3 ποιήματα της Δάφνης Κουμούλη

Dafni Koumouli

Το φιλήδονο τώρα
ξεδιπλώνει λέξεις λεπίδες
δεν σταματά πουθενά..
προσπερνά ανεξέλεγκτο
σαρώνει ερωτόλογα και δήθεν..

ζητά να κάψει μάσκες
διφορούμενα κι ανάπηρα χαμόγελα..
τρομοκρατεί με πόλεμο
τους γενναίους δειλούς
σαν εσένα..
σαν εμένα………………

ΚΔαφνη

Ασυνήθιστα φρόνιμη υπήρξα..
με γήτεψε των μυστικών η μοναξιά..
Κι ένας έρωτας βεγγαλικό
που προσκυνούσε λευκά άνθη σιωπής
ως το χάραμα…………

ΚΔαφνη

ΜΗΠΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΝ ΕΔΩ;

Tρεμοπαίζουν τα φώτα στην απέναντι ακτή
μια λάμπα στην κολώνα του δρόμου αναβοσβήνει..
δεν αποφάσισε ακόμα τι θα κάνει...
το σκυλί από δίπλα γαυγίζει παράφωνα..
με παίρνει απ'τις σκέψεις μου...

Τριγύρω τα σπίτια, το παρκάκι,
ο σκοτεινός ελαιώνας παραπέρα,
τα παρκαρισμένα αμάξια...
γαλήνη...
όλα στη θέση τους
όμοια κι απαράλλαχτα με χθες...
Μα γιατί δεν ησυχάζω;
τι ξέχασα; τι λείπει;....
αυτό μου λέει η λάμπα του δρόμου;
ένα σήμα κινδύνου που δεν καταλαβαίνω;...
μήπως δεν είμαι στη σωστή θέση..;
μήπως δεν ανήκω καν εδώ....;

ΚΔαφνη

‘‘Καφε‘‘ των Ποιητων..4 ΠΟΙΗΜΑΤΑ της ΔΑΦΝΗΣ ΚΟΥΜΟΥΛΗ +1

Dafni Koumouli
Κόντρα ρόλος

Δε θέλω γαλήνη στη νύχτα μου..
ταραγμένη τη θέλω..
ανάστατη..
με παλμούς που να γκρεμίζουν τοίχους..

Ούτε όνειρα θέλω γλυκά..
εφιάλτες θέλω..
σκληρά να σπαταλούν της μνήμης το χάος..
Μήτε φεγγάρια κι αστέρια
γλυκερά να ψιθυρίζουν..
Παραλήρημα θέλω..
όπως στους κουβανέζικους χορούς..
Αφήστε τη νύχτα ελεύθερη..
να παίζει με τα σκοτάδια..
εγώ κακός λύκος να ουρλιάζω αδιάκριτα..
σκίζοντας τη σιωπή..
να ξυπνώ το λήθαργό σας..
Θέλω όλη την ασχήμια εμπρός μου..
να κοιταχτούμε χωρίς μάσκες…
να την ξορκίσω με αίμα
και να τη στείλω
στο πρώτο φως της μέρας να καεί………………………..

ΚΔαφνη

===============
Το αγαπητικό κάλεσμα της νύχτας αιμορραγεί 
και συ τρέχεις στην κρημνώδη σου εσωστρέφεια..
κρύψου λοιπόν στα αχόρταγα ερέβη σου..
κι εγώ με κρότου λάμψης λόγια και λυγμούς
θα προσπαθώ να σε ανακαλύψω..
κι ας μην ξέρω με ποιο άγγιγμα ξεκλειδώνεις….
                       
Θα λυμαίνομαι τα σκοτάδια σου 
μέχρι να γίνεις φως..
Θα καταπίνω τις σάρκες σου 
μέχρι να ξαναγεννηθείς..
Θα τρέμω στους οργασμούς σου 
μέχρι να γίνεις έρωτας…………………
ΚΔαφνη

==============
Ευφάνταστες νουθεσίες λαμπρών πνευμάτων.. πυροτεχνήματα σε σοβαρές συζητήσεις..
Όλοι σοφοί, με ύφος ειδήμονα ανατέμνουν την ημερήσια ανοησία. 
Παραλήρημα σκέψεων για κατανάλωση ασυναρτησίας.. και ασυνάρτητη κατανάλωση.. 
Αντίληψη αδιάφορη έως νεκρή.. Κραυγές και ψίθυροι υπαρκτικής διάλυσης, αμελητέα ποσότητα
 στα πρακτικά της ημερήσιας διάταξης… Κι ο αληθινός κόσμος γεμίζει χαρακιές .. μνήμες κι ανάγκες διψασμένες εκρήγνυνται στη σιωπή ποιος βλέπει; ποιος ακούει; σσσςςςς … ησυχία.. Οι σοφοί αποφασίζουν τώρα…………………….. 

 ΚΔαφνη



======================================================

Mary Grammatikaki

κρατησε με στα στιβαρα σου μπρατσα
και οδηγησε με με ματια κλειστα
στο δικο σου το τωρα'
εγω τον χρονο θα φρεναρω
με την ανασεμια μου

οσο θα σμιγεις το χτες με το αυριο
εντος μου!

(Love & Hope )

ΠΟΙΗΣΗ..5 ποιήματα της Δάφνης Κουμούλη

Dafni Koumouli

Πέπλα δεκατέσσερα έβγαλε το σκοτάδι
να φανεί η αμαρτία της γύμνιας
Φιλήδονοι, αμαχητί παραδόθηκαν
σ’ ανομολόγητους πόθους..
Έρωτα αντάρτη..
με κραυγές και πεινασμένες διεισδύσεις,
φλεγόμενος κύλησες
στων αχαλίνωτων εραστών το ποτάμι,
στη βαθιά ανάσα της νύχτας..
Η μυρωδιά τους φοράει τα σεντόνια..
διασχίζουν υστερικά το στρώμα..
δαίμονες που αναζητούν κόλαση..............................

ΚΔάφνη

Εκρήγνυμαι

Θα νεκρώσω τα μάτια τη φωτιά να μη βλέπω …..

είμαι ολόκληρη κόλαση..

εκρήγνυμαι….

κατακαίω…

Μην πλησιάσεις…

κινδυνεύεις..

να εξαγνιστείς στη στάχτη…………….

ΚΔαφνη

Μόνο ίχνος..

Ίχνος σε λευκούς τοίχους.
σαν ιστορία απλώνομαι…
αναζητώ άνω θρώσκοντα καπνό
λίγης εύνοιας…
Στο ταξίδι το πρώτο
όλα τα παλιά τα καταράστηκα..
σβηστά όλα τα μάτια…
τα σημάδια ευχές έγιναν
που κουβαλώ στους ώμους…
τις γράφω στους τοίχους..
κι ας φοβάμαι μην τις πάρει η βροχή..
Σε κάθε καταιγίδα..
που θα χτυπιέται στο τζάμι σου…
να αφουγκράζεσαι..….
θα σου μιλώ..………………….

ΚΔαφνη

Άτυχες νύχτες

Κι όταν δε θα με βλέπεις πια
θα με νιώθεις πιο πολύ..
Πάλι κάτι με διώχνει..
Γίγαντας ξεκινώ την ανάβαση
καταλήγω νάνος χωρίς παραμύθι…
Ξαναγράφω μόνο..
για να χαρώ διαγράφοντας..
Η ασίγαστη πείνα μου σαρκάζει
ό,τι απέμεινε..
Χωρίς σχήμα οι μέρες..
Άτυχες οι νύχτες………………………

ΚΔαφνη

Μεθυσμένο καράβι λιποθυμάει
στην αγκαλιά της αστροφεγγιάς...
το ταξίδι σε όνειρο συνεχίζει..
και τα πανιά πουλιά στα χέρια σου..
ξωτικά της μνήμης που δακρύζουν..............

ΚΔαφνη