Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΟΚΟΡΙΚΟΣ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΑΠΟ ΑΘΗΝΑ

Να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο στην κάλπη Κόντρα στο ρεύμα που δεν βλέπει πέρα από την πόλη του και τον τρέχοντα χρόνο, προσπαθούμε να έχουμε συνολική εικόνα της παγκόσμιας κοινωνίας και οικονομίας, έστω κι αν στο κέντρο του χάρτη βλέπουμε την Ελλάδα. Κόντρα στα κόμματα που εμφανίζονται μπροστά στον ελληνικό λαό σαν να έχουν πάρει διαζύγιο όχι μόνον από αυτή την πραγματικότητα, αλλά και από τις ενυπόγραφες δεσμεύσεις τους που έχουν επικυρώσει με την ψήφο τους στη Βουλή. Σε παγκόσμιο επίπεδο, ο «πολιτικός φιλελευθερισμός» στηρίζεται σε συγκεκριμένες δομές και δημιουργεί εδώ και 300 χρόνια τις κατάλληλες δομές που αναπαράγουν τον πολιτικό φιλελευθερισμό. Αυτό σημαίνει ότι το κράτος που δημιουργήθηκε (αν και είναι ρευστή η μορφή του από χρόνο σε χρόνο και από χώρα σε χώρα) έχει υποχρέωση να προστατεύει τους απλούς πολίτες από τους ισχυρούς που έχουν τα μέσα να αγνοήσουν και να καταπατήσουν τα συμφέροντα και τα δικαιώματα όλων των απλών πολιτών, αλλά και το ίδιο το κράτος οφείλει να σέβεται τους ίδιους νόμους και να μην επιβάλει στους απλούς πολίτες περιορισμούς των ατομικών τους δικαιωμάτων. Μεταξύ αυτών των δικαιωμάτων είναι τα πολιτικά δικαιώματα, η ατομική ιδιοκτησία, και το δικαίωμα να έχουν καλή ζωή και να απολαμβάνουν τα βασικά αγαθά της εργασίας, της μόρφωσης, του ελεύθερου χρόνου και της ατομικής εξέλιξης τα οποία εξειδικεύονται σε δημόσια «δωρεάν» παιδεία, υγεία, κοινωνικό κράτος, προστασία των ασθενέστερων κλπ Οποιαδήποτε μεταβολή αυτών των ικανών και αναγκαίων συνθηκών καταργεί την δημοκρατία και το εθνικό κράτος ως όργανο επιβολής αυτών των αρχών σε όλους τους ισχυρούς που έχουν τη δύναμη να τα καταπατήσουν. Επίσης αυτονόμηση του κράτους και επιβολή δικής του βούλησης επί των πολιτών, χωρίς τη δική τους συναίνεση, συνιστά δικτατορία είτε με κομμουνιστικό μανδύα είτε με φασιστικό. Παγκοσμίως και στην Ελλάδα εδώ και λίγες δεκαετίες έχει μειωθεί η προστασία του κράτους προς τους πολίτες και έχουν μείνει ανεξέλεγκτοι οι ισχυροί που καταπατούν τα δικαιώματα των απλών πολιτών. Είναι αυτό που ονομάζουμε «αγορές», λες και είναι απρόσωπες ή παγκόσμιο σκιώδες χρηματοπιστωτικό σύστημα, λες και δεν αποτελείται από συγκεκριμένες επιχειρήσεις τις οποίες οι πολιτικοί πελάτες τους αποκαλούν «πιστωτικά ιδρύματα» λες και έχουν κάποιο ανύπαρκτο πνευματικό ή ουδέτερο ιδεαλιστικό περιεχόμενο. Σε αρκετές περιπτώσεις αυτοί οι ισχυροί άνθρωποι, ελέγχουν μέσω των πελατών τους αρχηγούς κομμάτων και κρατών και το κράτος και το χρησιμοποιούν για να καταπατήσει τα δικαιώματα των απλών πολιτών, ατομικές ελευθερίες και πολιτικά δικαιώματα, αλλά κυρίως να τους επιβάλει δυσβάστακτους φόρους που οποίοι καταλήγουν μέσω μεγάλων επιτοκίων στους ίδιους με ταυτόχρονη μείωση των δημοκρατικών τους δικαιωμάτων σε δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και κοινωνικό κράτος και προστασία των αδυνάτων, ώστε αυτά τα χρήματα της φορολογίας να κατευθύνονται όλο και περισσότερο στους ισχυρούς οι οποίοι δήθεν έχουν δανείσει το κράτος και πρέπει να πάρουν τα λεφτά τους πίσω. Έτσι σε πολλές χώρες, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, το πολίτευμα είναι δικτατορία και όχι δημοκρατία, αφού επιβάλλονται χωρίς συναίνεση όλο και περισσότεροι φόροι (στην Ελλάδα η εργασία φορολογείται με 55% αν προσθέσουμε επιβαρύνσεις και ασφαλιστικές εισφορές τις οποίες επίσης ενθυλακώνει το κράτος) και μειώνονται διαρκώς οι κρατικές δαπάνες για την προστασία των απλών πολιτών, για παιδεία, υγεία, πρόνοια, ώστε όλο και μεγαλύτερος πλούτος να περνάει μέσω της φορολογίας από τα χέρια των πολλών στα χέρια των λίγων. Οι πολιτικές δομές τροποποιούνται όσο αλλάζουν αυτοί οι κανόνες και οι αλλαγές στην κοινωνία και στην οικονομία, αλλάζουν τις πολιτικές δομές λειτουργίας, από πολιτικό φιλελευθερισμό στον λεγόμενο νεοφιλελευθερισμό που είναι στυγνή δικτατορία επιβολής των λίγων ισχυρών επί των πολλών ασθενέστερων. Πολιτικά δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο πολιτικός αντίποδας του πολιτικού φιλελευθερισμού, ρεύματα του οποίου είναι και οι φιλελεύθεροι και οι σοσιαλιστές ακόμα και οι αναρχικοί. Πολιτικά ο νεοφιλελευθερισμός συγγενεύει και με τον σταλινισμό (επιβολή του αυτονομημένου κράτους επί των πολιτών) και με τον ναζισμό (επιβολή του αυτονομημένου κράτους επί των πολιτών) αν και η επίσημη προπαγάνδα και των τριών συστημάτων διαφέρει ως προς το τι ακριβώς εξυπηρετεί. Τη «δικτατορία του προλεταριάτου», ή την επιβολή μιάς «άριας φυλής» ή τις «αγορές». Και τα τρία είναι ψευδώνυμα. Η επόμενη Βουλή και η επόμενη κυβέρνηση έχει καθαρά μεταβατικό χαρακτήρα. Περνάμε από τη δικτατορία των αγορών επί του εθνικού κράτους, στην αποκατάσταση των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών των πολιτών και στην επαναφορά με άλλη ζωντανή μορφή του πολιτικού φιλελευθερισμού. Το παλιό δεν έχει πεθάνει και το νέο δεν έχει γεννηθεί. Σε αυτές τις μεταβατικές περιόδους, το παλιό καθεστώς δείχνει μια ανεξήγητη εμπιστοσύνη στον εαυτό του και δεν διστάζει να αντιμετωπίσει και τη δικαιοσύνη είτε ως αποδιοπομπαίος τράγος είτε με την πεποίθηση ότι θα δικαιωθεί. Το αποτέλεσμα ήταν η μεν Μαρία Αντουανέτα να καρατομηθεί, ή στην Ελλάδα να εκτελεστούν στο Γουδί οι υπεύθυνοι της μικρασιατικής καταστροφής αν και πράγματι έτρεξαν αλλά δεν πρόλαβαν να τους σώσουν οι μεγάλες δυνάμεις της εποχής. Σε κάθε εξέγερση που κατέληξαν τέτοιες μεταβατικές περίοδοι είχαμε αιματηρή κατάληξη και αυταρχική, αντιδημοκρατική εξέλιξη του καθεστώτος. Ενόψει εκλογών, τα δύο κόμματα του μνημονίου δείχνουν μεγάλη αψηφισιά απέναντι στη μεσαία τάξη, η οποία όχι μόνον υπερφορολογείται και καταστρέφεται αλλά και στερείται του δικαιώματος της ατομικής ιδιοκτησίας κι έτσι γίνεται εντελώς απρόβλεπτη ως προς τις αντιδράσεις της γιατί στρέφεται εξίσου εύκολα από την άκρα δεξιά ως την άκρα αριστερά. Η σύγχυση της μεταβατικής περιόδου έχει προσβάλει τους πάντες αφού για παράδειγμα οι ευρωπαϊστές τύπου Φώτη Κουβέλη ή Λούκας Κατσέλη και Χάρη Καστανίδη έχουν στο νού τους μια δημοκρατική Ευρώπη των πολιτών, ενώ η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατέληξαν να στηρίζουν μια Ευρώπη των «αγορών» υπό την ηγεσία της πρωσικής Γερμανίας, πράγμα ασύμβατο. Δεν μπορεί να συμβαδίσει το ένα με το άλλο. Από την άλλη πλευρά, οι αντίθετοι στην πολιτική του μνημονίου, σπρώχνονται σε εθνικιστικές θέσεις και απομονωτισμό όχι γιατί το επέλεξαν αλλά ως μέσο άμυνας και οπισθοδρόμησης σε πολιτικές μορφές του κράτους – έθνους και της πόλης - κράτους. Μην ξεχνάμε ότι ακόμα και σήμερα η οικονομία της Αθήνας είναι πάνω από το 50% του ΑΕΠ της Ελλάδας και αυτό ισχύει για όλες τις πρωτεύουσες. Από την Κωνσταντινούπολη ως το Λονδίνο. Από το Πεκίνο και τη Σαγκάη ως τη Νέα Υόρκη και το Σαν Φραντζίσκο. Πρόσωπο Άνκελα Μέρκελ Το δίλημμα «μνημόνιο ή δραχμή» στην πραγματικότητα είναι οπισθοδρόμηση και δυσάρεστη εξέλιξη αφού στην πραγματικότητα είναι μια μεταφορά στα ελληνικά δεδομένα της καταστροφής του ευρώ ως εναλλακτικού παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος της Ευρώπης έναντι το μοναδικού δολαρίου. Το κακό παιδί της Ευρώπης είναι η καγκελάριος της Γερμανίας η οποία διαλύει την Ευρώπη με την επιμονή της είτε να μην διασωθεί η Ελλάδα, είτε συμφωνώντας να μπεί το ΔΝΤ από την ελληνική κερκόπορτα στην ΕΕ, είτε αγνοώντας τον πολιτικό φιλελευθερισμό της Ευρώπης για να επιβάλει τον πρωσικό εθνικισμό και επεκτατισμό σε όλη την Ήπειρο. Άλλωστε υπέρ της εξόδου από το ευρώ και επιστροφής στη δραχμή δεν τάσσεται κυρίως η ελληνική Αριστερά, αλλά κυρίως οι ΗΠΑ, και το αγγλοσαξωνικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο. Δεν βλέπουμε όλοι ότι αν η Ελλάδα βγεί από το ευρώ, θα συνδεθεί χαλαρά με το δολάριο και όχι με το ευρώ; Δεν βλέπουμε και δεν ακούμε όλοι τις παροτρύνσεις προς αυτή την κατεύθυνση ως ένα βήμα για την συνολική διάλυση του ευρώ και επιστροφής όλων των ευρωπαϊκών κρατών στα εθνικά τους νομίσματα; Το ερώτημα λοιπόν είναι αν στην κάλπη ο απλός Έλληνας πολίτης και όχι ο πελάτης των απρόσωπων αγορών και ο πολιτικός που έχει εξαγοραστεί και διαφθαρεί από αυτούς, θα ψηφίσει μαζί με την Μέρκελ και με τους ντόπιους αντιπροσώπους της. Αν ο απλός πολίτης θα ψηφίσει υπέρ της δικής του φορολόγησης για να πηγαίνουν στον ξένο τραπεζίτη 16 δισεκατομμύρια ευρώ το χρόνο για 50 χρόνια. Αν ο απλός πολίτης θα ψηφίσει για την κατάργηση της δημοκρατίας, εναντίον του πολιτικού φιλελευθερισμού υπέρ του ακραίου νεοφιλελευθερισμού, δηλαδή υπέρ της δικτατορίας των αγορών. Ασχέτως προθέσεων ή ψεύτικων δηλώσεων που γίνονται για παραπλάνηση, η πολιτική του μνημονίου είναι η καταστροφή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Δεν έχει σημασία αν ο Γιώργος Παπανδρέου δεν το έχει καταλάβει ακόμα ή αν το ήξερε από την αρχή και συνειδητά έπαιξε το ρόλο του εφιάλτη. Η ιστορία δεν είναι δικαστήριο και θα βγάλει το συμπέρασμά της με βάση το αποτέλεσμα όχι με βάση τις προθέσεις. Η Δικαιοσύνη πράγματι πρέπει να βρεί αποδείξεις ότι υπήρχε και δόλος στην εισαγωγή του ΔΝΤ στην Ελλάδα και στην ευρωζώνη για να καταδικάσει τον Γιώργο Παπανδρέου αν παραπεμφθεί με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. Και σε μια δίκαιη δίκη πρέπει να υπάρχουν ακλόνητες αποδείξεις για τον δόλο και την ιδιοτέλεια. Αλλιώς θα απαλλαγεί λόγω βλακείας. Η πολιτική δεν είναι δικαστήριο. Αρκεί να βγεί ένα αποτέλεσμα από την κάλπη που δεν θα επιτρέπει την εφαρμογή της πολιτικής του μνημονίου την οποία είναι υποχρεωμένοι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εφαρμόσουν, ακόμα κι αν αυτό τους οδηγήσει σαν την Μαρία Αντουανέτα ή σαν τους έξι αποδιοπομπαίους τράγους σε ανάλογες θέσεις. Μπορεί να είναι υποχρεωμένοι από την υπογραφή τους και την ψήφο τους, αλλά δεν είναι αναγκασμένοι να εφαρμόσουν αυτή την πολιτική αφού δεν εφαρμόζεται και κυρίως δεν παράγει τα αποτελέσματα που υπόσχεται. Καταργεί τη δημοκρατία και τον πολιτικό φιλελευθερισμό στην Ευρώπη, ως μέσο για να ενισχυθούν οι ισχυρές αγορές και να στραγγίξουν τον πλούτο των απλών πολιτών υπέρ των λίγων και ισχυρών. Ο σπόρος για ένα νέο πολιτικό σύστημα που δεν θα είναι το σημερινό που οδήγησε στην καταστροφή βρίσκεται ήδη στα σημερινά μικρά κόμματα έστω και αν είναι διασπαρμένος και ανάμικτος με στοιχεία του παρελθόντος. Είναι απλώς θέμα χρόνου, από τα νέα μικρά κόμματα της σημερινής και της αυριανής Βουλής να προκύψουν τα κόμματα του επόμενου πολιτικού συστήματος που θα διασώσει πραγματικά τη χώρα κι αν και οι άλλοι ευρωπαϊκοί λαοί κινηθούν ανάλογα και την Ευρώπη. Και μερικά μεσαία στελέχη των σημερινών μεγάλων κομμάτων. Οι Αντουανέτες του σημερινού πολιτικού συστήματος και οι υπουργοί της καταστροφής δεν νομίζω ότι διασώζονται πλέον.

antoniskokorikos