Στα ματόκλαδά σου πάνω οι κερασιές δένουν
τον πρώιμο εύχημο καρπό για το φιλί των εραστών.
Αφήνοντας ένα μειδίαμα στης χαραυγής τ΄αναφιλητό
για νά΄χει η μέρα νόημα και η ζωή το φώς της.
Και τί δεν θά΄δινα στίχους σου στο στημόνι νά΄δενα.
Δρόμους να παίρνω να ξεμακραίνω
και να γυρίζω στην ποταμιά
με τους θυσσάνους της καλαμιάς
ν΄αποστηθίζω πουλιών τραγούδια
να ξεσκιστώ μες τα παλιούρια
για τ΄ανέμου το χορό της λυγαριάς.
Η αποψινή νυχτιά χτενίζεται με ασημένια χτένια.
Αριπρεπής ο Κίσσαβος σου στέκει επιστεφής
Μα συ την πένα πιάσε μην πέσει καταγής.
Σήκω κι αγκάλιασε ό,τι έφυγε
μέσα από μιαν ανάσα χρόνου.
Σύναξε τα ματόφυλλα στο ιερό λημέρι των Νυμφών
τα πρόσηλα αλώνια με ξανθοήλιαστα
άχυρα ωραίων εποχών.
Κι εγω να φέρω πάω ένα χαμόγελο,
που άφησε ένα δάκρυ ν΄αργοκυλήσει
απ΄των ματιών την άκρη.
Ψάξε για ρίμες ποίησης, που γέννησε η Αλμπα
σαν της ημέρας έφεξε το φώς το ερατεινό.
Ψάξε μέσα στο δείλι, που χάνεται
σταγόνες για να βρείς εύδιου φεγγαριού
για νά΄χουν τ΄αμπέλια αιτία κι αφορμή
τον πόνο τους να κλάψουν.
Vicky Kostenas Lagdos, Dichterin
25. August 2011
No comments:
Post a Comment