Σ ΄αυτή την εκστρατεία που
αρχινήσαμε περάσαμε πολλά.
Ξεχάσαμε το χρόνο
όταν χάσαμε το ρολόι μας
στη διαδρομή.
Χάσαμε 'ο.τι αγαπήσαμε πιότερο
και γίναμε ξένοι
στους δρόμους της πολύβουης
τούτης χώρας.
Οι καρδιές μας δάση πυρπολημένα.
Τα μάτια μας
μετρούν τις χλωμές ώρες.
Αλαφιασμένα άλογα οι θύμησες.
Οι Πυθίες μιλάνε για καλύτερες μέρες.
Η οικονομία θα ανακάμψει...
Τα γελάδια βόσκουν το νωπό χορτάρι τους,
δεν νοιάζονται και πολύ - δεν είναι οικονομολόγοι...
Έβρεχε ! Μπόρα τρανή... όταν ανοίξαμε
τα φτερά μας να διαβάσουμε τη μοίρα του κόσμου.
Χρόνια τώρα αυτή η βροχή
μας έχει περωνιάσει τα κόκαλα
και μας έχει κάνει συνάναρχους
των υγρών μεσημεριών,
αλλά εμείς επιμένουμε...
Τα ίχνη της θυσιασμένης νιότης μας
μένουν ανεξάλειπτα.
Τα μαρτυρούν
τα πέτρινα πρόσωπα,
τα βουρκωμένα μάτια,
τα κουτσουρεμένα κορμιά...
Χάθηκαν τα παιδιά με τα παραμύθια
και τη ζέουσα πληγή δεν μπορεί κανείς
πια να γιάνει.
Ξεχάστηκαν τα καλοκαίρια..
Η άγκυρα μπηγμένη στην άμμο
χρόνια δεκάδιπλα καρτερεί τη
μέρα - παλίρροια να ξεκολλήσει.
Δρόμοι, λεωφόροι και μονοπάτια
περιπολούν
κι έχουν φορέσει τόξα λησμονιάς
που τα εκτοξεύουν καταπάνω μας...
Εμείς όμως μένουμε δεμένοι σε
κείνο το κατάρτι και στους
ρυτιδωμένους χρόνους ντυμένοι τις
πανάρχαιες πανοπλίες του Οδυσσέα
περιμένοντας πως σε κάποιο
ακρογιάλι θ΄ακούσουμε τη γλυκιά
φωνή της Ναυσικάς !..
θ χ
No comments:
Post a Comment