Ένας πρόεδρος .. Schooligan!

«Ο φρουρός του Προεδρικού Μεγάρου κοιτάζει καχύποπτα πέντε άτομα με τζιν και αθλητικά. «Τι θέλετε;» «Έχουμε ραντεβού με τον Πρόεδρο».

Μία ιδιαίτερη και όμορφη στιγμή του Προέδρου Στεφανόπουλου, ήταν η συνέντευξη στους Schooligans.

Παρακάτω λίγα αποσπάσματα από εκείνη την συνέντευξη:

Kύριε Πρόεδρε, όλα τα παράπονα που θέλουμε να σας πούμε για την παιδεία συνοψίζονται σε μια δήλωση που βρήκαμε: «Το σχολείο συσσωρεύει μόνο γνώσεις και στραγγαλίζει τη δημιουργική πρωτοβουλία». Το είπε ο Γεώργιος Παπανδρέου το… 1957! 
Δυστυχώς αυτό εξακολουθεί να ισχύει και τώρα.

Για τον Μπους τι άποψη έχετε;

Δεν καλούμαι, παιδιά, να εκφραστώ για τον Μπους και δεν πρέπει να εκφραστώ για τον Μπους. Όταν είσαι σε μια θέση επίσημη δεν είναι σωστό να τα βάζεις με τον αρχηγό ενός άλλου κράτους, διότι δεσμεύεις το κράτος σου ή το βάζεις υπό κατηγορίαν. Δεν μου επιτρέπεται να εκφράζω τα εσωτερικά μου αισθήματα, όταν η χώρα μας έχει τόσες ανάγκες και τόσες δεσμεύσεις με την Αμερική. Πώς θα βγω εγώ λοιπόν να κάνω τον έξυπνο; Μήπως γιατί έτσι θα γίνω πιο δημοφιλής;

Στον Κλίντον όμως τα είχατε πει χύμα.

Σ’ εκείνη την ομιλία απλώς προέβαλα τα δίκαια του τόπου μας. Δεν τον έβρισα τον άνθρωπο.

Βγάλατε ένα παράπονο.

Ένα παράπονο, ναι, το οποίο έβγαινε από μέσα μας.

Νιώθατε άγχος εκείνη τη στιγμή;

Καθόλου. Θεώρησα ότι είχαμε τόσο δίκιο, που δεν είχα καμία αμφιβολία για την ορθότητα όσων έλεγα.

Δε σας παραπονέθηκε ποτέ κανείς Αμερικανός γι’ αυτό;

Το μόνο που μας είπανε μετά είναι ότι δεν τους είχαμε ενημερώσει ότι πρόκειται να κάνουμε μια τέτοιου είδους ομιλία και βρέθηκε ο Κλίντον απροετοίμαστος.

Θα θέλατε να έχει ο Πρόεδρος περισσότερες αρμοδιότητες;

Ασφαλώς! Ή τουλάχιστον να μπορεί να μιλήσει περισσότερο και κατ’ ιδίαν και δημοσία. Βέβαια δεν ξέρουμε ότι ο οιοσδήποτε Πρόεδρος θα κάμει σωστή χρήση αυτού του δικαιώματος, αν του αναγνωριστεί. Δεν είναι σωστό να συγκρούεται ο Πρόεδρος με την κυβέρνηση. Ο Πρόεδρος πρέπει να διευκολύνει την κυβέρνηση και όχι να κάνει αντιπολίτευση.

Έτσι όμως καταλήγει ο ρόλος να είναι διακοσμητικός.

Ναι, είναι διακοσμητικός ο ρόλος σε πάρα πολλά. Αλλά έστω και διακοσμητικός, δεν παύει να είναι ρόλος. Εξαρτάται πώς θα τον παίξει κανείς. Είναι σαν τον οργανοπαίχτη του ακορντεόν που τεντώνει ή κλείνει το ακορντεόν κατά βούληση, αρκεί να αποδώσει σωστά τους ήχους.

Είστε σχεδόν 80 χρονών… Φοβάστε τον θάνατο;

Έχω συμβιβαστεί μαζί του.

Ήταν εύκολο;

Καθόλου. Άλλοτε τον σκεφτόμουνα πολύ περισσότερο. Τώρα τον σκέφτομαι τόσο όσο να τον συνηθίζω. Όσο προχωρούν οι μέρες μου, τόσο πλησιέστερα είμαι στον θάνατο. Εσείς δεν τον βλέπετε τον θάνατο, γιατί είναι πολύ μακριά από σας. Όταν ήμουνα μικρός, δεν πίστευα ότι θα πεθάνω. Έλεγα «Ο θάνατος δεν είναι δυνατόν να με αγγίξει εμένα, είμαι αθάνατος!». Σιγά-σιγά όσο περνάνε τα χρόνια -σε μένα συνέβη γύρω στα 50- αρχίζει να σε απασχολεί η ιδέα του θανάτου και αν είσαι σωστός με τον εαυτό σου, το παραδέχεσαι, συμβιβάζεσαι μαζί του και δε σ’ ενοχλεί πια. Ειλικρινώς δεν μ’ ενοχλεί πια.

Το νόημα της ζωής το ψάχνετε ακόμα;

Αχ, παιδιά, να μην μπούμε σ’ αυτή τη συζήτηση, γιατί θα με κατηγορήσουν για αυτά που θα πω.

Γιατί; Την προσωπική σας άποψη ζητάμε.

Δεν ξέρω αν υπάρχει νόημα της ζωής. Τι είναι η ζωή; Η ζωή είναι η εξέλιξη των ειδών. Άλλο αν πρέπει να της δώσουμε εμείς ένα νόημα. Όχι όμως ότι υπάρχει ένα νόημα το οποίο πρέπει να ανακαλύψουμε.

Δε σας απελπίζει αυτή η σκέψη;

Καθόλου. Αυτή είναι η πραγματικότητα κατά την αντίληψή μου.

Ούτε προς στιγμήν δε νιώσατε μια απελπισία, μια ματαιότητα;

Γιατί να νιώσω απελπισία; Το ότι είναι ματαιότης τα ανθρώπινα, είναι βέβαιον. Τώρα όμως, επειδή αυτά ομοιάζουν και προς τις θρησκευτικές πεποιθήσεις, καλύτερα να μην επεκταθούμε.

Τη φθορά, τα γηρατειά τα φοβάστε;

Ασφαλώς τα φοβάμαι, γιατί δεν ξέρει κανείς πώς θα καταλήξει. Το να πεθάνει είναι το λιγότερο. Προτού πεθάνει όμως, να μη χάσει το μυαλό του, τα μάτια του και τα πόδια του. Μ’ αυτή τη σειρά που σας τα είπα.

Το μακρινό 2004 ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος επέλεξε να παραχωρήσει δύο συνεντεύξεις σε μία ομάδα μαθητών. Μία  στην αρχή της δεύτερης θητείας του 28 Νοεμβρίου 2000 έγραφε τότε η συντακτική ομάδα της μαθητικής εφημερίδας «ΤΟ SCHOOLΗΚΙ» που εκδίδει το Γυμνάσιο-Λύκειο Αυγουλέα-Λιναρδάτου στο Περιστέρι. και άλλη μία στην ίδια ομάδα (φοιτητών πλέον) όταν αποχαιρετούσε οριστικά το Προεδρικό Μέγαρο. 

Αντίο Κύριε Πρόεδρε

Πηγή :trustpress.gr

ΕΧΤΡΑ ΧΙΟΥΜΟΡ 

2010 Κουρεμα χρέους αν πιασετε τα πρωτογενεις πλεονασματα. 
2016 Ανεβαστε τα πρωτογενες πλεονασματα στο 3,5 και βλέπουμε... 

Συνέπεια, φερεγγυοτητα, εμπιστοσυνη, αλληλεγγύη, αδελφοσυνη... γερμανικές αξίες με τις οποίες θα χτιζουν την παγκοσμιοποίηση...