«Ο γιος μου έδωσε τον αγώνα του -γιατί τα παιδιά δίνουν τον αγώνα και τη μάχη, οι γονείς βρίσκονται απλώς εκεί και συμπαραστέκονται, τον πραγματικό αγώνα τον δίνουν τα παιδιά που αντιμετωπίζουν νεοπλασματικές ασθένειες- τον κέρδισε και είναι χαρούμενος που ζει μια φυσιολογική ζωή πλέον. Παίζει και μπάσκετ και κάνει όλα αυτά που είναι να κάνει.
Θεωρώ ότι αυτό που πρέπει να κάνουν οι γονείς είναι να μεταφέρουν την αισιοδοξία τους στο παιδί, ότι όλα αυτά είναι περαστικά και θα ξαναγυρίσουμε στην κανονικότητα που είχαμε πριν. Το «γιατί σε μένα» δεν το είπαμε ούτε για μια στιγμή. Την θεωρούμε την πιο βλάσφημη φράση που μπορεί να πει κανείς.
Πήγαμε στην Αμερική γιατί είχαμε μια επιπλοκή εδώ. Πήγαμε νομίζοντας ότι θα μείνουμε για τρεις μήνες, αλλά μας έβγαλαν ένα πρόγραμμα θεραπειών το οποίο κρατούσε 4,5 χρόνια. Μείναμε εκεί, κυρίως η Μάσα με τα παιδιά έμειναν εκεί 5 χρόνια χωρίς ούτε μία μέρα να γυρίσουν στην Ελλάδα. Εγώ πηγαινοερχόμουν.
Η πρώτη μου σκέψη ήταν αυτοκτονία. Τι είναι αυτό το πράγμα; Τώρα σκέφτομαι πόσο γελοία σκέψη είναι αυτή. Είναι σοκαριστικό αλλά ίσως όχι τόσο, αρκεί να έχει καλή κατάληξη βέβαια».
The Caller
No comments:
Post a Comment