Μίσος, τυλιγμένο με την ελληνική σημαία

Του Πέτρου Παπασαραντόπουλου

Χθες πήγα στην πλατεία Συντάγματος, εκει που αυτοκτόνησε ο 77χρόνος. Γύρω από το δέντρο, 20-30 άτομα. Στο δέντρο, λουλούδια, κεριά, γράμματα και συνθήματα. Πλησιάζω και τα διαβάζω. Ο λόγος του μίσους μπροστά στα μάτια μου. Κάτω από την ελληνική σημαία, σύμβολο υποτίθεται της ενότητας των Ελλήνων, κείμενα και συνθήματα για τους προδότες, τους γερμανοτσολιάδες, τα καθάρματα, τους κουΐσλιγκ, τη χούντα που μας κυβερνά, τα λαμόγια, τους κλέφτες, τους δοσίλογους, τους χαραμοφάηδες, τις γερμανικές αποζημιώσεις, τη ναζίστρια Μέρκελ, τη γερμανική κατοχή, τη γενοκτονία των Ελλήνων, τους πουλημένους δημοσιογράφους και πολιτικούς, την κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου, τα τσιράκια και τους λακέδες των Ευρωπαίων και του Σόιμπλε, τους προαιώνιους εχθρούς της φυλής μας. Συνθήματα για εκτελεστικά αποσπάσματα, αγχόνες, καλάσνικοφ. Κάθε κείμενο, μια γροθιά στο στομάχι.
Ένας ηλικιωμένος κοιτούσε προς τη Βουλή, σκοπεύοντας και πυροβολώντας με το χέρι του που στο μυαλό του φάνταζε ότι κρατούσε περίστροφο.
Όσο για τις συζητήσεις, δεν υπάρχει περιγραφή. Κρεσέντο hate speech, λόγου της μισαλλοδοξίας.
Φεύγοντας, κατηφόρησα τη Σταδίου. Αντίκρυσα το καμμένο ΙΛΙΟΝ και το κτίριο με τους τέσσερις νεκρούς της Μαρφίν. Παιδιά ενός κατώτερου θεού. Ασήμαντα υποστυλώματα ενός σάπιου καθεστώτος που πρέπει να γκρεμιστεί.
Μου πήρε ώρες για να συνέλθω.