του
Γιώργου Βέη
(1)
Μπορεί να σκαλώσει κάποια στιγμή το όνομα και ν' αρχίσει να προκαλεί δυσφορία, μιαν έντονη δυσαρέσκεια ή και θυμηδία, ανάλογα με τις περιστάσεις. Να σημαίνει δηλαδή με την πάροδο του χρόνου άλλα αντ' άλλων. Το πρόσωπο, το οποίο το χρησιμοποιούσε κάποτε χωρίς κανέναν απολύτως ενδοιασμό, εξωτερικευμένο τουλάχιστον, ενδέχεται να το απορρίψει. Έχοντας προφανώς διαπιστώσει ότι δεν εκφράζει εντέλει τον Εαυτό, αποφασίζει να υιοθετήσει ένα άλλο όνομα στη θέση του. Η εγχείρηση δεν είναι τόσο απλή όσο φαίνεται, αλλά αρκετοί την προτιμούν. Δε θέλουν να καταλήξουν, όπως πιστεύουν, στους σκουπιδότοπους των απόκληρων. Η αλλαγή του ονόματος δεν αφορά μόνον την επιφάνεια του εγώ, το κοινωνικό του αντίκρισμα, την προώθησή του στην αγορά, τις συναλλακτικές και άλλες σχέσεις του, αλλά κάτι βαθύτερο. Ισχυρίζομαι ότι αφορά πρωτίστως τον μηχανισμό της φαντασίας, την ουσία του οραματικού. Πιο συγκεκριμένα: «Όταν τα ιδεογράμματα του ονόματος δε συμβαδίζουν με την ημερομηνία γέννησης, τότε θα πρέπει κάποια στιγμή ν' αλλάξουμε το όνομά μας. Έτσι μόνον μπορεί κανείς ν' αποφύγει στο μέλλον τις αναποδιές της κακής του τύχης. Είναι τελικά ό,τι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε για να αποκτήσουμε αυτά που ονειρευόμαστε. Φτάνει επιτέλους η γρουσουζιά!» Δεν τη διακόπτω. Η συνομιλήτριά μου διακατέχεται από ονοματοποιία. Μια λάμψη στα μάτια. Σαν αυγή ν' απλώνεται αμέσως μετά σ' όλο το πρόσωπο. «Έπρεπε να τον είχα ακούσει νωρίτερα τον πατέρα μου. Εκείνος ξέρει πάντα τι συμβαίνει μ' ένα άχρηστο, μ' ένα βλαβερό όνομα!»
*
Αυτά υποστηρίζει με σθένος η Σου, φίλη πιστή από παλιά, από το 2002, τότε που εργαζόμουν στη Νότιο Κορέα. Την ξαναβρίσκω σήμερα στα γενέθλια στέκια της. Δέκα χρόνια μετά. Το ίδιο εντυπωσιακή και ψύχραιμη, το ίδιο πειστική, να χειρίζεται με συνέπεια και πρόδηλη αποφασιστικότητα όσα την απασχολούν. Τυπική Κορεάτισσα της νέας εποχής, έχει ακυρώσει εγκαίρως τις όποιες προκαταλήψεις του παλαιότερου τρόπου ζωής, γνωστού για τα κλειστοφοβικά του σύνδρομα. Το μακιγιάζ, εμφανώς πιο φροντισμένο τώρα από ό,τι στο παρελθόν και μάλλον ακριβότερο, υπογραμμίζει τη συγγνωστή φιλαρέσκεια της σχεδόν τριαντάχρονης. Γενικά, είναι κομψή επειδή κατά βάθος το θέλει πολύ κι όχι επειδή το απαιτεί το παλαιό πρωτόκολλο των συναναστροφών. Φθινόπωρο. Καθόμαστε στον «Ήλιο», ή «Helios, Pub and Club», όπως ακριβώς αναγράφεται στην είσοδο της καφετέριας. Ακμάζει στο κέντρο της πόλης, στην οδό Itaewon-dong, αριθμός 124-5. Ακόμα ένα από τα χρυσαφένια απογεύματα που μας χαρίζονται εδώ, το ένα μετά το άλλο. Μια σειρά παραπλανητικών μηνυμάτων: έχουν μάθει και κρύβουν καλά την απειλή του επερχόμενου ψύχους. Στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου. Τα παράθυρα ανοικτά. Η μουσική αυτή την ώρα δεν ξεκουφαίνει. Προς το παρόν η παραμυθία του σαξοφωνίστα Τσετ Μπέικερ. Εναλλάσσεται πού και πού με Μπεν Γουέμπστερ και Ντιουκ Έλινγκτον. Ήδη ζήτησα να παίξουν δεύτερη φορά το «Sophisticated Lady». Συγκρατώ επίσης: οι τόνοι των χρωμάτων στους τοίχους συμβατοί με τις αποχρώσεις των χυμών και των άλλων ποτών, οι φωνές δεν ενοχλούν, υπακούοντας σ' έναν αφανή κώδικα συστολής, τα ζευγάρια φιλιούνται με άνεση, αλλά και με αισθητό μέτρο εναγκαλισμών, ο αριθμός των φορητών υπολογιστών προσεγγίζει τον αριθμό των πελατών, που εναλλάσσονται σε τακτά διαστήματα, λες κι είναι προγραμματισμένοι. Σπάνια να βρεθούν άδεια καθίσματα. Στο μεταξύ, η μπίρα και το σοβαρότερο αλκοόλ δεν περιμένουν πότε θα έρθει η νύχτα. Είναι διάχυτα, όπως ακριβώς ο παλμός των θαμώνων.
Στα ζυγωματικά της Σου αφήνεται τώρα ένα απαλό πορτοκαλί χρώμα. Σαν από καρπό δέντρου. Οι εκμυστηρεύσεις διαρκούν. Πιστεύει ότι για ορισμένα προβλήματα, τα οποία παραδόξως αντιμετωπίζει καιρό τώρα, υπεύθυνη είναι αποκλειστικά η φύση του ονόματος, το οποίο είναι αναγκασμένη να φέρει από τη γέννησή της ως σήμερα. Οι δηλώσεις της χαμηλώνουν σε ένταση, αλλά το συνδηλούμενο πάθος παραμένει: προτού το όνομα, ως απόλυτος άρχων του ριζικού, την καταδικάσει σε αφάνεια, θα πρέπει να εξουδετερωθεί ληξιαρχικά. Αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκεται πολύ κοντά στην αρχή, η οποία ορίζει ότι κάθε γλωσσική διατύπωση είναι αποτέλεσμα ισολογισμού, ήτοι υπολογισμού του σημασιολογικού και συνυποδηλωτικού κέρδους και της απώλειας. Το όνομά της κλίνει εν ολίγοις περισσότερο προς τη μεριά του ελλείμματος παρά της εγγυημένης επιβίωσης. Η ανισότητα προκαλεί νεύρωση. Είναι άραγε δυνατόν να υπάρξει απόλυτη τιμή κέρδους; Μπορεί να εξασφαλισθεί ένα ελάχιστο όριο απώλειας, το οποίο να είναι κατά περίπτωση αποδεκτό, ώστε να μη διεγείρει αρνητικά τον Εαυτό;
No comments:
Post a Comment