Η Αττική δεν έχει ελεύθερους χώρους. Στους Δήμους Αθηναίων, Πειραιώς και στις συνοικίες που τους περιβάλλουν, ακόμα και η εξεύρεση οικοπέδων για να αναγερθούν σχολεία είναι εξαιρετικά δύσκολη. Τα απόβλητα, υγρά και στερεά, αυτής της συμπαγούς ανθρωπότητας στέλνονται προς τις περιφέρειες, εντός του νομού, όπου γίνεται μια στοιχειώδη διαχείρισή τους μέσα σε πρωτόγονες συνθήκες. Ο πόλεμος δημοτικών αρχών και των πολιτών που τις αναδεικνύουν και συμπαρατάσσονται με αυτές έχει ξεκινήσει αμέσως μετά τη μεταπολίτευση και έκτοτε συνεχώς οξύνεται, στο βαθμό που οξύνεται και το πρόβλημα.
Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα της Αθήνας και ενδεχόμενα και άλλων μεγάλων πόλεων όπως είναι η Θεσσαλονίκη, το Ηράκλειο, η Πάτρα και η Ρόδος είναι η ανεύρεση εδαφών για τη δημιουργία νεκροταφείων. Οι τάφοι έχουν καταντήσει ιδιαίτερης αξίας ιδιοκτησίες. Στα τρία χρόνια αρχίζουν οι πιέσεις πάνω στους συγγενείς του τεθνεώτος για να γίνει η εκταφή και να χρησιμοποιηθεί το έδαφος από κάποιον που έχει τη δυνατότητα να εκταμιεύσει το απαιτούμενο ποσό. Αν χρησιμοποιώντας τα κατάλληλα μέσα αποφύγετε την εκταφή του προσφιλούς σας στα τρία χρόνια, τότε οπωσδήποτε στα πέντε χρόνια ή θα πρέπει να καταβάλλετε το απαιτούμενο ποσόν ή θα υποστείτε μεγάλες πιέσεις για να δεχθείτε τη διαδικασία εκταφής και ανανέωσης του ταφικού δικαιώματος. Τα εκταφέντα οστά τοποθετούνται (με το αζημίωτο πάντα) εντός ετοιμόρροπων οστεοθηκών που συντηρούνται πλημμελώς μέχρι την ημέρα που θα διαλυθούν και τα οστά θα μεταβληθούν σε αδέσποτα σκουπίδια από κάποια υπηρεσία του Δήμου, που θα τα στείλει κάποια στιγμή εκεί που στέλνονται και όλα τα άλλα στερεά απόβλητα, των οποίων την τύχη μόλις πριν περιγράψαμε.
Επί χρόνια, στη μόνη τόσο ελεγχόμενη από την Εκκλησία χώρα της Δυτικής Ευρώπης, το δικαίωμα της επιλογής του τρόπου διάθεσης του σώματός σου μετά το θάνατο δεν υπήρχε για τους πολίτες. Η Εκκλησία περιέργως για ένα αυστηρά λαϊκό σύγχρονο κράτος απαγόρευε κάθε είδους σκέψη για την απανθράκωση του νεκρού όπως γίνεται σε μεγάλη έκταση σε πολλές πολιτισμένες χώρες της Δύσης.
Όπως είναι φυσικό αυτή η κατάσταση δημιούργησε έντονες αντιθέσεις. Φιλελεύθεροι και εκσυγχρονιστές διανοούμενοι, άθεοι και σκεπτικιστές, οπαδοί του ιστορικού υλισμού και ιδιόρρυθμοι άνθρωποι κάθε είδους συγκρότησαν μια σειρά από κύκλους, ενώσεις και άλλου είδους οργανώσεις υπέρ της καύσης των νεκρών. Ήρθε η στιγμή που η κυβέρνηση έπρεπε να νομοθετήσει κάτι. Αρμόδιος υπουργός ήταν τότε ο καθηγητής κ. Προκόπης Παυλόπουλος. Παρακολούθησα με ενδιαφέρον την πορεία του σχετικού νομοθετήματος. Υπήρχε κάτι που με παραξένευε και έδινε τη δυνατότητα σε οποιοδήποτε ισχυρό κίνημα συντηρητισμού να αμφισβητήσει, να υπονομεύσει και συκοφαντήσει τη διαδικασία υλοποίησής του. Δικαίωμα να εγκαταστήσουν και να λειτουργούν κλιβάνους είχαν μόνο οι Δήμοι και οι Κοινότητες της χώρας. Δηλαδή οι πιο συντηρητικοί πολιτικοί φορείς του συστήματός μας και οι πιο ευάλωτοι σε πιέσεις κραυγαλέων κινητοποιήσεων.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα, το μοναδικό που γνωρίζω, της απόπειρας που έγινε στο Δήμο Μαρκοπούλου. Εκεί δημοτικές αρχές του παρελθόντος είχαν κτίσει δίπλα στο νεκροταφείο ένα αξιοπρεπές κτίριο, για να λειτουργήσει αναψυκτήριο, που θα εξυπηρετούσε τις ανάγκες των συνοδευόντων το νεκρό ή ανάλογες επισκεπτών για να συμμετάσχουν σε μνημόσυνα, τρισάγια κ.α. Όταν το κτίριο τελείωσε, οι καφετζήδες του Μαρκοπούλου, που έχαναν πελατεία ξεσηκώθηκαν. Σημειωτέον ότι τα καφενεία ήταν σε απόσταση δύο περίπου χιλιομέτρων στην κεντρική πλατεία και έπρεπε οι πενθούντες να μεταφερθούν εκεί με αυτοκίνητα. Η πολιτική τάξις της κωμοπόλεως, με τη γενναιότητα που χαρακτηρίζει όλους όσους μετέρχονται τέτοιες δραστηριότητες, έκανε πίσω. Το κτίριο στέκει εκεί αχρησιμοποίητο – όλοι μπορείτε να το δείτε – πάνω από μια δεκαετία, λαμπρό μνημείο αβελτηρίας, πολιτικής δειλίας και του μεσαίωνα που έχει δημιουργήσει η απουσία επίλυσης του προβλήματος των σχέσεων Εκκλησίας και Κράτους με μια ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος.
Επήλθε προ πενταετίας Δήμαρχος φέρελπις υποστηριζόμενος από τη ΝΔ, ο οποίος και εξελέγη. Ονομάζεται Σωτήρης Μεθενίτης. Αυτός σκέφθηκε, με βάση και την ύπαρξη του νόμου Παυλόπουλου (3448/2006), να αξιοποιήσει το κτίριο αυτό εγκαθιστώντας έναν κλίβανο σύγχρονου τύπου και μετατρέποντας τις αίθουσες του καφενείου σε χώρους υποδοχής, δεξιώσεων, μουσικής γιατί όχι και θρησκευτικής τελετής για όσους την επιθυμούσαν. Η πρόταση εισήχθη στο Δημοτικό Συμβούλιο Μαρκοπούλου και ψηφίστηκε με 26 ψήφους υπέρ και μία επιφύλαξη.
Τότε από τα Σπάτα, όπου είχε εγκατασταθεί, ο εξίσου φέρελπις Μητροπολίτης Νικόλαος Χατζηνικολάου, πρώην καθηγητής αστροφυσικής σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, εξαπέλυσε τον μεσαίωνα. Ορδές μαύρων ράσων γύρναγαν σπίτια και μαγαζιά, καλούσαν όλους τους Μαρκοπουλιώτες να αντιδράσουν και ζητούσαν η απόφαση να ανατραπεί, γιατί αλλιώς τους απειλούσαν με όλα τα δεινά του κόσμου τούτου και τα βάσανα στον άλλο κόσμο, που προβλέπονται από την απειθαρχία στην Εκκλησία. Συνελέγησαν με την απειλή και τον εκβιασμό 4.000 υπογραφές. Συνήλθε το Δημοτικό Συμβούλιο εκ νέου και όπως ήταν φυσικό μέσα σε ατμόσφαιρα τρομοκρατίας με ύβρεις και απειλές εγκόσμιων ταλαιπωριών και προσβολών και υπερκόσμιων βασανιστηρίων υπεχώρησε προτροπάδην. Μόνο εφτά και προς δόξαν της κεντροαριστεράς και της προόδου εψήφισαν υπέρ της διατήρησης των αποφάσεων που είχαν ληφθεί στο παρελθόν ομόφωνα. Αυτοί οι Δημοτικοί Σύμβουλοι της Δεξιάς έδειξαν μπέσα και απέκρουσαν τους ξεσαλωμένους και ξεκατινιασμένους πρίφτηδες.
Συμπέρασμα: η αποτέφρωση των νεκρών θα γίνει πραγματικότητα είτε το θέλουν μερικοί είτε όχι. Η γνώμη της πλειοψηφίας δεν έχει καμία απολύτως σημασία επί του προκειμένου. Έχουμε επανειλημμένα τονίσει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα προστατεύουν μειοψηφίες. Η πλειοψηφία έχει άλλους τρόπους κοινοβουλευτικούς για να ακουστεί η φωνή της. Αφού λοιπόν ούτως ή άλλως υπάρχει μία μερίς συμπολιτών μας, που έχουν κάνει την επιλογή της μετά θάνατον αποτέφρωσης, είναι γελοίο να χρειάζεται να πας στη Βουλγαρία και να ταλαιπωρήσεις συγγενείς και φίλους ξοδεύοντας συνάλλαγμα.
Ελπίζω ότι θα υπάρξουν Ιερείς και Μητροπολίτες ο οποίοι θα υπερβούν την οπτική του οικονομισάριου, διότι περί αυτού πρόκειται. Ελπίζω ότι θα υπάρξουν Δήμαρχοι και Δημοτικοί Σύμβουλοι οι οποίοι θα έχουν καταλάβει ότι δεν είναι ο ρόλος τους η οικοπεδοφαγία τάφων και η κερδοσκοπία πάνω στη γη των νεκροταφείων. Τέλος, θεωρώ ότι η Κυβέρνηση της αρλούμπας μπορεί μια φορά να κάνει επιτέλους κάτι αριστερό: να επιτρέψει σε ιδιώτες, με τις προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος Παυλόπουλου ως προς το τεχνικό μέρος και τους όρους υγιεινής, να δημιουργήσουν ιδιωτικά αποτεφρωτήρια για την αξιοπρεπή έξοδο όσων το επιθυμούν από τον κόσμο τούτον.
Ας το κάνουμε επιτέλους πριν μας το κάνει το δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του Στρασβούργου, όπου ακούω ότι πολλοί συμπολίτες μας έχουν καταφύγει.
No comments:
Post a Comment