ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΖΕΙ ΝΙΤΣΕ...

Ο άνθρωπος είναι
σχοινί τεντωμένο μεταξύ του ζώου και του Υπερανθρώπου-ένα σχοινί επάνω στην
άβυσσο.
Ένα επικίνδυνο αντίκρυσμα, ένα επικίνδυνο παραστράτισμα, ένα επικίνδυνο πίσω-κοίταγμα, ένα επικίνδυνο ανατρίχιασμα και σταμάτημα.
Ο άνθρωπος είναι μεγάλος, γιατί είναι γεφύρι κι όχι σκοπός: στον άνθρωπο μας
αρέσει η μεταβατικότητα του κι η εξαφάνιση.
Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν μόνο και μόνο για να εξαφανισθούν, γιατί περνούν
προς το αντίκρυ μέρος.


Μ' αρέσουν οι μεγάλοι περιφρονητές, γιατί αυτοί είναι οι μεγάλοι πιστοί, τα βέλη
της επιθυμίας προς την απέναντι όχθη.


Μ' αρέσουν όσοι δεν ζητούν, πίσω από τ' άστρα, μιαν αιτία για να καταστραφούν ή
για να θυσιασθούν΄
μ' αρέσουν όσοι θυσιάζονται για την γη, για να γίνει μια μέρα
η γη κτήμα του Υπερανθρώπου.


Μ' αρέσει όποιος ζει για να μαθαίνει και θέλει να μαθαίνει για να διευκολύνει
την ύπαρξη του Υπερανθρώπου: γιατί έτσι ποθεί την καταστροφή του.


Μ' αρέσει όποιος αγαπά την αρετή του: γιατί η αρετή είναι βούληση καταστροφής
και βέλος επιθυμίας.


Μ' αρέσει όποιος δε φυλάσσει για τον εαυτό του καμιά σπίθα του νου του, μα
θέλει ολάκερος να γίνει ο νους της αρετής του: γιατί η αρετή έτσι με το νου
διαπερνά το γεφύρι.


Μ' αρέσει όποιος κάνει την αρετή του κλίση του και προορισμό: γιατί έτσι εξ
αιτίας της αρετής του θα θέλει να ζει ακόμα και να μην ζει πια.


Μ' αρέσει όποιος δεν θέλει να έχει πάρα πολλές αρετές. Περισσότερες αρετές
υπάρχουν σε μιαν αρετή, παρά σε δύο αρετές, γιατί περισσότερους κόμπους έχει
απ' όπου πιάνεται η μοίρα.


Μ' αρέσει όποιος ασωτεύει την ψυχή του, όποιος δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ
και που δεν επιστρέφει τίποτε ποτέ: γιατί πάντα του δίδει και καθόλου αυτός δε
μάχεται για την αυτοσυντήρηση του.


Μ' αρέσει όποιος ντρέπεται βλέποντας να του' ρχεται καλό χαρτί και ρωτά: είμαι
λοιπόν κακός παίκτης?-γιατί αυτός ποθεί την καταστροφή του.


Μ' αρέσει όποιος ρίχνει χρυσά λόγια μπροστά από τα έργα του και εκτελεί πάντα
περισσότερα από ότι υπόσχεται: γιατί αυτός ποθεί την καταστροφή του.
Μ' αρέσει όποιος δικαιολογεί το μέλλον και αθωώνει το παρελθόν: γιατί θέλει οι
άνθρωποι του παρόντος να τον καταστρέψουν.
Μ' αρέσει όποιος παιδεύει τον Θεό του, γιατί αγαπά τον Θεό του: γιατί πρέπει η
οργή του Θεού του να τον καταστρέψει.
M' αρέσει όποιος έχει ψυχή βαθιά, και στην πληγή ακόμα, και που ένα παραμικρό
πράγμα μπορεί να τον καταστρέψει: γιατί έτσι, χωρίς δισταγμό, θα περάσει το
γεφύρι.


Μ' αρέσει όποιος έχει ψυχή που να ξεχειλίζει τόσο ώστε ν' αποξεχνά τον εαυτό του
και όλα τα πράγματα να βρίσκονται μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα θα γίνουν
αιτία του αφανισμού του.
Μ' αρέσει όποιος έχει ελεύθερη καρδιά κ ελεύθερο νου: έτσι το κεφάλι του
αποτελεί τα σπλάχνα μόνο της καρδιάς του, η καρδιά του όμως τον παρασύρει στην
καταστροφή.


Μ' αρέσουν όλοι όσοι μοιάζουν με χοντρές σταλαγματιές που πέφτουν μια μια από το
ζοφερό σύγνεφο που κρέμεται απάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων: αναγγέλλουν την
αστραπή που έρχεται και χάνονται σαν οραματιστές.

Ιδού, εγώ είμαι οραματιστής του κεραυνού, βαριά σταλαγματιά που πέφτει από το
σύγνεφο: ο κεραυνός όμως αυτός κράζετε ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ....
Τάδε έφη
Ζαρατούστρας
Fridrich Nietzshe
Σε μετάφραση Νικου Καζαντζάκη

Add a caption

Ο άνθρωπος είναι σχοινί τεντωμένο μεταξύ του ζώου και του Υπερανθρώπου-ένα σχοινί επάνω στην άβυσσο. Ένα επικίνδυνο αντίκρυσμα, ένα επικίνδυνο παραστράτισμα, ένα επικίνδυνο πίσω-κοίταγμα, ένα επικίνδυνο ανατρίχιασμα και σταμάτημα. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος, γιατί είναι γεφύρι κι όχι σκοπός: στον άνθρωπο μας αρέσει η μεταβατικότητα του κι η εξαφάνιση. Μ' αρέσουν οι άνθρωποι που ζουν μόνο και μόνο για να εξαφανισθούν, γιατί περνούν προς το αντίκρυ μέρος. Μ' αρέσουν οι μεγάλοι περιφρονητές, γιατί αυτοί είναι οι μεγάλοι πιστοί, τα βέλη της επιθυμίας προς την απέναντι όχθη. Μ' αρέσουν όσοι δεν ζητούν, πίσω από τ' άστρα, μιαν αιτία για να καταστραφούν ή για να θυσιασθούν΄ μ' αρέσουν όσοι θυσιάζονται για την γη, για να γίνει μια μέρα η γη κτήμα του Υπερανθρώπου. Μ' αρέσει όποιος ζει για να μαθαίνει και θέλει να μαθαίνει για να διευκολύνει την ύπαρξη του Υπερανθρώπου: γιατί έτσι ποθεί την καταστροφή του. Μ' αρέσει όποιος αγαπά την αρετή του: γιατί η αρετή είναι βούληση καταστροφής και βέλος επιθυμίας. Μ' αρέσει όποιος δε φυλάσσει για τον εαυτό του καμιά σπίθα του νου του, μα θέλει ολάκερος να γίνει ο νους της αρετής του: γιατί η αρετή έτσι με το νου διαπερνά το γεφύρι. Μ' αρέσει όποιος κάνει την αρετή του κλίση του και προορισμό: γιατί έτσι εξ αιτίας της αρετής του θα θέλει να ζει ακόμα και να μην ζει πια. Μ' αρέσει όποιος δεν θέλει να έχει πάρα πολλές αρετές. Περισσότερες αρετές υπάρχουν σε μιαν αρετή, παρά σε δύο αρετές, γιατί περισσότερους κόμπους έχει απ' όπου πιάνεται η μοίρα. Μ' αρέσει όποιος ασωτεύει την ψυχή του, όποιος δεν θέλει να του λένε ευχαριστώ και που δεν επιστρέφει τίποτε ποτέ: γιατί πάντα του δίδει και καθόλου αυτός δε μάχεται για την αυτοσυντήρηση του. Μ' αρέσει όποιος ντρέπεται βλέποντας να του' ρχεται καλό χαρτί και ρωτά: είμαι λοιπόν κακός παίκτης?-γιατί αυτός ποθεί την καταστροφή του. Μ' αρέσει όποιος ρίχνει χρυσά λόγια μπροστά από τα έργα του και εκτελεί πάντα περισσότερα από ότι υπόσχεται: γιατί αυτός ποθεί την καταστροφή του. Μ' αρέσει όποιος δικαιολογεί το μέλλον και αθωώνει το παρελθόν: γιατί θέλει οι άνθρωποι του παρόντος να τον καταστρέψουν. Μ' αρέσει όποιος παιδεύει τον Θεό του, γιατί αγαπά τον Θεό του: γιατί πρέπει η οργή του Θεού του να τον καταστρέψει. M' αρέσει όποιος έχει ψυχή βαθιά, και στην πληγή ακόμα, και που ένα παραμικρό πράγμα μπορεί να τον καταστρέψει: γιατί έτσι, χωρίς δισταγμό, θα περάσει το γεφύρι. Μ' αρέσει όποιος έχει ψυχή που να ξεχειλίζει τόσο ώστε ν' αποξεχνά τον εαυτό του και όλα τα πράγματα να βρίσκονται μέσα του: έτσι όλα τα πράγματα θα γίνουν αιτία του αφανισμού του. Μ' αρέσει όποιος έχει ελεύθερη καρδιά κ ελεύθερο νου: έτσι το κεφάλι του αποτελεί τα σπλάχνα μόνο της καρδιάς του, η καρδιά του όμως τον παρασύρει στην καταστροφή. Μ' αρέσουν όλοι όσοι μοιάζουν με χοντρές σταλαγματιές που πέφτουν μια μια από το ζοφερό σύγνεφο που κρέμεται απάνω από τα κεφάλια των ανθρώπων: αναγγέλλουν την αστραπή που έρχεται και χάνονται σαν οραματιστές. Ιδού, εγώ είμαι οραματιστής του κεραυνού, βαριά σταλαγματιά που πέφτει από το σύγνεφο: ο κεραυνός όμως αυτός κράζετε ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΟΣ.... Τάδε έφη Ζαρατούστρας Fridrich Nietzshe Σε μετάφραση Νικου Καζαντζάκη

Αρθρο του δρα Κώστα Βίτκου:ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ

Του Δρα Κώστα Βίτκου
Ο Αριστοτέλης – απ’ ό,τι γνωρίζουμε μέχρι τώρα – ήταν ο πρώτος που δήλωσε ότι ο άνθρωπος είναι ζώο λογικό. Όμως κάθε φορά που ψηλαφίζω τις σκέψεις κάποιων ανθρώπων και βρίσκω πόσο κούφιες είναι, λεω με μια δόση πικρής απογοήτευσης.- «Σοφέ πρόγονε, δεν είναι όλοι οι άνθρωποι λογικά ζώα». Το ίδιο απογοητευτικό συμπέρασμα διατυπώνει και ο Άγγλος φιλόσοφος Bertrand Russell στο δοκίμιο του “An outline of intellectual Rubbish “(Unpopular Essays, Unwin Paperbacks, 1976, p. 83). Συγκεκριμένα ο Russell λεει : «Ο άνθρωπος είναι ένα λογικό ζώο – τουλάχιστον έτσι μου είπαν. Σ’ όλη μου τη ζωή έψαξα μ’ επιμέλεια να βρω μαρτυρίες που να στηρίζουν τη δήλωση αυτή, αλλά μέχρι τώρα δεν είχα την καλή τύχη να τις βρω, αν και έψαξα σε πολλές χώρες τριών ηπείρων» (Man is a rational animal-so at least I have been told.Throughout a long life, I have looked diligently for evidence in favour of this statement, but so far I have not had the good fortune to come across it, though I have searched in many countries spread over three continents. ).
Ας δούμε λοιπόν μερικά από τα διανοητικά σκουπίδια που κάποια «λογικά ζώα» γέμισαν τις μυαλοθήκες των αγαθών και ευκολόπιστων ανθρώπων. Τα περισσότερα προέρχονται από το χώρο της θρησκείας.
ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ
Όταν ο Αμερικανός πολιτικός και ερευνητής Benjamin Franklin (1706-1790) κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αστραπή δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ηλεκτρική εκκένωση, και στη συνέχεια ανακάλυψε το αλεξικέραυνο, το οποίο προστάτευε κτήρια και ανθρώπους, ολόκληρο το παπαδαριό της Αμερικής και της Αγγλίας ξεσηκώθηκε και καταδίκασε την ανακάλυψη αυτή, γιατί την είδε ως μια ασεβή επέμβαση στο θέλημα του Θεού! Οι παπάδες έλεγαν στον αθώο κόσμο ότι με τον κεραυνό ο Θεός τιμωρεί τους ασεβείς (παλιότερα τη δουλειά αυτή την έκανε ο Δίας) και ότι δεν μπορεί ο κάθε Franklin να αφαιρεί ένα εργαλείο τιμωρίας από τα χέρια του Θεού. Δεν έχει καμιά δουλειά ο Franklin να προστατεύει τους κακούς ανθρώπους και παλιανθρώπους από τη θεϊκή κεραυνοπληξία! Βέβαια, το γεγονός ότι οι κεραυνοί χτυπούν και καθεδρικούς ναούς και σκοτώνουν και μητροπολίτες δεν παραμέριζε τα διανοητικά αυτά σκουπίδια.
Όταν κάποτε η Ινδία χτυπήθηκε από μια σειρά ισχυρών σεισμών, πετάχτηκε ο Mahatma Gandhi κι έστειλε σοβαρή προειδοποίηση στους συμπατριώτες του, λέγοντας τους ότι αυτοί οι καταστροφικοί σεισμοί έχουν σταλεί ως τιμωρία για τις αμαρτίες των ξυπόλητων Ινδών. Διάβολε, πώς αυτός ο ισχνοπάρειος γυμνοσοφιστής οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι ο σεισμός γνωρίζει να ξεχωρίζει τον αμαρτωλό Ινδό από το αθώο νηστικό παιδάκι; Πρόσφατα είδαμε στην κίνα τον μεγάλο φονικό σεισμό να ισοπεδώνει σχολεία γεμάτα παιδιά. Και αυτοί που συνηθίζουν να βήχουν στο πρόσωπο μας σκουπίδια λένε: «Δόξα τω Θεώ, εμείς εδώ στην Αυστραλία δεν γνωρίσαμε τέτοια συμφορά»! Όταν οι καλόγριες μπανιαρίζονται – δεν τις έχω δει, αλλά ο Russell με πληροφορεί- φορούν μια λεπτή ρόμπα του μπάνιου για να μην τις δει γυμνές ο Θεός! Σ’ αυτό οι καλόγριες έχουν δίκιο: ο δημιουργός του σύμπαντος είναι τόσο παντοδύναμος, που μπορεί και διαπερνά μέσα από στενές κλειδαρότρυπες και χοντρά ντουβάρια. Ωστόσο, σύμφωνα με τις καλόγριες, ο Θεός δεν είναι τόσο παντοδύναμος, ώστε να μπορεί να βλέπει το γυμνό κορμί τους πίσω από την αραχνοΰφαντη ρόμπα! Με άλλα λόγια το διανοητικό σκουπίδι λεει ότι, όταν η καλόγρια είναι ντυμένη, ο Παντοδύναμος δεν βλέπει τη γύμνια της, ενώ στη μπανιέρα τη βλέπει.
Όταν κάποιος ασθενής που ο καρκίνος κατατρώγει τα οστά του και ζητά μια ισχυρή δόση μορφίνης για να ησυχάσει (αυτό το λέμε εθελοντική ευθανασία), πετιέται ο παπάς και λεει ότι η ζωή δεν ανήκει στον ασθενή: ανήκει στον Θεό. Ναι, αλλά ο αφόρητος πόνος σε ποιον ανήκει; Ανήκει στον ασθενή, αλλά, σύμφωνα με τα σκουπίδια του παπά, ο Θεός δεν έχει κανένα πρόβλημα να βλέπει τον ασθενή να υποφέρει. Ο Θεός ανακάλυψε τον πόνο, κι εμείς δεν έχουμε, λεει, δικαίωμα να επεμβαίνουμε στο έργο του Θεού. Η μόνη επέμβαση που μας επιτρέπει ο Θεός είναι να σωληνώνουμε τον ασθενή και να τον κολλάμε σε μια μηχανή, που την ανακάλυψε το σατανικό μυαλό της Επιστήμης.
Όταν αποφασίσω να πεθάνω στην γενέτειρα μου και ζητήσω να με κάψουν, ο παπάς θα μου πει ότι η Ελλάδα είναι χώρα ορθοδόξων χριστιανών και ότι η αποτέφρωση δημιουργεί πρόβλημα στη νεκρανάσταση. Είναι πολύ πιο εύκολο για τον Θεό να νεκραναστήσει κάποιον που τον καταβρόχθισαν τα σκουλήκια, σε σύγκριση με κάποιον άλλον που έγινε στάχτη. Από τη στάχτη μόνο οι φοίνικες ανασταίνονται. Όσο για τους πρώιμους χριστιανούς που χωνεύτηκαν στα στομάχια των λιονταριών της Ρώμης, σίγουρα θα αναστηθούν και αυτοί. Αλίμονο όμως στα λιοντάρια που θ’ αναγκαστούν να επιστρέψουν πίσω τα δανεικά και δεν θα έχουν δεκάρα να πληρώσουν στη δεύτερη παρουσία! Όσο και να στραγγίζεις ένα στομάχι λιονταριού, δεν βγάζεις δέκα κορμιά χριστιανών.
(Σημ: Ο ΚΒ ειναι πολυ γνωστος στον Αυστραλιανο Ελληνισμό,τόσο σαν αρθρογράφος της εφημεριδας ΝΕΟΣ ΚΟΣΜΟΣ,αλλα και σαν καθηγητης φιλοσοφίας
όπου επι χρόνια διδάσκει δωρεαν στους Έλληνες της Μελβούρνης την Αρχαια Ελληνικη και οι φοιτητες όλων των ηλικιων ειναι παρα πολλοι..)
Περισσότερα: http://www.schizas.com/site3/index.php?option=com_content&view=article&id=37245:2010-12-10-180000&catid=13:xenos-christianismos&Itemid=194#ixzz187ulKMZY