Οι μασκες
Όσα κρύβουν οι άνθρωποι
στη γωνιά των ματιών τους
φοβάμαι..
Τις σιωπηρές αναμνήσεις των σαββατόβραδων,
που λυσσομανούν τις άλλες μέρες
και κυρίως τις νύχτες…
Τρέμω,
τις φυλαγμένες σκέψεις
στο μαλακό μαξιλάρι τους
δεύτερες πάντα
να μην πληρώσουν τα νοσήλεια της ψυχής
Στην ιδέα
ριγώ ότι θα ανοίξω την πόρτα
και θα δω τις μάσκες όλες
αθώα να μου χαμογελούν…………….
ΚΔαφνη
Ερωτική αδεία,
από τέφρα και λάβα θα σε φτιάξω,
να με κυκλώνεις τα βράδια της υποταγής,
όταν θα σπάνε οι φλέβες
και μια μπαλάντα έκρηξη,
τους θεούς θα συντροφεύει
που μόνοι και θνητοί
στα σκαλοπάτια θα παγώνουν…………….
ΚΔαφνη
από τέφρα και λάβα θα σε φτιάξω,
να με κυκλώνεις τα βράδια της υποταγής,
όταν θα σπάνε οι φλέβες
και μια μπαλάντα έκρηξη,
τους θεούς θα συντροφεύει
που μόνοι και θνητοί
στα σκαλοπάτια θα παγώνουν…………….
ΚΔαφνη
..............................
Ποιος νικά την τρέλα
και ποιος ξέρει τι είναι η λογική
Έμεινα να τριγυρνώ σε ξένα όνειρα
φευγαλέα φιγούρα,
απ’ αυτές που δεν έχουν σκιά,
απ’αυτές που στα δύσκολα
βγάζουν κραυγή και ξυπνούν
μούσκεμα στον ιδρώτα
Αυτός ο κόσμος τόσες παρουσίες
και καμία παρούσα.....................
ΚΔαφνη
Ποιος νικά την τρέλα
και ποιος ξέρει τι είναι η λογική
Έμεινα να τριγυρνώ σε ξένα όνειρα
φευγαλέα φιγούρα,
απ’ αυτές που δεν έχουν σκιά,
απ’αυτές που στα δύσκολα
βγάζουν κραυγή και ξυπνούν
μούσκεμα στον ιδρώτα
Αυτός ο κόσμος τόσες παρουσίες
και καμία παρούσα.....................
ΚΔαφνη
H MAMA..
Είναι εκπληκτικό αυτό που μας συμβαίνει, όταν πλησιάζουμε τη μάνα μας…
Όλο το χρόνο, ιδιαίτερα οι γυναίκες, προσέχουμε τη διατροφή μας, κόβουμε λίγο από δω , λίγο από κει, αν μη τι άλλο να χωράμε στα ρούχα μας…Αν είναι και καλοκαίρι χειρότερα…η απειλή της παραλίας γαρ...!
Δίαιτες, γυμναστικές, όλα στον αγώνα για την σαγήνευση του άλλου φύλου…μπορεί και του ίδιου, μη φανώ ρατσίστρια…
Κι όταν πάμε στο σπίτι της «μαμάς», η οποία μαμά μας κοιτάει με λατρεία, βλέποντας το «ωραιότερο πλάσμα του κόσμου είσαι εσύ», τα ξεχνάμε όλα….και δίαιτες και περικοπές
και ό,τι μας χαλάει την αυτοπεποίθηση!! ειδικά όταν εκείνη δεν μένει και κοντά μας, μας βγαίνει αυτό το «είμαι παιδί ακόμα»….
Και πέφτουμε με τα μούτρα στα πλούσια εδέσματα της, που μαγείρευε ώρες για μας, πέρα από το κατοχικό σύνδρομο που της έχει απομείνει!! Και του πουλιού το γάλα πάνω στο τραπέζι! Αμύθητοι γευστικοί θησαυροί, που εμείς τους αποφεύγαμε συστηματικά…
Και πώς να αντισταθείς σε τόσες λιχουδιές μετά από τόση στέρηση? και να τα γλυκά μετά, της αρεσκείας μας βέβαια, δεν θα έφτιαχνε γλυκό που δεν μας αρέσει…και τρώμε και τρώμε και βογκάμε γιατί γονάτισε το στομάχι και τα σαγόνια μας από το πολύ φαγητό…
Ωστόσο, παρόλο που παραβήκαμε με μιας όλους τους διατροφικούς κανόνες και κινδυνεύει η ζυγαριά να σπάσει, μαζί και το κουμπί του παντελονιού, νιώθουμε μια γαλήνη, μια ευχαρίστηση…νιρβάνα…! Ούτε που περνάνε από το μυαλό μας οι θερμίδες που καταβροχθίσαμε… τις θάψαμε πολύ βαθιά…
Κι αυτό το χαμόγελο της μάνας που μας καμαρώνει, γιατί έχουμε όρεξη και δεν θα γίνουμε καχεκτικά, είναι όλα τα λεφτά…Ούτε άγχος, ούτε ανασφάλειες….Αυτή η αποδοχή στην ολότητά μας είναι ικανή να μας ξαναγεννήσει….
Μικρή ωδή στην επιρροή της ελληνίδας μαμάς
ΚΔ
Όλο το χρόνο, ιδιαίτερα οι γυναίκες, προσέχουμε τη διατροφή μας, κόβουμε λίγο από δω , λίγο από κει, αν μη τι άλλο να χωράμε στα ρούχα μας…Αν είναι και καλοκαίρι χειρότερα…η απειλή της παραλίας γαρ...!
Δίαιτες, γυμναστικές, όλα στον αγώνα για την σαγήνευση του άλλου φύλου…μπορεί και του ίδιου, μη φανώ ρατσίστρια…
Κι όταν πάμε στο σπίτι της «μαμάς», η οποία μαμά μας κοιτάει με λατρεία, βλέποντας το «ωραιότερο πλάσμα του κόσμου είσαι εσύ», τα ξεχνάμε όλα….και δίαιτες και περικοπές
και ό,τι μας χαλάει την αυτοπεποίθηση!! ειδικά όταν εκείνη δεν μένει και κοντά μας, μας βγαίνει αυτό το «είμαι παιδί ακόμα»….
Και πέφτουμε με τα μούτρα στα πλούσια εδέσματα της, που μαγείρευε ώρες για μας, πέρα από το κατοχικό σύνδρομο που της έχει απομείνει!! Και του πουλιού το γάλα πάνω στο τραπέζι! Αμύθητοι γευστικοί θησαυροί, που εμείς τους αποφεύγαμε συστηματικά…
Και πώς να αντισταθείς σε τόσες λιχουδιές μετά από τόση στέρηση? και να τα γλυκά μετά, της αρεσκείας μας βέβαια, δεν θα έφτιαχνε γλυκό που δεν μας αρέσει…και τρώμε και τρώμε και βογκάμε γιατί γονάτισε το στομάχι και τα σαγόνια μας από το πολύ φαγητό…
Ωστόσο, παρόλο που παραβήκαμε με μιας όλους τους διατροφικούς κανόνες και κινδυνεύει η ζυγαριά να σπάσει, μαζί και το κουμπί του παντελονιού, νιώθουμε μια γαλήνη, μια ευχαρίστηση…νιρβάνα…! Ούτε που περνάνε από το μυαλό μας οι θερμίδες που καταβροχθίσαμε… τις θάψαμε πολύ βαθιά…
Κι αυτό το χαμόγελο της μάνας που μας καμαρώνει, γιατί έχουμε όρεξη και δεν θα γίνουμε καχεκτικά, είναι όλα τα λεφτά…Ούτε άγχος, ούτε ανασφάλειες….Αυτή η αποδοχή στην ολότητά μας είναι ικανή να μας ξαναγεννήσει….
Μικρή ωδή στην επιρροή της ελληνίδας μαμάς
ΚΔ
No comments:
Post a Comment