Δημήτρης Λιαντίνης
Φίλε μου, Πιτσιρίκο, συμπτωματικά, σήμερα το πρωί διάβασα κάπου ότι, αν ζούσε ο Δημήτρης Λιαντίνης, θα συμπλήρωνε σήμερα τα 76 χρόνια ζωής. Πριν λίγο καιρό, όμως, συμπληρώθηκαν τα 20 χρόνια από την εξαφάνιση και, όπως αποδείχθηκε αργότερα, το θάνατό του.
Ήθελα να σου στείλω ένα απόσπασμα από την τελευταία επιστολή που άφησε στην κόρη του και ας το συσχετίσει ο καθένας με ό,τι νομίζει.
«Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι αυτό το έγκλημα με σκοτώνει».
Τις γραμμές αυτές τις έγραψε το 1998, πολλά χρόνια πριν, όταν η σκέψη όλων μας ήταν τελείως διαφορετική.
Και αν εγώ τότε πήγαινα ακόμα σχολείο, θυμάμαι αυτή την υπόθεση και πολλά χρόνια μετά νομίζω ότι τα λόγια του δικαιώνονται και ο παραλογισμός αυτός έχει γίνει πια κανονικότητα.
Πρόκειται για μία περίπτωση νεκρού που αποθεώθηκε από πολλούς, αλλά καθυβρίστηκε στο μέγιστο βαθμό από άλλους.
Προσωπικότητα αμφιλεγόμενη, δεν έχω καταλήξει ακόμη.
Ήταν ένας ακόμη σαλεμένος ή μία ιδιοφυία;
Δε νομίζω ότι μπορεί κανείς να δώσει απάντηση. Εξάλλου, η διάνοια απέχει απειροελάχιστα από τη σουίτα στο Δαφνί.
Ξέρω ότι ήταν ένας άνθρωπος που θα ήθελα να γνωρίσω και να μιλήσω μαζί του.
Ένας άνθρωπος που είχε μελετήσει το θάνατο τόσο πολύ, τόσο που είχε ήδη σχεδιάσει το δικό του, είχε βρει τον τάφο του και είχε προετοιμάσει κάθε λεπτομέρεια για το πότε και πώς θα φύγει από τη ζωή.
Και βέβαια, αν μου έβαζες το μαχαίρι στο λαιμό και με ανάγκαζες να απαντήσω με ναι ή όχι στο αν συμφωνώ με την πράξη της αυτοκτονίας, η απάντησή μου θα ήταν αρνητική.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι είναι μία πράξη που δε μπορώ να κρίνω.
Ιδιαίτερα, όταν γίνεται υπό συνθήκες που μάλλον ποτέ δεν θα διαλευκανθούν.
Και όταν σχεδιάζεται με τόση διαύγεια από έναν άνθρωπο που πιστεύει ότι δεν υπάρχει τίποτα άλλο μετά από εδώ, ότι αυτό θα είναι και το τέλος. Το οριστικό.
Έχουν ειπωθεί πολλά για τη συγκεκριμένη ιστορία και δε νομίζω ότι κάποτε θα τη μάθουμε ολόκληρη. Και ίσως δε χρειάζεται κιόλας να τη μάθουμε. Ίσως όμως να χρειάζεται να δούμε καλύτερα τα όσα έγραψε.
Φιλιά,
Ελένη
Υ.Γ. Γενικά σε αγαπάω, αλλά αυτά τα podcast με υπόκρουση τζιτζικιού ώρες ώρες με εξοργίζουν, κυρίως γιατί εμείς εδώ έχουμε μόνο τη ζέστη χωρίς τα τζιτζίκια κι αυτό μπορεί να με τρελάνει.
(Αγαπητή Ελένη, δεν το είχα παρακολουθήσει το θέμα του Λιαντίνη γιατί τότε δούλευα ατελείωτες ώρες. Επίσης, αν θυμάμαι καλά, ήταν ένα θέμα που απασχολούσε τα ιδιωτικά κανάλια -και τις δημοσιογραφάρες τους-, οπότε δεν το παρακολούθησα γιατί σιχαινόμουν αυτήν την τηλεόραση. Ελένη, δεν νομίζω πως χρειάζεται ο Λιαντίνης -ή κάποιος άλλος καθηγητής- για αυτά τα συμπεράσματα. Όποιος έχει λίγο μυαλό, καταλαβαίνει και μόνος του τι συμβαίνει γύρω του και μέσα του. Με τα τζιτζίκια κάνε υπομονή, γιατί θα τα ακούς για καιρό. Αν δεν φύγουν οι μαζοτουρίστες από τα νησιά μας, δεν αλλάζω νησί. Καλά, μια Ελλαδίτσα τόση δα έχει τόσα εκατομμύρια τζιτζίκια και κοτζάμ Ολλανδία δεν έχει ούτε ένα; Ελένη, είσαι να εξάγουμε τζιτζίκια στην Ολλανδία; Θα γίνουμε πλούσιοι. Να είσαι καλά. Την αγάπη μου.)
No comments:
Post a Comment