Μεταδόθηκε από το Ελληνόφωνο πρόγραμμα του κρατικού ραδιοφώνου SBS
Όσο απίστευτο και αν ακούγεται στο κέντρο της Μελβούρνης υπάρχουν Έλληνες που ζουν άστεγοι.
Αυτό λέει στο Ελληνικό Πρόγραμμα της Κρατικής Ραδιοφωνίας SBS,η ομογενής νοσηλεύτρια, Ελένη Ανδρικάκη, η οποία φροντίζει άτομα που είναι άστεγα.
Η κα Ανδρικάκη πρόσφατα, μαζί με συναδέλφους της και την αστυνομία μοίρασαν κουβέρτες σε άτομα που κοιμούνται στους δρόμους της Μελβούρνης τα κρύα βράδια του Χειμώνα, αναφέροντας τους λόγους που την οδήγησαν σε αυτή την πρωτοβουλία.
«Είχαμε συνεννοηθεί με τα νοσοκομεία να μας δώσουν κουβέρτες, αλλά και από γνωστό κόσμο φυσικά και συγκεντρώσαμε πάνω από 200 κουβέρτες», είπε η κα Ανδρικάκη, συμπληρώνοντας σχετικά με το προφίλ αυτών των ανθρώπων που ζουν στους δρόμους:
«Είναι νέοι, αλλά και ηλικιωμένοι άνθρωποι, που έχουν προβλήματα εθισμού σε ουσίες ή το ποτό, που πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα όπως σχιζοφρένεια».
Μάλιστα τονίζει πως ανάμεσα στους ανθρώπους που ζουν άστεγοι στο κέντρο της πόλης της Μελβούρνης είναι και πολλοί συμπατριώτες μας.
«Πάρα πολλοί Έλληνες είναι άστεγοι στο κέντρο της Μελβούρνης, στο Fitzroy και στο St Kilda ειδικά. Τουλάχιστον 30 με 40 Έλληνες ζουν εκεί. Είναι νεομετανάστες που έχουν έρθει από την Ελλάδα και για κάποιο λόγο δεν ταίριαξαν με τους συγγενείς τους, επιλέγοντας να μείνουν στον δρόμο», είπε.
Εντύπωση προκαλεί στην παραπάνω συνέντευξη το ξάφνιασμα του εκφωνητή ότι δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεκάδες και ίσως παραπάνω ..ΕΛΛΗΝΕΣ ξεπαγιάζουν τις ψυχρές νύχτες του χειμώνα στα παγκάκια και αλλού χωρίς να υπάρχει γιαυτούς μια ζεστή γωνιά ...ένα ζεστό κρεβάτι, λίγο ζεστό φα'ί',ενα "cup of tea"!
ReplyDeleteΣτο μεταξύ σε όλες τις εφημερίδες ολόκληρες σελίδες γεμίζουν οι φωτογραφίες από την επίδειξη πλούτου νέων και ηλικιωμένων όποιων τα κατάφεραν να ξεφύγουν από τις δυσκολίες ή και να φορτώνουν τις τραπεζικές κάρτες για να πετούν λουλούδια στην πίστα ή να καίνε το ουίσκι.. σαν άλλοι χριστιανοί πυρπολητές της Ρώμης!
Φυσικά πολλοί από τους εφημεριδογράφους συμμετέχουν στις χαρές των αρχόντων κατόπιν προσκλήσεών τους και καλά κάνουν. Αλλά είναι δυνατόν εκδόσεις πολλών δεκάδων χρόνων που γνώρισαν από κοντά τα βάσανα και τους καημούς των ξενιτεμένων να μη πάρουν είδηση την κατάντια "ουκ ολίγων" που λένε και οι καλοτα'ι'σμένοι φάδερς;
Και οι τόσες Κοινότητες με επικεφαλής την "Κεντρική" σταμάτησαν πλέον να ασχολούνται με τον άνθρωπο;
Κρίμα. Στους νέους δημοσιογράφους θα προσπαθήσω να μεταφέρω τις απόψεις ενός Κινέζου του περ. αιώνα που διάβασα και ο οποίος συνιστούσε: Εσύ νέε που τώρα εισέρχεσαι στη δημοσιογραφία μη μπαίνεις στα παλάτια και στους ψηλούς πύργους των αρχόντων να βρεις την είδηση. Το χρυσάφι θα το βρεις μέσα στις καλύβες και στα φτωχόσπιτα κι όπου οι άνθρωποι τα έχουν λιγοστά".
Δεν είχα διάθεση να ασχοληθώ με το όλο θέμα αλλά θυμάμαι πως όσο εργαζόμουν στο "Νέο Κόσμο" στη 10ετία του 70 δεν υπήρχε εβδομάδα να μη συζητάμε με τον αρχισυντάκτη Νώντα Πεζάρο για υποθέσεις φτώχειας που απασχολούσαν νέους ή παλιούς συμπαροίκους,ενώ και ο αείμνηστος Τάκης Γκόγκος έδειχνε ιδιαίτερη συμπάθεια σε ατυχήσαντα μέλη της Ελληνικής παροικίας και συχνά τηλεφωνούσε και ο ίδιος σε ευκατάστατους αναγνώστες για να ενισχύσουν κάποιον έρανο, πέρα από τα όσα πρόσφεραν οι συμπάροικοι μέσω της εφημερίδας. Εξ άλλου είναι γνωστό σε όλους ότι όπου υπάρχει πολύς πλούτος εκει βρίσκεται και οι φτώχεια.
Δ. Παπαγεωργίου.
Αθήνα