Του ΡΑΟΥΛΗ ΒΑΣΙΛΗ./ra64.wordpress.com
Είναι μέρες τώρα που αναρωτιέμαι αν πρέπει να γράψω κάτι διαβάζοντας ένα σωρό αηδίες και ακροδεξιές άναρθρες κραυγές κατά του Κάστρο με αφορμή το θάνατό του.
Μια υστερία υποτιθέμενης ευαισθησίας που αγγίζει τα όρια της παράνοιας, στο όνομα του «φιλελευθερισμού» και της αγάπης για τη «δημοκρατία»!
Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης είναι το άρθρο του Α. Νικολή (συγγραφέας δηλώνει, δεν τον γνωρίζω), με τίτλο: «Απέχθεια και ανάθεμα στη μνήμη του νεκρού δικτάτορα»!
Σε αυτό ούτε λίγο ούτε πολύ η υποκρισία κορυφώνεται καθώς – όπως ο ίδιος γράφει – «…Το φθινόπωρο του 2001 έπεσε στα χέρια μου το συνταρακτικό «Πριν πέσει η νύχτα», η μαρτυρία του Κουβανού ποιητή Ρεϊνάλντο Αρένας (16 Ιουλίου 1943 – 7 Δεκεμβρίου 1990) για τα όσα πραγματικά ανήκεστα υπέστη από το καθεστώς Κάστρο. Η τελευταία φορά στη ζωή μου που δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πριν τελειώσω αυτό που διάβαζα. Τίποτε δε με έκανε περισσότερο φιλελεύθερο απ’ αυτό το κείμενο, καμία θεωρία ή σκέψη ή βίωμα. Έκτοτε λογαριάζω τουλάχιστον ισοδύναμα τα εθνικοσοσιαλιστής και κομμουνιστής, δίχως κανένα – μα κανένα ελαφρυντικό για το δεύτερο…»
Το βιβλίο λοιπόν ενός αντιφρονούντα τον έκανε να λογαριάζει ισοδύναμα τα εθνικοσοσιαλιστής και κομμουνιστής, να χαρακτηρίζει (δικαίωμα του) δικτάτορα τον Κάστρο, υποθέτω χωρίς να έχει καμία άλλη εμπειρία από τα πεπραγμένα του καθεστώτος στην Κούβα!
Υποθέτω ότι δεν ένοιωσε την ίδια απέχθεια ούτε έριξε το ίδιο ανάθεμα στον Μπατίστα, με 20.000 δολοφονημένους Κουβανούς πολίτες στα κατορθώματά του, με βασανισμούς και εκτελέσεις σαν καθημερινό δεδομένο, με ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της Κούβα (Ο John F. Kennedy έλεγε ότι, «το 1959 οι αμερικανικές επιχειρήσεις κατείχαν στην Κούβα: το 40% της καλλιεργήσιμης γης ζαχαρότευτλων, το 100% των ράντσων βοοειδών, το 90% των ορυχείων, το 100% των εταιρειών πετρελαιοειδών και πουλούσαν τα 2/3 των εισαγόμενων προϊόντων που έφταναν στη χώρα»… Και βεβαίως τη μετατροπή της Κούβας στο μπουρδέλο της Αμερικής !
Θα μου πείτε ιστορίες! Αλλά πόσο τυφλός μπορεί να είναι κάποιος όταν μπαίνει στη διαδικασία τέτοιων συγκρίσεων;
Πόσο ανόητο μπορεί να είναι το να συγκρίνεις με τα δικά σου δεδομένα τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης που πήρε με τα όπλα την εξουσία ( με το λαό μαζί της), που βρέθηκε στο μάτι των ΗΠΑ, που εξαιρέθηκε από τη μοίρα των περισσοτέρων χωρών της Λατινικής Αμερικής που βρέθηκαν με φυτεμένους δικτάτορες, με αντεπαναστάσεις, με πολλά χρόνια καταπιεστικών και δολοφονικών καθεστώτων, καθαρών δημιουργημάτων της CIA;
Τι να θυμίσω; Το πραξικόπημα στις 11 Σεπτεμβρίου του 1973 κατά του Αλιέντε στην Αργεντινή (Επιχείρηση “Κόνδωρ”) και τη συνέχεια τον Πινοσέτ; Ελ Σαλβαδόρ; Γουατεμάλα; Βολιβία με τη στυγνή δικτατορία του Ούγο Μπάνσερ; Αϊτή; Παραγουάη ; Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς;
Αυτά τα καθεστώτα, όλα δημιουργήματα των ΗΠΑ, του προτύπου της «δημοκρατικής χώρας» για τους φιλελεύθερους που σήμερα βιάζονται να χαρακτηρίσουν δικτάτορα τον Κάστρο, είναι μια πραγματικότητα που όμως την ξεπερνούν σφυρίζοντας. Μένουν όμως και καθορίζουν τη στάση του από ένα βιβλίο…
Ούτε προβληματίστηκε ποτέ του για τη χρηματοδότηση των Κόντρας ( των αντεπαναστατών στη Νικαράγουα) από τα χρήματα της διακίνησης των ναρκωτικών στις ΗΠΑ, με τις ευλογίες και τη συνεργασία της CIA ( κάτι που παραδέχτηκε η κυβέρνηση των ΗΠΑ μετά από χρόνια)!
Το να γεμίζεις δηλαδή τις φτωχογειτονιές των πόλεων της Αμερικής με ναρκωτικά για να χρηματοδοτήσεις αντεπανάσταση είναι η πεμπτουσία της δημοκρατίας, έτσι;
Δεν πρόκειται να δικαιολογήσω αυτά που και οι ίδιοι οι Κουβανοί δεν δέχτηκαν ποτέ τους. Ούτε όμως να κρίνω με τρύπια επιχειρήματα την ιδιαιτερότητα της Κούβας , που σήμερα την χαρακτηρίζουν οι απόγονοι του Φρήντμαν σαν το Ελ Ντοράντο της Καραϊβικής.
Γιατί τη φτώχεια και την πορνεία θα τη συναντήσεις υποκριτή «φιλελεύθερε» και στις λεγόμενες «δημοκρατικές χώρες».
Την απόγνωση θα τη συναντήσεις παντού.
Την νομενκλατούρα που θα περνά καλύτερα από τους πολλούς θα τη βρεις επίσης παντού. Την αδικία και την ανισότητα τη βλέπεις δίπλα σου.
Τις ελεύθερες εκλογές ναι να τις συζητήσω.
Αλλά βρε αδελφέ και στην Τουρκία και στις Φιλιππίνες ελεύθερες εκλογές κάνουν! Και κερδίζει η δημοκρατία έτσι;
Και εδώ ξεχνάς τόσο εύκολα ότι σου φύτεψαν Πρωθυπουργό που ούτε καν ψήφισες;
Για να το κλείνουμε:
Όποιος δεν είχε την τύχη να βρεθεί στην Κούβα δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει για τους κατοίκους της ο Κάστρο. Μπορεί να διαφωνούν με το σύστημα, μπορεί να θέλουν πράγματα που δεν έχουν. Για τον Κάστρο, επειδή ξεκίνησε από το λαό, γιατί ανέβηκε μαζί με το λαό και γιατί δούλεψε για το λαό του, υπάρχει και υπήρχε μόνο λατρεία και σεβασμός.
Είχα την τύχη να βρεθώ δύο φορές εκεί. Μία το 1987 σαν φοιτητής και μία το 2006 σαν τουρίστας . Είδα τις μεγάλες διαφορές που προέκυψαν μετά το εμπάργκο και την πτώση του Ανατολικού μπλοκ. Όχι μόνο στην οικονομία αλλά και στην ίδια την κοινωνία.
Όταν την τελευταία φορά, ρώτησα την όμορφη κουβανή, που οδηγούσε την άμαξα στη βόλτα στη Malecon (στην παραλιακή λεωφόρο της), ποια είναι η γνώμη της για την κατάσταση στη χώρα είπε: « Το σύστημα δεν μ’ αρέσει. Πρέπει να γίνουν και άλλες αλλαγές. Αλλά έχουμε εμπιστοσύνη και αγαπάμε τον Φιντέλ. Ξέρουμε ότι δουλεύει για εμάς. Και ξέρουμε ότι θα κάνει το καλύτερο» Τόσο απλά! Γιατί πριν και πάνω απ’ όλα, ο Φιντέλ ήταν «κουβανιστής». Η Κούβα υπήρξε πάντοτε το επίκεντρο στην ψυχή και την καρδιά του!
Και τέλος να μην ξεχνάμε:
Επανάσταση είχαμε εκεί. Όχι κυβέρνηση χαρτογιακάδων, ούτε ομαλές καταστάσεις. Επανάσταση και μια κυβέρνηση που αντέχει από το 1959. Με αποκλεισμούς, εισβολές και εμπάργκο. Με φτώχεια και διακοπές στο ρεύμα. Με ποδήλατα της κακιάς ώρας και όχι Porsche, αλλά και με παιδεία και σύστημα υγείας που ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα δεν θα τα δούμε, με μαυροφάσουλα και ρύζι και όχι με φιλετάκια ελάχιστα ψημένα. Με εξαγωγή γιατρών σε ολόκληρο τον κόσμο.
Και πάνω απ’ όλα με ανθρώπους που χαμογελάνε, που χορεύουν, που θέλουν να διασκεδάζουν τη ζωή τους. Τόσο χάλια τους έκανε η «δικτατορία» του Κάστρο!
Ο θάνατος του σηματοδοτεί σίγουρα το τέλος μιας εποχής. Η παράδοση της εξουσίας από τον Ραούλ Κάστρο το 2018 κάνει ένα βήμα παραπέρα. Όσοι σκέφτονται ότι θα υπάρξουν τεράστιες αλλαγές θα απογοητευτούν.
Εδώ θα είμαστε για να τα ξαναπούμε…
Έτσι κι αλλιώς, η συνολική πορεία του Φιντέλ Κάστρο δεν θα κριθεί από ένα κείμενο, ούτε από τις ζητωκραυγές των συμπαθούντων, τα αναθέματα όσων βλέπουν την ιστορία μόνο μέσα από τα μυωπικά γυαλιά του νεοφιλελευθερισμού, την προπαγάνδα των μεν ή των δε. Τον Κομαντάντε θα τον κρίνουν πρώτα οι ίδιοι οι Κουβανοί και μετά, στο συνολικό περίγραμμα, η ιστορία. Αυτή είναι η μοίρα των μεγάλων, των ξεχωριστών, εκείνων που γράφουν οι ίδιοι την ιστορία.
Hasta la victoria siempre Comandante…
Υ.Γ
Για την ιστορία: Ο Ρεινάλντο Αρένας ήταν Κουβανός συγγραφές, που συνελήφθη το 1973 λόγω της ομοφυλίας του και φυλακίστηκε για δύο χρόνια, στην κορύφωση της ομοφοβικής τρέλας στην Κούβα. Το Μάιο του 1980 ο Κάστρο επιτρέπει σε όσους έχουν καταδικαστεί να εγκαταλείψουν τη χώρα. 250.000 Κουβανοί εκπατρίζονται. Μαζί τους και ο Αρένας. Εγκαθίσταται στη Νέα Υόρκη.Το Αμερικάνικο όνειρο γίνεται εφιάλτης του. Το 1990 μόνος και άρρωστος αυτοκτονεί. «Δίνω τέλος στη ζωή μου γιατί δεν μπορώ να εξακολουθήσω να εργάζομαι» γράφει.
Ο Κάστρο έχει πολλές φορές παραδεχτεί το λάθος του σε ότι αφορά τις προκαταλήψεις της εποχής και για το λόγο αυτό από τα μέσα της δεκαετίας του ’70, η Κούβα είναι μία από τις ελάχιστες χώρες του κόσμου που δεν υπάρχουν φυλετικές, σεξιστικές και θρησκευτικές διακρίσεις. Για τους δύσπιστους από τη Wikipedia :
In his autobiography My Life, Fidel Castro criticized the machismoculture of Cuba and urged for the acceptance of homosexuality. He made several speeches to the public regarding discrimination against homosexuals.
In a 2010 interview with Mexican newspaper La Jornada, Castro called the persecution of homosexuals while he was in power «a great injustice, great injustice!» Taking responsibility for the persecution, he said, «If anyone is responsible, it’s me…. We had so many and such terrible problems, problems of life or death. In those moments, I was not able to deal with that matter [of homosexuals]. I found myself immersed, principally, in the Crisis of October, in the war, in policy questions.» Castro personally said that the negative treatment of gays in Cuba arose out of the country’s pre-revolutionary attitudes toward homosexuality.
