ΠΕΜΠΤΗ 19 ΙΟΥΛΙΟΥ 2012 THURSDAY 19 JULY 2012
ΕΝ ΣΥΔΝΕΫ
Μια βόλτα στην Ελλάδα
Πήγε και γύρισε η Μελπομένη, η Μέλπω, η Μελ που τη λένε και οι Αυστραλοί, καθόσο
το Μελπομένη δεν μπορούν να το πουν,στραβώνει ο στόμας τους. Πού πήγε; Ελλάδα –
Κύπρο και τούμπαλιν. Αλερετούρ. Είχε να πάει πέντε χρόνια και το’ χε ξεχάσει, είχε
λασπώσει στην Αυστραλία και είχε πάθει αυτό που παθαίνουμε
όλοι. Είχε συνηθίσει στο εύκολο, στο σίγουρο, στοάνοστο, στο ανάλατο. Και βάρδα
μη συνηθίσεις γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη συνήθεια. Δηλαδή έφευγε
και ήταν σα να την πήγαινε στην Κορέα:
-Πού πάω η στρίγκλα.
-Σιγά ρε Μέλπω, στην πατρίδα πας…
-Εμένα η πατρίδα μου είναι εδώ.
-Ναι, φύτρωσες στο Καντεμπέρι. Άντε από κει,μουρλέγκω…
-Εδώ παντρεύτηκα, εδώ γέννησα, εδώ πρόκοψα…
Εδώ είναι το σπίτι μου, το γιάρι μου, η βολή μου, η άνεσή μου.
Πού να τραβιέμαι τώρα στην κρίση και στη δυστυχία, σάμπως μου έχει μείνει και
κανένας συγγενής;
Δίκιο είχε η Μέλπω, δεν της είχε μείνει ούτε ρουθούνι από συγγενείς, όλοι Αυστραλία
είναι οι υπόλοιποι που έμειναν επάνω βλέπουν τα μαρούλια ανάποδα και γκρίνιαζε η
Μέλπω, σα να την πήγαιναν για εκτέλεση «πού πάω και πού πάω» μουρμούριζε, μέχρι
που νευρίασε και ο άντρας της ο Μίλτος, άγιος άνθρωπος «θα βγάλεις καμιά φορά
το σκασμό που πας να μας γρουσουζέψεις το ταξίδι μαϊμού, ε μαϊμού…» και ο γιος
απηύδησε, ένα παλικάρι δεκαοχτώ χρονών ελληνικότατο «κλείστο ρε μάνα μας τρέλανες»
αλλά μέχρι που μπήκανε στο αεροπλάνο, η Μέλπω, η Μελ, δεν έβαλε γλώσσα μέσα…
Έχουν όμως, μαγεία και οι δυο Ελλάδες, τι να λέμε.
Έπαθε την πλάκα της η Μέλπω μόλις αντάμωσε την πατρίδα που την είχε ξεχάσει.
Την αγκάλιασε εκείνο το απέραντο γαλάζιο, φώλιασε στα νησιά με το μίνιο
και με το φούμο, στα «νησιά με τους έρημους ταρσανάδες» και άρχισε να ζωντανεύει,
έβγαλε κλαδιά,έγινε πάλι το κοριτσόπουλο που ξεκίνησε από την Κερύνεια, η Μελπωμένη
με τα κοτσιδάκια και την ποδίτσα, που έπαιζε την Πινακωτή. Ντόλτσε βίτα,ξενύχτια και
κρασιά σε μαγαζάκια τηγανιτά, τραγούδια και παρέα μέχρι τα ξημερώματα, φόρεσε κι
ο Μίλτος κοντά παντελονάκια, αυτό παθαίνουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ξαναγινόμαστε νέοι.
Εν τω μεταξύ ο μικρός άφαντος, παιδί – υπόδειγμα στην Αυστραλία, πήρε τους δρόμους
με διάφορες γνωριμίες, τον στρίμωξαν οι αλανιάρες και κάποια θα έσιασε, δεν γίνεται, Ελλάδα
δίχως έρωτα δεν είναι Ελλάδα, αυτό το ξέρουν και οι αράχνες.
Προχτές επέστρεψαν, γελαστοί και μαυρισμένοι από τον ήλιο τον Μεσογειακό και
πώς να μπουν στο σπίτι το γκρίζο στο Καντεμπέρι, τους φάνηκε σαν η σπηλιά του Νταβέλη,
μύριζε και κλεισούρα και μούχλα απ’ την εγκατάλειψη, τους πιάστηκε η ψυχή.
Με το που βγήκε πρωί ένα κοράκι «κρα – κρα» το εθνικό πτηνό της Αυστραλίας, της έκανε την καρδιά περιβόλι.
Η Μέλπω είχε φέρει μαζί της τη δροσιά της Ελλάδας και έλεγε,έλεγε… «να δείτε που φάγαμε
στου Σέσουλα αμελέτητα ριγανάτα» και «πήγαμε για γιαούρτι στα Δερβενοχώρια» και
«ανεβήκαμε έπειτα από την Λεμεσό στην κορφή στον Όλυμπο για λουκάνικο, παγώσαμε
και έπειτα κατεβήκαμε και βουτήξαμε στη θάλασσα…»
Εν τω μεταξύ το μικρό τον έχει πιάσει κατάθλιψη, θυμάται «τες διασκεδάσεις τις
ωραίες και τα ξενύχτια», τα κοριτσόπουλα τα ελληνικά και τις παρέες τις άσεμνες νοσταλγεί,
τον έχουν φλομώσει και στα μηνύματα οι αλανιάρες μέχρι που έβαλε λάθος δόντια στη
μασέλα της γριάς της ξεδοντιάρας και του γυρίσανε πίσω τη δουλειά, δεν μπορούσε να
μασήσει η γυναίκα, δάγκωσε τη γλώσσα της. Είδα τη Μέλπω με μια κουρασμένη ευτυχία
στο πρόσωπο και μια μελαγχολία απέραντη… Είδε και κανα δυο δυσκοίλιους συναδέλφους, καρμίρηδες, της έκαναν το πρωινό μαντάρα.
-Πού ήμουν και πού γύρισα…
-Διακοπές είναι πέρασαν…
-Η μισή μου καρδιά στην Κύπρο βρίσκεται…
-Γιατί, η δική μας πού είναι, στο Γουλουμουλού;
Όλοι είμαστε ερωτευμένοι με το απέραντο γαλάζιο Μέλπω…
-Και τώρα τι γίνεται;
-Βράζει και χύνεται… Στη φυλακή είμαστε, φοράμε τη στολή της αγγαρίας και την
έχουμε στημένη, σε πρώτη ευκαιρία, δραπετεύουμε, κάνουμε μπραφ…
-Καλό αυτό. Κάνουμε μπραφ…
-Εμ!
Χαμογέλασε η Μέλπω. Μου ‘κλεισε το μάτι καιόπως όλοι μας…
Άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη απόδραση…
Ζ.Κ. ΜΕΛΑΣ
Διαβάστε ολόκληρο τον Ελληνικό Κήρυκα
πατωντας εδώ > http://www.greekherald.com.au
ΕΝ ΣΥΔΝΕΫ
Μια βόλτα στην Ελλάδα
Πήγε και γύρισε η Μελπομένη, η Μέλπω, η Μελ που τη λένε και οι Αυστραλοί, καθόσο
το Μελπομένη δεν μπορούν να το πουν,στραβώνει ο στόμας τους. Πού πήγε; Ελλάδα –
Κύπρο και τούμπαλιν. Αλερετούρ. Είχε να πάει πέντε χρόνια και το’ χε ξεχάσει, είχε
λασπώσει στην Αυστραλία και είχε πάθει αυτό που παθαίνουμε
όλοι. Είχε συνηθίσει στο εύκολο, στο σίγουρο, στοάνοστο, στο ανάλατο. Και βάρδα
μη συνηθίσεις γιατί δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από τη συνήθεια. Δηλαδή έφευγε
και ήταν σα να την πήγαινε στην Κορέα:
-Πού πάω η στρίγκλα.
-Σιγά ρε Μέλπω, στην πατρίδα πας…
-Εμένα η πατρίδα μου είναι εδώ.
-Ναι, φύτρωσες στο Καντεμπέρι. Άντε από κει,μουρλέγκω…
-Εδώ παντρεύτηκα, εδώ γέννησα, εδώ πρόκοψα…
Εδώ είναι το σπίτι μου, το γιάρι μου, η βολή μου, η άνεσή μου.
Πού να τραβιέμαι τώρα στην κρίση και στη δυστυχία, σάμπως μου έχει μείνει και
κανένας συγγενής;
Δίκιο είχε η Μέλπω, δεν της είχε μείνει ούτε ρουθούνι από συγγενείς, όλοι Αυστραλία
είναι οι υπόλοιποι που έμειναν επάνω βλέπουν τα μαρούλια ανάποδα και γκρίνιαζε η
Μέλπω, σα να την πήγαιναν για εκτέλεση «πού πάω και πού πάω» μουρμούριζε, μέχρι
που νευρίασε και ο άντρας της ο Μίλτος, άγιος άνθρωπος «θα βγάλεις καμιά φορά
το σκασμό που πας να μας γρουσουζέψεις το ταξίδι μαϊμού, ε μαϊμού…» και ο γιος
απηύδησε, ένα παλικάρι δεκαοχτώ χρονών ελληνικότατο «κλείστο ρε μάνα μας τρέλανες»
αλλά μέχρι που μπήκανε στο αεροπλάνο, η Μέλπω, η Μελ, δεν έβαλε γλώσσα μέσα…
Έχουν όμως, μαγεία και οι δυο Ελλάδες, τι να λέμε.
Έπαθε την πλάκα της η Μέλπω μόλις αντάμωσε την πατρίδα που την είχε ξεχάσει.
Την αγκάλιασε εκείνο το απέραντο γαλάζιο, φώλιασε στα νησιά με το μίνιο
και με το φούμο, στα «νησιά με τους έρημους ταρσανάδες» και άρχισε να ζωντανεύει,
έβγαλε κλαδιά,έγινε πάλι το κοριτσόπουλο που ξεκίνησε από την Κερύνεια, η Μελπωμένη
με τα κοτσιδάκια και την ποδίτσα, που έπαιζε την Πινακωτή. Ντόλτσε βίτα,ξενύχτια και
κρασιά σε μαγαζάκια τηγανιτά, τραγούδια και παρέα μέχρι τα ξημερώματα, φόρεσε κι
ο Μίλτος κοντά παντελονάκια, αυτό παθαίνουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο, ξαναγινόμαστε νέοι.
Εν τω μεταξύ ο μικρός άφαντος, παιδί – υπόδειγμα στην Αυστραλία, πήρε τους δρόμους
με διάφορες γνωριμίες, τον στρίμωξαν οι αλανιάρες και κάποια θα έσιασε, δεν γίνεται, Ελλάδα
δίχως έρωτα δεν είναι Ελλάδα, αυτό το ξέρουν και οι αράχνες.
Προχτές επέστρεψαν, γελαστοί και μαυρισμένοι από τον ήλιο τον Μεσογειακό και
πώς να μπουν στο σπίτι το γκρίζο στο Καντεμπέρι, τους φάνηκε σαν η σπηλιά του Νταβέλη,
μύριζε και κλεισούρα και μούχλα απ’ την εγκατάλειψη, τους πιάστηκε η ψυχή.
Με το που βγήκε πρωί ένα κοράκι «κρα – κρα» το εθνικό πτηνό της Αυστραλίας, της έκανε την καρδιά περιβόλι.
Η Μέλπω είχε φέρει μαζί της τη δροσιά της Ελλάδας και έλεγε,έλεγε… «να δείτε που φάγαμε
στου Σέσουλα αμελέτητα ριγανάτα» και «πήγαμε για γιαούρτι στα Δερβενοχώρια» και
«ανεβήκαμε έπειτα από την Λεμεσό στην κορφή στον Όλυμπο για λουκάνικο, παγώσαμε
και έπειτα κατεβήκαμε και βουτήξαμε στη θάλασσα…»
Εν τω μεταξύ το μικρό τον έχει πιάσει κατάθλιψη, θυμάται «τες διασκεδάσεις τις
ωραίες και τα ξενύχτια», τα κοριτσόπουλα τα ελληνικά και τις παρέες τις άσεμνες νοσταλγεί,
τον έχουν φλομώσει και στα μηνύματα οι αλανιάρες μέχρι που έβαλε λάθος δόντια στη
μασέλα της γριάς της ξεδοντιάρας και του γυρίσανε πίσω τη δουλειά, δεν μπορούσε να
μασήσει η γυναίκα, δάγκωσε τη γλώσσα της. Είδα τη Μέλπω με μια κουρασμένη ευτυχία
στο πρόσωπο και μια μελαγχολία απέραντη… Είδε και κανα δυο δυσκοίλιους συναδέλφους, καρμίρηδες, της έκαναν το πρωινό μαντάρα.
-Πού ήμουν και πού γύρισα…
-Διακοπές είναι πέρασαν…
-Η μισή μου καρδιά στην Κύπρο βρίσκεται…
-Γιατί, η δική μας πού είναι, στο Γουλουμουλού;
Όλοι είμαστε ερωτευμένοι με το απέραντο γαλάζιο Μέλπω…
-Και τώρα τι γίνεται;
-Βράζει και χύνεται… Στη φυλακή είμαστε, φοράμε τη στολή της αγγαρίας και την
έχουμε στημένη, σε πρώτη ευκαιρία, δραπετεύουμε, κάνουμε μπραφ…
-Καλό αυτό. Κάνουμε μπραφ…
-Εμ!
Χαμογέλασε η Μέλπω. Μου ‘κλεισε το μάτι καιόπως όλοι μας…
Άρχισε να σχεδιάζει την επόμενη απόδραση…
Ζ.Κ. ΜΕΛΑΣ
Διαβάστε ολόκληρο τον Ελληνικό Κήρυκα
πατωντας εδώ > http://www.greekherald.com.au
No comments:
Post a Comment