Ηλιοβασίλεμα στον Ιερό βράχο των "ΟΥΛΟΥΡΟΥ". Με το Θύμιο Χαραλαμπόπουλο*

Μετά από 45 λεπτά δύσκολης ανάβασης,φτάσαμε με τον Αμπορίγινα 

φίλο μου το Τζαντίν στην κορυφή του ιερού βράχου των Αμποριγίνες

"ΟΥΛΟΥΡΟΥ".

Ήταν η ώρα που ο βασιλιάς της μέρας,κουρασμένος απ΄την κοπιαστική

του πορεία,άρχισε να μαζεύει τον αστραφτερό του μαντύα γυρνώντας σταμακρινά παλάτια του για να κοιμηθεί,να ξαποστάσει.Ήταν η ώρα που σε λίγο οι νυχτερίδες θα ξετυλίξουν τις κοκκαλιάρικες φτερούγες τους,νιώθοντας τον
ερχομό των σκοταδιών...Ήμουν όρθιος,δίπλα απ΄τη τετράγωνη χάλκινη κολόνα των πληροφοριών.
Ο φίλος μου ο Τζαντίν έβγαζε-χωρίς σταματημό-φωτογραφίες...
Μπροστά μου απλωνόταν η μεγάλη έκταση με μια ακατανίκητη ομορφιά.
Στο βάθος,υπερήφανοι,ακοίμητοι οι σκόρπιοι βράχοι. Κι από πάνω μου πλατύς

και γαλάζιος,ο ουρανός του Alice Springs,με μόνα στολίδια του τ΄ασπρόθωρα

συννεφάκια που τραβούσαν κατά τη δύση,λες κι έτρεχαν να ξεπροβοδίσουν

το Φοίβο που έφευγε.Κι αυτός, ο Φοίβος,όλο κι έγερνε,όλο κι έγερνε,σα να τον

τραβούσαν,άλλα μέρη να τον κλείσουν στην αγκαλιά τους...

Όμως την ώρα αυτή,τη μαγική,όλα πήραν εκείνα τα γλυκά του σούρουπου

χρώματα. Όλα.Και ο βράχος ο ιερός,άρχισε να αλλάζει χρώματα,να γίνεται

κιτρινωπός,πιο ρόδινος,πιο κόκκινος...

Ακόμα ήμουν όρθιος και θαύμαζα με πόση απλοχεριά μοίραζε ο ήλιος τα χρώματα γύρω του.Λες να μάτωσε ο ήλιος κι έτρεχε ρόδινο αίμα απ΄τις φλέβες του.Έβαψε

τα σύννεφα κι αυτά ρόδιζαν και κοκκίνιζαν μεριές μεριές.Ο Ουρανός,κι αυτός

έβαψε το γαλάζιο κουστούμι του πορτοκαλί,κι αλλού βυσσσινί,αλλού ροζ,αλλού

μωβ,κόκκινο...Στην αρχή φαντάστηκα πως το ένα χρώμα προσκαλούσε το άλλο

σε χορό με ορχίστρα το απαλό αεράκι,μα τελικά κατάλαβα πως μάλωναν για το

ποιο θα υπερισχύσει...

Κοιτάζοντας τριγύρω,σκεφτόμουν και φανταζόμουν την πρώτη μακρινή

εποχή της δημιουργίας...

Μπροστά μου φανερώθηκαν χιλιόχρονοι σοφοί Αμποριγίνες παίζοντας

Didjeridoo και χορεύοντας το χορό του φιδιού,το χορό της καγκαρού

το χορό της ζωής και του θανάτου...

Ο ήλιος μεγαλόπρεπος τυλιγμένος από μαγευτικά χρώματα βουτούσε

σιγά σιγά στο μακρινό Ωκεανό...Τριγύρω σχηματίστηκε μια σύνθεση

μαγευτική από χρώματα εξωτικά ανακατεμένα...

Τώρα μόνο ένα κομμάτι του μεγαλόπρεπου Φοίβου είχε μείνει στην επιφάνεια.

Ξαφνικά,μερικές ακτίνες ξεπετάχτηκαν και βούτηξαν στον μακρινό Ωκεανό.

Πήγαν για να ξυπνήσουν τις κόρες του βυθού και τις γοργόνες...

Δυο τρεις νυχτερίδες πέταξαν δίπλα μου και χάθηκαν στην απεραντοσύνη...

Εγώ είχα μπει στο χορό με τους χιλιόχρονους φίλους μου,κι ευχόμουν αυτές οι στιγμές να μη τελειώσουν ποτέ...

"... Πάμε να γυρίσουμε" άκουσα να μου λέει ο Τζαντίν. "Θα μας πιάσει το σκοτάδι"...

"...Ναι" του είπα ...Πάμε...
Πήραμε το δύσκολο δρόμο του γυρισμού...

Στ΄αυτιά μου άκουγα φωνές:Malami Tzamou,tzinta kaua bandaloo...

Όλα τριγύρω ,ηταν ήσυχα.Μια γαλήνια σιωπή βασίλευε .Όλα θαρρούσες πως

στέκονταν άφωνα,λυπημένα.Σιωπή στο βράχο,σιωπή στην κοιλάδα,σιωπή

ανάμεσά μας... Οι τελευταίες αχτίνες,αδύναμες πια,χάϊδευαν απαλά την

πλάση που εκστατική τις προσκυνούσε...

Η μυσταγωγία τούτη είχε τελειώσει...
Αυτό το ανέβασμα στον ιερό βράχο,το ηλιοβασίλεμα,η "συνάντηση"με τους

Χιλιόχρονους φίλους μου θα μείνει σαν πύρινο όνειρο στην καρδιά

και στις θύμησές μου...

* Ο Θύμιος Χαραλαμπόπουλος ειναι ο πρόεδρος των Ελλήνων Λογοτεχνών Μελβούρνης, Αυστραλίας