ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Αγνοια μήτηρ πάσης κακίας/ Του Π.Μανδρεβέλη

Γράφει ο
ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ Αθηνών

Σε ό,τι αφορά το Κυπριακό, περάσαμε μια ζωή ζητώντας λύση με «διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία». Οταν μας προσεφέρθη διά του σχεδίου Ανάν, ξεσηκώθηκαν όλοι με το ερώτημα «τι είναι ετούτο;». Οι κατάρες κατά της λύσης βασίζονταν στην άγνοια των πολλών για τη φύση της ομοσπονδίας. Διάφοροι ταγοί του έθνους έλεγαν πως το μόρφωμα που θα προέκυπτε την επομένη της εφαρμογής του σχεδίου θα ήταν μοναδικό στον κόσμο. Είχαν δίκιο. Αλλά πάλι, μήπως έχει ματαγίνει κράτος σαν τη Γαλλία, σαν τις ΗΠΑ ή σαν το Βέλγιο; Γράφαμε τότε πως «κάθε κράτος που δημιουργείται είναι λίγο-πολύ μοναδικό. Είναι προϊόν της ιστορικής συγκυρίας, ένας πολιτικός συμβιβασμός μεταξύ ομάδων ανθρώπων που αποφασίζουν να ζήσουν μαζί. Κάθε κράτος που δημιουργείται αναπτύσσει τους δικούς του θεσμούς, σύμφωνα με τις παραδόσεις, τη συγκυρία και τους συμβιβασμούς της εποχής. Ετσι η Γαλλία είναι Προεδρική Δημοκρατία έχοντας πρωθυπουργό, ενώ οι ΗΠΑ είναι Προεδρική Δημοκρατία χωρίς πρωθυπουργό. Η Βρετανία λόγω παράδοσης έχει βασιλεία κι εμείς επίσης λόγω παράδοσης και ισχυρών πολιτικών συγκρούσεων έχουμε Προεδρευόμενη Δημοκρατία. (...) Aλλη είναι η ομοσπονδιακή δομή των ΗΠΑ, άλλη του Βελγίου και άλλη θα είναι της Ευρωπαϊκής Ενωσης όταν ολοκληρωθεί» (21.4.2004).

Τελικώς, με πολλά ψεύδη και περισσότερες κραυγές το σχέδιο καταψηφίστηκε από τους Κυπρίους και σήμερα, αντί τα ευρωπαϊκά σύνορα να είναι στη θάλασσα μεταξύ της Τουρκίας και της Κερύνειας, είναι στο φυλάκιο της Λήδρας· αντί Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι να κάνουν μαζί γεωτρήσεις για υδρογονάνθρακες, έχουν δερβέναγα στο κεφάλι τους τον Ερντογάν.

Στο Μακεδονικό από τα μέσα του 19ου αιώνα προσπαθούσαμε να πείσουμε τους Σλάβους που ζούσαν δυτικώς της σημερινής Βουλγαρίας ότι δεν είναι Βούλγαροι, αλλά Μακεδόνες και ότι η γλώσσα τους δεν ήταν ένα βουλγαρικό ιδίωμα (όπως λένε διάφοροι γλωσσοταγοί σήμερα) αλλά μακεδονίτικα. Το γράφει ακόμη και η Πηνελόπη Δέλτα «Στα μυστικά του Βάλτου». Αυτή είναι η λογική, η συμφέρουσα, εθνικώς θέση. Οι Βούλγαροι με πάτημα τη «μειονότητά τους» ήθελαν να κάνουν την «εθνική τους ολοκλήρωση» με τα εδάφη της σημερινής Βορείου Μακεδονίας και κάποια δικά μας.

Πολλοί λένε ότι τα φαντάσματα του αλυτρωτισμού είναι ακόμη ζωντανά και θα τα βρούμε μπροστά μας. Ας υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο. Αλλά ποιον αλυτρωτισμό πρέπει να φοβόμαστε περισσότερο; Τον σλαβομακεδονικό ή τον βουλγαρικό διά μιας μεγάλης Βουλγαρίας; Γι’ αυτό, παρά τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχει κάποιος για τη συμφωνία των Πρεσπών, πρέπει να είναι εντελώς ανόητος για να προπαγανδίζει ενάντια στην εθνική γραμμή και να αποκαλεί τους γείτονες βουλγαρικό φύλο ή τη γλώσσα τους βουλγαρικό ιδίωμα. Ή εντελώς αγράμματος, που είναι το ίδιο...

Επικεφαλής των χτιστών.. Πάσχος Μανδραβέλης

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Επικεφαλής των χτιστών

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:AΠOΓPAΦEΣ

Ως παραδοξότητα –ή μήπως ως γραφικότητα;– ο Independent δημοσίευσε στην ηλεκτρονική του έκδοση φωτογραφία του κ. Νίκου Βούτση στριμωγμένου ανάμεσα στις ασπίδες των ΜΑΤ (κατά τη διάρκεια των ηρωικών αγώνων να μπουκάρει στην ΕΡΤ) γράφοντας στη λεζάντα: «Αυτός ο άνθρωπος είναι τώρα υπεύθυνος για την αστυνομία». Πάλι καλά που δεν πήραν χαμπάρι και τον νέο υπουργό Παιδείας Τάσο Κουράκη. Θα μπορούσαν να βάλουν φωτογραφία από τα δικαστήρια, όπου υπερασπιζόταν το δικαίωμα των φοιτητών να χτίζουν τους πρυτάνεις και να γράψουν: «Αυτός ο άνθρωπος είναι τώρα υπεύθυνος για τα Πανεπιστήμια».

Να θυμίσουμε λιγάκι την προϊστορία: το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Ξάνθης αθώωσε έξι νεαρούς, οι οποίοι έχτισαν εντός του γραφείου τον αντιπρύτανη του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου κ. Θανάση Καραμπίνη. Γράφαμε τότε: «Ο εισαγγελέας της έδρας διαπίστωσε ότι “τα αδικήματα της άσκησης βίας και της διατάραξης οικιακής ειρήνης φαίνεται από τις καταθέσεις και τα στοιχεία της δικογραφίας ότι έχουν αντικειμενικά διαπραχθεί”. Παρ’ όλα αυτά, οι έξι “χτίστες” αθωώθηκαν διότι νόμιζαν ότι “νόμος είναι το δίκιο του φοιτητή να χτίζει εντός των γραφείων του τους πρυτάνεις”. Ακόμη πιο ενδιαφέρουσα είναι η άποψη του βουλευτή του Συνασπισμού Τάσου Κουράκη, ο οποίος ταξίδεψε μέχρι την Ξάνθη για να υπερασπιστεί το δίκιο των χουλιγκάνων να διαμαρτύρονται όπως γουστάρουν, ακόμη και με μυστρί, λάσπη και τούβλα (η λάσπη κυριολεκτικά και μεταφορικά). Σύμφωνα με επίσημη ανακοίνωση του Συνασπισμού, “ο Τάσος Κουράκης επαίνεσε τη στάση των φοιτητών, οι οποίοι υπερασπίστηκαν τον δημόσιο χαρακτήρα του πανεπιστημίου, και καταφέρθηκε κατά του εισαγγελέα, ο οποίος στοχοποίησε τους έξι φοιτητές, που υλοποιούσαν απόφαση του συλλόγου τους, στρεφόμενος εμμέσως κατά του πανεπιστημιακού ασύλου”» («Το μυστρί και η δημοκρατία», Καθημερινή 30.10.2009).

Επομένως, πολύ ορθά έπραξε ο κ. Θ. Φορτσάκης που προσέτρεξε στη Βουλή να ζητήσει άσυλο. Διότι αν επί καπιταλισμού το χτίσιμο των πρυτάνεων ήταν δικαίωμα, τώρα επί σοσιαλισμού θα γίνει υποχρέωση των φοιτητών. Κάτι σαν «εργαστήρια» που απαιτούνται να κάνουν οι φοιτητές για να πάρουν πτυχίο.

Σε άλλα νέα ο κ. Κουράκης προανήγγειλε ότι από εφέτος καταργούνται η Τράπεζα Θεμάτων, οι πανελλαδικού τύπου προαγωγικές εξετάσεις σε Α΄ και Β΄ Λυκείου, ο νόμος για τα ΑΕΙ και το σύστημα του ενός συγγράμματος στα ΑΕΙ. Υποσχέθηκε, επίσης, ότι οι «αιώνιοι» φοιτητές που έχουν διαγραφεί θα μπορούν να δώσουν μαθήματα για το πτυχίο, ενώ θα επιστρέψουν όλοι οι απολυμένοι και διαθέσιμοι καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι και σχολικοί φύλακες. Εξήγγειλε ακόμη την αύξηση των επιστημονικών πεδίων από τις φετινές Πανελλαδικές Εξετάσεις. Βεβαίως αν επιχειρηθεί κάτι τέτοιο να εφαρμοσθεί, θα τινάξει στον αέρα τις Πανελλαδικές για 120.000 υποψηφίους, αλλά δεν υπάρχει επανάσταση χωρίς έστω μία ανατίναξη.

Δυστυχώς, αν υπάρχουν σημαντικές πιθανότητες να γίνει η «βίαιη προσαρμογή του ΣΥΡΙΖΑ» στην οικονομική πραγματικότητα, για τα ζητήματα Παιδείας δεν υπάρχει ελπίδα. Τα ΑΕΙ θα ξαναγίνουν βιλαέτι του «μπάτε μπαχαλάκηδες κι αλέστε...» και δεν θα πρέπει να εκπλαγούμε αν επικεφαλής των καταληψιών εμφανιστεί ο κ. Κουράκης. Τι; Μόνο ο κ. Λαφαζάνης θα διαδηλώνει κατά του εαυτού του;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΉ 

Έντυπη

Τα ονόματα είναι η ψυχή μας.- ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

AΠOΓPAΦEΣ

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Κάποιος κακεντρεχής θα μπορούσε να πει ότι μόνο οι απατεώνες αλλάζουν συχνότερα όνομα από το ΠΑΣΟΚ. Για τις ευρωεκλογές έγινε «Ελιά» και χαντακώθηκε: από 12% πήγε στο 8%. Τώρα για τις εθνικές εκλογές θέλει να εμφανιστεί ως «Δημοκρατική Παράταξη» (ΔΗΠΑΡ). Αλλά το πρόβλημα μάλλον είναι άλλο. Η ονοματολογία είναι η μόνη πρόταση που έχουν και ο κ. Βενιζέλος και οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές της πολιτικής.

Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, μπορεί να μη λύνει προβλήματα, αλλά τουλάχιστον εμπλουτίζει την ελληνική γλώσσα. Ετσι, οι απολύσεις στο Δημόσιο –προκειμένου να μη γίνουν– πέρασαν από σαράντα κύματα και απέκτησαν άλλα τόσα ονόματα: μετατάξεις, κινητικότητα, διαθεσιμότητα κ.λπ. Το ίδιο ισχύει και στην Ανωτάτη Παιδεία. Οι «αιώνιοι φοιτητές» έγιναν «λιμνάζοντες», πιθανώς για να ξεχωρίσουν από τους «ρέοντες», οι οποίοι, αν και αιώνιοι, δίνουν κανένα μάθημα στη χάση και στη φέξη. Κατόπιν το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας θα είναι να ψάξει για τους «ελώδεις». Αυτοί θα είναι «λιμνάζοντες», αλλά ως «ελώδεις» θα έχουν κι άλλα αρνητικά χαρακτηριστικά, όπως ήταν εκείνος ο σαραντάχρονος αιώνιος φοιτητής του Οικονομικού Πανεπιστημίου (πρώην ΑΣΟΕΕ) που είχε στήσει κανονικό παραμάγαζο και οργάνωνε πάρτι φοιτητικών νεολαιών. Στο τέλος θα ανακαλυφθεί μία ακόμη κατηγορία, που πιθανώς να ονομαστεί «αποξηραμένη», έτσι ώστε να διαγραφούν από τα μητρώα των ΑΕΙ μόνο όσοι έχουν αποδημήσει εις Κύριον.

«Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις», έλεγε ο κυνικός φιλόσοφος Αντισθένης. Γι’ αυτό και η ονοματολογία ίσως να απαντά στο ερώτημα: «Γιατί η χώρα έξι χρόνια δεν μπορεί να σηκώσει κεφάλι;». Πιθανώς επειδή το πολιτικό σύστημα αντί να λύνει προβλήματα κάνει βαφτίσια. Υποπτευόμαστε δε ότι διά της ονοματολογίας έχουμε μιαν ιδιότυπη μορφή αντίστασης σε κάθε πρόταση εκσυγχρονισμού. Μπορεί, δηλαδή, τα βαφτίσια να είναι μέρος της σκληρής διαπραγμάτευσης που στόχο έχει την καθυστέρηση των μεταρρυθμίσεων. Ετσι, κάθε φορά που έρχεται η τρόικα, οι δικοί μας ρίχνουν πέντε νέα ονόματα στο τραπέζι. Μέχρι να βρουν οι ξένοι τα λεξικά, να ψάξουν το αντίστοιχο λήμμα, να κουβεντιάσουν με τους μεταφραστές ποια είναι η διαφορά, π.χ., της «κινητικότητας» με τη «διαθεσιμότητα», οι δομές της χρεοκοπίας κερδίζουν ένα εξάμηνο και η κυβέρνηση έχει την ψευδαίσθηση ότι θα την βγάλει καθαρή.

Συνεπώς, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι στις διαπραγματεύσεις με τους εταίρους για το τι θα κάνουμε μετά τη λήξη του ευρωπαϊκού προγράμματος, στο τέλος του έτους, «η κυβέρνηση δεν θέλει να υπάρχει αναφορά σε Μνημόνιο» («Καθημερινή» 2.11.2014). Βεβαίως, «το Μέγαρο Μαξίμου θέλει να δεσμευθεί με ένα τριετές αναπτυξιακό πρόγραμμα, ένα είδος μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που, σύμφωνα με πληροφορίες, θα έχει έντεκα άξονες, θα θέτει δημοσιονομικούς και μεταρρυθμιστικούς στόχους... Η κυβέρνηση θα δεσμεύεται μέσω μιας επιστολής προθέσεων... Αυτά τα δύο κείμενα θα συνοδεύονται από ένα τρίτο, στο οποίο θα περιγράφεται ο τρόπος παρακολούθησης εφαρμογής του προγράμματος, δηλαδή η επιτήρηση». Παρ’ όλα αυτά, «μνημόνιο» δεν θα υπάρχει! Εστω ως όνομα...

Η χώρα πληρώνει πολλά διότι κάποτε ξέχασε την ουσία και πίστεψε ότι «το όνομα είναι η ψυχή μας». Ας ελπίσουμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

KΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Έντυπη

Ολοι οι άνθρωποι του πρωθυπουργού. Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ*

 ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Κυκλοφορούν και άλλα τέτοια «μπουμπούκια» στο πρωθυπουργικό γραφείο; Δεν αναφερόμαστε στον πατέρα Μπαλτάκο. Οι ακροδεξιές απόψεις του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης ήταν γνωστές εδώ και καιρό. Δεν μπορεί, όμως, κανείς παρά να θαυμάσει το μείγμα αφέλειας και αυταρέσκειας που έδειχνε στην υποκλαπείσα συνομιλία ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού. Αυτός ο άνθρωπος με τέτοιο πολιτικό κριτήριο και τόση συνωμοσιολογική θεώρηση των πραγμάτων διαχειρίστηκε σοβαρές υποθέσεις του κράτους; Μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ο κ. Μπαλτάκος, λόγω της πολιτικής του τοποθέτησης, χωρίζει τους ανθρώπους σύμφωνα με το θρήσκευμά τους. Αλλά είναι δυνατόν να εξηγεί τις διώξεις της Χρυσής Αυγής με το επιχείρημα ότι η εισαγγελέας είναι καλή χριστιανή και διώκει τους χρυσαυγίτες ως παγανιστές; Με τέτοιου τύπου πολιτικές αναλύσεις χαρασσόταν η πολιτική στο Μαξίμου; Χειρότερα και απ’ όσα είπε ο κ. Παναγιώτης Μπαλτάκος στον κ. Ηλία Κασιδιάρη είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος με τέτοια καφενειακή ανάλυση είχε κομβικό ρόλο στη χώρα.

Το ερώτημα είναι άλλο: πώς κυκλοφορούσε στη Βουλή ο υιός Μπαλτάκος για να μπορεί να επισκέπτεται γραφεία κόμματος και να βιαιοπραγεί εναντίον βουλευτών; Ας προσπεράσουμε το γεγονός ότι, εντός του Κοινοβουλίου, ούτε οι χρυσαυγίτες δεν σήκωσαν χέρι εναντίον βουλευτών. Εδώ έγινε κοτζάμ σκάνδαλο για να μπει στο Λιμενικό ο κ. Δημήτριος-Γεώργιος Μπαλτάκος, γιατί κυκλοφορούσε στη Βουλή; Να θυμίσουμε ότι η εφημερίδα «Παραπολιτικά» αποκάλυψε τον περασμένο Οκτώβριο ότι με παρέμβαση του γραμματέα της κυβέρνησης, αλλά και του πρώην υπουργού Ναυτιλίας Κωστή Μουσουρούλη, ο αρχηγός του Λιμενικού υποχρεώθηκε να προσλάβει 15 επιλαχόντες ενός διαγωνισμού, οι οποίοι είχαν αντιδράσει έντονα στο ότι παρακάμφθηκαν στη σειρά κατάταξης από τον υιό Μπαλτάκο. Η πρόσληψη έγινε προκειμένου να κοπάσουν οι καταγγελίες των ιδίων και των οικογενειών τους. Και καλά, κυκλοφορούσε στη Βουλή, παρά το σκάνδαλο και παρά το βεβαρημένο παρελθόν του σε θύρες ακροδεξιών χουλιγκάνων. Πώς έφυγε χωρίς να συλληφθεί; Δεν είναι η Βουλή ένα από τα πιο προστατευόμενα μέρη της ελληνικής επικράτειας; Μπορεί κάποιος να μπαίνει, να δέρνει και να φεύγει δίχως να τον ενοχλήσει κανείς;

Εκεί πιθανότατα βρίσκεται το μυστικό της παρρησίας του κ. Μπαλτάκου. Αν ο γιος του, που δεν είχε και θεσμική ιδιότητα, ένιωθε τόσο ασφαλής ώστε να βιαιοπραγεί εντός της Βουλής (και δικαίως ένιωθε ασφαλής, αφού ουδείς τόλμησε να τον συλλάβει) γιατί να μη νιώθει περισσότερο ασφαλής ο πατέρας για να συνομιλεί με υπόδικους χρυσαυγίτες και να λέει όσα τραγικά είπε; Γράφαμε και παλιότερα με αφορμή άλλα περιστατικά ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος αυτής της κυβέρνησης είναι η προϊούσα αμετροέπεια των στελεχών της: «Ισως να νιώθουν ότι ζουν τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας. Πιθανώς να διαβάζουν καλύτερα τις δημοσκοπήσεις και βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ωριμάσει και συνεπώς να μεγαλώσει. Είναι σίγουροι πως ό,τι και να κάνουν, οι ίδιοι οι ψηφοφόροι θα προτιμήσουν τα κυβερνώντα κόμματα όπως οι αγρότες προτιμούν το χαλάζι από την αναβροχιά...» (13.2.2014). Αυτή η αλαζονεία ήταν αποτυπωμένη και στο βίντεο που παρανόμως κατέγραψε ο κ. Κασιδιάρης. Αν δεν παταχθεί, θα γίνει θηλιά στον λαιμό της κυβέρνησης...

* Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι αρθρογράφος της Αθηναικής Εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.gr

Έντυπη

Σεξισμός παλαιάς κοπής.. Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Πάσχος Μανδραβέλης
ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Από την ιστορία ξέρουμε ότι ο Φρανσουά Μιτεράν λάτρευε τις γυναίκες.  Οχι όλες, αλλά τη συντριπτική πλειονότητα αυτών. Αντιπαθούσε, για  παράδειγμα, τη Μάργκαρετ Θάτσερ για την οποία είχε πει: «Δεν μ’ αρέσει.  Ούτε ως γυναίκα, ούτε σαν άνδρας». Ευτυχώς οι Τόρις έχουν το  βρετανικό φλέγμα και δεν εξέδωσαν ανακοίνωση για να καταδικάσουν τον σεξισμό του Γάλλου προέδρου και δεν δημιούργησαν κάποιο διπλω ματικό επεισόδιο. Εξάλλου είχαν και τα δικά τους: η βουλευτής των Συ ντηρητικών Εντνα Κουρί χαρακτηριζόταν συχνά ως «η θηλυκή Μάργκαρετ  Θάτσερ». Φυσικά στην Ελλάδα θα πρέπει να έχει πολύ κουράγιο για να πει κάποιος  «το μόνο καλό πράγμα που μπορώ να πω για την κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου  είναι ότι είναι ανυπόφορη», όπως εξομολογήθηκε ο σκηνοθέτης Γουίλιαμ  Γουάιλερ για την ηθοποιό Φράνσις Φάρμερ. Οπως επίσης θα χρειαζόταν  μεγάλη δόση θάρρους για να ρωτήσει κάποιος δημοσιογράφος μια βαθύφωνη  ηθοποιό όπως την Αμερικανίδα ηθοποιό Τάλουλα Μπανκχέντ «Σας έχουν  περάσει ποτέ για άνδρα;» «Οχι αγαπητέ μου. Εσένα;», απάντησε η ευφυής σταρ. Η Ζα Ζα Γκάμπορ είχε χαρακτηριστεί από τον Οσκαρ Λέβαντ ως «ο μοναδικός  άνθρωπος που έφυγε από το σιδηρούν παραπέτασμα φορώντας το» και για την  Κλόντια Σίφερ ο ηθοποιός Γουίλιαμ Λι Σκοτ είχε παρατηρήσει ότι «δεν μπορεί να  περάσει ούτε μέσα από μια ανοιχτή πόρτα αν δεν της δοθούν αναλυτικές οδηγίες».  Προφανώς και σεξιστικώς, αναφερόταν στην ευφυΐα της. «H Νάνσι Ρίγκαν έπεσε κάτω κι έσπασε την κόμμωσή της», είχε παρατηρήσει  ο θρυλικός Αμερικανός παρουσιαστής Τζόνι Κάρσον, κάτι που φυσικά είναι  απαγορευμένο εν Ελλάδι να ειπωθεί για την κ. Τζάκρη, η κόμμωση της οποίας  έχει κοινά με εκείνη της πρώην Πρώτης Κυρίας των ΗΠΑ. Και πόσο πιο σεξιστικός  να γίνει ένας κωμικός από τον Τζέι Λίνο που σχολίασε: «Στην Καλιφόρνια 50 γυναίκες  που διαμαρτύρονταν για τον επικείμενο πόλεμο στο Ιράκ ξάπλωσαν γυμνές στον  δρόμο κάνοντας έκκληση στον Τζορτζ Μπους για “Ειρήνη”. Σωστή κίνηση, λάθος  πρόεδρος...» Και τι μπορεί να πει η βουλευτής των Εργατικών Μπέσι Μπράντοκ, η οποία δεν έμεινε στην ιστορία για το πολιτικό της έργο αλλά για την προσβολή που της εκτόξευσε ο  Ουίνστον Τσόρτσιλ, «Κυρία μου εγώ είμαι μεθυσμένος αλλά εσείς είστε άσχημη. Αλλά το πρωί που εγώ θα είμαι ξεμέθυστος εσείς θα συνεχίσετε να είστε άσχημη». Να θεωρήσουμε ευτύχημα που ο θρυλικός Μαρκ Τουέιν δεν υπήρξε ποτέ μέλος της  ελληνικής Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Ενώσεων Συντακτών διότι θα παραβίαζε το  άρθρο 2 του «Κώδικα Επαγγελματικής Ηθικής και Κοινωνικής Ευθύνης» των  δημοσιογράφων-μελών, λέγοντας «δεν υπάρχει περίπτωση να μου αρέσει αυτή  η γυναίκα, εκτός αν βρισκόμουν σε μια σχεδία στη μέση του ωκεανού χωρίς να  υπάρχει περίπτωση να βρω άλλα τρόφιμα». Τέλος, με αφορμή κλαυθμό για όσα υφίστανται οι κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου και  Ραχήλ Μακρή, παραμένει ζωντανό το ερώτημα που εκστόμισε κάποτε ο Αμερικανός  συγγραφέας Πάτρικ Τζέι Ο’ Ρουρκ: «Πόση δόξα, χρήμα και δύναμη πρέπει να  αποκτήσει μια γυναίκα, πριν μπορέσουμε να της χώσουμε μια γροθιά στα μούτρα;».  Κι επειδή είμαστε γενικώς κατά της βίας ας τροποποιήσουμε το ερώτημα: «Πόση δόξα,  χρήμα και δύναμη πρέπει να αποκτήσει μια γυναίκα πριν μπορέσουμε να ψέξουμε μια  γυναίκα;». Π.Μ DEITE ΕΠΙΣΗΣ Paschos Mandraveliς http://www.medium.gr/e/2689-l-r.html Οι 3 ημέρες του Νοέμβρη που συγκλόνισαν εκ των υστέρων την Ελλάδα (18.7.04) Το Πολυτεχνείο «Καμάρωσε τις μασκαρέτες» www.medium.gr Σ' αυτή την αποκοτιά κρεμάστηκαν πολιτικοί σχεδιασμοί και πολιτικές φιλοδοξίες - για να το πούμε πιο απλά κρέμασαν πολλοί την καριέρα τους για την «επόμενη μέρα».

Η προβοκάτσια της Αυγής. Του Πάσχου Μανδραβέλη*

Π¨ασχος Μανδραβέλης

Ο αείμνηστος ηγέτης της ΕΔΑ Ηλίας Ηλιού συνήθιζε να λέει πως ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της Αριστεράς είναι πως «δεν άφησε πεπονόφλουδα που να μην πατήσει». Σοφόν αν κρίνουμε από το πόσο γρήγορα έσπευσε το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η Αυγή, να υιοθετήσει τις απόψεις της Χρυσής Αυγής. Να βάλουμε τα πράγματα με τη σειρά: τις ημέρες που γίνονταν οι συλλήψεις των κατηγορουμένων για συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ο βουλευτής της Χ.Α. Δημήτρης Κουκούτσης στράφηκε προς την πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ και απηύθυνε μια απειλή στους παρόντες βουλευτές: «Οταν νομίσουν ότι θα τελειώσουν με εμάς θα αρχίσουν με εσάς». Χθες το δημοσιογραφικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ διαλαλούσε με άλλες λέξεις την προειδοποίηση του χρυσαυγίτη βουλευτή. Ο τίτλος ήταν «Στήνεται προβοκάτσια! Κατά της Αριστεράς και των Κινημάτων». Το θέμα στις εσωτερικές σελίδες, που υπογράφει κάποιος Ειδικός Συνεργάτης, αναφέρεται σε ένα σχέδιο κάποιων «σκληρών» του Μαξίμου το οποίο θα ξεδιπλωθεί σε τρεις πτυχές· «συνιστώσες» τις αναφέρει, προφανώς χαριτολογώντας. Η πρώτη πτυχή είναι ο «βομβαρδισμός της κοινής γνώμης με την τοξική προπαγάνδα κατά της “αριστερής βίας”...». Δεν ξέρουμε σε τι χρησιμεύουν τα εισαγωγικά, αλλά η κοινή γνώμη βομβαρδίζεται από πραγματικές ειδήσεις αριστερής βίας, εκτός αν θεωρήσουμε ότι τα καλόπαιδα που καίνε κάθε λίγο και λιγάκι το σπίτι του κ. Κεδίκογλου στα Εξάρχεια είναι ακροδεξιοί. Σύμφωνοι: φασιστικές μεθόδους χρησιμοποιούν, αλλά οι ίδιοι δηλώνουν «αριστεροί επαναστάτες». Η δεύτερη, κατά την Αυγή, πτυχή του σχεδίου είναι η φιλολογία για «συστηματική παρακολούθηση των τηλεφώνων βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα ακριβώς να στοιχειοθετηθεί η σχέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με οποιασδήποτε μορφής βία». Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή καταγγελία, η οποία -φανταζόμαστε- θα στοιχειοθετείται και από κάτι περισσότερο από τις υπόνοιες. Αν φυσικά στοιχειοθετηθεί κάτι τέτοιο, η καταδίκη της κυβέρνησης είναι δεδομένη, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ -ως «καθαρός ουρανός»- δεν πρέπει να φοβάται. Ετσι κι αλλιώς τα στελέχη του δεν έχουν παρά ρητορικές σχέσεις με τη βία. Η τρίτη πτυχή έχει περισσότερο ενδιαφέρον: αφορά, σύμφωνα με την Αυγή, «την κινητοποίηση των προθύμων στο δικαστικό σώμα, οι οποίοι θα αναλάβουν να γενικεύσουν τις Σκουριές και να περάσουν την “αντιεγκληματική” νομοθεσία από τα κινήματα αντίστασης στην Αριστερά». Δεν ξέρουμε ποια εννοεί ως «κινήματα αντίστασης» η καλή εφημερίδα κι αν γνωρίζει τα όριά τους. Ξέρουμε ότι υπάρχει μια συμμορία οπλοφόρων οι οποίοι με κουκούλες επιτέθηκαν ένα βράδυ στις Σκουριές· έπιασαν ομήρους εργαζομένους και πυρπόλησαν τα μηχανήματα. Αν ο μυστηριώδης Ειδικός Συνεργάτης γνωρίζει ότι οι εν λόγω συμμορίες ούτε εφάπτονται ούτε τέμνονται με τα «κινήματα αντίστασης» πρέπει να πάει στον ανακριτή και να καταθέσει ότι τα όριά τους είναι διακριτά. Οχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά μέχρι και ο κ. Χρήστος Παππάς από τον Δεκέμβριο του 2012 «προειδοποιούσε» ότι η Αριστερά και η κυβέρνηση «ετοιμάζουν προβοκάτσια» κατά της Χ.Α. με «δήθεν επιθέσεις κατά μεταναστών».

*Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Γράμμα σε έναν αριστερό νέο

Του Πάσχου Μανδραβέλη

«Φίλε μου Γιώργο... Σκέψου, μήπως όσοι μάταια μένουν προσκολλημένοι σε ένα ακυρωμένο Ονειρο γίνονται “αντιδραστικοί”, μήπως εμποδίζουν τη γέννηση ενός καινούργιου ονείρου, αφήνοντας τον κόσμο να ασφυκτιά στους κλειστούς ορίζοντες; Το όνειρο δεν έχει μηχανισμούς επιβολής και ο Μαρξ ευαγγελίστηκε την πλήρη και καθολική απελευθέρωση του ανθρώπου “για να περάσουμε από την προϊστορία της ανθρωπότητας στην ιστορία”, όπως λέει. Αυτό θα γινόταν με την κατάργηση της εξουσίας του κράτους, κατά τον Μαρξ. Υπερτροφικά όμως είναι τα κράτη και απόλυτες οι εξουσίες τους στον υπαρκτό σοσιαλισμό. »Ο υπαρκτός κομμουνισμός που εφαρμόζουν οι διάφορες “σοσιαλιστικές” χώρες έχει με τις κομμουνιστικές διακηρύξεις του Μαρξ και του Ενγκελς τα ίδια σημεία επαφής και την ίδια σχέση που υπάρχει ανάμεσα στο πνεύμα που καθοδηγούσε την Ιερά Εξέταση και στις επαγγελίες του Ευαγγελίου. »Αν συγκρίνει κανείς σήμερα τις ιδέες ή και τις θεωρίες του Μαρξ με τις δομές που χαρακτηρίζουν τα κομμουνιστικά συστήματα στην πράξη, δύο πράγματα θα κάνουν στον κριτικό παρατηρητή εντύπωση: Ο Μεγάλος Ιεροεξεταστής που αναστήθηκε στη Σοβιετική Ενωση μέσα από τη μορφή του Γενικού Γραμματέα του Κόμματος και η αντιλαϊκή και ανελεύθερη αλλοίωση των ιδεών του Μαρξ, από τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκαν ως μέσον νομιμοποίησης της κρατικής εξουσίας. » Για όλους αυτούς που έχουν διαβάσει Μαρξ και όχι τις ερμηνείες του έργου του, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι ο κεντρικός σκοπός αυτού του μεγάλου θεωρητικού ήταν η υλοποίηση μιας ανθρωπιστικής κοινωνίας ή η πραγματοποίηση ενός κοινωνικοποιημένου ανθρωπισμού. Αντ’ αυτού, η ιστορική εξέλιξη μας φέρνει αντιμέτωπους με μια διαστροφή των στόχων του Μαρξ... Γιατί πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί σήμερα το γεγονός ότι όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται “μαρξιστές” κυνηγούν με τη μέθοδο της πολιτειακής τιμωρίας, ή και με τη μέθοδο του ψυχολογικού καταναγκασμού ενός κοινωνικού στιγματισμού, την κριτική σκέψη, την αμφιβολία, την προσπάθεια για απελευθέρωση και χειραφέτηση, αξίες δηλαδή που προσπαθούσε ο Μαρξ να υλοποιήσει σε μια ελεύθερη κοινωνία;... »Φίλε μου Γιώργο. Οι φράσεις που επαναλαμβάνονται στομώνουν την κριτική σκέψη. Σκέψου πόσο κακό έχουν κάνει τα δόγματα στην πρόοδο της ανθρωπότητας. Δεν είναι δυνατόν να παραδέχεσαι πως για τον κόσμο τα πάντα τέλειωσαν χτες και αντί για τον ελεύθερο άνθρωπο δημιουργό να απεργαζόμαστε έναν εκτελεστή χτεσινών συλλήψεων... Εσύ όμως είσαι ένας φρέσκος, ολοζώντανος νέος άνθρωπος. Τρομάζει κανείς ξέροντας τι ζημιές μπορεί να κάνει σ’ ένα νεανικό μυαλό ο δογματισμός. Κράτα λοιπόν όσο μπορείς ελεύθερη την ψυχή και το μυαλό σου, ανοιχτά και για τις αυριανές σκέψεις και ιδέες. Πιστεύω πως δεν “απαπαίδησεν η πλάσις”». Το κείμενο αυτό θα μπορούσε να έχει τίτλο: «Γράμμα σε έναν αριστερό νέο». Ο συγγραφέας του Παύλος Μπακογιάννης το αφιέρωσε από το περιοδικό «ΕΝΑ» (18.10.1984) «Στον φίλο μου Κνίτη Γιώργο». Σαν χθες, πριν από 24 χρόνια και συγκεκριμένα στις 26 Σεπτεμβρίου 1989, ο συγγραφέας του έπεφτε νεκρός από τις σφαίρες φονιάδων, που θεωρούσαν τους εαυτούς τους επίγονους του Μαρξ. Ο Παύλος Μπακογιάννης εκείνο το πρωί ήταν μόλις 54 ετών...

Ο κρατισμός δεν σκοτώνει; Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη για το χαμό του 19χρονου!!

Του Πάσχου Μανδραβέλη-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Ενα σύνθημα μόνο δεν ακούσαμε μετά το τραγικό περιστατικό στο Περιστέρι που είχε ως αποτέλεσμα τον θάνατο του 19χρονου. Δεν ακούσαμε ότι «ο κρατισμός σκοτώνει». Δεν είναι αστείο. Αν η εταιρεία που διαχειρίζεται τις αστικές συγκοινωνίες της Αθήνας ήταν ιδιωτική, κυρίαρχο σύνθημα θα γινόταν το «ο καπιταλισμός σκοτώνει». Τι κι αν υπήρχε ένα περιστατικό στα εκατομμύρια των ελέγχων που θα έκαναν οι υπάλληλοι της ιδιωτικής εταιρείας, όπως αντιστοίχως ήταν ένας ο θάνατος στα εκατομμύρια των ελέγχων που κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι του ΟΑΣΑ; Τα αυτιά μας θα πλημμύριζαν συνθήματα: «οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη», «δολοφόνησαν ένα παιδί για τα κέρδη τους»· ενώ τώρα δεν ακούμε π.χ. ότι «δολοφόνησαν ένα παιδί για τα ελλείμματα μιας ΔΕΚΟ». Επιπλέον: αν ο ΟΑΣΑ ήταν ιδιωτικός θα συζητούσαμε στα σοβαρά την κρατικοποίηση του Οργανισμού με το βασικό επιχείρημα «να σωθούν ανθρώπινες ζωές». Τώρα που είναι κρατικός δεν συζητάμε -θου Κύριε...- την ιδιωτικοποίησή του «για να σωθούν ανθρώπινες ζωές». Συζητάμε όμως την διεύρυνση των ελλειμμάτων του. Κι αν ήμασταν στην εποχή του «λεφτά υπάρχουν», αυτό θα γινόταν. Οι ελεγκτές θα αποσύρονταν μετά την κατακραυγή και η «δωρεάν μετακίνηση» θα γινόταν ατύπως πραγματικότητα. Να υπενθυμίσουμε ότι το 2009, ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών «εμφάνισε συνολικές δαπάνες 830 εκατομμυρίων ευρώ έναντι εσόδων που δεν ξεπέρασαν τα 220 εκατομμύρια ευρώ» («Καθημερινή» 12/5/2010). Τι ήταν τότε 220 (επιπλέον) εκατομμύρια ευρώ; Μόλις το 1% του ελλείμματος των 24 δισ. που παρουσίασε το κράτος εκείνο τον χρόνο. Τι είναι το δημόσιο χρέος και τι είναι το ζουμί του... Εχει αυτό το επικοινωνιακό πλεονέκτημα η Πρόοδος .Φτιάχνει την ατζέντα της συζήτησης κατά το δοκούν. Το πρόβλημα όμως δεν είναι αυτό. Αντιθέτως, πρόβλημα συνιστά ότι κάνει την ατζέντα ρηχή: πετάει ένα σύνθημα το οποίο καταφέρνει να το παρουσιάζει ως θέση. Είναι, επί παραδείγματι, σωστό το τσιτάτο για «δωρεάν μετακινήσεις στους μη έχοντες». Για να γίνει όμως το τσιτάτο πολιτική θέση απαιτεί και το άλλο σκέλος του ισολογισμού: ποιος θα πληρώσει το κόστος και πώς; Σε ανύποπτο χρόνο η στήλη υποστήριξε ότι «υπάρχει ένα κονδύλι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τον σκοπό αυτό. Ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας καταργήθηκε, αλλά όχι και οι εισφορές σ’ αυτόν. Δεν ξέρουμε τι γίνονται τα χρήματα που παρακρατούνται από εργαζόμενους και εργοδότες, αλλά θα μπορούσε η κυβέρνηση να προτείνει (και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι εποικοδομητικός προτείνοντάς το) να δοθούν αυτά τα λεφτά στις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτές μπορούν να συνάψουν συμφωνίες μαζικής αγοράς καρτών ελευθέρων διαδρομών από τις ΔΕΚΟ και να τις δίνουν σε άνεργους και απλήρωτους εργαζόμενους» («Λαθρεπιβίβαση της ευαισθησίας», «Καθημερινή» 26/4/2013). Δεν γνωρίζουμε αν η πρόταση είναι ελλιπής, χωλαίνει ή είναι ανέφικτη. Κάποια στιγμή όμως ο δημόσιος διάλογος πρέπει να ολοκληρωθεί. Εκτός από το σκέλος των παροχών (για το οποίο μάς χορταίνει υποσχέσεις κάθε αντιπολίτευση) πρέπει να μπει στη συζήτηση και το σκέλος των δαπανών. Αλλιώς, αντί να λύνουμε προβλήματα θα συνεχίσουμε βαθύτατα συγκινημένοι κι οργισμένοι να αερολογούμε επαναστατικώς. Οργισμένοι με τον καπιταλισμό, βέβαια. Θέλει και ρώτημα;

Η απάντηση Αμυγδαλέζα. Toυ Πάσχου Μανδραβέλη

Του Πάσχου Μανδραβέλη. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ Από την πρόσφατη Ιστορία γνωρίζουμε ότι η Ελλάδα δεν έχει και μεγάλη παράδοση στις καλές συνθήκες σωφρονισμού. Οι εκθέσεις εγχώριων και διεθνών οργανισμών για τις φυλακές, οι μαρτυρίες κρατουμένων το πιστοποιούν. Το σωφρονιστικό σύστημα κουβαλά όλες τις παθογένειες του ελληνικού Δημοσίου και μαζί μ’ αυτές έχει ελλιπή χρηματοδότηση. Κατ’ αναλογία οι συνθήκες κράτησης στην Αμυγδαλέζα πρέπει να είναι αυτές που περιγράφονται. Αυτό είναι κάτι που πρέπει να διορθωθεί, αλλά για να διορθωθεί απαιτούνται τα λεφτά των Ευρωπαίων. Η φτωχή Ελλάδα δεν έχει τα πλεονάσματα που απαιτούνται για να φτιάξει καλύτερους χώρους και να δώσει πρόσθετες παροχές. Κινείται ακόμη με ελλείμματα συντηρώντας απαρχαιωμένες δομές του Δημοσίου. Ιδού λοιπόν πεδίο διαπραγμάτευσης λαμπρόν της κυβέρνησης με τους εταίρους. Αντί να διαπραγματεύεται πώς θα διασώσει το πελατειακό κράτος, να ζητήσει πρόσθετα κονδύλια για υποδομές και μηχανισμούς αντιμετώπισης ενός προβλήματος που είναι πανευρωπαϊκό. Είναι πρόβλημα όμως η παράνομη μετανάστευση; Σε μια παγκόσμια φιλελεύθερη κοινωνία όλοι οι συντελεστές παραγωγής πρέπει να κινούνται ελεύθερα. Η ανεμπόδιστη μετακίνηση είναι πραγματικότητα για το κεφάλαιο και τις πρώτες ύλες (διεθνές εμπόριο), αλλά όχι για την εργασία. Εκεί τα προβλήματα είναι πολιτικά και λεπτά. Κατά πόσον μια κοινωνία μπορεί να αποδεχθεί την εισαγωγή φθηνών εργατικών χεριών από χώρες του Τρίτου Κόσμου, οι οποίες έχουν πλεόνασμα ανθρώπων, κάτι που για τις χώρες υποδοχής σημαίνει και μειώσεις μισθών; Κακά τα ψέματα: η αθρόα μετανάστευση από χώρες με χαμηλούς μισθούς και ανύπαρκτη κοινωνική πρόνοια πιέζει πρώτα απ’ όλα το κόστος εργασίας στη Δύση· οι άνθρωποι από το Μπανγκλαντές, το Πακιστάν κ.λπ. θα δουλέψουν με τον μισό ευρωπαϊκό (ακόμη και ελληνικό) μισθό που είναι τεράστιος για τη χώρα τους. Κι αυτό κάνουν παρανόμως στη Μανωλάδα, στις οικοδομές, στα πρατήρια κ.λπ. Ακόμη κι αν εξαιρέσουμε τις πολιτικές επιπτώσεις, όπως είναι η άνοδος της ακροδεξιάς, υπάρχουν και οικονομικές. Οι πόροι ενός κράτους-πρόνοιας δεν είναι άπειροι (στην Ελλάδα είναι λειψοί) και οι απαιτήσεις αυξανόμενες. Οι δυτικές κοινωνίες ήδη βλέπουν το φάντασμα της κατάρρευσής του. Στον «άλλο κόσμο» του ΣΥΡΙΖΑ και η πίτα είναι ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος. Γι’ αυτό αντί να εστιάσουν στις συνθήκες κράτησης μέχρι την επαναπροώθηση ζητούν «να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης» (παλιό χούι της Αριστεράς να χρωματίζει με τρανούς όρους την πραγματικότητα). Αντε και κλείνουν! Πού θα πάνε αυτοί οι άνθρωποι; Θα προστεθούν σε μια αγορά εργασίας μες 1,3 εκατ. ανέργους; Ή μήπως στο πλαίσιο του προγράμματος καταπολέμησης της ανεργίας με 100.000 προσλήψεις στο Δημόσιο θα κάνουν τα χαρτιά τους για το ΑΣΕΠ; Η παράνομη μετανάστευση είναι ένα θλιβερό και δυσεπίλυτο πρόβλημα. Δεν οφείλεται (κυρίως) στους πολέμους, όπως θέλει ένα άλλο παλιό παραμύθι της Προόδου, αλλά στην απλή οικονομική της αγοράς. Στη Δύση υπάρχουν ευκαιρίες που δεν υπάρχουν στο Μπανγκλαντές, το οποίο, παρεμπιπτόντως, έχει να δει πόλεμο από τη δεκαετία του ’70. Η Αμυγδαλέζα είναι μια απάντηση. Πρέπει να βελτιωθεί ως προς τις συνθήκες κράτησης, αλλά μέχρι στιγμής άλλη δεν έχουμε...

Το χρονογράφημα του Πάσχου Μανδραβέλη στην Καθημερινή

ΤΟΥ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Στην Ελλάδα, από τότε που ανακαλύφθηκε το συμβολικό, δεν χάθηκε μόνο το φιλότιμο. Χάθηκε η λογική και η πραγματικότητα. Διότι στην Ελλάδα όλα συμβολικά γίνονται πλέον. Συμβολικά μπουκάρουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ στο γραφείο του κ. Γιώργου Μέργου, όπως συμβολικά μπούκαραν στο γραφείο οι πνευματικοί τους πατεράδες, του ΠΑΜΕ, στο γραφείο του κ. Βρούτση. Συμβολικά διάφοροι της Προόδου καταλάμβαναν ραδιοφωνικούς σταθμούς, συμβολικά άρπαζαν από τον γιακά τους καθηγητές και τους έχτιζαν μέσα στο γραφείο. Συμβολικά διακόπτουν την κίνηση στην εθνική οδό οι αγρότες, συμβολικά δήλωσε και ο τοξοβόλος του Συντάγματος (κατόπιν κατηγορούμενος για ληστείες) κ. Γιάννης Μιχαηλίδης, ότι έριχνε βέλη εναντίον της Βουλής, την εποχή που μεσουρανούσαν οι «Αγανακτισμένοι».

Δεν ξέρουμε αν ο συλληφθείς για τους πυροβολισμούς στην κηδεία του χουντικού Νικολάου Ντερτιλή δήλωσε ότι έριχνε μπαταριές για «συμβολικούς λόγους», αλλά είναι σίγουρο ότι, αν συλληφθούν οι τραμπούκοι της επιδρομής στη Χαλκιδική, για συμβολικούς λόγους θα πουν ότι έβαλαν τα μπουρλότα.

Η αλήθεια είναι ότι η συμβολική διαμαρτυρία έχει θέση στη δημοκρατία και ασκήθηκε πολλάκις στην Ιστορία. Συμβολικώς έκαιγαν οι φεμινίστριες τα σουτιέν κατά τη δεκαετία του ’60. Μόνο που ήταν τα δικά τους σουτιέν· δεν τα είχαν αρπάξει από άλλες. Μια διαμαρτυρία είναι συμβολική όταν δεν παραβιάζει στο παραμικρό τα δικαιώματα των υπολοίπων. Έτσι, μπορεί να είναι συμβολικό το γιαούρτωμα στη φωτογραφία κάποιου (με την προϋπόθεση ότι και το γιαούρτι και η φωτογραφία ανήκουν στον διαμαρτυρόμενο), αλλά δεν είναι συμβολική διαμαρτυρία το γιαούρτωμα του φυσικού προσώπου. Παραβιάζει πραγματικά δικαιώματα. Η διαμαρτυρία των αγροτών παύει να είναι συμβολική, όταν περιορίζει τη μετακίνηση άλλων πολιτών στην εθνική οδό. Το χτίσιμο των γραφείων των καθηγητών δεν είναι συμβολισμός· είναι τραμπουκισμός και καταστροφή ξένης περιουσίας. Το ίδιο και η κατάληψη ενός δημοσίου χώρου· εκ των πραγμάτων περιορίζει τα δικαιώματα τρίτων να κυκλοφορούν σ’ αυτόν τον χώρο.
Κάποιοι θα πουν ότι και οι διαδηλώσεις παραβιάζουν το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση. Αυτό είναι αληθές, αλλά κάθε φορά πρέπει να σταθμίζονται τα δικαιώματα.

Όταν οι διαδηλωτές είναι πάρα πολλοί και δεν μπορούν εκ των πραγμάτων να εκφέρουν την άποψή τους σε χώρο που δεν περιορίζει το δικαίωμα της μετακίνησης τρίτων, η πολιτεία σταθμίζει (και ορθώς) πιο υψηλά το δικαίωμα της έκφρασης εις βάρος του δικαιώματος της μετακίνησης. Μόνον, όμως, όταν οι διαδηλωτές είναι πάρα πολλοί...
Στην Ελλάδα της ψευτοδημοκρατικής ισοπέδωσης των πάντων, είδαμε φιλάθλους να διακόπτουν τη σιδηροδρομική συγκοινωνία (συμβολικώς πάντα) γιατί η ομάδα τους αδικήθηκε από τον διαιτητή· είδαμε το ΠΑΜΕ να κλείνει επιχειρήσεις γιατί απολύθηκε κάποιος εργαζόμενος (και δεν αναφερόμαστε στις επιχειρήσεις του ΚΚΕ, όπου επίσης απολύονται εργαζόμενοι)· βλέπουμε καθημερινώς το κέντρο της Αθήνας να νεκρώνει από 50–100 διαδηλωτές· είδαμε, συμβολικώς πάντα, την απόπειρα παρεμπόδισης της νομοθετικής διαδικασίας με μπλόκα το καλοκαίρι των «Αγανακτισμένων». Όλα «συμβολικά» γίνονται στην Ελλάδα. Το πρόβλημα, όμως, είναι στον χώρο του πραγματικού και των επιπτώσεων σε τρίτους...

Πανηγυρίζοντας τα καθυστερημένα.

Tου  Πασχου Μανδραβελη ============================

Παλιά κυκλοφορούσε ένα καλό ανέκδοτο. Σε έναν αγώνα πόλο οι παίκτες της μιας ομάδας κάθε φορά που δέχονταν γκολ πανηγύριζαν με φωνές και ζήτω. Οταν τέλειωσε ο αγώνας και αφού είχαν χάσει με 10-0, έκαναν τον γύρο του θριάμβου μπροστά στους οπαδούς τους, οι οποίοι πανηγύριζαν έξαλλα. Οταν οι δημοσιογράφοι τους ρώτησαν «γιατί πανηγυρίζετε αφού χάσατε με 10-0;», εκείνοι απάντησαν ότι «είναι ο πρώτος αγώνας που δεν πνίγηκε κανένας παίκτης μας».

Δεν ξέρουμε αν περίμενε πνιγμούς παικτών η κυβέρνηση στο Eurogroup, αλλά οι πανηγυρισμοί και τα ωσαννά είναι ακατανόητα. Στο κάτω κάτω της γραφής, αυτή δεν είναι η πρώτη δόση που παίρνουμε· προηγήθηκαν άλλες επτά, ύψους 150 δισ. ευρώ. Να συμφωνήσουμε ότι αυτά τα 34 δισ. ήταν μεγαλύτερη ανάσα για τη χώρα επειδή καθυστέρησαν πολύ. Αλλά οι πολλοί μήνες της αβεβαιότητας στην Ελλάδα οφείλονται, όπως είπε ο κ. Ολι Ρεν, στον εγχώριο πολιτικό τυχοδιωκτισμό που είχε ως αποτέλεσμα τις διπλές εκλογές: «Ζήσαμε μια απίστευτη Οδύσσεια από την περασμένη άνοιξη. Εκείνη την εποχή η απρόβλεπτη πολιτική κατάσταση έκανε πολλούς παρατηρητές να πεισθούν ότι η Ελλάδα είχε τελειώσει για την Ευρωζώνη. Καθώς τελειώνει αυτή η ταραγμένη χρονιά, αποδείχθηκε ότι οι Κασσάνδρες έκαναν λάθος».

Για μία ακόμη φορά η χώρα ζει σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας. Από τη μια πλευρά η κυβέρνηση πανηγυρίζει για δανεικά λεφτά, που έπρεπε να είχαμε πάρει πριν από μήνες. Κι από την άλλη, η αντιπολίτευση γκρινιάζει για τους λάθος λόγους. Με υπολογισμούς «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, έξι το λαδόξιδο» η «Αυγή» υπολογίζει ότι μόνο 1,1 δισ. θα πάνε στην πραγματική οικονομία, λες και τα 5,9 δισ. με τα οποία θα αποπληρωθούν χρέη του κράτους στις επιχειρήσεις (η «Αυγή» τα βαφτίζει... «δημοσιονομικές ανάγκες») θα πάνε στο Καμερούν. Μη μιλήσουμε για τα 16 δισ. της αναγκαίας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών τα οποία η αριστερή μυθιστορία προσπαθεί να μας πείσει ότι εξανεμίζονται...

Το πρόβλημα με την εικονική πραγματικότητα που κατασκευάζεται εκατέρωθεν είναι ότι για μία ακόμη φορά η χώρα βρίσκεται αλλού γι’ αλλού. Η κομματική αντιπαράθεση γίνεται για επικοινωνιακούς λόγους (κερδίσαμε λένε οι μεν, χάσατε λένε οι άλλοι) και όχι για την ουσία. Δεν συζητάμε για τις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν, γκρεμίζουμε τα τείχη για να περάσει η δόση. Δεν προβάλλουμε συνεκτικό σχέδιο για την ανάπτυξη, καταφεύγουμε στην αριστερή μιζέρια για να ισοπεδώσουμε μια θετική εξέλιξη.

Υπάρχει ο ίσιος δρόμος: η κυβέρνηση δεν έχει κανένα λόγο να πανηγυρίζει για μια δόση που καθυστέρησε για να γίνει κυβέρνηση. Η αντιπολίτευση δεν έχει κανένα λόγο να στενοχωριέται που την εισπράττουμε. Τα νέα αυτά δανεικά είναι η αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας. Η περιλάλητη ανάπτυξη προϋποθέτει να γίνουν πολλά, που αφ’ ενός η κυβέρνηση δεν κάνει και αφ’ ετέρου δεν υπάρχει αντιπολίτευση να τα επισημάνει. Και για να ξαναφέρουμε την μπάλα στο γήπεδο: ποιος θα αξιοποιήσει τα επιπλέον δανεικά; Ο κ. Γιώργος Βερναδάκης που μεγαλούργησε ως Γκρούεζας της κυβέρνησης Καραμανλή με τις παράνομες προεκλογικές προσλήψεις ή ο κ. Βασίλης Εξαρχος, του οποίου, όπως διαβάζουμε στο βιογραφικό του, το μόνο επαγγελματικό προσόν είναι ότι υπήρξε ανέκαθεν ΠΑΣΟΚ;

Πασχος Μανδραβελης

 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Διακηρύξεις εξάρτησης.Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

                                                                                                                                            Οποιος παρακολουθεί τον επαρχιακό Tύπο θα δει ότι είναι πλημμυρισμένος από διακηρύξεις του Δημοσίου. Πολλές φορές, μάλιστα, παρατηρείται το εξής τραγελαφικό. Για την πρόσληψη ενός εργαζομένου οκτάμηνης σύμβασης σε κάποιον δήμο δημοσιεύεται σε δύο εφημερίδες μια τεράστια καταχώριση με όλες τις προϋποθέσεις του νόμου..

ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Αυτή κοστίζει περίπου όσο και τα λεφτά που θα πάρει συνολικά ο εργαζόμενος στους οκτώ μήνες που θα δουλεύει. Να σημειώσουμε ότι στη χρέωση των καταχωρίσεων του Δημοσίου δεν χωρούν εκπτώσεις τιμοκαταλόγου, που γίνονται πάντα στις διαφημίσεις του ιδιωτικού τομέα. Αντιθέτως, οι διακηρύξεις πληρώνονται με το διπλάσιο του εμπορικού καταλόγου.

Η δημοσίευση των διακηρύξεων είναι μέρος της άρρωστης σχέσης που έχει αναπτύξει το κράτος με τα ΜΜΕ. Βολεύει τους εκδότες που βγάζουν ένα μεροκάματο, πουλώντας ακριβά στο κράτος το χαρτί που τυπώνουν. Βολεύει τους τοπικούς άρχοντες που «κάνουν παιχνίδι» (μέχρι κι εκβιασμούς) με τον Τύπο της περιοχής τους.

Ετσι, «το κράτος ρίχνει λεφτά στην αγορά» και διατηρούνται τα προσχήματα διαφάνειας. Λέμε προσχήματα διότι ουδέποτε κάποιος που ψάχνει δουλειά (π. χ. για οδοκαθαριστής) δεν πρόκειται να ψάξει καθημερινά τις 5-8 επαρχιακές εφημερίδες που εκδίδονται στην περιοχή του για να δει ποιες συμβάσεις προκηρύσσονται. Κάποιος τοπικός πολιτικός ή πολιτευτής πληροφορεί τους ενδιαφερόμενους ότι «άνοιξε μια θέση στον τάδε δήμο. Κάνε τα χαρτιά σου και θα το τακτοποιήσω εγώ». Ολοι γνωρίζουν επίσης ότι οι τοπικοί προμηθευτές και εργολάβοι των δήμων ποτέ δεν περιμένουν τις εφημερίδες για να πληροφορηθούν ποια έργα ή προμήθειες προκηρύσσονται.

Από την άλλη, αν εξαιρέσουμε τα δέντρα, που θανατώνονται αδίκως για να δημοσιεύονται άχρηστες προκηρύξεις, αυτή η πρακτική δεν βολεύει τους ανέργους. Αυτοί μοιράζονται τα λεφτά κάθε θέσης που ανοίγει με τα έξοδα δημοσίευσης. Δεν βοηθά επίσης τον τοπικό Τύπο, επειδή τον κάνει εξαρτημένο από τα κέφια του περιφερειάρχη ή του δημάρχου. Κάθε εκδότης ξέρει ότι δημοσιεύματα που ενοχλούν την τοπική εξουσία, σημαίνουν αποκλεισμό από τη μεγαλύτερη πηγή εσόδων της επιχείρησής του. Η ύπαρξη, μάλιστα, των διακηρύξεων έχει δημιουργήσει πληθώρα εφημερίδων-φαντασμάτων στην περιφέρεια. Αυτές απλώς δημοσιεύουν αδαπάνως τα δελτία Τύπου των τοπικών αρχόντων, επί πληρωμή τις διακηρύξεις τους και τίποτε άλλο.

Οι προκηρύξεις-διακηρύξεις είναι μια πτυχή της «ρίχτε λεφτά στην αγορά ανάπτυξης» που κυριάρχησε τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Με πρόσχημα τη «διαφάνεια» λαθροβιούν χιλιάδες έντυπα σε ολόκληρη την επικράτεια, μη επιτρέποντας σε υγιείς επιχειρήσεις να ανθήσουν. Οταν υπάρχουν πολλά εύκολα λεφτά στην αγορά, λίγοι είναι εκείνοι που θα επιχειρήσουν να κάνουν τις εφημερίδες τους πιο περιεκτικές, πιο ελκυστικές, πιο μαχητικές. Το πιθανότερο είναι να τρέξουν στα χρήματα που μοιράζουν οι τοπικοί άρχοντες.

Στην εποχή της πληροφορικής, η δημοσίευση των διακηρύξεων στον Τύπο είναι άχρηστη. Για λόγους διαφάνειας οι προσλήψεις θα μπορούσαν να δημοσιοποιούνται από τον τοπικό ΟΑΕΔ και οι προκηρύξεις έργων ή προμηθειών από τον δικτυακό ιστότοπο του δήμου. Ετσι θα περίσσευαν περισσότερα λεφτά στο κράτος για να τα «ρίξει» με πιο αναπτυξιακό τρόπο στην αγορά. Είτε για προσλήψεις είτε για έργα και προμήθειες.                                                        

Το χρέος του ΣΥΡΙΖΑ. Του Πάσχου Μανδραβέλη*

ΠΑΣΧΟΣ
ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει κυβέρνηση, υπάρχει και αντιπολίτευση. Σ’ αυτό έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ. Σε όλο τον κόσμο επίσης η κυβέρνηση κυβερνά και η αντιπολίτευση αντιπολιτεύεται. Σ’ αυτό έχουν δίκιο όλοι οι νεόκοποι και παλαιοί οπαδοί της συνταγματικής τάξης. Σε κανένα μέρος του κόσμου, όμως, η αντιπολίτευση δεν κυβερνά. Παντού συγκρούονται αντιλήψεις και επιχειρήματα και στο τέλος διά της ψηφοφορίας προκύπτει κάποιο αποτέλεσμα. Αυτό ονομάζεται νόμος και είναι σεβαστός στην εφαρμογή του απ’ όλους. Ακόμη και από τους πρυτάνεις των ΑΕΙ, ακόμη κι αν αυτοί οι πρυτάνεις υποστηρίζονται (με «δυναμικό» τρόπο) από αριστερά κόμματα του 5%.

Το βασικό επιχείρημα όσων θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν είναι ο πλούτος των ιδεών του. Αυτός θα ήταν χρήσιμος σε μια πολιτισμένη αντιπαράθεση εντός της Βουλής, όποια θέση κι αν κατείχε το κόμμα του κ. Τσίπρα. Το πρόβλημα με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντιπολίτευση του πεζοδρομίου, η καταπάτηση της δημοκρατικής νομιμότητας με «δυναμικά μέσα», όπως είναι ο ευφημισμός χουλιγκανικών πρακτικών.

Πολλοί υπολογίζουν ότι αυτές οι πρακτικές θα ενταθούν επειδή αφενός απέδωσαν εκλογικά και αφετέρου θα έχουν την κάλυψη μιας πολύ μεγαλύτερης κοινοβουλευτικής ομάδας. Αν θέλαμε να χαριτολογήσουμε θα λέγαμε ότι τώρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι βουλευτές σαν τον κ. Κουράκη, για να υπερασπιστούν τραμπούκους που χτίζουν καθηγητές στα γραφεία τους.

Μόνο που τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ μεγάλωσε κι αυτό τού δίνει την ευκαιρία να ωριμάσει. Πολλά στελέχη του κατανοούν ότι οι αντιδημοκρατικές πρακτικές δεν συνάδουν με τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γνωρίζουν ότι η ψήφος της οργής που κέρδισε το κόμμα τους θα εξανεμιστεί αν δεν γίνει πολιτική ευθύνης. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει απόψεις· αν κι αυτό θα τον βοηθούσε. Σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξει πρακτική. Οφείλει να υπερασπίζεται σκληρά αυτό που θεωρεί σωστό εντός Βουλής, αλλά να αποκηρύσσει κάθε προσπάθεια καταστρατήγησης όσων αποφασίζει η πλειοψηφία. Ετσι μόνο θα κατορθώσει να γίνει πλειοψηφικό κόμμα και να αλλάξει τους νόμους κατά πως νομίζει.

Η δημοκρατία είναι δύσκολο σύστημα. Θέλει διαρκή προσπάθεια. Ας την κάνουν όλοι, και προπαντός τα μεγάλα κόμματα, ένα εκ των οποίων είναι -θέλει, δεν θέλει· το πιστεύει, δεν το πιστεύει- ο ΣΥΡΙΖΑ.

* Ο Πάσχος Μανδραβέλης είναι αρθρογράφος της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ                

18/06/2012

                   

Λέω να ψηφίσω ΣΥΡΙΖΑ...Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Πάσχος Μανδραβέλης

Σάββατο, 05 Μάιος 2012 07:42 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ

Υπάρχουν αναπάντεχα θετικά αν το όνειρο του κ. Τσιπρα γίνει πραγματικότητα.

---

Όχι δεν τρελάθηκα· το ζύγισα προσεκτικά. Έκανα το ισοζύγιο με τα υπέρ και τα κατά για τα περισσότερα κόμματα που κατεβαίνουν σ’ αυτές τις εκλογές. Σαν έφτασα στον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες συσσωματώσεις της παλαβής Αριστεράς το σκέφτηκα ανάποδα. Κι αν το όνειρο του κ. Αλέξη Τσίπρα γινόταν πραγματικότητα; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ (με ή χωρίς την ψήφο του κ. Πάνου Καμμένου) αναλάμβανε την διακυβέρνηση του τόπου, ποια θα είναι τα θετικά;

Το πρώτο και καλύτερο θα ήταν η πραγμάτωση της δημοκρατίας. Θα είχαμε μια κυβέρνηση -που έστω για λίγο καιρό- θα αντιπροσώπευε γνήσια τους μύχιους πόθους του ελληνικού λαού. Όλα θα έβαιναν προς κρατικοποίηση κι όλοι θα είχαν ελπίδες για διορισμό στο δημόσιο.

Δεύτερον: δεν θα πληρώναμε τους πιστωτές μας. Όχι δια πολιτικής απόφασης, αλλά γιατί θα χρεοκοπούσαμε και αναγκαστικά θα κάναμε στάση πληρωμών. Εκ των πραγμάτων θα αναγκαζόμασταν να ζήσουμε από το προϊόν της εργασίας μας, το οποίο φτάνει, δεν φτάνει, για επίπεδο διαβίωσης των ‘70s, τότε που όλα ήταν αγνά, καθαρά και οικολογικά. Για παράδειγμα: μέχρι να ‘ρθει το πετρέλαιο από τον Τσάβες (και με την προϋπόθεση ότι αυτός δεν θα έχει αποδημήσει) θα κυκλοφορούν ελάχιστα αυτοκίνητα κι αυτά κρατικά.

Τρίτο θετικό: το καλύτερο φάρμακο για να έρθει ένας πολιτικός σχηματισμός στα σύγκαλά του είναι οι ευθύνες διακυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του ’80 χρειάστηκε πέντε χρόνια για να καταλάβει ότι δεν μπορεί να ξοδεύει λεφτά που δεν έχει και να προχωρήσει σε πρόγραμμα σταθεροποίησης της οικονομίας. Τότε το εξωτερικό χρέος ξεκίνησε από το 20% του ΑΕΠ, ενώ σήμερα είναι στο 160%. Αυτό σημαίνει ότι τώρα το χρονικό περιθώριο ωρίμανσης ενός αριστερού κόμματος μειώνεται δραματικά. Όσο όμως και να συρρικνωθεί, τα γεροντοπαλίκαρα της μεταπολίτευσης θα ξαναζήσουν την χαμένη νιότη τους. Θα λυθούν τα κόμπλεξ που δεν πρόλαβαν το Πολυτεχνείο και θα σταματήσουν να μας ζαλίζουν με τις μεγάλες λέξεις για όσα επαναστατικά ονειρευόταν και δεν πρόκαναν να κάνουν.

Εν τω μεταξύ, μέχρι να γίνουν οι ζυμώσεις μεταξύ των διάφορων συνιστωσών για την Νέα Οικονομική Πολιτική, να εκτοξευθούν οι καταγγελίες για δεξιές αποκλίσεις, τα κατηγορώ για νεοφιλελεύθερο εισοδισμό στην κυβέρνηση, οι διασπάσεις με το επιχείρημα «δεν μας ψήφισε ο λαός γι’ αυτό»· μέχρι να γίνουν οι διαδηλώσεις κατά των αγορών που δεν μας δανείζουν και κατά του Σόιμπλε που δεν επεμβαίνει στα εσωτερικά μας με μερικά δισ., η οικονομία θα έχει καταστραφεί. Αλλά κι αυτό μπορεί να συνυπολογιστεί στα θετικά. Κατ’ αρχήν είναι καλύτερη μια άμεση καταστροφή παρά να ξηλώνεται η χώρα, πλατεία, πλατεία· μαρμαροκατασκευή, μαρμαροκατασκευή· διαδήλωση-διαδήλωση. Κατά δεύτερον, με την εμπειρία της άμεσης καταστροφής κάθε κατεργάρης επιστρέφει στον πάγκο του. Το ψευδές επιχείρημα της αριστεράς ότι δεν κυβέρνησε ποτέ, και συνεπώς δεν ευθύνεται για το χάλι της μεταπολίτευσης, θα μπει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι η πορεία ενός τόπου, προς το καλύτερο ή το χειρότερο, δεν ορίζεται μόνο από τις κυβερνήσεις του. Ορίζεται και από τις αντιπολιτεύσεις, και από την κοινωνία των πολιτών ή πελατών· ορίζεται από τα συνδικάτα, την τοπική αυτοδιοίκηση και χιλιάδες άλλους παράγοντες. Μια διακυβέρνηση της αριστεράς θα εξαφανίσει το τελευταίο φύλλο συκής «εμείς δεν κυβερνήσαμε ποτέ». Δεν θα δοξάζονται για την οπισθοδρόμηση της χώρας κρυπτόμενοι πίσω από νεφελώματα του «άλλου κόσμου». Δεν θα μάς ζαλίζουν με καταγγελίες περί πελατειακού κράτους και ταυτόχρονες καταγγελίες γιατί αυτό το κράτος δεν προσέλαβε άλλους 500.000· για την υπανάπτυξη που φέρνει ανεργία και την δυναμική αντιπαράθεση σε κάθε έργο που δημιουργεί θέσεις εργασίας· για την συγκυβέρνηση με τον κ.Καρατζαφέρη ενώ μια τέτοια κυβέρνηση θα εξαρτάται από τις «πέντε ψήφους του Πάνου Καμμένου».

Το βασικότερο όμως επιχείρημα υπέρ μιας διακυβέρνησης της αριστεράς προέρχεται από την ιστορία. Χρειάστηκε μια εθνική καταστροφή για να τελειώσει η κυριαρχία της μετεμφυλιακής δεξιάς. Ίσως να χρειάζεται άλλη μία εθνική καταστροφή για να τελειώσει και η κυριαρχία της μεταδικτατορικής αριστεράς και των αντιλήψεών της που κανοννάρχησαν την μεταπολίτευση.

Κοζάνη 5.5.2012

Ο διάλογος στον καιρό της κρίσης Του Π.Μανδραβέλη

Tου
 
Πασχου Μανδραβελη

Εντάξει! Να πάρει η Νέα Δημοκρατία αυτοδυναμία, αλλά με τα σκουπίδια τι θα κάνουμε, ειδικά μετά την «επανάσταση» της Κερατέας που έγινε με την ευγενική προσφορά της Αριστεράς και της Προόδου; Ευγενής είναι επίσης ο στόχος να βγει το ΠΑΣΟΚ πρώτο κόμμα, αλλά μήπως πρέπει να συζητήσουμε τι θα γίνει με την αποκέντρωση, αφού στο Λεκανοπέδιο τα πάντα λειτουργούν οριακά και σωρεύεται εύφλεκτη ύλη και κινδυνεύουν να τιναχθούν όλα στον αέρα; Αν κρίνουμε από τις ερωτήσεις στα στελέχη των κομμάτων που συνωστίζονται στα κανάλια, τριάμισι είναι τα ζητήματα που απασχολούν σήμερα τον δημόσιο διάλογο. Τα τρία βασικά: Θα έχει η Ν.Δ. αυτοδυναμία; Θα βγει πρώτο κόμμα το ΠΑΣΟΚ; Θα επιτευχθεί ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ να μην έχουν τα δύο κόμματα ούτε 51% των ψήφων ούτε 151 βουλευτές; Και το μισό: Θα πάρετε μέτρα μετά τις εκλογές; Και οι εκπρόσωποι -έρημοι κι απρόσωποι- επιχειρηματολογούν επί χάρτου. Παίζουν με τα νούμερα, μαλώνουν για τα ποσοστά, φτιάχνουν ή απορρίπτουν με τα λόγια κυβερνήσεις, ενώ έξω από τα στούντιο τα προβλήματα διογκώνονται. Εχουμε γράψει πολλάκις για την τάση των ηλεκτρονικών Μέσων να ασχολούνται με το σκηνικό της πολιτικής, αντί με την πολιτική καθεαυτήν. Σημειώναμε ότι κοιτώντας τους καβγάδες των πολιτικών χάσαμε τη μεγαλύτερη είδηση της Μεταπολίτευσης, δηλαδή τη χρεοκοπία της χώρας. Ενώ ο κ. Σημίτης μιλούσε από το 2008 στη Βουλή για επικείμενη προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ, τα ΜΜΕ ασχολούνταν με το γεγονός ότι δεν ανέφερε το όνομα ΠΑΣΟΚ στην ομιλία του. Τώρα τα πράγματα είναι χειρότερα, διότι η κρίση τα κάνει χειρότερα. Δεν εννοούμε μόνο τη συνολική κρίση, αλλά και την κρίση στον χώρο της ενημέρωσης. Εφημερίδες κλείνουν, κανάλια γονατίζουν, δημοσιογράφοι μένουν χωρίς δουλειά και οι συνταγές του παρελθόντος επαναλαμβάνονται. Το αστείο είναι ότι τα ΜΜΕ έχουν μονίμως σηκωμένο το δάχτυλο στους πολιτικούς διότι «δεν έμαθαν τίποτε από την κρίση». Πόσο όμως άλλαξαν τα δελτία ειδήσεων από το 2009 και μετά; Πόσο εμβαθύνουν στα πράγματα, έχοντας το προηγούμενο της αποτυχίας να δουν το τσουνάμι της κρίσης πριν χτυπήσει τη χώρα; Πόσο άλλαξε ο τρόπος συζήτησης για τα μεγάλα προβλήματα του τόπου; Μήπως κόπηκαν οι κλάψες και οι λαϊκισμοί για την οικονομία ή συνεχίζουμε τα ίδια και τα ίδια; Η απάντηση δυστυχώς είναι η ίδια που θα έδινε ένας ειλικρινής εκπρόσωπος του πολιτικού ή του συνδικαλιστικού συστήματος. Οχι...

«Λευτεριά στον Τζορτζ Κλούνεϊ».. Του Πάσχου Μανδραβέλη*

Toυ ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Τρίτη, 20 Μάρτιος 2012 08:37

 

Αφού ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν καταγγέλλει την ποινικοποίηση του αγώνα του, να το κάνουμε εμείς.

---

Ολος ο κόσμος είδε τον διάσημο ηθοποιό Τζορτζ Κλούνεϊ να έχει τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με εκείνη τη λεπτή πλαστική κορδέλα που χρησιμοποιούν οι αστυνομικές αρχές των ΗΠΑ ως χειροπέδες μιας χρήσης. Το έγκλημα που οδήγησε στη σύλληψη του διάσημου ανά την υφήλιο ηθοποιού, του πατέρα του, κάποιων βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος, αλλά και προσωπικοτήτων -όπως ο γιος του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ- δεν ήταν κάποια πράξη «συμβολικής» βίας, σαν αυτές που συνηθίζουμε στην Ελλάδα. Οι προαναφερθέντες συνελήφθησαν διότι διαδήλωσαν εντός της απαγορευμένης ζώνης, δηλαδή σε απόσταση μικρότερη των πενήντα μέτρων από την πρεσβεία του Σουδάν.

Σε κάποιες χώρες ο νόμος τηρείται με το υποδεκάμετρο. Δεν εφαρμόζεται ούτε αναλόγως των προθέσεων (που δηλώνουν κάποιοι) ούτε αναλόγως του κοινωνικού στάτους που έχουν αυτοί οι «κάποιοι». Κάθε παραβίαση του νόμου έχει τις συνέπειές του. Αντιθέτως, στην Ελλάδα έχουμε άλλες παραδόσεις. Διαδηλωτές με στειλιάρια (που έχουν στην άκρη τον φερετζέ μιας κόκκινης σημαιούλας) πέφτουν πάνω στους παρατεταγμένους αστυνομικούς για να υπογραμμίσουν το δικαίωμα κάθε πολίτη στον σαματά. «Προκαλείται ένταση», όπως συνηθίζουν να λένε τα κανάλια, το βράδυ τα δελτία έχουν υλικό να παίξουν, και οι καθ’ ημάς αριστεροί έχουν κάτι να λένε για την «επανάσταση» που έρχεται.

Μπορούμε να φανταστούμε τι θα συνέβαινε αν συλλαμβανόταν για παραβίαση κάποιου νόμου ο κ. Μίκης Θεοδωράκης; Σύμφωνοι: ο Τζορτζ Κλούνεϊ δεν είναι Μίκης Θεοδωράκης, αλλά εδώ είναι ανεπίτρεπτο να μυρίσει δακρυγόνα ο Ελληνας μουσουργός, ακόμη και σε χώρους που πέφτουν δακρυγόνα.

Το δεύτερο που πρέπει να παρατηρήσουμε είναι ότι ο διάσημος ηθοποιός δεν κατήγγειλε την αστυνομία της Ουάσιγκτον για «ποινικοποίηση του αγώνα» του. Αντιθέτως: χρησιμοποίησε τη σύλληψη προς όφελος του σκοπού που επεδίωκε. Ο ίδιος δεν θέλησε να πάρει τα «επαναστατικά παράσημα» που αφειδώς δίνονται από την εγχώρια Αριστερά. Μίλησε ελάχιστα για την περιπέτειά του αλλά πολύ για το Νταρφούρ, για το οποίο, εξάλλου, διαδήλωνε σε πρώτη φάση. Οι ημέτεροι «επαναστάτες» ξεχνούν αμέσως τον αγώνα και κάνουν πρώτο θέμα σε όλα τα κανάλια τις λεπτομέρειες της «αστυνομικής βίας» και την ποινικοποίηση των αγώνων στην εποχή της «χούντας», την οποία ως γνωστόν ζούμε. Εκτός του Κλούνεϊ, ούτε οι φίλοι του και οι θαυμαστές του είπαν «έλα μωρέ, τι έγινε; Επειδή διαδήλωσε στα 48 μέτρα αντί τα 50, έπρεπε να συλληφθεί; Αυτό είναι τώρα το πρόβλημα της χώρας; Δεν βλέπετε τον Ο Τζέι Σίμπσον που πήγε στο δικαστήριο για τη δολοφονία της συζύγου του και αθωώθηκε;» Αλλά ούτε το Δημοκρατικό Κόμμα εξέδωσε κάποια ανακοίνωση για τη σύλληψη των βουλευτών του, διακηρύσσοντας το δικαίωμα στην -μικρή έστω- ανομία, ελέω της βουλευτικής ασυλίας. Σε κάποιες χώρες δεν είναι υποκριτικό το αίτημα για ισονομία. Δεν διαδηλώνουν υπέρ και κατά της ασυλίας ταυτόχρονα.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν πρόκειται να δούμε γκράφιτι στους τοίχους της Ουάσιγκτον να λένε «Ο Τζορτζ Κλούνεϊ είναι αθώος». Οι «επαναστατικώς» ξενέρωτοι Αμερικανοί θα περιμένουν τη Δικαιοσύνη να κρίνει. «Τσκ, τσκ, τσκ», που θα ’λεγαν οι παλιές καραβάνες των ελληνικών αγώνων.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20.3.2012