Γράφει ο ==============================
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ
====================================
Στη γηραιά Ευρωπαική Ήπειρο χιλιάδες άνθρωποι πλέον κατατρέχονται από τους φόβους τους για όλα αυτά που έχασαν, για όλα αυτά τα μη αναμενόμενα συμβάντα, για τις ελπίδες τους που δεν θα ευοδωθούν ποτέ, για το μέλλον τους που είναι βαμμένο σε χρώμα γκρι. Κάμποσοι από αυτούς κλεισμένοι πια στον εαυτό τους, μέσα από την κλειδαρότρυπα που ο καθένας τους ανοίγει μέσα στον ρέοντα εγκέφαλό του, μέσα από την κλειδαρότρυπα του ανθρώπινου μυαλού του, παρατηρούν τις μέρες που έρχονται και φεύγουν, τα μικρά και μεγάλα πράγματα που σχετίζονται με όλους τους άλλους, μα πρώτα από όλα με αυτούς τους ίδιους, τους μικρούς και ταπεινούς «ανθρωπάκους».
Όμως κάποιος εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι η θέα από την κλειδαρότρυπα είναι πολύ περιορισμένη, πως το εύρος του οπτικού τους πεδίου είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Ξεχωρίζεις μονάχα αν έχει φως ή αν έχει πέσει το σκοτάδι και βλέπεις μόνο τις φιγούρες που περνάνε φευγαλέα από μπροστά σου, χωρίς καν να προλάβεις να συγκρατήσεις πρόσωπα, σώματα, φυσιογνωμίες. Ένα πράγμα μόνο όλοι τους μπορούν να διακρίνουν καθαρά, έξω από την φυλακή του μυαλού τους, αυτόν τον ίδιο τους τον εαυτό, απορώντας μάλιστα δικαιολογημένα πως είναι δυνατόν να είναι από την μία συνέχεια κρυμμένοι μέσα στο σκοτάδι και από την άλλη να τριγυρνάνε ελεύθερο και ωραίοι, εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Κάπως έτσι η σχιζοφρένεια μέρα με τη μέρα τους κατακλύζει, η παράνοια συγχέεται με την πραγματικότητα, γίνεται ένα με αυτούς,…
Στις παρυφές όμως του ανθρώπινου μυαλού που διαβιεί μόνιμα στο σκοτάδι, που βλέπει το φως μόνο μέσα από μια κλειδαρότρυπα, γεννιώνται τέρατα. δαίμονες, στοιχειά. Στη ενωμένη πολιτισμένη Ευρώπη, πίσω από τη βιτρίνα της οικονομικής ευμάρειας, των οικονομικών και των κοινωνικών κεκτημένων που τα θεμέλια τους σήμερα τρίζουν συθέμελα, τα τέρατα είναι ευκολότερο να κρυφτούν κάτω από την άπλετη λευκότητα των πολιτιστικών μνημείων. Την ασφαλέστερη άλλωστε κρυψώνα για όλα αυτά τα δαιμόνια, την έδινε πάντοτε η ηλιακή σκέπη, γιατί τυφλώνει όλους [εμάς] τους αμέριμνους ευημερούντες, γιατί [μας] κάνει να αποστρέφουμε το βλέμμα μη αντέχοντας την λάμψη της, γιατί [μας] κάνει με λίγα λόγια να μην μπορούμε να δούμε. Κάτω λοιπόν από τον ηλιακό κύκλο των βόρειων ευρωπαικών γεωγραφικών παραλλήλων, εκεί που το καλοκαίρι η ανατολή διαδέχεται την επόμενη στιγμή την δύση, φωλιάζει η καρδιά του σκότους, που ψάχνει για φταίχτες, για κάθε λογής ενόχους. Γιατί για το ανήλιαγο κάτεργο, οπου τα τέρατα που ζούν δίπλα μας αυτοεγκλωβίσθηκαν, υπαίτιοι είναι πάντα οι άλλοι και η «τιμωρία» τους είναι η εσχάτη των ποινών, είναι ο θάνατος που στρέφεται κατά πάντων, δικαίων και αδίκων, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, χρώματος, ηλικίας και φύλου.
Κάτω από το εκτυφλωτικό θάμπος του ευρωπαικού ενδόξου κλέους, ο θάνατος θα ξανάρθει….εκτός αν κάποτε βρούμε τον τρόπο, έστω για μια φορά, να κοιτάξουμε τον ήλιο κατάματα.!
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΥΜΕΩΝΙΔΗΣ
====================================
Στη γηραιά Ευρωπαική Ήπειρο χιλιάδες άνθρωποι πλέον κατατρέχονται από τους φόβους τους για όλα αυτά που έχασαν, για όλα αυτά τα μη αναμενόμενα συμβάντα, για τις ελπίδες τους που δεν θα ευοδωθούν ποτέ, για το μέλλον τους που είναι βαμμένο σε χρώμα γκρι. Κάμποσοι από αυτούς κλεισμένοι πια στον εαυτό τους, μέσα από την κλειδαρότρυπα που ο καθένας τους ανοίγει μέσα στον ρέοντα εγκέφαλό του, μέσα από την κλειδαρότρυπα του ανθρώπινου μυαλού του, παρατηρούν τις μέρες που έρχονται και φεύγουν, τα μικρά και μεγάλα πράγματα που σχετίζονται με όλους τους άλλους, μα πρώτα από όλα με αυτούς τους ίδιους, τους μικρούς και ταπεινούς «ανθρωπάκους».
Όμως κάποιος εύκολα μπορεί να καταλάβει ότι η θέα από την κλειδαρότρυπα είναι πολύ περιορισμένη, πως το εύρος του οπτικού τους πεδίου είναι σχεδόν ανύπαρκτο. Ξεχωρίζεις μονάχα αν έχει φως ή αν έχει πέσει το σκοτάδι και βλέπεις μόνο τις φιγούρες που περνάνε φευγαλέα από μπροστά σου, χωρίς καν να προλάβεις να συγκρατήσεις πρόσωπα, σώματα, φυσιογνωμίες. Ένα πράγμα μόνο όλοι τους μπορούν να διακρίνουν καθαρά, έξω από την φυλακή του μυαλού τους, αυτόν τον ίδιο τους τον εαυτό, απορώντας μάλιστα δικαιολογημένα πως είναι δυνατόν να είναι από την μία συνέχεια κρυμμένοι μέσα στο σκοτάδι και από την άλλη να τριγυρνάνε ελεύθερο και ωραίοι, εκεί έξω στον πραγματικό κόσμο. Κάπως έτσι η σχιζοφρένεια μέρα με τη μέρα τους κατακλύζει, η παράνοια συγχέεται με την πραγματικότητα, γίνεται ένα με αυτούς,…
Στις παρυφές όμως του ανθρώπινου μυαλού που διαβιεί μόνιμα στο σκοτάδι, που βλέπει το φως μόνο μέσα από μια κλειδαρότρυπα, γεννιώνται τέρατα. δαίμονες, στοιχειά. Στη ενωμένη πολιτισμένη Ευρώπη, πίσω από τη βιτρίνα της οικονομικής ευμάρειας, των οικονομικών και των κοινωνικών κεκτημένων που τα θεμέλια τους σήμερα τρίζουν συθέμελα, τα τέρατα είναι ευκολότερο να κρυφτούν κάτω από την άπλετη λευκότητα των πολιτιστικών μνημείων. Την ασφαλέστερη άλλωστε κρυψώνα για όλα αυτά τα δαιμόνια, την έδινε πάντοτε η ηλιακή σκέπη, γιατί τυφλώνει όλους [εμάς] τους αμέριμνους ευημερούντες, γιατί [μας] κάνει να αποστρέφουμε το βλέμμα μη αντέχοντας την λάμψη της, γιατί [μας] κάνει με λίγα λόγια να μην μπορούμε να δούμε. Κάτω λοιπόν από τον ηλιακό κύκλο των βόρειων ευρωπαικών γεωγραφικών παραλλήλων, εκεί που το καλοκαίρι η ανατολή διαδέχεται την επόμενη στιγμή την δύση, φωλιάζει η καρδιά του σκότους, που ψάχνει για φταίχτες, για κάθε λογής ενόχους. Γιατί για το ανήλιαγο κάτεργο, οπου τα τέρατα που ζούν δίπλα μας αυτοεγκλωβίσθηκαν, υπαίτιοι είναι πάντα οι άλλοι και η «τιμωρία» τους είναι η εσχάτη των ποινών, είναι ο θάνατος που στρέφεται κατά πάντων, δικαίων και αδίκων, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, χρώματος, ηλικίας και φύλου.
Κάτω από το εκτυφλωτικό θάμπος του ευρωπαικού ενδόξου κλέους, ο θάνατος θα ξανάρθει….εκτός αν κάποτε βρούμε τον τρόπο, έστω για μια φορά, να κοιτάξουμε τον ήλιο κατάματα.!
No comments:
Post a Comment