ΠΟΙΗΣΗ Ελληνοαυστραλών. Εδώ στο Νότιο Ημισφαίριο.. Θύμιος Χαραλαμπόπουλος*

Θύμιος Χαραλαμπόπουλος_

 

Περασμένα μεσάνυχτα

εδώ στο Νότιο Ημισφαίριο,
κι εγώ ακολλουθώντας
την εμμονή μου
μετρώ τις στιγμές κείνου 
του καλοκαιριού μέσα
σε συμπυκνωμένες αναμνήσεις.

Έτσι, κατορθώνει η καρδιά
να αναπλάθει τις λεπτομέρειες
των ανέμελων ονείρων μας.
σε κείνα τα γλυκά ηλιοβασιλέματα
που περίλουζαν με την ομορφιά τους
τα μέρη που τα εξάγνισε το γέλιο μας.

Εκεί,
σε μια συμπύκνωση αναμνήσεων
με νύχτες που τα αναιμικά τους όνειρα
παραμέριζαν με Γαλατική ευγένεια για
να περάσουν οι δικές μας στιγμές.
θ χ* 

Πρόεδρος Ελλήνων λογοτεχνών

Μελβούρνη -Ποίηση.Ξεχάστηκαν τα καλοκαίρια... Θυμιος Χαραλαμπόπουλος

<3 .-="" p="">
Σ ΄αυτή την εκστρατεία που
αρχινήσαμε περάσαμε πολλά.
Ξεχάσαμε το χρόνο
όταν χάσαμε το ρολόι μας
στη διαδρομή.
Χάσαμε 'ο.τι αγαπήσαμε πιότερο
και γίναμε ξένοι
στους δρόμους της πολύβουης
τούτης χώρας.
Οι καρδιές μας δάση πυρπολημένα.
Τα μάτια μας
μετρούν τις χλωμές ώρες.
Αλαφιασμένα άλογα οι θύμησες.
Οι Πυθίες μιλάνε για καλύτερες μέρες.
Η οικονομία θα ανακάμψει...
Τα γελάδια βόσκουν το νωπό χορτάρι τους,
δεν νοιάζονται και πολύ - δεν είναι οικονομολόγοι...

Έβρεχε ! Μπόρα τρανή... όταν ανοίξαμε
τα φτερά μας να διαβάσουμε τη μοίρα του κόσμου.
Χρόνια τώρα αυτή η βροχή
μας έχει περωνιάσει τα κόκαλα
και μας έχει κάνει συνάναρχους
των υγρών μεσημεριών,
αλλά εμείς επιμένουμε...
Τα ίχνη της θυσιασμένης νιότης μας
μένουν ανεξάλειπτα.
Τα μαρτυρούν
τα πέτρινα πρόσωπα,
τα βουρκωμένα μάτια,
τα κουτσουρεμένα κορμιά...

Χάθηκαν τα παιδιά με τα παραμύθια
και τη ζέουσα πληγή δεν μπορεί κανείς
πια να γιάνει.

Ξεχάστηκαν τα καλοκαίρια..

Η άγκυρα μπηγμένη στην άμμο
χρόνια δεκάδιπλα καρτερεί τη
μέρα - παλίρροια να ξεκολλήσει.
Δρόμοι, λεωφόροι και μονοπάτια
περιπολούν
κι έχουν φορέσει τόξα λησμονιάς
που τα εκτοξεύουν καταπάνω μας...
Εμείς όμως μένουμε δεμένοι σε
κείνο το  κατάρτι και στους
ρυτιδωμένους χρόνους ντυμένοι τις
πανάρχαιες πανοπλίες του Οδυσσέα
περιμένοντας πως σε κάποιο
ακρογιάλι θ΄ακούσουμε τη γλυκιά
φωνή της Ναυσικάς !..
θ χ

ΠΟΙΗΣΗ Ελλήνων εκτός Ελλάδας.ΝΥΧΤΕΣ και ΝΥΧΤΕΣ . Θύμιος Χαραλαμπόπουλος*

Υπάρχουν νύχτες
που δεν ξημερώνουν,
και νύχτες που δε θες
να ξημερώσουν !
*ο Θ.Χ. ζει πολλά χρόνια στη
Μελβούρνη Αυστραλίας και έχει
 υπηρετήσει και ως πρόεδρος
των Ελλήνων λογοτεχνών

Ηλιοβασίλεμα στον Ιερό βράχο των "ΟΥΛΟΥΡΟΥ". Με το Θύμιο Χαραλαμπόπουλο*

Μετά από 45 λεπτά δύσκολης ανάβασης,φτάσαμε με τον Αμπορίγινα 

φίλο μου το Τζαντίν στην κορυφή του ιερού βράχου των Αμποριγίνες

"ΟΥΛΟΥΡΟΥ".

Ήταν η ώρα που ο βασιλιάς της μέρας,κουρασμένος απ΄την κοπιαστική

του πορεία,άρχισε να μαζεύει τον αστραφτερό του μαντύα γυρνώντας σταμακρινά παλάτια του για να κοιμηθεί,να ξαποστάσει.Ήταν η ώρα που σε λίγο οι νυχτερίδες θα ξετυλίξουν τις κοκκαλιάρικες φτερούγες τους,νιώθοντας τον
ερχομό των σκοταδιών...Ήμουν όρθιος,δίπλα απ΄τη τετράγωνη χάλκινη κολόνα των πληροφοριών.
Ο φίλος μου ο Τζαντίν έβγαζε-χωρίς σταματημό-φωτογραφίες...
Μπροστά μου απλωνόταν η μεγάλη έκταση με μια ακατανίκητη ομορφιά.
Στο βάθος,υπερήφανοι,ακοίμητοι οι σκόρπιοι βράχοι. Κι από πάνω μου πλατύς

και γαλάζιος,ο ουρανός του Alice Springs,με μόνα στολίδια του τ΄ασπρόθωρα

συννεφάκια που τραβούσαν κατά τη δύση,λες κι έτρεχαν να ξεπροβοδίσουν

το Φοίβο που έφευγε.Κι αυτός, ο Φοίβος,όλο κι έγερνε,όλο κι έγερνε,σα να τον

τραβούσαν,άλλα μέρη να τον κλείσουν στην αγκαλιά τους...

Όμως την ώρα αυτή,τη μαγική,όλα πήραν εκείνα τα γλυκά του σούρουπου

χρώματα. Όλα.Και ο βράχος ο ιερός,άρχισε να αλλάζει χρώματα,να γίνεται

κιτρινωπός,πιο ρόδινος,πιο κόκκινος...

Ακόμα ήμουν όρθιος και θαύμαζα με πόση απλοχεριά μοίραζε ο ήλιος τα χρώματα γύρω του.Λες να μάτωσε ο ήλιος κι έτρεχε ρόδινο αίμα απ΄τις φλέβες του.Έβαψε

τα σύννεφα κι αυτά ρόδιζαν και κοκκίνιζαν μεριές μεριές.Ο Ουρανός,κι αυτός

έβαψε το γαλάζιο κουστούμι του πορτοκαλί,κι αλλού βυσσσινί,αλλού ροζ,αλλού

μωβ,κόκκινο...Στην αρχή φαντάστηκα πως το ένα χρώμα προσκαλούσε το άλλο

σε χορό με ορχίστρα το απαλό αεράκι,μα τελικά κατάλαβα πως μάλωναν για το

ποιο θα υπερισχύσει...

Κοιτάζοντας τριγύρω,σκεφτόμουν και φανταζόμουν την πρώτη μακρινή

εποχή της δημιουργίας...

Μπροστά μου φανερώθηκαν χιλιόχρονοι σοφοί Αμποριγίνες παίζοντας

Didjeridoo και χορεύοντας το χορό του φιδιού,το χορό της καγκαρού

το χορό της ζωής και του θανάτου...

Ο ήλιος μεγαλόπρεπος τυλιγμένος από μαγευτικά χρώματα βουτούσε

σιγά σιγά στο μακρινό Ωκεανό...Τριγύρω σχηματίστηκε μια σύνθεση

μαγευτική από χρώματα εξωτικά ανακατεμένα...

Τώρα μόνο ένα κομμάτι του μεγαλόπρεπου Φοίβου είχε μείνει στην επιφάνεια.

Ξαφνικά,μερικές ακτίνες ξεπετάχτηκαν και βούτηξαν στον μακρινό Ωκεανό.

Πήγαν για να ξυπνήσουν τις κόρες του βυθού και τις γοργόνες...

Δυο τρεις νυχτερίδες πέταξαν δίπλα μου και χάθηκαν στην απεραντοσύνη...

Εγώ είχα μπει στο χορό με τους χιλιόχρονους φίλους μου,κι ευχόμουν αυτές οι στιγμές να μη τελειώσουν ποτέ...

"... Πάμε να γυρίσουμε" άκουσα να μου λέει ο Τζαντίν. "Θα μας πιάσει το σκοτάδι"...

"...Ναι" του είπα ...Πάμε...
Πήραμε το δύσκολο δρόμο του γυρισμού...

Στ΄αυτιά μου άκουγα φωνές:Malami Tzamou,tzinta kaua bandaloo...

Όλα τριγύρω ,ηταν ήσυχα.Μια γαλήνια σιωπή βασίλευε .Όλα θαρρούσες πως

στέκονταν άφωνα,λυπημένα.Σιωπή στο βράχο,σιωπή στην κοιλάδα,σιωπή

ανάμεσά μας... Οι τελευταίες αχτίνες,αδύναμες πια,χάϊδευαν απαλά την

πλάση που εκστατική τις προσκυνούσε...

Η μυσταγωγία τούτη είχε τελειώσει...
Αυτό το ανέβασμα στον ιερό βράχο,το ηλιοβασίλεμα,η "συνάντηση"με τους

Χιλιόχρονους φίλους μου θα μείνει σαν πύρινο όνειρο στην καρδιά

και στις θύμησές μου...

* Ο Θύμιος Χαραλαμπόπουλος ειναι ο πρόεδρος των Ελλήνων Λογοτεχνών Μελβούρνης, Αυστραλίας