Στα Τρίκαλα η σημαια με τη μεγάλη ιστορία..

Η Ιστορική Σημαία του 5ου Συντάγματος που έδωσε την μάχη των νέων Θερμοπύλων στο ύψωμα 731, με την ολοκλήρωση των εργασιών αποκατάστασης της, επιστρέφει στα Τρίκαλα.

Την Τρίτη 9 Απριλίου και ώρα 11:00 ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός κ. Μιχ. Κωσταράκος, συνοδευόμενος από τον Α/ΓΕΣ Αντιστράτηγο κ. Αθ. Τσέλιο θα παραδώσουν την Πολεμική Σημαία του 5ου Συντάγματος στη ΣΜΥ και θα τιμήσουν τους Μαχητές του Υψώματος 731 κατά την μάχη της 9 Μαρτίου του 1941.

Καλούνται άπαντες οι Θεσσαλοί και όχι μόνο, μαχητές εν ζωή, απόγονοι μαχητών, Αξιωματικοί ε.α, Έφεδροι αλλά και οι πολίτες της Θεσσαλίας και της Ηπείρου να τιμήσουν την Σημαία του ηρωικού 5ου Συντάγματος -
του "Συντάγματος των Θεσσαλών" όπως έμεινε στην Ιστορία μιας και συγκροτείτο στην πλειοψηφία του από Θεσσαλούς !

Να θυμηθούμε ότι ο Τρικαλινός Νικόλαος Λεοντάρης με αυταπάρνηση κράτησε για χρόνια φυλαγμένη την σημαία του συντάγματος με κίνδυνο της ζωής του. Την παρέδωσε και ποτέ δεν ζήτησε και δεν πήρε ανταλλάγματα απλά γιατί όπως αναφέρει «έκανα το καθήκον μου προς την πατρίδα».

Η παράδοση της σημαίας "εγένετο εν επισήμω τελετή είς τους Στρατώνες του 5ου Πεζικού Συντάγματος Τρικάλων καθ’ήν παρέστησαν άπασαι οι Στρατιωτικοί και Πολιτικαί Αρχαί της πόλης Τρικάλων ως και Βρεττανοί Αξιωματικοί."

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι το μέλος μας κ. Μαρία-Χριστίνα Μπακλαβά, το διήμερο (24-25/9/2011) με την ιδιότητα της Γεν. Γραμματέως της "Θεσσαλικής Γης", συμμετείχε στην αποστολή της επίσκεψης-απότισης φόρου τιμής της Περιφερειακής Ενότητας Τρικάλων στο ομώνυμο ύψωμα που σήμερα λέγεται 726 μιας και από τη σφοδρότητα των βομβαρδισμών σκάφτηκε πέντε μέτρα – ως γνωστόν το υψόμετρο καθορίζει την ονομασία των υψωμάτων. Επίσης με την ιδιότητα της δημοσιογράφου, συνεργαζόμενη με τον κ. Χρίστο Βασιλόπουλο – δημοσιογράφο, παραγωγό & παρουσιαστή της τηλεοπτικής εκπομπής "ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ" - το καλοκαίρι του 2012 συνέβαλε αποφασιστικά στην καταγραφή των δραματικών γεγονότων της μάχης στο Ύψωμα 731 (η εκπομπή προβλήθηκε από τη ΝΕΤ στις 27/10/2012).

Τέλος ο Νικόλαος Λεοντάρης βραβεύθηκε για την προσφορά του από την Παγκόσμια Συνομοσπονδία Θεσσαλών στη διάρκεια  των εργασιών του 3^ου Παγκόσμιου Συνέδριου-Ανταμώματος Θεσσαλών στην Αγιά Λαρίσης.

Στην αυτούσια μαρτυρία του, ο Νικόλαος Δ. Λεοντάρης αναφέρει χαρακτηριστικά για τα γεγονότα της εποχής :

"Εδώ θα ιστορήσω πως περιήλθε η πολεμική Σημαία του ηρωικού 5ου Πεζικού Συντάγματος σε μένα, ως και τι έκανα εγώ να διασώσω ταύτην από τα στρατεύματα κατοχής. Όταν η Γερμανία κήρυξε τον πόλεμο κατά της Ελλάδος βρέθηκα να υπηρετώ ως υπεύθυνος διαχειριστής την 6η Απριλίου 1941 καυσίμου ύλης του Κέντρου Ανεφοδιασμού Κορυτσάς.

Οπότε την 12ην Απριλίου ημέρα Σάββατο και ώρα 7.00 μ.μ. με αυτοκίνητο του τάγματος να βρεθώ στα Γιάννενα στις 14 Απριλίου 1941 Μεγάλη Δευτέρα και στις 17 Απριλίου 1941 Μεγάλη Πέμπτη ήρθε και η διοίκηση του τάγματος μαζί και ο λόχος που υπηρετούσα εγώ. Εκεί ο διοικητής του λόχου Ανθ/γός Λάμπρου μου λέει όπως ήρθα από την Κορυτσά να πηγαίνω στην Πρέβεζα αυτή είναι διαταγή του τάγματος που πορεία θα' ρθουν και οι λόχοι.

Την επόμενη 18 Απριλίου 1941 ήρθε και η διοίκηση του Συν/τος με διοικητή τον αείμνηστο Συν/ρχη Νικόλαο Γεωργούλα. Εκεί εγώ συνάντησα και το φίλο μου στρατιωτικό γιατρό Βασίλειο Κλιάφα για να μου πει καλά που σε βρήκα, γιατί ο διοικητής μας μου είπε ότι, εν όψει διαλύσεως του Συντ/τος και επειδή είμαι από ορεινή περιοχή να παραλάβω να διαφυλάξω την πολεμική Σημαία του Συν/τος, το αρχείο και τα προσωπικά του αντικείμενα : πιστόλι, κυάλια και ξίφος από τα στρατεύματα κατοχής έως ότου η πατρίδα μας ελευθερωθεί.

Αλλά εγώ Νίκο δυσκολεύομαι να τα διαφυλάξω, γιατί στο χωριό μου δεν είναι κανένας κάτοικος να βοηθηθώ, έτσι θα αναλάβεις εσύ τη φύλαξη των, του λέω και βέβαια, αλλά ο διοικητής και εσύ ποιά πορεία θα ακολουθήσετε, θα πάμε στο Μέτσοβο και από εκεί στο απέναντι χωριό Ανθοχώρι, θα φτάσουμε στον αυχένα του Μαντραχότζα, προχωρώντας θα φτάσουμε στα χωριά μας.

Ναι του λέω, αλλά εγώ πήρα διαταγή να πηγαίνω στην Πρέβεζα. Τότε εσύ εάν περάσεις πρώτος από το χωριό μου θα τα παραδώσεις στον πατέρα μου που καλά γνωρίζεσθε. Εάν πηγαίνω εγώ θα σε περιμένω εκεί, ο γιατρός πήγε τα παρέδωσε στον πατέρα μου και μετά της αυτοδιαλύσεως και του λόχου που υπηρετούσα έφτασα και εγώ στο χωριό μου όπου και βρήκα μετά μαζί με τον πατέρα μου το κασελάκι με το αρχείο, το πιστόλι και τα κυάλια. Τα τοποθετήσαμε σε ένα ξύλινο κιβώτιο στην αποθήκη, το ξίφος κάτω από ένα στρώμα με ροκόφυλα και τη Σημαία σε ένα από τα δυο μπαούλα που είχε το προικιό ρουχισμού η αδερφή μου.

Ο πατέρας μου πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 1941 στο χωριό καταγωγής του, τη Μεσοχώρα, γιατί τον είχαμε μεταφέρει εκεί γιατί είχε δυο καλούς γιατρούς. Όταν επιστρέψαμε στο χωριό μας Καλλιρρόη μαζί με την μητέρα μου και επειδή εγώ είχα απουσιάσει από το χωριό, κοίταξα εκεί στο κιβώτιο στην αποθήκη δεν υπήρχε το κασελάκι μα ούτε και το πιστόλι με τα κυάλια. Τότε ρώτησα τη μητέρα μου τι έγιναν, για να μου πη όταν απουσίαζα, πήγαν δυο άνδρες και είπαν στον πατέρα σου ότι ήταν αξιωματικοί και τους έστειλε ο Διοικητής να πάρουν τα πράγματα και τους τα έδωσε.

Από την Άνοιξη του 1942 άρχισαν οι Ιταλοί να με πιέζουν να τους παραδώσω τη Σημαία γιατί δικός σου άνθρωπος τους είχε καταδώσει ότι την είχα σε μπαούλο στο σπίτι, αλλά στις 2 Οκτωβρίου 1942 ευρισκόμενος σε ένα φιλικό σπίτι μακριά από το δικό μου είδα να' ρχονται Ιταλοί, τότε εγώ προσέτρεξα μην τυχόν κάνουν έρευνα, αλλά όταν έφτασα στην αυλόπορτα οι Ιταλοί που είχαν φτάσει γρηγορότερα στα 70 μέτρα είχαν στήσει στο έδαφος ένα οπλοπολυβόλο, στραμμένη την κάνη προς το σπίτι μου και ο λοχαγός με τα κυάλια παρακολουθούσε κάθε κίνηση.

Εγώ τότε δεν προχώρησα να πάω σπίτι, αλλά από εκεί φώναξα τη μητέρα μου να ζώσει τη Σημαία, κάτω από το φαρδύ της φόρεμα μην τυχόν οι Ιταλοί κάνουν έρευνα. Δεν βρήκαν ούτε το ξίφος του Συν/ρχου που ήταν στον πυθμένα του μπαούλου γιατί με σταμάτησαν πριν φτάσω εκεί, μετά με πήγαν στο λοχαγό και του πάνε ότι δεν βρέθηκε τίποτε, ο οποίος προσπάθησε να με ξυλοφορτώσει αλλά με θαρραλέα στάση μου και επεμβαίνοντα ενός άλλου που γνώριζε πολύ ελληνικά, ο οποίος απευθυνόμενος σε μένα μου είπε να τα παραδώσω γιατί μου είναι άχρηστα.

Εγώ συνεχώς προέβαλα άρνηση, ο λοχαγός τότε διέταξε να μου φορέσουν χειροπέδες και να με πάρουν ως όμηρο για την Καλαμπάκα για να με στείλουν στην Ιταλία. Δεν το έπραξα γιατί ο Ελληνομαθής είχε άλλη άποψη για να τους τα φέρω στην Καλαμπάκα σε λίγες μέρες.

Εγώ την άλλη μέρα αναζήτησα κρύπτη έξω από το χωριό και σαν τέτοια βρήκα στη θέση Χαλκιώτη, έτσι περιτύλιξα Σημαία και ξίφος με μια παλιά κουβέρτα και τσιουβάλια πήγα και τα τοποθέτησα κάτω από έναν ογκόλιθο, φρακάρισα την οπή και εκεί παρέμειναν από της 4 Οκτωβρίου 1942 μέχρι αρχές Απριλίου 1945 χωρίς να γνωρίζει κανένας ακόμη και η μάνα μου.

Οπότε τέλος Μαρτίου 1945 κλήθηκε στα όπλα η κλάση μου και πήγα στα Τρίκαλα και αντί να πάω στη μονάδα μου από ακράτητον ενθουσιασμό πήγα στη Διοίκηση Φρουράς Τρικάλων που ήταν το 119 Τάγμα Εθνοφυλακής και διοικητής ήταν ο Ταγματάρχης Αχιλλέας Μακαρίτης και τα γραφεία ήταν στο Πανελλήνιο Ξενοδοχείο, όπου πήγα και το ανέφερα όπου κάπου έξω από το χωριό μου έχω κρύψει την πολεμική Σημαία του 5ου Πεζικού Συντάγματος Τρικάλων και κατά 60% δεν έχει σαπίσει. Εκείνος με χαράς συναισθήματα μου είπε θα σου δώσω μια ομάδα στρατιωτών να πας να τη φέρεις. Του λέω τότε εγώ, ότι πρέπει να πηγαίνω στη μονάδα να καταταγώ. Όχι μου λέει προέχει η μεταφορά της Σημαίας, όσον αφορά για τη μονάδα θα το τακτοποιήσω.

Έτσι και εγώ πεζός 85 χιλιόμετρα που απέχει το χωριό πήγα τα έβγαλα από την κρύπτη και βρήκα τη Σημαία τελείως άθικτη, τα πήγα στο σπίτι άφησα το ξίφος και έβαλα τη Σημαία σε ένα ντροβά και ξανά για τα Τρίκαλα την πήγα στα γραφεία της διοικήσεως όπου ο Ταγματάρχης Μακαρίτης με δέχθηκε με πλήρη αισθήματα και ασπασμούς, αλλά και σήμανε συναγερμό και συγκεντρώθηκαν όλοι οι αξιωματικοί και εγώ να ατενίζω τη Σημαία.

Ο δε μακαρίτης Αχ. Μακαρίτης τους εξήγησε όλα τα συμβαινόμενα, μετά είπε σε μένα να αφήσω εκεί τη Σημαία έως ότου ορισθεί από το Υπουργείο των Στρατιωτικών η επίσημη παράδοση, εγώ το αρνήθηκα για να του πω στην επίσημη παράδοση θα σας την παραδώσω. Και η επίσημη παράδοση ορίσθηκε η 21 Μαΐου 1945 στην οποία αφού μίλησα εγώ δια μικροφώνου την έβγαλα από τη δερμάτινη τσιάντα που κατά την ομιλία μου την κρατούσε η μαθήτρια και συγγενής μου Νίνα Λεων. Μπατόλα εκεί κάπου ίστατο και ο Αστέριος Νταής πρόεδρος του Ελεγκτικού Συμβουλίου με πήρε στην αγκαλιά του και με πήγε στον ιστάμενο εκεί Στρατηγό Αβραμίδη και να του πει "με τέτοια Ελληνόπουλα η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει".

Μετά άρχισε η υποβολή συγχαρητηρίων από αξιωματικούς Ελλήνων και Άγγλων και πολιτικών , μεταξύ αυτών πέρασε και ο εισαγγελέας Τρικάλων Χαρίλαου Σπένδου για να μου πει είμαι ο εισαγγελέας και σε προσκαλώ αύριο πρωινή ώρα να' ρθεις στο γραφείο μου να σε γνωρίσω καλύτερα όπου και πήγα. Στη συζήτηση που έγινε με ρώτησε τι εργασία κάνης, καμία του λέω. Θα πάμε στο Νομάρχη να σε τακτοποιήσει σε κάποια θέση.

Κύριε εισαγγελέα του λέω αυτήν την πράξη που έκανα καθήκον μου προς την πατρίδα. Τελικά πήγαμε στον Νομάρχη ο οποίος μου είπε για την εθνική τράπεζα αρνήθηκα, δεν δέχθηκα τίποτε, επέστρεψα στο χωριό μου και ψωμοζούσα κατά πως λέγεται. Τέλος για την πράξη μου αυτή τιμήθηκα με το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων".

Το βρήκαμε ΕΔΩ