Γυρίζω πίσω στη ζωή μου και μετράω πόσες φορές ήμουν χαρούμενη στην γιορτή μου ......λίγες ...όταν γιόρτασα για πρώτη φορά με τα παιδιά μου .....και στα παιδικά χρόνια στο χωριό μου ....τα 12 χρόνια που έζησα εκεί ήταν και τα πιο ευτυχισμένα .....Ο δεκαπενταύγουστος ήταν για μας τα παιδιά ο παράδεισος που περιμέναμε ...τελείωνε η κόλαση με τα καπνά ,μικρά παιδιά 10χρονα δουλεύαμε ,και είχαμε τ
ο πανηγύρι στο διπλανό χωριό την χαραυγή ....ζούσαμε για αυτό το πανηγύρι ...σήμερα φίλοι μου δεν υπάρχει ούτε η χαραυγή ,το κεφαλοχώρι της περιοχής, ούτε το χωριό μου...εκεί όπου άλλοτε ο τόπος έσφυζε από ζωή ,τώρα κυριαρχεί το σεληνιακό τοπίο που άφησε πίσω της η ΔΕΗ ..... Όμως τις αναμνήσεις μου δεν μπορεί να τις εξαφανίσει κανείς ,όπως εξαφανίστηκε από τον χάρτη το χωριό που γεννήθηκα.... κατά ένα περίεργο τρόπο διαγράφω όλες τις γιορτές μου και κρατάω στη θύμησή μου μόνον αυτές ,εκεί στις υπώρειες του Βερμίου ...
Δανεισμένο απο την σελίδα της Παναγιώτας Ιωακειμίδου,στο ΦΒ.
