Τιμήθηκε το έργο του Ελληνοαυστραλού λογοτέχνη Κώστα Καλυμνιού στη Μελβούρνη

Απο την παρουσίαση των 3 βιβλίων του κ. Καλυμνιού (τρίτος απο δεξιά,όρθιος) στη Μελβούρνη..

ΜΕΛΒΟΥΡΝΗ 

Στην ασφυκτικά  κατάμεστη αίθουσα του Παναρκαδικού Συλλόγου Ὁ Κολοκοτρώνης" έλαβε χώρα η παρουσίαση των ποιητικών συλλογών του γνωστού συμπάροικου δικηγόρου, δημοσιογράφου και λογοτέχνη Κωνσταντίνου Καλυμνιού: Ανησυχασμός, Πλεκτάνη και Κελφοσπάστης." Η εκδήλωση διεξήχθη υπό την αιγίδα της Ελληνικής Ορθόδοξης Κοινότητας Μελβούρνης και Βικτωρίας, του Ελληνο - Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου και του Συλλόγου Ελλήνων Λογοτεχνών Αυστραλίας. Αναφορά τόσο στην πολύμορφη προσωπικότητα του ποιητή, όσο και στην ποικολόμορφή του κοινωνική και λογοτεχνική δράση έκανε η πρόεδρος του Ελληνο - Αυστραλιανού Πολιτιστικού Συνδέσμου, κα Καίτη Αλεξοπούλου ενώ ο πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Λογοτεχνών Αυστραλίας, Θύμιος Χαραλαμπόπουλος αναφέρθηκε στην ανάγκη δημιουργίας ποιοτικής λογοτεχνίας στις ημέρες μας.
Κύριος Ομιλητής υπήρξε ο Δρ Βρασίδας Καραλής του Πανεπιστημίου Σύδνεϋ.
Στην αναφορά του ο Δρ Καραλής ανέλυσε εκτενώς το έργο του Καλυμνιού, παρουσιάζοντας το ως βαρυσήμαντο, πολύπλοκο, διακειμενικότατο αλλά άκρως πετυχημένο. Επεσήμανε την ιδιαίτερη προσοχή του ακροατηρίου στην λυρική τεχνική του ποιητή, την βαθιά του γνώση ολόκληρου του φάσματος της ελληνικής λογοτεχνικής παράδοσης καθώς και το γεγονός ότι συνεχώς εφεύρει νέους τρόπους εκφράσεως. Δεν δίστασε δε να συγκαταλέξει τον Κωνσταντίνο Καλυμνιό ανάμεσα στους πιο σημαντικούς Έλληνες ποιητές της διασποράς.

Μεταξύ άλλων τόνισε:

"Η ποίηση του Καλυμνιού με βάζει σε σκέψεις, με προβληματίζει, με κάνει να αντιμετωπίσω τα όρια της αντοχής μου, με άλλα λόγια με παρωθεί να βγω από τον εαυτό μου να περάσω σε μια σχέση συμπάθειας με την ποιητική του φωνή—για πόσους άραγε ποιητές μπορούμε να πούμε ότι όταν διαβάζουμε ένα ποίημα τους, δεν ακούμε μόνο μια φωνή ή δεν σχετιζόμαστε με μια ευαισθησία αλλά εισερχόμαστε σε  ένα όλοκληρο κόσμο που υπήρχε μέσα μας αλλά δεν είχαμε υποψιαστεί την ύπαρξή του. Η ανάδυση της ανυποψίαστης πνευματικότητας των λέξεων γίνεται το μέγιστο μάθημα των στιχων του Καλυμνιού.

Ο Καλυμνιός δομεί μια περιπέτεια γύρω από την λεξιπλασία—αυτό που γράφει δεν είναι μια απλή σύνθεση δυο ή τριων λέξεων, όπως συνήθως κάνουμε στην ελληνική, αλλά μια δημιουργία νέων εννοιών γεμάτων δραματική ένταση, ψυχολογική πυκνότητα και τελικώς αισθητική ενόρμηση—κάθε λέξη γίνεται μια διερεύνηση: "δισυπόσταση, ακανθόπληκτη, σεληνόσκυλα, ηλιοστρόβιλος". Ο Καλυμνιός είναι ο δαίμων-δαϊμων της ελληνικής γλώσσας—ο λόγος του μας φέρνει κοντά στον Νίκο Καρούζο που επίσης μόχθησε να δαιμονοποιήσει την ελληνική και να την διερευνήσει τις σκιές της αυτής μιας γλώσσας τόσο βασανισμένης από το φως.

Και ο Καλυμνιός χρησιμοποιεί την γλώσσα για να ανασκάψεις τις νεες ποιότητες συγκινήσεων που δυναμει αναδύονται από το τυπωμένο λόγο. Εκεί ακριβώς έγκειται και το τελετουργικό στοιχείο των βιβλίων του: γεμάτα περίτεχνα σύμβολα, μυστικά αλληγορήματα και αινιγματικά φωτογραφήματα. Από έναν οβελίσκο περιτυλιγμἐνο από ένα φίδι μέχρι τα πρωτογονικά σκαλίσματα σε πέτρες, τις αραβικες και τις εβραικές επιγραφές, μέχρι την σοβιετική αισθητική του Κελυφοσπαστη, τα βιβλία του μεταμορφώνουν την συνολική αίσθηση της αναγνωσης σε ένα παρατατεμένο κυνηγητό εννοιών σαν νεύματα μέσα σε ένα τοπίο στην ομίχλη.

Μολοντοτύο ο κρυπτικός συμβολισμός δεν συσκοτίζει ποτε΄το ανθρώπινο τοπίο, την βιωμένη εμπειρία. Γιατί ο γιός της διασποράς μιλάει με΄σα από την διασπορά και την εμπειρία της.Ο Καλυμνιός φαίνεται αν επωμίζεται το βάρος μιας ολόκληρης παράδοσης, να την διαιωνίσει να την βασανίσει και να την ανακαινίσει."

Στη συνέχεια, ο ακαδημαϊκός Γιώργος Μουρατίδης ο οποίος έγραψε την εισαγωγή της τρίτης ποιητικής συλλογής "Κελυφοσπαστης" αναφέρθηκε στην πνευματική συγγένεια του Καλυμνιού με τον Ρώσο ποιητή Μαγιακόβσκυ και απήγγειλε ένα από τα ποιήματα της συλλογής Πλεκτάνη. Ακολούθησαν απαγγελείες από την Ντίνα Γερολύμου και τον Δημήτρη Τρωαδίτη.
Ο ποιητής ευχαρίστησε τους παρευρισκόμενους και επεσήμανε την περηφάνειά του για την υποστήριξη και αλληλεγγύη που δύναται να προσφέρει στον καθέναν από τα μέλη της και δια μέσω των οργανισμών της, η ελληνική παροικία.