Δημήτρης Γιαννακόπουλος.
Κυριακή, 3 Νοεμβρίου 2013
Η άνοδος του Χίτλερ και κυρίως η εδραίωσή του στην εξουσία στις αρχές του 1930 στηρίχθηκε σε ένα σχήμα παραφροσύνης, σε μια παράσταση απολύτως φαντασιακή που κατηγοριοποιούσε τους γερμανούς σε ναζί από την μια μεριά και μαρξιστές από την άλλη (τους ισχυρούς παράγοντες της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (1919-33) Σοσιαλδημοκράτες και κομμουνιστές).
Σοσιαλδημοκράτες, Κομμουνιστές και πολιτικά φιλελεύθεροι, αποτελούσαν τότε το προδοτικό Συνταγματικό Τόξο στη Γερμανία. Κατά τους ναζί όλα τα δεινά της Γερμανίας του μεσοπολέμου οφείλονταν στους εθελόδουλους Σοσιαλδημοκράτες, σε μια μερίδα φιλελευθέρων που είχε στενές σχέσεις με εβραίους και ασφαλώς στους κομμουνιστές που τάχαμου αποτελούσαν τον δούρειο ίππο των εβραίων για την άλωση της Γερμανίας και την υποδούλωση του γερμανικού λαού. Την στιγμή που ο Στάλιν εφάρμοζε μια ολοκληρωτική, εκκαθαριστική πολιτική καθυπόταξης των υποκειμένων της σοβιετικής επικράτειας στην αυταρχική εξουσία του με το σύνθημα «θάνατος στον καπιταλισμό», ο Χίτλερ εδραίωνε την δική του, με το σύνθημα «θάνατος στον εβραϊκό καπιταλισμό και στον κομμουνισμό», ο οποίος κατά τους ναζί ήταν ένα εβραϊκό εφεύρημα για να δηλητηριαστεί το εθνικό φρόνημα του λαού και να υποταχθεί αυτός στις σατανικές δυνάμεις του διεθνισμού.
Η παγκοσμιοποίηση λοιπόν της εποχής με την μορφή του κοσμοπολιτισμού ή του ιμπεριαλισμού και ο μαρξιστικός διεθνισμός αποτελούσαν – κατά τους φασίστες και ναζιστές - μια πολιτικοοικονομική κομπίνα (παραπλανητική ιδεολογία, καθώς και πρόστυχη πολιτική και οικονομική πρακτική) των εβραίων και την αιτία όλων των δεινών της ηττημένης, οικονομικά σε μόνιμη κρίση και ταπεινωμένης Γερμανίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η οποία ωστόσο συνθηκολόγησε για να επωμιστεί τις οδυνηρές συνέπειες της Συνθήκης των Βερσαλλιών, χωρίς να υποστεί ήττα με αντικειμενικούς, στρατιωτικούς όρους. Αυτή την αντίφαση εκμεταλλεύτηκαν οι ναζί για να αρθρώσουν ανάγλυφα την θυματοποιητική τους αφήγηση για το γερμανικό έθνος, το οποίο δια της ρατσιστικής αποκρυφιστικής προπαγάνδας της αριοσοφίας ( μορφή θεοσοφίας) αναπαρίστατο ως Άρια φυλή, η οποία παρουσιαζόταν να είναι ανώτερη όλων των υπόλοιπων φυλών και στην οποία δήθεν ανήκαν οι καθαρόαιμοι Γερμανοί.
Σας λένε τίποτα όλα τα παραπάνω, που δεν αποτελούν ιστορική μνήμη ή οποιαδήποτε μορφή μυθικής αναπαράστασης του παρελθόντος, αλλά σκέτη-νέτη Ιστορία. Σας λένε κάτι αναφορικά με τις σημερινές τραγελαφικές έως παραληρηματικές πολιτικές, εθνικιστικές και ιδεολογικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας στην σημερινή Ελλάδα; Αν όχι ξαναδιαβάστε τις πιο πάνω αράδες και στοχαστείτε, λαμβάνοντας υπόψιν πως στην Γερμανία του 1933 μόλις το 1% ήταν εβραίοι, ενώ οι γερμανόφωνοι εβραίοι στην υπόλοιπη κεντρική και ανατολική Ευρώπη ήταν περίπου το 15% των επιμέρους κρατών - χοντρικά ασφαλώς. Καταλαβαίνετε λοιπόν πόσο «έξυπνη», αν και διαστροφική ήταν η ναζιστική προπαγάνδα εναντίον των εβραίων (καπιταλιστών ή κομμουνιστών) και πώς νομιμοποιούσε καί πολιτικά εκτός από ιδεολογικά την επεκτατική και κατακτητική στρατηγική του Χίτλερ;
Μάλιστα! Και πώς συνδέονται όλα αυτά με την σημερινή πολιτικοοικονομική πραγματικότητα στην Ελλάδα; Έλα ντε! Εκεί στα βάθη της παραφροσύνης αρκετών δυστυχώς συγχυσμένων, γνωσιολογικά αδύναμων, βαθειά συμπλεγματικών ή απλώς ανίκανων να αρθρώσουν σύγχρονο και καθαρό πολιτικό λόγο συμπολιτών μας, ο πόλεμος ναζιστών –μαρξιστών συνεχίζεται… Και θα συνεχίζεται, δυστυχώς, όχι μόνον επειδή ο εθνικισμός και η Δεξιά στην Ελλάδα δεν μπόρεσαν ποτέ να αποσυνδεθούν από τον αυταρχισμό, τον φασισμό και την ναζιστική θεοσοφία - την όποια νοσηρά επιχειρούν να συνδέσουν με την αρχαιοελληνική πραγματεία και τις αντίστοιχες πηγές - αλλά επίσης, επειδή ένα τμήμα της αριστεράς επιχειρεί να ορίσει τον εαυτό του, βασικά, ως αντιφασιστικό κίνημα με ξεπερασμένους ιστορικά όρους, ενώ το μεγαλύτερο μέρος Κεντρώων ή Κεντροαριστερών για να ξεφύγει από την παγίδευσή του στον νεοφιλελευθερισμό και στην σύγχρονη μορφή παγκοσμιοποίησης του ηγεμονισμού που συνθέτει ο ολοκληρωτικός καπιταλισμός, καταφεύγει εμμέσως ή αμέσως στη καινοφανή θεωρία περί «των δύο άκρων».
Όπως αντιλαμβάνεστε, έτσι η χώρα είναι αδύνατον να ξεκολλήσει από το εμφανές και στον αναγνώστη του σημερινού κυριακάτικου Τύπου τέλμα. Όπως ίσως ακόμη και ένα παιδί θα αντιλαμβανόταν, εντός αυτής της δομής, τραυματικής και θυματοποιητικής αναπαράστασης της συλλογικής μνήμης (που δεν είναι ιστορία, αλλά η ψευδοπολιτική της αναπαράσταση) ως σύγκρουση μαρξιστών- εθνικιστών, με τους Κεντρώους να σπρώχνονται βίαια στο ένα ή στο άλλο απολύτως φανταστικό και εν τέλει απολιτικό με σύγχρονους όρους «στρατόπεδο», ή να το πράττουν σαν επιτήδειοι ντερμπεντέρηδες εντασσόμενοι την μια μέρα στο ένα και την άλλη μέρα στο άλλο, δημιουργείται ένα αφηγηματικό (ιδεολογικό, κοσμοαντιληπτικό, γνωσιολογικό και ψυχολογικό) κενό, το οποίο έρχεται να καλύψει το έγκλημα κάθε μορφής και δολοφονίες που λαμβάνουν άμεσα ή έμμεσα πολιτικό χαρακτήρα. Κάπως έτσι, είναι το έγκλημα και μάλιστα με την μορφή της δολοφονίας που διαμορφώνει τις πολιτικές εξελίξεις ως μορφή υπέρτερης βίας της ερμηνείας στην σημερινή Ελλάδα. Και προφανώς κάποιοι φαίνεται να το γνωρίζουν ή να το διαισθάνονται και να το διαπράττουν (την ανθρωποκτονία), να παροτρύνουν πρόστυχα προς αυτό ή απλώς να το εκμεταλλεύονται σαν να πρόκειται για σύγκρουση μαρξιστών-νεοναζιστών - οι όποιοι σαν γκροτέσκο καρικατούρες του χιτλερισμού, αυτοπαρουσιάζονται ως ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ!
Αυτό, αγαπητοί φίλοι, συνθέτει την σύγχρονη αντιληπτική, ιδεολογική και ερμηνευτική τραγωδία της Ελλάδας. Είναι αυτό που – η «διάνυα που ζήλεψα» - ο Witold Gombrowicz θα αποκαλούσε «μια πραγματικότητα εκχειλίζουσα, λόγω ενός πλεονάζοντος γεγονότος». Το πλεονάζον γεγονός είναι η δολοφονία (ες) με πολιτικά χαρακτηριστικά σε ένα σοβαρά διαταραγμένο πολιτικοψυχολογικά κοινωνικό σώμα. Τούτο είναι πλέον που τείνει να οδηγήσει την πολιτική αφήγηση στο φάσμα της παραληρηματικής σκέψης, της παράνοιας. Αυτό διαπίστωσα σήμερα περιδιαβαίνοντας το πρωί στο σώμα τον μεγάλων ελληνικών εφημερίδων και στο ελληνόφωνο διαδίκτυο.
Κοιτάξτε, με μυθοπλαστικού χαρακτήρα αναπαραστάσεις της σύγκρουσης μαρξισμού-φασισμού (ναζισμού για την ακρίβεια), σύγχρονες πολιτικές λύσεις στο πρόβλημα της σύνθετης ελληνικής κρίσης και στο δημοκρατικό αδιέξοδο που έχουν σπρώξει την χώρα οι κυβερνώντες και η τοπική ελίτ, υπό την αιγίδα μάλιστα και επιτροπεία της φαιδρής πλέον τρόικας, δεν μπορούν να προταθούν και να πιάσουν τόπο. Ό, τι και να λέμε, κάποιοι από την πλευρά της πλουραλιστικής, ριζοσπαστικής αριστεράς περί ανάγκης ενός εναλλακτικού Εθνικού Σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης και εκδημοκρατισμού, μέσω αριστερών μεταρρυθμίσεων, δεν βρίσκει γόνιμο ευρύ έδαφος. Πόσο μάλλον τώρα που το «πλεονάζον γεγονός» των εν ψυχρώ δολοφονιών, χαράσσει πρωτογενώς πολιτική! Πόσο μάλλον τώρα που η παραληρηματική σκέψη προφασίζεται την αυθεντική ιδεολογία ή τον αυθεντικό εθνικισμό, ή τον πραγματισμό με τεχνοκρατική δήθεν ουδετερότητα. Εδώ που φτάσαμε θα ήταν αλλόκοτο αν ισχυριζόμουν πως εμείς διαφεύγουμε από την τρέλα των ημερών και έχουμε κάτι να πούμε στους τρελούς στους τρελαμένους και στους μη-τρελούς ( με την πολιτική έννοια ασφαλώς)!
Εδώ που φτάσαμε στην Ελλάδα, ακόμη και ο παρατηρητής της πολιτικής τρέλας, αν δεν είναι επιτήδειος ουδέτερος, πληρώνει με την οδύνη του και την ίδια την λογική του μεγάλο κόστος για να αρθρώσει οτιδήποτε μη-πολιτικώς σχιζοφρενικό. Ας αφήσουμε λοιπόν την τρέλα να εκφραστεί δίχως δικές μας παρεμβάσεις, μήπως και καταλάβουν όσοι βρίσκονται στις παρυφές της, πως ποτέ τόσο λίγες σφαίρες και κάμποσα αιματοβαμμένα μαχαίρια δεν είχαν την ευκαιρία στην Ελλάδα να «σκοτώσουν» τόσους πολλούς…
No comments:
Post a Comment