταφούν οι νέοι νεκροί είναι στο νέο αυθαίρετο. Δεν υπάρχει χώρος πλέον στο παλιό νεκροταφείο" δήλωσαν εκπρόσωποι του Δήμου σε εκπομπή του ΣΚΑΙ.
Το θέμα ξεκίνησε με την εγκατάσταση λυόμενης εκκλήσίας και τον ενταφιασμό οκτώ νεκρών το τριήμερο, που προκάλεσε την έντονη αντίδραση εκ μέρους του ΥΠΕΚΑ.
Οι νέοι ενταφιασμοί προγραμματίστηκαν και πιθανώς θα πραγματοποιηθούν την ίδια ώρα που θα γίνεται γνωστή η θέση του δασαρχείου και το πόρισμα της Εισαγγελίας που ερευνά την υπόθεση.
Μιλώντας στην ίδια εκπομπή η ειδική γραμματέας Επιθεώρησης Περιβάλλοντος Μαργαρίτα Καραβασίλη τόνισε ότι "πρόκειται για κραυγαλέα αυθαιρεσία. Έπρεπε να γίνει κουβέντα του δημάρχου επίσημα με το ΥΠΕΚΑ και τον Οργανισμό Ρυθμιστικού Σχεδίου Αθήνας για τη χωροθέτηση νεκροταφείου

OI ΝΕΟΙ ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ.. Του Αλέξανδρου Αρδαβάνη: ΠΑΡΑΜΟΝΗ

Ένα γάργαρο γελάκι…είσαι
υπερβολικός!Προηγείται
καταιγισμός πυροβολικού ή από αέρος βομβαρδισμός. Ακολουθεί η χερσαία επίθεση.
Το παρελθόν
και το παρόν ουσιωδώς ταυτόσημα.
Κωδωνοκρουσίες
ηλεκτρονικές, με ένα πάτημα κουμπιού επιλέγεται ο ρυθμός. Επί δίωρο ηχητική ισοπέδωση
των περιοίκων.
Ακολουθούν
οι παράφωνοι αμανέδες στα μεγάφωνα, εκτρωτική εξέλιξη του Ρωμανού του Μελωδού,
του Εκκλησιαστή. Χοντροί ρασοφόροι χρυσοποίκιλτοι ασχημονούν μεγαλοπρεπείς.. …σαράντα σβέρκοι βοϊδινοί με λαδωμένες
μπούκλες /σαράντα λύκοι με προβιά γι’ αυτούς χτυπά η καμπάνα -αχ ρε
Βάρναλη!
Η
χερσαία επίθεση εξόντωσης όποιων θυλάκων ανυπόταχτων περιοίκων εξελίσσεται∙ με
τα τύμπανα και τις σάλπιγγες της τοπικής μπάντας, καμπάνες ξανά και ξανά. Και ο
αρχιερατικός λόγος, υλακή πολλαπλασιασμένη από τη ηχώ, επισφραγίζει.
Το
πλήθος των σκυφτών χαμογελαστό πυκνώνει τις τάξεις της λιτανείας με τα λάβαρα,
τα εξαπτέρυγα, την εικόνα μπροστά μπροστά. Είναι όλοι χαρούμενοι, όπως οι πολίτες
της νεόκοπης γαλλικής δημοκρατίας χαμογελαστοί προχωρούσαν στον όλεθρο της ρώσικης
χειμωνιάτικης στέπας. Vivel’ Empereur!   
Πόλεμοι
όλων των τύπων και εποχών. Ταυτόσημοι.
Τα μόνα
ίχνη οργής που μου απέμειναν εδώ στα μισά της έκτης, σαλεύουν.
Μπορώ
ακόμα να μισήσω.
Αλλά ισχύς
κρούσης πού;
Αόριστος
δισταγμός, γιατί διάσπαρτες οι φοβομάνες.
Είναι μεσοκαλοκαιριάτικη
η σύνθλιψη και δεν είναι η πρώτη.
Είναι της
Παναγιάς  και είναι Δεκαπενταύγουστος.
Μεγάλη η χάρη Της κι ας μη μπορεί να μου φυλάξει αυτιά και ψυχή από τούτη την
ορδή των απίστων της.
Είμαι αφύλαχτος
κι αγιάτρευτος στο μπαλκόνι μου.
Είμαι
ακτήμων. Δε μου ανήκει ούτε η γαλήνη ενός θανάτου ερήμην τους.
Είμαι
έρημος.
Πιο
βράδυ, η καταφυγή στο ανέλπιστο αεράκι. Η χάρη Της επιτέλους∙ Της ανάβω λυχναράκι θλίψεως.

......Κεραμας:ο Ανδρεας εγραφε αγγλικα τους λογους του. Λιανη:ποτε!

Ο Ανδρέας Παπανδρεου έγραφε πρώτα αγγλικά τους σημαντικούς λόγους του και κατόπιν τους μετεφραζε στήν Ελληνική.. ".

 Τάδε. έφη τό,άλλοτε  "άλτερ έγκο "του Ανδρέα, Βασίλης Κεραμας, στο δεύτερο μέρος της έρευνας μας "Τι απέγιναν οι άνθρωποι του προέδρου "που θα συνεχιστεί την επόμενη εβδομάδα. Διαφορετική όμως είναι η άποψη της Δήμητρας Λιανη,χηρας του τέως 'Ελληνα πρωθυπουργού...

... Mια ηλιόλουστη μέρα στη Μελβούρνη κι όλοι βγηκαν έξω ..

Η Κυριακή 14 Αυγούστου μύριζε Άνοιξη στη Μελβούρνη και ευκαιρία ήθελαν οι κάτοικοί της να τρέξουν στις παραλίες,στα πάρκα,στις Κυριακάτικες αγορές..(Βικτώρια Μάρκετ,Σάουθ Μελμπουρν Μάρκετ κ.α) Ελάτε λοιπον μαζί μας και μέσα απο τις φωτογραφίες πάρετε μια δροσερή Μελβουρνίώτικη αύρα ,κατα μεσίς στον Αυγουστο και στη γιορτή του...Ποσειδωνα (στην αρχαιότητα) και της Σέμελης "Σουμελάς' ή στην Κοίμηση της ...Θεοτόκου!!! που γιορτάζονται ΄το 15 Αύγουστο..

Στη Μελβούρνη,δυστυχως οι Παναγιωτες,Παναγιωτηδες,Σουμέλες,Μαρίες,Δέσποινες και βάλε,δεν μπορουν να έχουν αργία γιατί εδω δεν έχουμε αργία  αυτη την ημέρα και όλοι καλούνται να βρισκονται στην εργασία τους.. Όσοι αποφασίσουν να γιορτάσουν μάλλον θα το κανονίσουν για το Σαββατοκύριακο..

Καιρός όμως να σας παρουσιάσουμε διάφορες πτυχες της Μελβουρνιωτικης ζωής μέσα απο φωτογραφίες..

                                      QUEEN'S VICTORIA MARKET -Βασιλική Αγορα Βικτωρίας.



Τί περιμένουν στη σειρά; το λεωφορείο,αλλα οχι για να ταξιδέψουν..απλα να αγοράσουν ΝΤΟΝΑΤΣ.

Τιμή; 6 δολλάρια τα 6..!Ειναι νόστιμα και ιδιαίτερα ζεστά -ζεστα και με τη μαρμελάδα στη μέση...μούρλια.




Σωστό.. χρυσορυχείο ειναι αυτό το λεωφορείο αφού τα 6-7 άτομα που εχει μεσα δεν σταματουν να φτειαχνουν ντόνατσ και καθε λεπτο να πωλουν πανω απο 20..



Όχι εδω δεν περιμένουν για ντόνατς.. Περιμένουν να πληρώσουν τα 5 δολλάρια για τις 2 πρώτες ώρες του πάρκινγκ σε μηχανή αυτόματη,που κατήτγησε τουλάχιστον 10 και παραπάνω εργάτες.. Και αναρωτιένται ορισμένοι γιατί ανέβηκε ο αριθμός των ανέργων εσχάτως..Η αυτοματοποίηση ακομα και στα σουπερ μάρκετ σίγουρα βοηθά τα μονοπωλια αλλα καθόλου τους εργαζόμενους..

                                              Αγορά Σάουθ Μέλμπουρν..    

                                               ΕΔΩ ΤΟ ΠΑΡΚΙΝΓΚ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΕΑΝ



Και μια ματιά στις τιμές κρεάτων που πωλούνται και τις Κυριακές ..Πανάκριβα σε σύγκριση με τις τιμες που ειχαν παλιότερα.. Σύμφωνα με το Τάσο Σαλτη,(Δειτε αλλου) όταν ήρθε εκεινος αγόραζε ένα αρνί με 5 δολλάρια και τωρα θέλει σχεδόν διακόσια!!! Δεν προλαβαίνουν βέβαια οι καρδιολόγοι να ανοίγουν αρτηρίες...αλλα και οι τιμές παρα έγιναν τσουχτερές.



Νατα και τα Αυστραλιανά λάδια.. Τα προωθούν αρκετά οι παραγωγοί,που πριν καμμια 20 ετία πούλησαν πρόβατα και αγελάδια (κι έγιναν τα κρέατα πανάκριβα) αντικαθιστωντας τα με εκατομμύρια λιόδεντρα.. Ετοιμαστειτε λοιπον να τρωτε ελιες Καλαμάτας ,απο Καλαματιανούς της Αυστραλίας..

 

Δεν είναι ..τζαμιά,ειναι οι ουρανοξίστες της Μελβούρνης που αυξηθηκαν αρκετά τα τελευταία χρόνια,, Φυσικά και τα τζαμιά αυξήθηκαν αλλα όχι σε τετοια εντυπωσιακά ύψη!!!



Ποδηλασία στην Παραλία του Μπράιτον με φόντο τη Μελβούρνη.



 

Όχι δεν είναι του Πάνου αυτό..Εξ άλλου ειναι πολύ μικρό. Οταν τον ρωτήσαμε αν έπιασε τίποτα "μπά...έκανε κρύο " ήταν η απάντησή του.. Και στην αποβάθρα όπου ψάρευαν πολλοί, δεν ειδαμε κανέναν να βγάζει ψάρια...





Πολλα και τα ιστιοφόρα...



Όλοι περιμένουν να τσιμπήσει αλλα "τσιβά" που λένε και οι βλάχοι...

Πολλοί οι επιδιώκοντες την καλη ψαριά ,αλλα και τα ψάρια δεν ειναι κορόιδα!!!

Όχι,ο πρόεδρος της Παμμακεδονικής Ένωσης Βικτωρίας,δεν πήγε για ψάρεμα,απλά έπινε το καφεδάκι του Κυριακή απόγευμα στη "Βανίλλα" του Ώκλυ.

Η Μελβούρνη έχει ωραία Κινέζικα εστιατόρια και σ αυτό που πάμε συχνά ειναι το INN OF CHINA -Πανδοχειο Κίνας-,στο Νόρθ ρώουντ Όρμοντ. Η Σουν ,μια ευγενέστατη κινεζούλα απο το Πεκίνοπου σπουδαζει στη Μελβούρνη πληρωνοντας δίδακτρα 10.000 δολλάρια το χρόνο,μας περιποιήθηκε αρκετά,αλλα η απουσία του Τωνη,ήταν αισθητή. Ο Τώνη χρόνια διηύθυνε με τη σύζυγό του το καταστημα αυτο αλα φαινεται πς πέρασαν στη σύνταξη και οι νέοι διευθυντες δεν κράτησαν όλες τις συνταγες του..



Όσο για την Πανσέληνο παρα τα φωτα του Νόρθ Ρώουντ,τα κατάφερε να μας χαιρετησει φευγοντας για το σπιτι μετα απο μια τόσο υπέροχη μερα..



 Δημόσιες Τουαλέττες Μελβούρνης: Πως ανοίγει η βρύση;

.. Δημόσιες Τουαλέττες Μελβούρνης: Πως ανοίγει η βρύση;





Αν έχετε καιρό να πάτε στις δημόσιες τουαλέττες της QUEEN's VICTORIA MARKET (αγορά της Βασίλισσας Βικτωρίας) της Μελβούρνης  προσέξετε πως θα πλυνετε τα χέρια μετά την σωματική σας ανάγκη. Στις πολλες βρύσες που θα βλέπετε μπροστά σας δεν υπάρχει φωτοκύτταρο και μην κουνάτε μάταια τα χέρια σας για να τρέξει νερό. Φυσικά ούτε κάνουλα που να τη στρίψεις και να ανοίξει.. Υγρό σαπούνι για να πλύνετε τα χέρια σας υπάρχει αλλα το νερό φαινεται πως δεν υπακούει σε καμμιά δύναμη... Κι όμως,για να μη σας κουράζω και παρακαλάτε τους διπλανούς  να σας πουνε πως έκαναν το νερό να τρέχει,δωστε λίγη προσοχή στη φωτογραφία. Κάτω ακριβώς απο το νεροχύτη υπάρχουν τεράστια κουμπίά που πιέζοντάς τα με το γόνατο ανοίγει η βρύση.. Πολυ έξυπνη ιδέα αυτων που τοποθέτησαν αυτο το σύστημα,γλυττωνοντας έτσι τα χερούλια της κάνουλας απο τη δημιουργία αμέτρητων μικροβίων.. Για τις τουαλέττες η κινηση ειναι θαυμάσια..Καιρός να δουμε τί θα σκεφτουνε για τα κουμπιά του ασανσέρ οι διάφοροι εφευρέτες που σύμφωνα με έρευνες σπάζουν κάθε ρεκόρ μεταφοράς μικροβίων!!! Φυσικά δεν αρρωσταινουμε τόσο ευκολα απο το ασανσερ, αλλα οι επιστημονε ς επιμένουν πως είναι πήχτρα στο  κάθε είδους μικροβίου,ανάλογα με το τί έπιασαν νωρίτερα τα χιλιάδες δάχτυλα που πατουν τα κουμπιά...





..Ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΚΑΤΣΑΡΑΣ,ταγλυκά και τα όπαλς στη Μελβούρνη..κ.α.

Διονύσσης Κατσάρας.. Κάποτε μέσα σε 10 λεπτά βρέθηκε και με 850.000 δολλάρια ,τοποθετημένα  σαν σε τουβλο.. Αλλες φορες με  περισσότερα ή λιγοτερα.. Ο Διονύσης απο την Κατερίνη εναι γνωστός σαν καλος ζαχαροπλάστης,αλλα και σαν οπαλορύχος..Τα πολλα τα έβγαζε τότε που κατέβαινε στα έγκατα της ΓΗΣ,και έψαχνε την φλογίζουσα πέτρα..στο Κουπερ μπίτι. Σήμερα έχει ένα εργαστηρι-εργοστασιο που παράγει γλυκα για τα άλλα ζαχαροπλαστεια ,και 2 ζαχαροπλαστεια ΄΄εχουν τα παιδιάτου..Οταν πάτε στο Οκλυ πατε στο ζαχαροπλαστειο ΟΝΕΙΡΟ που διευθύνει ο Βασίλης Κατσαρας κιαν βρειτε φρέσκο γαλακτομπουρικο ,μη το σνομπάρετε, θα σας αρεσει πολύ..



"Να εδω μάλλωσα με το λύκο και αρπάζοντας ένα χοντρό ξύλο τον έβαλα στα πόδια" μας λεει ο Ντίνος Παππάς την ιστορία του οποιου θα παρουσιάσουμε σύντομα..

Έφτασαν και στην Αυστραλια .Τα Καταψυγμένα και πολυ γνωστα φαγητά Μπαρμπαστάθης (επάνω) και κάτω τα πεντανόστιμα ελληνικά φαγητά και γλυκά τα πολυ γνωστα στην Ελλάδα  7 DAYS.. Θα τα βρείτε στο παντοπωλειο HUDSON DELI, που διευθύνει ο φίλος μας Παναγιωτης Ιωάννου. 

Mια Θεσσαλονικιά πρέσβειρα Αυστραλίας στην Αθήνα

                        Επιστροφή στις ρίζες για την πρέσβειρα 

Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη. Μετανάστευσε όταν ήταν παιδί ακόμα, με την οικογένειά της στην Αυστραλία. Σήμερα επιστρέφει καταξιωμένη στις ρίζες της. Από την χώρα που μεγάλωσε, πίσω στην χώρα που γεννήθηκε. Ως Πρέσβειρα της Αυστραλίας στην Ελλάδα. Η Jenny Bloomfield είναι η πρώτη διπλωμάτης Ελληνικής καταγωγής, που θα κρατήσει τα ηνία της Αυστραλιανής πρεσβείας στην Αθήνα, αλλά και η πρώτη γυναίκα στην ιστορία, που ανέλαβε να πρεσβεύσει την Αυστραλία στην Ελλάδα.

Με πλούσιο βιογραφικό, το οποίο περιλαμβάνει σπουδές σε νομικά, πολιτικές επιστήμες και γλώσσες στο πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, η Jenny Bloomfield ξεκίνησε την καριέρα της στο Αυστραλιανό διπλωματικό σώμα το 1995. Ο σύζυγός της James Bloomfield είναι επίσης διπλωμάτης και έχουν τέσσερα παιδιά. Έχουν υπηρετήσει στις πρεσβείες της Αυστραλίας σε Ιράν, Αργεντινή και Ιαπωνία, ενώ μέχρι πρόσφατα εργαζόταν στο γραφείο Μέσης Ανατολής. Μιλάει Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ιταλικά, Φαρσί, Ιαπωνικά και φυσικά τη μητρική της γλώσσα, τα Ελληνικά. Λίγο από πριν από την ανάληψη των νέων καθηκόντων της, η Jenny Bloomfield μίλησε στην ΕΡΤ Αυστραλίας, για τις προκλήσεις που συνεπάγεται το πόστο της στην Ελλάδα.

Πιστεύετε πως η Ελληνική σας καταγωγή και γνώση θα αποτελέσει «εφόδιο ή βαρίδι» στην νέα σας θέση;

Πιστεύω πως η γνώση μου γύρω από την Ελλάδα, τον πολιτισμό της και την ελληνική γλώσσα θα αποτελέσουν πλεονέκτημα για την καλύτερη κατανόηση της χώρας και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει. Μπορούμε να συνεργαστούμε ακόμα πιο στενά, ώστε να επιδιώξουμε τα κοινά συμφέροντα που μοιράζονται η Ελλάδα και η Αυστραλία. Μας ενώνουν κοινές αξίες, η κοινή μας ιστορία και ισχυροί κοινωνικοί δεσμοί.
Είμαι σίγουρη πως η ήδη στενή σχέση μεταξύ των δύο χωρών μας θα εμβαθύνει, ενισχυόμενη από τους 700.000 Ελλήνες της Αυστραλίας και τους περίπου 100.000 Αυστραλούς που ζουν στην Ελλάδα.

Ποια θέση έχει η Ελλάδα στα μάτια των Αυστραλών;

Η Ελλάδα έχει μια δοξασμένη θέση στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού. Οι σημαντικότερες αξίες της δημοκρατίας και της ελευθερίας πήγασαν από την Ελλάδα. Είναι μια χώρα με φυσική ομορφιά και με πολυμήχανους ανθρώπους. Ιστορικά, Έλληνες έχουν διαπρέψει σε όλη την υφήλιο.
Οι Αυστραλοί τρέφουν μεγάλη εκτίμηση, θαυμασμό και αγάπη για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Οι Έλληνες της Αυστραλίας είναι ένας ζωτικός πυλώνας της πολυπολιτισμικής Αυστραλίας. Μαζί χτίσαμε μια επιτυχημένη, ευημερούσα και πλούσια σε πολιτισμό χώρα, μια δύναμη για το καλό του κόσμου. Θα ήθελα να μπορέσω να προωθήσω αυτή την εικόνα της Αυστραλίας και των Αυστραλών στην Ελλάδα.

Ποιες είναι οι κύριες προτεραιότητες που έχετε να αντιμετωπίσετε ως πρέσβης στην Ελλάδα, μια χώρα στην δίνη της οικονομική κρίσης;

Βασική προτεραιότητα αποτελεί να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στον Ελληνικό λαό. Κατανοούμε την πολύ δύσκολη οικονομική κατάσταση μέσα στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα. Η Ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει δύσκολα μέτρα και προχωρά σε σκληρές αναμορφώσεις. Πιστεύω πως η χώρα θα ανακάμψει και θα βγει από αυτή την κρίση ακόμα πιο δυνατή.

Θα θέλαμε επίσης, να εξερευνήσουμε ευκαιρίες συνεργασίας με την Ελλάδα, ώστε να προωθήσουμε την καινοτομία, την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, μια οικονομία βασισμένη στην γνώση και φυσικά να αυξήσουμε το εμπόριο και τις επενδύσεις εκμεταλευόμενοι τους δυνατούς μας κοινωνικούς και ιστορικούς δεσμούς, που εδραιώθηκαν με συμμαχίες κατά την διάρκεια δύο Παγκοσμίων πολέμων.

Σήμερα η Ελλάδα είναι σημαντικός εταίρος της Αυστραλίας στην Ευρωπαική Ένωση. Συνεργαζόμαστε σε διεθνείς οργανισμούς. Μας ενδιαφέρει μια σταθερή και ευημερούσα Ελλάδα, μια σταθερή και ευημερούσα Ευρώπη, καθώς το ένα τρίτο των ξένων άμεσων επενδύσεων στην Αυστραλία προέρχονται από την Ευρωπαική Ένωση.

Ποια στοιχεία συνθέτουν το μοντέλο της Αυστραλίας ;

Είναι η 12η στον κόσμο μεγαλύτερη οικονομία, μέλος του G20, με ρόλο κλειδί σε όλη την περίοχή Ασίας-Ωκεανίας. Παρέχουμε την 4η μεγαλύτερη ανθρωπιστική βοήθεια στην Λιβύη, συνεργαζόμαστε με την Αίγυπτο και την Τυνισία στην δημοκρατική τους μετάβαση και παγκοσμίως προωθούμε την ειρήνη με κάθε τρόπο.

Κατά τις δεκατίες '80-'90, διαδοχικές κυβερνήσεις προχώρησαν σε ριζικές αλλαγές και ανέπτυξαν μοντέλα διαφάνειας και αποδοτικότητας. Οι αλλαγές δεν ήταν εύκολες. Ηταν δύσκολες. Απαίτησαν θυσίες από όλους τους κοινωνικούς τομείς. Αλλά δουλεύοντας μαζί, προχωρήσαμε. Η Αυστραλία σήμερα απολαμβάνει μια πρωτοφανή ανάπτυξη και ευημερία. Είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε αυτή την εμπειρία και την όποια γνώση, για να ενισχύσουμε τις Ελληνικές προσπάθειες, να βοηθήσουμε ώστε να γίνουν και στην Ελλάδα αντίστοιχες αλλαγές.

Τελευταία υπάρχει ένα αυξημένο ενδιαφέρον Ελλήνων για μετανάστευση στην Αυστραλία και διάλογος σε εξέλιξη μεταξύ Ελληνικής κοινότητας Μελβούρνης και Υπουργείου Μετανάστευσης της Αυστραλίας...

Το πρόγραμμα μετανάστευσης διευκολύνει όσους θέλουν να εγκατασταθούν στην Αυστραλία και μπορούν να συνεισφέρουν σημαντικά στην οικονομική, οικογενειακή και πολιτιστική ζωή της χώρας. Το μεταναστευτικό πρόγραμμα της Αυστραλίας δεν κάνει διακρίσεις. Είναι ανοιχτό για όλα τα άτομα με προσόντα, και φυσικά και για τους Έλληνες. Τα άτομα που θέλουν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία με το πρόγραμμα της επαγγελματικής μετανάστευσης πρέπει να έχουν τα προσόντα που ζητάει η Αυστραλία, να είναι κάτω των 45 ετών και να μιλάνε καλά Αγγλικά. Ο αριθμός όσων επιθυμούν να μεταναστεύσουν στην Αυστραλία, βέβαια, ξεπερνά τις προσφερόμενες θέσεις εργασίας. Όσοι ενδιαφέρονται για περισσότερες πληροφορίες γύρω από την μετανάστευση μπορούν να τις αναζητήσουν στο www.immi.gov.au.

Θα μπορούσε η Ελλάδα να συνάψει συμφωνία με την Αυστραλία για παροχή βίζας διακοπών με παράλληλη εργασία;

Το πρόγραμμα βίζας διακοπών με παράλληλη εργασία ενθαρρύνει την πολιτιστική ανταλλαγή επιτρέποντας σε νέους μεταξύ 18-30 ετών να κάνουν διακοπές μακράς διάρκειας στην Αυστραλία, καλύπτωντας μέρους του κόστους εργαζόμενοι. Η Αυστραλία έχει συνάψει σχετική συμφωνία με 26 χώρες. Είμαστε ανοιχτοί ώστε να συζητήσουμε με την Ελληνική κυβέρνηση το ενδεχόμενο αμοιβαίας συμφωνίας βίζας διακοπών με παράλληλη εργασία, για να αυξήσουμε την πολιτιστική ανταλλαγή ανάμεσα στους νέους των δύο χωρών.

Θα θέλαμε να υποδεχτούμε και Έλληνες για σπουδές στην Αυστραλία, ανάμεσα στους 400.000 φοιτητές από 190 χώρες που σήμερα απολαμβάνουν κορυφαία εκπαίδευση και σφυρηλατούν νέους δεσμούς ανάμεσα στην Αυστραλία και τον κόσμο.

Μεταξύ Αυστραλίας και Ελλάδας, ποια νιώθετε περισσότερο πατρίδα σας;

Είμαι Αυστραλέζα Ελληνικής καταγωγής. Για τα δεδομένα της Αυστραλίας είναι κάτι πολύ φυσιολογικό. Η Αυστραλία είναι χώρα μετανάστευσης. Το ¼ του πληθυσμού της έχει γεννηθεί εκτός Αυστραλίας. Οι μετανάστες συνέβαλαν άρδην στην οικοδόμηση του επιτυχημένου πολυπολιτισμικού μοντέλου της Αυστραλίας και αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της οικονομικής προόδου της χώρας.

Πως βιώνετε προσωπικά-οικογενεικά αυτή την επιστροφή στις ρίζες σας; Τι θα θέλατε να διδάξει στα τέσσερα παιδιά σας η διαμονή σας στην Ελλάδα;

Κατά την παραμονή μας στην Ελλάδα, θα θέλαμε να γνωρίσουμε από κοντά τον Ελληνικό πολιτισμό, να επισκεφτούμε τα όμορφα μέρη της Ελλάδας, και να αποκτήσουμε την εμπειρία της ελληνικής φιλοξενίας και εγκαρδιότητας.

Πηγή: ΕΡΤ Αυστραλίας
Συνέντευξη - Ανταπόκριση: Έμμα Παπαεμμανουήλ

http://www.ert.gr/index.php/eidiseis/diethni/kosmos/14575-l-r-.html