Σε πολύ λίγες μέρες οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, αλλά είναι ελάχιστα ενημερωμένοι για την κρισιμότητα των εκλογών, για τη σημασία του Ευρωκοινοβουλίου αλλά και για την διαφαινόμενη κλιματική και οικολογική κατάρρευση του πλανήτη. Με ευθύνη της κυβέρνησης αλλά και των άλλων κομμάτων, η πολιτική συζήτηση για τα σημαντικά είναι ανύπαρκτη, ενώ οι ασφυκτικοί χρόνοι προετοιμασίας για τις 4 σοβαρές εκλογικές διαδικασίες έχουν απαξιώσει πολιτικά την διαδικασία. Ελάχιστη είναι η συζήτηση για προγράμματα και δεσμευτικές πολιτικές. Στο επίπεδο των ευρωεκλογών οι δύο μονομάχοι, με ξεπερασμένα μάλιστα επικοινωνιακά μηνύματα, προσπαθούν να πείσουν ότι το ζητούμενο είναι ενισχυθεί ο δικός τους αρχηγός εν όψει των εθνικών εκλογών, ενώ στις δημοτικές και περιφερειακές εκλογές η απουσία προγραμμάτων θα καταστήσει εξαιρετικά δύσκολες ή αδύνατες τις προγραμματικές συνεργασίες που θα απαιτηθούν μετά τις εκλογές, και λόγω της απλής αναλογικής.
Το πιο μεγάλο πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι πολίτες θα ψηφίσουν για τη σύνθεση του ευρωκοινοβουλίου, ενώ στο μυαλό ενός μεγάλου ποσοστού είναι είτε ότι με την ψήφο τους θα «τιμωρήσουν την κυβέρνηση», είτε θα «εμποδίσουν την επάνοδο της δεξιάς», είτε θα «ενισχύσουν το ΚΚΕ» κα. Με την ψήφο τους όμως οι πολίτες θα έπρεπε να στείλουν στο ευρωκοινοβούλιο εκείνους τους ευρωβουλευτές που θα μπορούν να εργαστούν πολιτικά και νομοθετικά για τα θέματα και τις πολιτικές που τους νοιάζουν. Δεν ψηφίζουν για τον Μητσοτάκη ή τον Τσίπρα. Ψηφίζουν για το ποιο θα είναι το κοινοβούλιο και ποια θα είναι η σύνθεση και οι πολιτικές του για τα επόμενα, κρίσιμα, 5 χρόνια.
Οι πολίτες μπορεί να θέλουν περισσότερη αλληλεγγύη, αλλά βλέποντας το δάκτυλο και όχι το φεγγάρι, ένα ποσοστό τους μπορεί να στείλει ακροδεξιούς και εθνικιστές οι οποίοι διακηρύσσουν ότι θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ και προτιμούν να μείνει κάθε κοινωνία μόνη της, ξεκομμένη και στο έλεος των αγορών και των μεγάλων κρίσεων.
Μπορεί οι πολίτες να είναι οργισμένοι και να επιζητούν πιο αποτελεσματική κοινωνική πολιτική αλλά για να γίνει αυτό πρέπει το Ευρωκοινοβούλιο και η Ευρωπαϊκή Ένωση να πάρουν τις σχετικές εξουσίες από τις εθνικές κυβερνήσεις και να προωθήσουν, πιο αποφασιστικά, έναν ισχυρό κοινωνικό πυλώνα, την κοινωνική συνοχή και σύγκλιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Σκεφτείτε τι θα γίνει όμως αν στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενισχυθούν οι δυνάμεις που είναι εντελώς αντίθετες σε κάτι τέτοιο, κι επιδιώκουν τον απομονωτισμό μέσα σε κλειστά σύνορα.
Υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια σχετικά με το ασφαλιστικό, οι πολιτικές για την απασχόληση και για τους νέους είναι στην καλύτερη περίπτωση αδύναμες, αν όχι εντελώς ανύπαρκτες (που θα περιέγραφε πιο σωστά την πραγματικότητα). Θα χρειαστούν σημαντικοί πόροι για την διατήρηση του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού συστήματος, πολύ περισσότεροι από όσους χρειαζόμαστε για την αποπληρωμή του χρέους. Αλλά σχεδόν κανένας δεν συζητάει πλέον αυτό το θέμα. Επικεντρώνεται η συζήτηση στο ποιος έκοψε περισσότερα από τις συντάξεις, λέγοντας φυσικά μόνο για τους άλλους, αλλά όχι για τα «δικά τους κατορθώματα» σε αυτό το θέμα.
Από την προεκλογική «συζήτηση» απουσιάζουν τελικά τα πιο σημαντικά, όπως το θέμα της κλιματικής κρίσης, της οικολογικής κατάρρευσης, της μετανάστευσης των πιο δυναμικών κομματιών της κοινωνίας μας, που μεταξύ άλλων στερούν την δυνατότητα από τη χώρα να προχωρήσει σε μια ανασυγκρότηση σε νέα, αποτελεσματική και καινοτόμα βάση τις δομές και υποδομές της.
Φαινόμενα όπως η αλλαγή της φύσης της εργασίας, της παραγωγής και της οικονομίας αν «πιάνονται» αυτό γίνεται από σπόντα, στο πλαίσιο κάποιων επικοινωνιακών – τακτικών κινήσεων και με εργαλεία κλισέ που δεν έχουν σχέση πλέον με τη σημερινή πραγματικότητα. Να μιλήσουμε για το 8ωρο ή την σταθερή εργασία, αλλά πότε θα μιλήσουμε και για όλους/ες τους άλλους/ες που δεν έχουν εργασία, που δεν έχουν ωράριο αν εργάζονται, δεν εργάζονται πλέον σε ένα σταθερό χώρο αλλά μπορεί να προσφέρουν την εργασία τους (ανασφάλιστη και χωρίς κοινωνικά δικαιώματα) σε περισσότερους εργοδότες, που βρίσκονται σε πολλές και διαφορετικές χώρες, με διαφορετικά συστήματα; Αν αυτά δεν απασχολούν τις ευρωεκλογές, τότε δεν έχουμε καταλάβει τίποτα για την σύγχρονη εποχή και τις πολιτικές προκλήσεις της.
Ενώ όλοι μιλάνε για τη σύνταξη του παππού και της γιαγιάς – που για να διασφαλιστεί μακροχρόνια πρέπει να δημιουργήσουμε κατάλληλα εργαλεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλιώς δεν θα είναι αυτό εφικτό - δεν μιλάμε για τους νέους και τις νέες, πώς θα εκπαιδευτούν και θα εργαστούν, πώς θα μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια και καλύτερα, ακόμα και αν δεν έχουμε τα εισοδήματα του παρελθόντος (που έτσι κι αλλιώς αυτό δεν θα είναι εφικτό για αρκετά ακόμα χρόνια, αν δεν είναι εντελώς εξωπραγματικό για το ορατό μέλλον). Πώς οι νέοι άνθρωποι θα μπορούν να ξεκινήσουν μια επιχείρηση αν δεν έχουν πρόσβαση σε κατάλληλα χρηματο-οικονομικά εργαλεία (μικρο-χρηματοδοτήσεις, οικολογικά και κοινωνικά ομόλογα και Funds, συνεταιριστικές και ηθικές τράπεζες, κα), πώς θα δημιουργηθούν νέα εργαλεία με στόχο την «κοινωνική χρηματοδότηση» και που είναι απαραίτητο να συνδυάζουν ευρωπαϊκούς πόρους με πόρους που σήμερα είναι παγιδευμένοι σε τοπικό επίπεδο ή χρηματοδοτούν καταστροφικά για το περιβάλλον και την κοινωνία έργα;
Μετά από έναν ολόκληρο κύκλο ψευδαισθήσεων ή και λαθών, είναι σαφές ότι ένα διευρυμένο ποσοστό της κοινωνίας δεν εμπιστεύεται πλέον τα υπάρχοντα κόμματα. Δεν ξέρουμε ακόμα αν θα πάει να ψηφίσει, αλλά αυτό θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο αυτών των εκλογών κατ’ αρχάς. Η καμπάνια #ΑυτήΤηΦοράΨηφίζω προσπαθεί να κινητοποιήσει τους πολίτες για να πάνε να ψηφίσουν. Δεν ξέρουμε αν θα το πετύχει, αλλά η επίσημη πολιτική ηγεσία δεν έκανε τίποτα σε αυτή την κατεύθυνση. Αν και τα τελευταία χρόνια έχουν φύγει από τη χώρα μας πάνω από 600.000 άνθρωποι, από δυναμικές κοινωνικές ομάδες, οι εγγεγραμμένοι να ψηφίσουν στα προξενεία μας δεν ξεπερνούν σε όλη την υπόλοιπη Ευρώπη τα 10.000 άτομα, από τα οποία τα μισά είναι στις Βρυξέλλες, ένα μεγάλο ποσοστό στο Λονδίνο και μετά ελάχιστα σε άλλες χώρες. Την ίδια στιγμή που ένας πολίτης στις Βρυξέλλες μπορεί να συμμετάσχει στις εκλογές που γίνονται στην Αυστραλία ή οι Γάλλοι έχουν το «υπόλοιπο» περιφέρειας Ευρώπης (για τους εκτός Γαλλίας πολίτες της), για τις ευρωεκλογές στην Ελλάδα δεν μπορούν ακόμα να ψηφίσουν εκατομμύρια ενεργοί πολίτες που ζουν κι εργάζονται σε άλλες χώρες, αλλά θέλουν να έχουν δεσμούς με τη χώρα μας και τις πολιτικές εξελίξεις.
Και ας κλείσω με το πιο σημαντικό. Το πρόβλημα που αλλάξει τα πάντα. Ακόμα και όσα έγραψα πιο πάνω. Την ΚΛΙΜΑΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ. Είναι παντελώς απούσα από την πολιτική «συζήτηση» εν όψει ευρωεκλογών, αν και σε άλλες χώρες είναι στο κέντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αλλά κυρίως όταν πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για την κλιματική αλλαγή, αλλά για κλιματική και οικολογική κατάρρευση που θέτουν σημαντικά ερωτήματα:
- Η οικονομική κρίση που βιώνουμε την τελευταία δεκαετία και η δημοσιονομική κατάρρευση θα μοιάζουν ασήμαντες μπροστά στην καταστροφή που θα προκληθεί στην ελληνική οικονομία λόγω της κλιματικής αλλαγής. Σύμφωνα με σχετική έκθεση για την Τράπεζα της Ελλάδας θα φτάσει τα 750 δις ευρώ, δύο φορές το δημόσιο χρέος μας, αν ακολουθήσουμε το σενάριο “business as usual”
- Ο φόρος αίματος και το οικονομικό κόστος που πληρώσαμε ως κοινωνία στο Μάτι, στη Μάνδρα, στα Χανιά, στο Ρέθυμνο, και στην Α. Κρήτη λόγω του συνδυασμού κλιματικής αλλαγής, κακού σχεδιασμού των πόλεων και έλλειψης προετοιμασίας της διοίκησης και της τοπικής κοινωνίας, είναι τρομακτικός αλλά θα μοιάζει ...πολύ μικρός σε σχέση με τα θύματα της κλιματικής αλλαγής στο μέλλον, λαμβάνοντας υπόψη ότι δεν έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα και οι υποδομές μας δεν αντέχουν στις απαιτήσεις των νέων δεδομένων.
- Η ζημιά από ακραίες καταστάσεις σε τοπικό επίπεδο μπορεί να ανατρέψει την κοινωνική και οικονομική ζωή ακόμα και σε ευημερούσες περιοχές. Για παράδειγμα, οι πρόσφατες ακραίες καιρικές καταστάσεις στα Χανιά, στο Ρέθυμνο και στην Αν. Κρήτη προκάλεσαν σημαντικές ζημιές. Μόνο στο Ρέθυμνο ξεπέρασαν τα 150 εκατομμύρια ευρώ, επιβεβαιώνοντας ότι τα λάθη που έχουν γίνει στο παρελθόν (μη σεβασμός στο περιβάλλον) μας εκθέτουν πλέον σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους που σχετίζονται με την κλιματική αλλαγή που προκαλούμε.
- Βρισκόμαστε μπροστά σε νεές προκλήσεις πολιτικής προστασίας σε ολόκληρο τον πλανήτη, τα παλιά μοντέλα και όσα γνωρίζαμε δεν αρκούν: πολιτικό ψύχος στις ΗΠΑ, φωτιές στη Σουηδία, στη Σιβηρία και στη Β. Σκωτία, πλημμύρες και ακραία φαινόμενα σε περιοχές με εύκρατο κλίμα. Παράλληλα βρισκόμαστε μπροστά σε νέες κοινωνικές προκλήσεις: κίνδυνος επέκτασης επιδημιών σε διαφορετικές κλιματικές ζώνες, ανατροπές στην παραγωγή τροφίμων και βίαιες (λόγω κλίματος και στη συνέχεια λόγω πρόκλησης εντάσεων μεταξύ πληθυσμών) εκτοπίσεις εκατομμυρίων πολιτών (κλιματικοί πρόσφυγες).
Ήδη οι διεθνείς οργανισμοί και τα πιο έγκυρα ερευνητικά κέντρα προειδοποιούν ότι έχουμε μόλις 12 χρόνια μπροστά μας για να προστατέψουμε το κλίμα και να σώσουμε τον πολιτισμό μας από κατάρρευση. Δεν μιλάμε πλέον για μια κρίση σαν κι αυτές που ξέρουμε, αλλά για κατάρρευση του πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε. Ήδη κάποιες χώρες, όπως η Βρετανία, η Ιρλανδία και ίσως σε λίγο και η Αυστραλία – όχι μόνο τα νησιωτικά κράτη του Ειρηνικού – καθώς και 500 περιφέρειες το συνειδητοποιούν κάτω από την πίεση μεγάλων κινητοποιήσεων νέων ανθρώπων και τις προειδοποιήσεις των επιστημόνων και των διεθνών οργανισμών και κηρύσσουν κατάσταση έκτακτης ανάγκης λόγω
κλιματικής αλλαγής και οικολογικής κατάρρευσης! Πλέον δεν μπορούμε να μιλάμε για κλιματική αλλαγή αλλά για μεγάλη κλιματική κρίση.
Δεν έχουμε μπροστά μας μια κρίση μεταξύ πολλών άλλων, έχουμε μπροστά μας μια κρίση που θα κάνει όλες τις άλλες να μοιάζουν ασήμαντες αν δεν δράσουμε αμέσως, ενώ θα μεγεθύνει σε ακραίο βαθμό όλες τις άλλες (εμπιστοσύνης σε θεσμούς, οικονομική, κοινωνική, μεταναστευτική, δημοσιονομική, τραπεζική, ασφάλειας, λειτουργίας-συντήρησης των υποδομών, διαχείρισης επιδημιών κα). Γι’ αυτό το λόγο οι ευρωπαϊκές εκλογές είναι εξαιρετικά σημαντικές. Η σύνθεση του Ευρωκοινοβουλίου που θα προκύψει από τις ευρωεκλογές θα διαχειριστεί, τα επόμενα 5 εξαιρετικά κρίσιμα χρόνια, τα θέματα της προστασίας του κλίματος και της προσαρμογής στα νέα κλιματικά δεδομένα, της μετάβασης συνολικά της οικονομίας και του ενεργειακού μοντέλου σε ένα κλιματικά φιλικό σύστημα, της ενίσχυσης της διαδικασίας δημοκρατικής λήψης και νομιμοποίησης των αποφάσεων (αποφάσεις δύσκολες μεν αλλά συνάμα πρέπει και δίκαιες), της διασφάλισης ότι οι αλλαγές θα είναι ισορροπημένες, δίκαιες και θα προστατεύουν όλους, όχι μόνο όσους έχουν τα μέσα να το κάνουν.
Έχουμε την ευκαιρία να δράσουμε οργανωμένα και αποτελεσματικά για να αλλάξουμε γρήγορα το παραγωγικό και καταναλωτικό μας μοντέλο, την οικονομία, το σύστημα οργάνωσης των πόλεων, την παραγωγή ενέργειας και τις μεταφορές, την παραγωγή τροφίμων και τη βιομηχανία, ώστε η κρίση να μετατραπεί σε ευκαιρία για μια πράσινη, κυκλική, κοινωνικά υπεύθυνη οικονομία, για πόλεις βιώσιμες κι ανθεκτικές, ανθρώπινες, καθαρότερες και με μικρότερο οικολογικό αποτύπωμα, για δίκαιη παραγωγή και κατανάλωση προς όφελος των παραγωγών, των καταναλωτών, της κοινωνικής συνοχής και του περιβάλλοντος, για μια κοινωνία ισότητας και συνοχής, που περιλαμβάνει όλους κι όλες, δεν αφήνει κανέναν και καμία μόνο/η πίσω.
Δεν είναι μόνο οι οικολογικές οργανώσεις που καλούν τους πολίτες να σκεφθούν και να επιλέξουν τι θα ψηφίσουν με κριτήριο τη θέση και τις πρακτικές των υποψηφίων (σχημάτων και ατόμων). Αλλά μεγάλα εντελώς διαφορετικά δίκτυα δικτύων θέτουν τα ζητήματα αυτά μέσα από σημαντικές καμπάνιες που έχουν αναπτυχθεί εδώ και καιρό, όπως η καμπάνια #TheFairTimes, η καμπάνια για #COOPsupport, για #ClimateAction #ClimateEmergency κ.ά.
Τόσο προσωπικά, ως υποψήφιος ευρωβουλευτής, όσο και συνολικά, οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ (Οικολογία ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ο πλήρης τίτλος) δεν δεσμευόμαστε απλώς προεκλογικά, υποστηρίζουμε με σθένος την ανάγκη άμεσης μετάβασης σε ένα νέο παραγωγικό, οικονομικό και καταναλωτικό μοντέλο την εποχή του αιτήματος για δίκαιους καιρούς (#TheFairTimes, #TradeFairLiveFair) που θα δρομολογήσουμε σήμερα, όχι αύριο, που βασίζεται σε: βιώσιμη ευημερία, που δεν εξαρτιέται από την κατανάλωση αλλά από αξίες, ολοκληρωμένη ανάπτυξη της προσωπικότητας, δημοκρατική συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων, κοινωνική συνοχή, ανθρώπινες συνθήκες ζωής, αξιοπρεπή και δημιουργική εργασία, ποιότητα του περιβάλλοντος, μείωση των ανισοτήτων, εξάλειψη του αποκλεισμού, προστασία του κλίματος, συνεργασία με τη φύση, ακόμα και μέσα στις πόλεις, συνεχή ανανέωση και καινοτομία για να μπορούμε να ζούμε καλύτερα, με υγιή γήρανση και με δικαιοσύνη μεταξύ όλων των γενεών.
Οι ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είμαστε ξεκάθαροι. Η Πράσινη πολιτική είτε θα αυτοπροσδιορίζεται και θα είναι αυτόνομη, ώστε να μπορεί να διαθέτει την προωθητική δύναμη μιας μεταρρυθμιστικής και ανατρεπτικής πολιτικής (με ή χωρίς κυβερνητικές συνεργασίες) ή δεν θα υπάρχει ως πολιτικό εγχείρημα (αλλά μόνο ψευδεπίγραφη, ως εργαλείο προσωπικών «τακτοποιήσεων» και ως ετικέτα μιας χρήσης από άλλους).
Η εκπροσώπηση των πράσινων πολιτικών στο Ευρωκοινοβούλιο με την εκλογή ευρωβουλευτών από τον συνδυασμό μας ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα αλλάξει όλο το πολιτικό παιχνίδι. Αν δεν εμπιστεύεστε τους πολιτικούς και τα κόμματα, εμπιστευθείτε ενεργούς πολίτες (γιατί αυτοί είναι οι υποψήφιοι και οι υποψήφιες μας) για να δώσουμε ώθηση σε πράσινες κοινωνικές αλλαγές στο τοπικό, περιφερειακό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Οι πράσινες επιλογές έχουν γίνει πλέον κτήμα πολύ ευρύτερων κοινωνικών και οικονομικών δυνάμεων σε σχέση με το παρελθόν, δεν αντιμετωπίζονται ως γραφικές ή εξωπραγματικές. Αλλά πρέπει να επανέλθουν πιο ώριμα στο κέντρο της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Φαίνεται ότι το Πράσινο Κύμα επεκτείνεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αλλά και εκτός Ευρώπης, όπως δείχνουν οι εκλογικές επιτυχίες των Πράσινων στον Καναδά ή στην Αυστραλία, ή τα προγνωστικά για την μεγάλη άνοδο των Πράσινων στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Καιρός να δείξουμε ότι η Ελλάδα είναι μέρος αυτής της Ευρώπης, δεν μένει έξω από τις αλλαγές που συντελούνται.
Ψηφίζοντας ΠΡΑΣΙΝΟΙ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ θα δώσετε ώθηση στην σύγκλιση και ενεργοποίηση νέων δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων που συμφωνούν ότι χρειάζεται να υπάρξει ένας αυτόνομος, δημοκρατικός, ανοικτός πράσινος, κοινωνικός και πολιτικός χώρος που θα συμβάλλει στις βαθιές, ριζικές αλλά και δίκαιες αλλαγές που χρειάζεται η Ελληνική κοινωνία. Αλλαγές που αφορούν όχι μόνο το περιβάλλον, την διατροφή, τα δικαιώματα των ζώων αλλά ευρύτερα την οικονομία, το κοινωνικό μοντέλο, την παραγωγή και κατανάλωση, την ποιότητα ζωής, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική ένταξη, την εκπαίδευση, τις σχέσεις των φύλων, τη σχέση κοινωνίας και φύσης, τις πόλεις αλλά και την ύπαιθρο, το ίδιο το χρηματο-πιστωτικό μοντέλο, το πώς μετακινούμαστε, το τι τρώμε, τις σχέσεις μεταξύ των γενεών, το πώς αντιμετωπίζεται η φτώχεια και η ενεργειακή φτώχεια, το πώς εντάσσονται στην κοινωνία οι πρόσφυγες και οι μετανάστες αλλά και μακροχρόνια άνεργοι ή οι πρώην χρήστες στην κοινωνία. Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνουν υπό το πρίσμα της συγκράτησης της κλιματικής και οικολογικής κατάρρευσης καθώς και της επείγουσας ανάγκης να προσαρμοστούμε ταχύτατα και να προσαρμόσουμε τις υποδομές μας ώστε να αντέξουμε τις τρομακτικές αλλαγές που έρχονται λόγω της κατάρρευσης του κλίματος.
Έχετε κίνητρο να πάτε να ψηφίσετε στις 26 Μαΐου, χωρίς να μετανιώσετε μετά.
Οι θέσεις μας, η διακήρυξη και οι υποψήφιοι/ες μας είναι στην ιστοσελίδα μας:
www.prasinoi.gr
