Δρακότρυπα.-Κέρδισε τον πρώτο αριθμό!..Αληθινή ιστορία του Γ. Γούσια

Γράφει ο ΓΙΏΡΓΟΣ  ΓΟΥΣΙΑΣ

Πέρασαν είκοσι τρία χρόνια από τότε, σχεδόν ένα τέταρτο του αιώνα, που ο Δημήτριος Αν. Αθανασίου, πέρασε στην αιωνιότητα. Γεννημένος στη Δρακότρυπα  το 1920, εντάχθηκε στον ΕΛΑΣ με το ψευδώνυμο Καραϊσκάκης, που τον συνόδευε σ' όλη του τη ζωή. Ακολούθησαν οι δίκες και οι “δίκες”, οι φυλακίσεις, οι εξορίες. Ακόμα και η μάνα του και η αδερφή του “φιλοξενήθηκαν” στο Τρίκερι.

Οικοδόμος στην Αθήνα συνελήφθη από τη Χούντα και πέρασε όλα τα χρόνια στην εξορία αφήνοντας πίσω του τέσσερα ανήλικα κορίτσια. Συνδικαλιστής των οικοδόμων και στέλεχος της Αριστεράς στην Καισαριανή πριν και μετά τη δικτατορία, μετά τη συνταξιοδότηση του εγκαταστάθηκε στο χωριό, δραστηριοποιήθηκε στην τοπική αυτοδιοίκηση και, όπως ήταν φυσικό, ήταν ένα από τα πιο γνωστά πρόσωπα του ΚΚΕ σ' όλη την περιοχή.

Ο καρκίνος εμφανίστηκε στα εβδομήντα τρία του. Όταν πήρε τα αποτελέσματα από μια καθοριστική ιατρική εξέταση και ο γιατρός του τα έλεγε μασημένα -πώς να του τά ΄λεγε άλλωστε- εκείνος πήρε τις εξετάσεις και πήγε σ' έναν άλλο γιατρό.
-Γιατρέ του λέει, δες σε παρακαλώ αυτά τα αποτελέσματα ενός φίλου μου, που δεν είχε το θάρρος να έρθει ο ίδιος.
-Χμ, απαντά ο γιατρός, ζόρικα τα πράγματα, δεν έχει ζωή ο φίλος σου!
Έβαλε τα χαρτιά στο φάκελο και ανέβηκε στο χωριό.
-Κέρνα όλον τον κόσμο, πέρασε κι έλεγε στους καφετζήδες του χωριού.  Και να λες ότι ο Καραϊσκάκης κέρδισε τον πρώτο αριθμό του λαχείου!
-Στην υγειά σου Μήτρο! Σήκωναν τον ποτήρι τους οι συγχωριανοί του κι ένας μουρμούρισε:
-Σ' αυτόν τον κομμουνιστή ήταν ανάγκη να πέσει ο λαχνός;

Τα αποτελέσματα της “κλήρωσης” δεν άργησαν να φανούν. Υποφέροντας από δυνατούς πόνους αλλά αξιοπρεπής και περήφανος ο Καραϊσκάκης δεν δεχόταν κανέναν στο σπίτι του, δεν ήθελε να τον λυπούνται. Εξαίρεση έγινε για τον δήμαρχο Καισαριανής Παν. Μακρή, ο οποίος έχοντας εσφαλμένη πληροφόρηση, ταξίδεψε για να συλλυπηθεί την οικογένειά του και φυσικά βρέθηκε προ απροόπτου με τον Καραϊσκάκη ακόμη ζωντανό! Πέθανε στις 12/10/1993.

Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά περιστατικά που σχετίζονται με τον Καραϊσκάκη, αλλά θα σταθώ σε δυο μονάχα.

Το πρώτο είναι η απορία που είχα μαθητούδι στο σχολείο και που ποτέ δεν του την εξέφρασα: τον θυμάμαι, Χριστούγεννα, Πάσχα, γιορτές, που ερχόταν στην εκκλησία με τον αδερφό του τον Θανάση, φορώντας πάντα κόκκινη γραβάτα. Εμάς, μικρά παιδιά, μας μαθαίνανε ότι οι κομμουνιστές είναι άθεοι, και με το παιδικό μου το μυαλό αναρωτιόμουνα, αυτοί πώς ήταν δυνατόν να έρχονται στην εκκλησία;

Το δεύτερο σχετίζεται με τη μάνα του, την Αργύρω. Σε μια μάχη που έγινε στο μοναστήρι του χωριού -δυστυχώς με ομοαίματους αντίπαλους- ο Καραϊσκάκης τραυματίστηκε. Μόλις μπόρεσε πήγε στο σπίτι του που βρίσκεται  λίγες εκατοντάδες μέτρα παρακάτω και η μάνα του φρόντιζε την πληγή. Κανείς όμως δεν ήξερε ότι λίγα λεπτά νωρίτερα η γυναίκα αυτή έκρυψε στο κατώι του σπιτιού  έναν αντίπαλο του γιού της από ένα γειτονικό χωριό της Αργιθέας! Χρόνια πολλά, ώσπου να πεθάνει η γιαγιά Αργύρω, ο άνθρωπος αυτός που της χρωστούσε ευγνωμοσύνη, περνούσε τακτικά από το σπίτι της και την αποκαλούσε πάντοτε “μάνα!”